Σώτη for president!

Βγάλε τα βιβλία της, μπορεί να σ'αρέσουν, μπορεί όχι, μπορεί να μην την έχεις ακουστά, μπορεί και ναι, μπορεί να σε εκνευρίζει δεν μ'ενδιαφέρει αλλά αυτό το κείμενο πρέπει να το διαβάσεις. Απο την τελευταία A.V copy-paste ολόκληρο. Άσχετα με όλα τα προηγούμενα, βιβλία, παρεμβάσεις-κείμενα (που πάντα συμφωνώ), γι'αυτό και μόνο γι αυτό της το κείμενο αγαπώ τη Σώτη (παντοτινά).

"Παρέα της πλατείας Εξαρχείων στήνεται έξω από καφέ που μόλις έχει ανοίξει, σχολιάζοντας: «Πολύ κυριλέ είναι... Να του χώσουμε κανένα γκαζάκι;». Αργότερα, συσπειρωμένοι, εκβάλλουν την επαναστατική φωνή: «Γιάπηδες έξω! Να πάτε στο Κολωνάκι!». Το σύνθημα μού θυμίζει, αναπόφευκτα, εκείνο του φιλήσυχου μικροαστού: «Πρεζάκια έξω! Να πάτε στην πλατεία Βάθη!». Στο μεταξύ, λαμβάνω ένα e-mail που γράφει: «Άλλαξε μυαλά, θα πάθεις ό,τι έπαθε η Κούνεβα! Ξέρουμε πού μένεις...».Η προειδοποίηση δεν προέρχεται από τα εγκληματικά αφεντικά, προέρχεται από θερμοκέφαλους «εξεγερμένους»: από εκείνους που κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη της Νομικής, το βιβλιοπωλείο του «Παπασωτηρίου», το πολυκατάστημα «Πλαίσιο». Δεν είναι οι «περιουσίες» που με απασχολούν, είναι ο συμβολισμός τους: όταν καις βιβλία, καις το κεφάλι σου. Σκέφτομαι το πόσο απέχει η πράξη από τις ιδέες, από τον «εξεγερμένο άνθρωπο» του Αλμπέρ Καμύ, από τους ευγενείς, σοφούς επαναστάτες: τον Τσερνιτσέφκι, τον Μαγιακόβσκι· τον Γιουτζήν Ντεμπς· τον Γκράμσι· σε πόση αμηχανία βρίσκεται οποιοσδήποτε αριστερός και αναρχικός με ιδεολογικές αποσκευές, μπροστά σ’ αυτές τις τυραννικές μειοψηφίες.

Περνάω από το απαλλοτριωμένο «πάρκο» στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου: μεγάλη νίκη του κινήματος· το βασίλειο της ασχήμιας. Αλλά μην κάνετε κύματα, μην ενοχλείτε: τα «παιδιά» επαναστατούν. Το γιατί το ξέρω, νομίζω μάλιστα ότι το ξέρω καλύτερα από τα μέλη του «κινήματος». Το πώς (οι μέθοδοι) και το προς τι (με ποιο αίτημα, με ποιο όραμα) με προβληματίζουν. Επιπλέον, με προβληματίζει η κοινή γνώμη: γιατί τόσοι άνθρωποι χαίρονται επειδή καταστράφηκαν μεγάλα, επιτυχημένα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας; Γιατί, ακόμα περισσότερο, απειλούν ότι θα τα ξανακαταστρέψουν; Στην Ελλάδα, οτιδήποτε ωραίο, καλοκουρδισμένο, θριαμβικό, πρέπει να εξολοθρεύεται: κτίρια, άνθρωποι, αντικείμενα, ιδέες, όλα στα σκουπίδια, στα σκουπίδια που καίγονται. Τhe bonfire of the vanities.

Αντιθέτως, το να βάφεις, λόγου χάρη, μια τράπεζα κόκκινη, συνιστά μια συμβολική πράξη· κάτι εκφράζεις με το κόκκινο χρώμα, κάτι διακινδυνεύεις τη στιγμή που ρίχνεις την μπογιά. Η καταστροφή, η πυρά, παραείναι εύκολη και γρήγορη· ανέξοδη: στο τέλος της μέρας, τις αποζημιώσεις επωμίζεται ο φορολογούμενος πολίτης. Εξάλλου, το τοπίο μετά τη μάχη είναι θλιβερό: πώς μπορεί να ζει κανείς μέσα σε ερείπια;

