Bjork/Hot Chip/Battles

Ferropolis: Αν εξαιρέσουμε το ταξίδι μέχρι το "χωριό", ο χώρος είναι καταπληκτικός. Ένα ανοιχτό μουσείο περικυκλωμένο απο αν μη τι αλλο εντυπωσιακούς τεράστιους -αρχαίους-φωτισμένους γερανούς, μια λίμνη, δάσος, σκηνές μέσα στη λάσπη (έβρεχε συνέχεια), κάθε είδους καντίνες με φαγητά και ποτά. Άπλα γενικότερα. Και dancefloor!
Get well soon: Ηταν οι πρώτοι που είδαμε όταν φτάσαμε, δεν έχω ακούσει όλο τον δίσκο αλλά η νωχελική διασκευή τους στον ύμνο Born Slippy των Underworld δικαίως απέσπασε τα χειροκροτήματα του κόσμου.
Battles: Γίνεται πολύς λόγος για αυτό το γκρουπ απο τη Νέα Υόρκη που κατα τη γνώμη μου βασίζεται περισσότερο στο hype της "σκηνής" παρά σε αυτή καθαυτή τη μουσική τους. Τρομερή ενέργεια απο ένα γκρουπ που έχει ως frontman έναν αεικίνητο drummer (με το πιο μουσκεμένο στον ιδρώτα πουκάμισο που έχω δει ποτέ) που δεν σταμάτησε στιγμή να σφυροκοπάει ότι εβρισκε μπροστά του. Ασυγκράτητα αυτοσχεδιαστικοί αλλά και λίγο κουραστικοί.
Hot Chip: Ο νέος δίσκος φυσικά είχε την τιμητική του στο σετ τους. Μου έκανε εντύπωση, πολύ δυνατό παίξιμο, gay friendly anthems και υποκλίσεις των Γερμανών στους "φλώρους" Άγγλους.
Bjork: Εδώ είναι τα δύσκολα. Αναπόφευκτα θα χρησιμοποιήσω την -τόσο κλισέ- λέξη, Θεά!!! Μπορεί να κράτησε μεν 60 λεπτά αλλά σε καμιά στιγμή δεν βαρέθηκα, δεν παραπονέθηκα, δεν κοίταζα γύρω αμήχανα, δεν ειπά..εντάξει μωρε, μια συναυλία είναι. Ήταν μια απο τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει και η -φανερά ορεξάτη- Bjork άψογη σε όλα. Δέκα άτομα στη σκηνή που όταν δεν έκαναν backing vocals έπιαναν τα πνευστά, για να τα αφήσουν λίγο αργότερα για να χορέψουν σαν τρελές γύρω της, φορώντας πάντα τις παραδοσιακές ισλανδικές τους στολές, ούτε αυτό δεν με πείραξε, το έντονο δηλαδή φολκλορ σκηνικό με τα σημαιάκια κι ολα αυτά, που δεν ήταν όμως αυτό ακριβώς το φολκλορ που κοροϊδεύουμε (δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός) αλλά έδενε απίστευτα με εκείνη τη νύχτα. 4-5 διακριτικοί μουσικοί (ακόμα δεν έμαθα τι ήταν εκείνο το τεράστιο στρογγυλό ψηφιακό μηχανάκι) πείραζαν σχεδόν όλα τα τραγούδια, που -έκπληξη- ήταν απο όλη τη δισκογραφία της. Δάκρυσα, στο Hunter νομίζω και στο σημείο που έβγαλε μέσα απ'τα μαλλιά της (?) έναν τεράστιο ιστό αράχνης. Η Bjork δεν είναι απλά μια πρωτοποριακή περσόνα, είναι αυτή που -με μεγάλη ευκολία- "προώθησε" τον experimental (τότε) ήχο στο mainstream, κάτι που απο μόνο του την κάνει πραγματικά σπουδαία. Επίσης δεν είναι ποτέ δυνατόν να ξεχάσω το κλείσιμο. Σαν... μια παγανιστική techno τελετή που έκλεισε όπως θα θέλαμε να κλείνουν όλες οι -τέτοιου είδους- συναυλίες, φαντασμαγορικά, με χιλιάδες κομφετί, καπνούς, φώτα και λεϊζερ να χτυπάνε στους απέναντι γερανούς...Και με χαμόγελα.

