"Τώρα η πληγή ήταν ακάλυπτη, χωρίς τσιρότα και γάζες, επειδή ετοιμάζανε να τον πλύνουνε. Αν δεν ήτανε μέσα οι δύο νοσοκόμες , σίγουρα, δεν θα ’χα κάτσει τόσο ήσυχα. Μπορεί να ‘γραφα το όνομά μου στην μασχάλη του…. Ή βάζοντας ένα γάντι, να προσπαθούσα να γλιστρήσω το δαχτυλίδι μου με τη φεγγαρόπετρα μέσα, κάτω στον φάρυγγά του – να πάρει κάτι δικό μου μαζί του στο τάφο – όπως εγώ κουβαλάω τόσα δικά του – πάνω κάτω στις σκάλες – άλλοτε με κακία άλλοτε με τρυφερότητα….
Μπορεί και να ξεκούμπωνα το παντελόνι της πυτζάμας του για να ρίξω μια γρήγορη ματιά στα γεννητικά του όργανα – να δω αν ήταν πολύ χνουδωτά- αν και με την ηλικία μπορεί να ήταν λίγο μαδημένος. … Μπορεί πάλι να ξάπλωνα πλάι του με κλειστά τα μάτια – και να φανταζόμουνα πως είμαι κι εγώ πεθαμένη… Ή θα του άνοιγα τα μάτια και θα έσκυβα από πάνω κι έτσι, όταν του τα ξανάκλεινα, θα ‘μουνα η Τελευταία Εικόνα που θα ‘χε δει. Αλλιώς μπορεί να μην έκανα τίποτα απ’ όλα αυτά αλλά να κοίταζα έξω από το παράθυρο – το πάρκο και το περίπτερο – με την ζέστη του ήλιου στο πρόσωπο μου , μέσα από το τζάμι."
Βιβλίο: Charles Mingus-Χειρότερα κι απο σκυλιά. "Με άλλα λόγια χωρίζομαι σε 3 ανθρώπους. Ο πρώτος στέκεται αιώνια στη μέση, αδιάφορος, ασυγκίνητος, παρακολουθώντας, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να πει στους άλλους 2 τι βλέπει. Ο δεύτερος είναι σαν τρομαγμένο ζώ οπου επιτίθεται γιατί τρέμει μήπως προλάβουν να του επιτεθούν οι άλλοι. Και, τέλος έχουμε τον τρίτο, έναν άντρα τρυφερό κι υπερευαίσθητο που επιτρέπει στους ανθρώπους να πατήσουν το ιερό της υπαρξής του, τον άντρα που ανέχεται τις προσβολές, που εμπιστεύεται τον κόσμο, που υπογράφει συμβόλαια χωρίς να τα διαβάζει, που πείθεται να δουλέψει φτηνά η και τζάμπα ακόμα, και που όταν διαπιστώνει τι του έχουν κάνει, εξαγριώνεται και θέλει να σκοτώσει, να καταστρέψει τα πάντα, ακόμα και τον εαυτό του, γιατί φέρθηκε τόσο ηλίθια. Αλλά δεν μπορεί-ξανακλείνεται στο καβούκι του. Ποιός απ'ολους είναι ο πραγματικός?" Απο το ντιβάνι του ψυχαναλυτή (σου θυμίζει κάτι?). Η περιπετειώδης ζωή του "μαύρου μέχρι το τέλος", μεγάλου τζαζίστα -με ειδικευση στο bebop- συνθέτη, Mingus με εκλεκτούς "συνοδειπόρους ", όπως Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Stan Getz κ.α
Ταινία: Milk του Gus Van Sant. Πολυαναμενόμενη η τελευταία του -αγαπημένου στον "εναλλακτικο" κόσμο- Αμερικανού σκηνοθέτη, γεγονός ούτως η άλλως η κάθε του ταινία, πόσο μάλλον σε αυτή όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο (μήπως ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του?) Sean Penn. Στα 70's, η ζωή, ο αγώνας (για τα δικαιώματα-όχι μόνο των gay) και τελικά η πολιτική καταξίωση, του πρώτου ανοιχτά gay δημοτικού συμβούλου στην Αμερική, Harvey Milk. Δύσκολα μπορώ να θυμηθώ κακή ερμηνεία του Penn, χωρίς πολλές φιοριτούρες, στην πιο "εμπορική" ταινία του Gus Van Sant. Ακρως ενδιαφέρουσα και σαν θέμα και σαν προσέγγιση, χωρίς να αφορά ένα "ειδικό" κοινό (όπως ακουγόταν στην αρχή).
Group: John & Jehn. Ζευγάρι, κι αυτό. Γάλλοι πιτσιρικάδες που πήγαν στο Λονδίνο και κυκλοφόρησαν μέσα στο 08 ένα εξαιρετικό (εντάξει, λίγο υπερβολικό αλλά ανώτερο απο πολλά "εξαιρετικά" της χρονιάς), σκοτεινό, "weird" album με το όνομα τους. Έχουν χιούμορ. Το βινύλιο 10+κάτι λίρες.
Goodies: Κομψά κινέζικα καθρεφτάκια (αυτά για το "φρεσκάρισμα") με ρομαντικές, goth η φολκλόρ ζωγραφιές στο καπάκι, σε ωραία κόκκινη χάρτινη θήκη απο την αγορά του Portobello. Και με μεγενθυτικό φακό. Ήδη βολεύουν κόσμο.