Μένω σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι: πώς έχει επιτραπεί μια τέτοια καταπάτηση, ένας τέτοιος βιασμός του χώρου, του περιβάλλοντος; Έχω απαντήσεις που δεν αρέσουν σε κανέναν: οι άνθρωποι –νέοι και λιγότερο νέοι– χρειάζονται νομικό πλαίσιο για να κινηθούν (ή για να ακινητοποιηθούν)· χρειάζονται υποχρεώσεις και δικαιώματα. Ακόμη και η χρήση των δικαιωμάτων οφείλει να είναι υποχρεωτική (για παράδειγμα, η δωρεάν παιδεία πρέπει να είναι υποχρεωτική). Ο χώρος του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η σημερινή Ελλάδα: εγκατάλειψη, ανημπόρια, «άσυλο» για ανθρώπους που δεν αξίζουν κανενός είδους ασυλία. Οι φοιτητές ζουν μέσα στην ελεεινότητα, σ’ έναν αργόστροφο κόσμο, δίπλα σε καθηγητές-δημοσίους υπαλλήλους, κόλακες της νεολαίας και απολογητές ενός βαθιά επαρχιακού «νεοτερισμού». Το πανεπιστήμιο υπονομεύεται από την παθητική στάση των καθηγητών για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια: εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά δεν επαρκούν. Ο χώρος –η πόλη– βρίσκεται στο έλεος των εμπρηστών: οι εμπρηστές μπαίνουν και στρογγυλοκάθονται στο σπίτι σου όπως στο θεατρικό έργο του Μαξ Φρις. Ψηφοθηρία, καλόπιασμα του όχλου, σύγχυση αξιών και ανατροπή αξιών, παραπομπή στις προτροπές του Μπακούνιν μαζί με άγνοια περί αναρχισμού και περί Μπακούνιν. Ο αναρχισμός είναι σκληρή δουλειά, δεν εξαντλείται σε τσιτάτα, σαν εκείνα που ξέρουν οι Κνίτες από τον Λένιν κι από τον Μαρξ διασκευασμένο και παραμορφωμένο από τους Σοβιετικούς. Ο αναρχισμός, η επανάσταση, είναι μεγάλες περιπέτειες του ανθρώπινου μυαλού, δεν είναι γιορτές μίσους.

Ξανά και ξανά, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με αφορμές αστυνομικής βίας ή και χωρίς έκδηλες αφορμές, στην Ελλάδα μάς χαρακτηρίζει το πνεύμα του Μάη του ’68 βαλκανοποιημένο και καθυστερημένο σαράντα χρόνια. Εξηγήσεις υπάρχουν, δικαιολογίες μπορούμε να επινοήσουμε: εκτός από τον Διαφωτισμό και τη βιομηχανική επανάσταση, χάσαμε και τη δεκαετία του ’60, τα εναλλακτικά κινήματα, τα αιτήματα της ατομικής ελευθερίας, τη ριζοσπαστικοποίηση της πολυφυλετικής, πολυπολιτισμικής αριστεράς. Έτσι, το κοινωνικό μας κίνημα είναι φτωχό, δογματικό· πρωτόγονο· στερείται φαντασίας, εμφορείται από διεστραμμένη σκέψη· μεταφράζει το λεγόμενο «ταξικό μίσος» σε φθόνο, εκδηλώνει τον φθόνο με πράξεις ασχήμιας και αφανισμού. Τι συμβαίνει; Βρισκόμαστε ακόμα στη σκοτεινή εποχή πριν από τον Διαφωτισμό; Και γιατί δεν μιλάει κανείς για όλ’ αυτά από τον χώρο (the horror, the horror!) της αριστεράς; Γιατί αποδέχονται την ανοησία και την αυθαιρεσία ενός «κινήματος» που δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη εφόσον διακόπτει βιαίως θεατρικές παραστάσεις, απειλεί με τρομοκρατικές επεμβάσεις και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί;

Η ποιότητα της ζωής εξαρτάται από την ποιότητα της αριστεράς: η συνάρτηση είναι απλή. Η δική μας αριστερά περιγράφεται ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’30· λενινιστές, τροτσκιστές, σταλινικοί και αναρχοφασίστες, όλοι μαζί, ενωμένοι, χωρίς συγκεκριμένα ανθρωπιστικά αιτήματα, με τους μεν να επιμένουν στην κομματική συνείδηση, με τους δε να κραυγάζουν με την ορολογία που είχε νόημα (και αίμα) τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης. Ο χρόνος στην Ελλάδα μοιάζει παγωμένος· τα ρολόγια σταματημένα. Γι’ αυτό –και για πολλούς ακόμα λόγους– το αριστερό μας κίνημα, εκτός από την ενάρετη εποχή της ΕΔΑ (ένα κόμμα ξεχασμένο λόγω της γενικευμένης αμνησίας και αμορφωσιάς), παραπαίει ανάμεσα στον οπισθοδρομικό πατριωτισμό και το προλεταριακό όνειρο της ταξικής δικτατορίας.