Η επιστροφή στο Βερολίνο ήταν περιπετειώδης όπως και η επόμενη μέρα, που δεν μπορούσαμε να βρούμε ένα γαμοστενάκι στην Alexanderplatz για να παραδώσουμε το αυτοκίνητο. Στο αεροδρόμιο φτάσαμε 10 λεπτά πριν κλείσει η πτήση. Μαζί μας στο check-in της easyjet, περίμενε η Bjork! Με την κόρη της στο ένα χέρι, φορτωμένη βαλίτσες. Μόνη.

Under construction

Ο μικρός αστροναύτης είναι πλέον κυριολεκτικά under construction. Θα επιστρέψει ξανά όταν μπορέσει (και με φωτο απο bjork). 

Happy Melt! people

Διακοπή

1 5 - 2 1 Ι ο υ λ ί ο υ

An incredible love story

... has come out of China recently and managed to touch the world. It is a story of a man and an older woman who ran off to live and love each other in peace for over half a century.
The 70-year-old Chinese man who hand-carved over 6,000 stairs up a mountain for his 80-year-old wife has passed away in the cave which has been the couple's home for the last 50 years.

Over 50 years ago, Liu Guojiang a 19 year-old boy, fell in love with a 29 year-old widowed mother named Xu Chaoqin ..In a twist worthy of Shakespeare 's Romeo and Julie t , friends and relatives criticized the relationship because of the age difference and the fact that Xu already had children.

At that time, it was unacceptable and immoral for a young man to love an older woman.. To avoid the market gossip and the scorn of their communities, the couple decided to elope and lived in a cave in Jiangjin County in Southern ChongQing Municipality.

In the beginning, life was harsh as hey had nothing, no electricity or even food. They had to eat grass and roots they found in the mountain, and Liu made a kerosene lamp that they used to light up their lives.
Xu felt that she had tied Liu down and repeatedly asked him, 'Are you regretful? Liu always replied, 'As long as we are industrious, life will improve.'
In the second year of living in the mountain, Liu began and continued for over 50 years, to hand-carve the steps so that his wife could get down the mountain easily.
Half a century later in 2001, a group of adventurers were exploring the forest and were surprised to find the elderly couple and the over 6,000 hand-carved steps. Liu MingSheng, one of their seven children said, 'My parents loved each other so much, they have lived in seclusion for over 50 years and never been apart a single day. He hand carved more than 6,000 steps over the years for my mother's convenience, although she doesn't go down the mountain that much.'

The couple had lived in peace for over 50 years until last week. Liu, now 72 years, returned from his daily farm work and collapsed. Xu sat and prayed with her husband as he passed away in her arms. So in love with Xu, was Liu, that no one was able to release the grip he had on his wife's hand even after he had passed away.

'You promised me you'll take care of me, you'll always be with me until the day I died, now you left before me, how am I going to live without you?'
Xu spent days softly repeating this sentence and touching her husband's black coffin with tears rolling down her cheeks.
In 2006, their story became one of the top 10 love stories from China , collected by the Chinese Women Weekly. The local government has decided to preserve the love ladder and the place they lived as a museum, so this love story can live forever. (παίρνω διάφορα email με παρόμοιες ιστορίες κατα καιρούς, κάποιες αληθινές άλλες ψεύτικες, δεν ξέρω, δεν μ'ενδιαφέρει και πολύ, τις περισσότερες φορές ακούγοντας η διαβάζοντας κάτι τέτοιο, αισθάνομαι πραγματικά τόοοοσο "μικρός"...)

Summer make good

Έχοντας λύσει προς το παρόν το "θέμα" της ζέστης, ανακάτευα αρχεία και φακέλους στον υπολογιστή, μέχρι που βρήκα ένα κείμενο που είχα γράψει για το Summer make good των Mum (τελικά προφέρεται μουμ) και προοριζόταν για ένα περιοδικάκι που συνεργαζόμουν τότε.  

"Tρίτο album για τους Ισλανδούς Mum που απ’ότι φαίνεται κερδίζουν επάξια μια θέση στην καρδιά μας. Η Kristin-απο τις αδελφές Valtysdottir-είναι πλέον η μόνη τραγουδιστρια του group. Περισσότερα ολοκληρωμένα τραγούδια, περισσότερα αναλογικά όργανα, λιγότερο φως. 12 παραμύθια υγρά, μελαγχολικά, γεμάτα προσμονή, σκοτεινούς θορύβους, μαγικά μουσικά κουτιά, φαντάσματα και ξωτικά, για πολλές και κατ’ιδίαν ακροάσεις.. Προτείνεται σε αυτούς-ξέρω πολλούς-που ονειρεύονται να ζήσουν σε ένα φάρο, ακούγοντας τα κύματα και τα καμπανάκια των πλοίων.. Σε έναν φάρο στην Ισλανδία ηχογραφήθηκε. Εκεί τριγυρνούσε και το πνεύμα της Bjork..."

Το (αρχικό) κείμενο ήταν μεγάλο και μου το έστειλαν πίσω. Το έκανα 80 λέξεις, τελικά δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Παρ' όλα αυτά οι mum παραμένουν στην καρδιά μου (απίστευτες -παραισθησιογόνες- νύχτες με αλογατάκια) , παρακολουθώ κάθε τους βήμα -αν και έχασα το περσινό live στο Synch- αλλά με βεβαιότητα μπορώ να πω  ότι το Finally we are no one δεν το ξεπέρασαν.    

Υπεράνθρωπος/Υπέρβαση/Καύσωνας

Εκπλήσσομαι -ευχάριστα- πολλές φορές με πράγματα που συμβαίνουν εδώ μέσα. Είναι φορές που γράφω σχεδόν "υποκινούμενος" απο συζητήσεις έξω απο το δίκτυο, φορές που κάνω copy-paste διαλόγους στο msn, φορές που συζητάμε μετά, για κάποια κείμενα, γιατί γράφτηκαν έτσι και όχι έτσι, αν υπάρχει κάτι απο πίσω και τι είναι αυτό κλπ. Το θέμα της ψυχανάλυσης πάντως "πουλάει" πολύ, διαπίστωσα πρόσφατα μετά απο μια κουβέντα, κοιτώντας τα στατιστικά, αλλά και με κάποια σχόλια του vangelisb και του ανώνυμου που μου είχαν ξεφύγει. Έτσι όπως πάει το μπλογκ, "κινδυνεύει" να γίνει πεδίο ανάλυσης και εξερεύνυσης των εαυτών μας, αστειευόμαστε με τη Μ. που είναι ειδικός. Και για να δώσω περισσότερη τροφή κι εγώ, πιο κάτω είναι -σκόρπια-λόγια του Ζαρατούστρα που χτυπάνε κατευθείαν στο σωστό σημείο.
Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν πρώτα ένα λόγο πέρα από τ' αστέρια για να κατεβούνε και να θυσιαστούνε, αλλά θυσιάζουν τον εαυτό τους στη γη, ώστε η γη του Υπεράνθρωπου στη συνέχεια να έρθει. Αγαπώ αυτόν που ζει για να μαθαίνει, και αναζητεί να μαθαίνει ώστε ο Υπεράνθρωπος στη συνέχεια να ζήσει. Έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που δεν κρατάει μερίδιο πνεύματος για τον εαυτό του, αλλά θέλει να είναι πλήρως το πνεύμα της αρετής του: έτσι περπατάει σαν πνεύμα πάνω απ' τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που κάνει την αρετή του κλίση και πεπρωμένο του: έτσι, για χάρη της αρετής του, είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να ζει, διαφορετικά να μη ζήσει άλλο. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι πλουσιοπάροχη, που δεν θέλει ευχαριστώ και δεν τα επιστρέφει: αφού πάντα παρέχει, και δεν επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του. Αγαπώ αυτόν που ντρέπεται όταν τα ζάρια πέφτουν ευνοϊκά γι' αυτόν, και που στη συνέχεια ρωτάει: "Είμαι ανέντιμος παίχτης;"- επειδή είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει. Αγαπώ αυτόν που σκορπάει λόγια χρυσά πριν από τα έργα του, και πάντα κάνει περισσότερα απ' ότι υποσχέθηκε: γιατί αναζητάει τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που δικαιολογεί τους μελλοντικούς, και συγχωρεί τους παρελθόντες: γιατί είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει στους τωρινούς. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι βαθιά ακόμα και στο πλήγωμα, και μπορεί να υποχωρήσει σε κάτι μικρό: έτσι περνάει εθελουσίως πάνω από τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που οποίου η ψυχή είναι τόσο υπερπλήρης που ξεχνάει τον εαυτό του, και όλα τα πράγματα είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται η κάθοδός του. Αγαπώ αυτόν που είναι ελεύθερο πνεύμα και ελεύθερη καρδιά: έτσι το κεφάλι του είναι μόνο τα σπλάχνα της καρδιάς του, η καρδιά του, όμως, προκαλεί την κατάβασή του. Αγαπώ αυτούς που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο σαν καταβάτες, επειδή είναι οι υπερβάτες.
Υπεράνθρωπος είναι αυτός που θα επιβιώσει στην Αθήνα των 42 βαθμών υπο σκιά. Αγαπώ αυτούς που δίνουν όχι για να πάρουν. Αγαπώ αυτούς που ξέρουν να μοιράζονται. Αγαπώ αυτούς που κάνουν υπερβάσεις γιατί μόνο έτσι θα καταλάβουν τι γίνεται μέσα τους. Αγαπώ αυτούς που δοκιμάζουν (όσο δύσκολο και ακατόρθωτο κι αν φαντάζει) να κάνουν ένα βήμα παραπάνω.. να ανακαλύψουν.. τον εαυτό τους.