Η δικτατορία είναι μια πραγματικότητα: η «Νέα Αριστερά» δεν έχει φτάσει ακόμα στις ακτές μας για να αποκαταστήσει τις αληθινές αρχές του ανθρωπισμού. Ίσως να μη φτάσει ποτέ. Κοντολογίς, η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια δεξιά που αφαιρεί από τον άνθρωπο την προσωπική του ευθύνη, που τον παρουσιάζει σαν κακορίζικο θύμα των περιστάσεων. Όσοι από τους ακτιβιστές δεν έχουν άδειο κεφάλι, έχουν γραφειοκρατικές ιδέες, υπεραπλουστευτικές (πλούσιοι-φτωχοί, καταπιεστές-καταπιεζόμενοι, καλοί-κακοί): όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής και της οργανωμένης κοινωνίας, την ανάγκη της πολιτικής πραότητας και της ομορφιάς, δεν είσαι παρά ένας ακόμα βάνδαλος."

Business as usual

Το έχουμε ζήσει και στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές. Ακόμα θυμάμαι τη μάνα μου να μου λέει να μην μπαίνω στα λεωφορεία της Αθήνας γιατί θα κολλήσω την Κινεζική γρίπη (?), νομίζω αυτή ήταν τότε. Απλά για ακόμα μια φορά ζούμε (και θα ζήσουμε) τραγελαφικές καταστάσεις στην Ελλάδα αφού οι γνωστοί-άγνωστοι δημοσιογράφοι τρομοκρατούν κόσμο και κοσμάκη με τα πιθανά-απίθανα σχέδια διάσωσης μας απο τον ιό. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, απαγόρευση της κυκλοφορίας και κλείσιμο συνόρων. Τι να σου κάνει μετά η γιαγιάκα, όταν όλη μέρα βομβαρδίζεται απο τέτοιους είδους παπαρολογίες με το πρόσχημα της έγκαιρης και έγκυρης ενημέρωσης, να μην πέσει στο βαρέλι με το ταμιφλού? Ας τους αγνοήσουμε λοιπόν όλους αυτούς και τουλάχιστον ας τηρήσουμε τους βασικούς κανόνες υγιεινής.

Αυτό συστήνει και ο Πνευμονολόγος κος Μπεχράκης στην Ελευθεροτυπία:

"Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον νέο ιό να καταστρέψει τις ζωές μας και να μην πάμε κινηματογράφο, εκκλησία, κατασκήνωση, παιδικό σταθμό, σχολείο, δουλειά κ.ο.κ. Θα εκτεθούμε σ' αυτόν έτσι κι αλλιώς. Εχουμε ξεφύγει από τη φάση της παρεμπόδισης της εξάπλωσής του. Δεν έχει κανείς λόγο να κατευθύνει τη ζωή του με γνώμονα την αποφυγή του ιού. Σημασία έχει να είμαστε προετοιμασμένοι να τον αντιμετωπίσουμε".

"Δεν υπάρχουν οδηγίες πώς να μην κολλήσει κανείς τη νέα γρίπη. Υπάρχουν οι κανόνες υγιεινής. Ωστόσο, θεωρούμε δεδομένο ότι όλοι θα έρθουν σε επαφή με τον ιό, κάποιοι δεν θα αρρωστήσουν, κάποιοι θα αρρωστήσουν και από αυτούς κάποιοι θα νοσηλευτούν. Δεν έχει νόημα να μην κάνει κανείς πράγματα για να μην κολλήσει. Ο ιός έχει διαχυθεί παντού."

Να σημειώσω ότι αυτό που διάβασα κάπου, για την "ανάθεση" -απο την κυβέρνηση- στην εκκλησία να ενημερώσει τους πιστούς με διάφορα φυλλάδια σχετικά με τη γρίπη, εάν ισχύει, μπορεί να αποβεί πολύ επικίνδυνo. Για τις φαρμακοβιομηχανίες πάλι δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Business as usual. Το παρακάτω κυκλοφορεί εδώ και μέρες απο mail σε mail.

Θέμα: πανδημία κέρδους

Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι από μαλάρια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με μια κουνουπιέρα. Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’αυτό.

Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια παιδιά από διάρροια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με ένα σιρόπι των 25 σέντς. Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’ αυτό. Iλαρά, πνευμονία, ασθένειες θεραπεύσιμες με φτηνά εμβόλια είναι υπεύθυνες για το θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως κάθε χρόνο. Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα. Είναι κάποια χρόνια που εμφανίστηκε η γνωστή πια γρίπη των πουλερικών. Παγκοσμίως οι δημοσιογράφοι μας πλημμύρισαν με πληροφορίες, πανικό, σήματα κινδύνου. Επιδημία, η πιο επικίνδυνη απ’ όλες, μια πανδημία!!! Μιλάγανε μόνο για την τρομακτική αυτή ασθένεια των πουλερικών. Και βέβαια, η γρίπη των πουλερικών προκάλεσε το θάνατο μόλις 250 ατόμων παγκοσμίως. 250 θάνατοι σε 10 χρόνια, δηλαδή αναλογικά 25 θάνατοι το χρόνο. Η κοινή γρίπη σκοτώνει μισό εκατομμύριο ανθρώπων το χρόνο παγκοσμίως. Μισό εκατομμύριο έναντι 25. Για ένα λεπτό. Τότε γιατί τόση φασαρία με τη γρίπη των πουλερικών; Γιατί πίσω από αυτά τα κοτόπουλα υπήρχε ένας «κόκορας», ένας κόκορας με μεγάλο λειρί. Η διεθνής φαρμακευτική Roche με το πασίγνωστο Tamiflú της πούλησε εκατομμύρια δόσεων στις Ασιατικές χώρες. Ακόμα και αν το Tamiflú έχει αμφίβολη αποτελεσματικότητα, η Βρετανική Κυβέρνηση αγόρασε 14 εκατομμύρια δόσεις για την πρόληψη του πληθυσμού της. Με την γρίπη των πτηνών, η Roche και η Relenza, οι δύο μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που προμηθεύουν την αγορά με αντιγριππικά, κέρδισαν χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια. Πρώτα με τα πουλερικά και τώρα με τα χοιρινά. Ναι, τώρα ξεκίνησε η ψύχωση της γρίπης των χοίρων. Και όλοι οι δημοσιογράφοι του κόσμου μιλάνε μόνο γι’αυτό. Πια δεν λένε τίποτα για την οικονομική κρίση ούτε τους βασανισμένους στο Guantánamo. Μόνο για τη γρίπη των χοίρων. Και διερωτώμαι: αν πίσω από τα πτηνά υπήρχε ένας «κόκορας», πίσω από τα γουρουνάκια να μην υπάρχει ένα «μεγάλο γουρούνι»; Ας δούμε τι λέει ένας υπεύθυνος των εργαστηρίων της Roche. ROCHE: Εμάς μας απασχολεί πολύ αυτή η πανδημία, τόσος πόνος, γι’ αυτό δίνουμε στην αγορά το θαυματουργό Tamiflú. - Και πόσο πωλείται το «θαυματουργό» Tamiflú; - Λοιπόν, είναι 50 δολάρια το κουτί. - 50 δολάρια το κουτί με τις κάψουλες; - Πρέπει να καταλάβετε κυρία ότι τα θαύματα πληρώνονται ακριβά. - Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτές οι εταιρείες βγάζουν μεγάλα κέρδη από τον δικό μας πόνο. Η εταιρεία Gilead Sciences της Β. Αμερικής έχει την πατέντα του Tamiflú. Ο κύριος μέτοχος αυτής της εταιρείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσωπικότητα της πολιτικής, τον Donald Rumsfeld, γραμματέα αμύνης του George Bush, υπεύθυνο για τον πόλεμο κατά του Ιράκ. Οι μέτοχοι των φαρμακευτικών Roche και Relenza τρίβουν τα χέρια τους, είναι ευτυχείς με τις πωλήσεις τους, που για άλλη μια φορά φέρουν εκατομμύρια, του αμφίβολου Tamiflú. Η πραγματική πανδημία είναι η απληστία, τα τεράστια κέρδη αυτών των ιδιοτελών της υγείας. Δεν αρνούμαστε τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης που λαμβάνει η κάθε χώρα. Αλλά αν η γρίπη των χοιρινών είναι μια φοβερή πανδημία απ’ ό,τι λένε τα μέσα ενημέρωσης, εάν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τον απασχολεί τόσο πολύ αυτή η ασθένεια, γιατί δεν τη δηλώνει ως παγκόσμιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας και να δώσει εντολή να παρασκευασθούν γενικά φάρμακα για την αντιμετώπισή της; Να απορρίψει τις πατέντες της Roche και της Relenza και να κάνει διανομή δωρεάν γενικών φαρμάκων σε όλες τις χώρες και ειδικά στις πιο φτωχές. Αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση.