Είμαστε όλοι μετανάστες

Ο επόμενος πόλεμος που θα γίνει, λένε ότι θα σχετίζεται, 1ον με το νερό και 2ον με τις κλιματικές αλλαγές. Όσο κοντινό η μακρινό κι αν είναι αυτό, η αλήθεια είναι οτι οι επιπτώσεις αυτών των αλλάγών, είναι ήδη ορατές ακόμα και στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες (Greece not included). Η έλλειψη "εδαφικών" πόρων αλλά και η οικονομική κρίση που χτυπάει ακόμα και τους δυνατούς, έχει προκαλέσει ήδη μια μικρή μετακίνηση πληθυσμού απο την Ασία και την Αφρική προς την πλούσια (ακόμη) Ευρώπη, και που σύμφωνα με όλες τις αναλύσεις, αυτή θα πολλαπλασιαστεί ταχέως. Ο πλανήτης βρίσκεται προ των πυλών μιας μεγάλης αναδιακατανομής του πληθυσμού του, πράγμα που δικαίως απασχολεί και την Ε.Ε και τις Η.Π.Α. Η καχυποψία και αυταρχισμός (βλέπε Σαρκοζί) όμως σε ένα τέτοιο μείζον θέμα μόνο σε λανθασμένες πολιτικές κινήσεις μπορούν να οδηγήσουν. Απο την άλλη μεριά, αν "κατέβουμε" και λίγο προς τα εδώ, (και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις) η Ελλαδίτσα που ήταν πόλος έλξης μεταναστών αλλά και τουριστών, θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερες απο ότι τώρα δυσκολίες στο άμεσο μέλλον. Εκτός του τροπικού της κλίματος (που χρόνο με το χρόνο επιδεινώνεται) η ανύπαρκτη πολιτική της για το περιβάλλον και οι ανύπαρκτοι πολιτικοί της γενικώς δημιουργούν ένα σχεδόν ζοφερό σκηνικό για τους κατοίκους της. Απο την λειψυδρία και τις φωτιές (ποιος έχει δηλαδή την παραμικρή αμφιβολία ότι φέτος δεν θα καεί οτι απέμεινε) μέχρι τη διαφθορά -σε όλους τους τομείς- και την ακρίβεια (πρωταγωνιστές παντού), η επιβίωση σε αυτή τη χώρα θα μοιάζει με άθλο. Οι ανίκανοι όμως δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Αντίθετα, οι επιδόσεις μας διάβαζα, έχουν τραβήξει την προσοχή των "ξένων", και πρόσφατα οι Financial Times έγραφαν ότι "Οι Έλληνες θα κληθούν να πληρώσουν το αντίτιμο της ανεμελιάς τους", μία απότομη χειροτέρευση της ελληνικής οικονομίας λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μαζική έξοδο των Ελλήνων εργαζόμενων προς τη δυτική Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του 1960. Ο Υπουργός Οικονομίας έσπευσε με επιστολή του να