Ice

Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος μου "έμαθε" τους sigur ros, δεν έχει και σημασία τώρα πια, σημασία έχει αυτό το ταξίδι που έκανα μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια, οι συγκινήσεις ακούγοντας τους δίσκους τους, τα άψογα βιντεο, ταινίες αλλά και μια εξαιρετική συναυλία τους πριν μερικά χρόνια στο θέατρο βράχων, όπου η Μ. πέρασε την είσοδο προσποιούμενη ότι εκπροσωπούσε την Ισλανδική Πρεσβεία στην Αθήνα. Ο Δ. μου είχε δανείσει τα χρήματα θυμάμαι για το εισιτήριο. Σαν επίλογος μοιάζουν όλα αυτά, ελπίζω να μην είναι, όμως το συγκρότημα δεν βγαίνει για περιοδεία φέτος, το Agaetis Byrjun επανακυκλοφορεί μετά απο δέκα χρόνια και ο Jonsi μαζί με τον -boyfriend- Alex κυκλοφορούν αυτές τις μέρες το Riceboy sleeps, περισσότερο αιθέριο απο τις δουλειές των sigur ros (ειδικότερα απο τις τελευταίες πιο ποπ στιγμές), αλλά με την ίδια αισθητική στις εικονες τους. Πάνω το Svefn-g-englar 10 χρόνια πριν, κάτω το καινούριο All the big trees.

[enter full screen]

Βrighton (baby)

Προσπαθώ να θυμηθώ μουσικούς και μπάντες απο το Brighton αλλά αυτή τη στιγμή μόνο οι Electrelane, οι Fujiya&Miyagi και οι Go Team μου έρχονται στο μυαλό, που ok δεν είναι και λίγοι. Anyway, Brighton was great. Μάλλον γιατι περισσότερο θύμιζε μια Γαλλική ίσως πόλη που βρέχεται απο τη Μεσόγειο παρά τη μουντή Αγγλία. Αφού βγήκαμε απο το σταθμό των τραίνων (1 ώρα απο το Λονδίνο) και κατεβήκαμε τον δρόμο που μας οδηγεί προς το κέντρο, προσπεράσαμε τη καθιερωμένη flea market του Σαββάτου, χαθήκαμε μέσα στα μικρά στενά με τα πολύχρωμα χαμηλά σπίτια ακολουθώντας το ρεύμα που κατευθυνόταν προς το παλάτι. Μαθήματα τσαρλεστον στο μουσείο των βασιλικών κήπων, κόσμος ξαπλωμένος στο γρασίδι, ταχυδακτυλουργοί και μια απίστευτα cool (με την καλή έννοια) ατμόσφαιρα που σου έδινε την αίσθηση της απόλυτης χαλάρωσης μεσούσης ενός ηλιόλουστου σαββατοκύριακου. Όπως ακριβώς και στην Αθήνα..

Το κέντρο-κέντρο είναι γεμάτο μικρά στενάκια με μαγαζιά που οδηγούν σε μικρές αυλές. Αν αναλογιστώ το πρόβλημα προσανατολισμού που έχω μπορώ να πω ότι καλά τα κατάφερα αφού για να βρω ενα μικρό καφέ που μου άρεσε πέρασα απο την ίδια αυλή μόνο 5 φορές. Παίρνοντας τον δρόμο για την παραλία σου είναι αδύνατο να φανταστείς το πόσο μεγάλη είναι αφενός, αλλά και πόσα πράγματα μπορούν να συμβαίνουν εκεί με τόσο μεγάλη τη συμμετοχή του κόσμου. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Αγγλικός ήλιος, όταν σε βρίσκει, μπορεί να σου αφήσει εγκαύματα γι αυτό ξαναγύρισα γρήγορα πίσω στις αυλές.

Εντύπωση μου έκανε ο μεγάλος αριθμος των δισκάδικων της πόλης αναλογικά με το μέγεθος της, κάτι που είναι διαμετρικά αντίθετο με το γειτονικό μητροπολιτικό Λονδίνο όπου κλείνει το ένα μετά το άλλο, και τα δεκάδες μικρά καφε και εστιατόρια που δίνουν αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα στην πόλη.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα εμαθα/βίωσα αυτό το αλαλούμ με την καπναπαγόρευση και απο χθες είμαι με ένα δόντι καπακωμένο. Το καλύτερο όμως, ακόμα και απο την επίσκεψη στο Brighton είναι ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το κλιματιστικό λειτουργεί!!!

Café Müller

[r.i.p]