πει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά για την ελληνική οικονομία. Αυτό. Για το νεό κύμα ελλήνων μεταναστών γίνεται πολυς ντόρος τον τελευταίο χρόνο. Και δεν μιλάω για την φυγή προς το εξωτερικό, "εγκεφάλων" η επιστημόνων, αλλά για νέους (περισσότερο) και οικογενειάρχες (λιγότερο), οι οποίοι με τους μισθούς τους εδώ, είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Παλιά θυμάμαι, κάνοντας πλάκα, λέγαμε οτι αν βγει ο Καραμανλής θα εγκαταλείψουμε τη χώρα. Βγήκε και δεύτερη φορά αλλά το ξεχάσαμε, όπως τόσα άλλα. Το νέο κύμα ελλήνων μεταναστών όμως είναι γεγονός. Θυμάμαι ένα στίχο των Στέρεο Νόβα, αποψε ενας φιλος εγκαταλειπει αυτή τη χωρα, κατά βαθος λυπαται μα δεν βλεπει και την ωρα που η ζωη του θα αλλαξει… Αν όλα πάνε καλά, η αν όλα πάνε στραβά (εξαρτάται απο ποια πλευρά το βλέπει κανείς) στη ζωή του μικρού αστροναύτη, είναι πιθανό σε 2-3 μήνες να "εκπέμπει" και να γράφει απο την Γερμανική πρωτεύουσα..

6 ώρες στην ουρά

Αποδεικνύεται περίτρανα για άλλη μια φορά η χαζομάρα (και ο κομπλεξισμός) του Έλληνα. Αυτός που όπως γνωρίζουμε δεν αφήνει τον καναπέ του για τίποτα στον κόσμο, αυτός, στήνεται 6 ώρες στην ουρά για ένα εισιτήριο! Σε μέρες καύσωνα, με λιποθυμικές τάσεις, ταλαιπωρία και τα εγκαύματα στα χέρια εμφανή, περίμενε στωικά κλείνοντας το πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου -πρωταγωνιστώντας έτσι στις ειδήσεις του Star- για να αγοράσει, πως το λένε αυτό, α ναι, το μαγικό χαρτάκι! Έχει πολύ ενδιαφέρον να σταθεί και να αναρωτηθεί κανείς στο τι έκανε αυτόν που ζει με 700-800 ευρώ να περνάει τη μισή μέρα του σε μια ουρά για να δώσει στην καλύτερη 100 και στη χειρότερη 250 ευρώ για μια συναυλία. Δεν πιστέυω ότι η Madonna είχε τόσους πιστούς φαν εδώ ούτε οτι τους απέκτησε τώρα. Μπορώ να καταλάβω αυτόν που θέλει να πάει (αν είχε βγάλει το Ray of light θα ήθελα να τη δω), δυσκολεύομαι όμως να δεχτώ αυτές τις -like America- εικόνες, την στιγμή βέβαια που και πληρώνεις ένα απο τα πιο ακριβά εισιτήρια (Παρίσι 150, Ρώμη 143, Βερολίνο 194) και έχει έναν απο τους χειρότερους δίσκους ever, αλλά και η ίδια πια θυμίζει καρικατούρα του εαυτού της. Ο παραλλογισμός συνεχίζεται με την είδηση ότι τα ακριβότερα εισιτήρια εξαντλήθηκαν...