onelittleastronaut

... is moving on

GOOD PLANETS ARE HARD TO FIND*

say goodbye

http://goodplanetsarehardtofind.tumblr.com/

It's been a long time...

...αρκετά πράγματα άλλαξαν, ο Καμίνης πήρε την Αθήνα, ο Μπουτάρης την Θεσσαλονίκη, εγώ με full time job, τα κοντομάνικα ξαναβγήκαν, ένα ταξίδι πήγα-ένα έχασα, κάτι δείχνει να κουνιέται, αργά-αργά το μπλογκ μετακομίζει σε άλλους καλά κρυμμένους πλανήτες, έχει καθυστερήσει, το ίδιο όσο και η αγαπητή opora να ανεβάσει το (blue) mix μου.

Depression

Το inbox ξεχείλισε

Μαυρογιαλούρος

παγκράτι, άλσος. σε όλα τα δέντρα

Το Bios έγινε 8

Ελπίζω να κουβαλήσουν την τρέλα τους και στην Αθήνα

Autechre 17/9

Gonjasufi 18/9

Phil Mulloy

Ήταν στη μέση του καλοκαιριού, η στο ξεκίνημα του δεν θυμάμαι και πολύ καλά αλλά για να μην είχαμε ανάψει το κλιματιστικό μάλλον ήταν κάπου τον Μάιο-Ιούνιο. Η διαδρομή μας ήταν Παγκράτι-Φάληρο. Πήγαμε απο Περιστέρι... Καλώς η κακώς δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα απο εκείνο το μεσημέρι στο σπίτι της Α. ούτε καν τι φαγητό μας ετοίμασε, κάτι έκαψε και πέταξε νομίζω αλλά το υπόλοιπο ήταν ok. Δυο μπουκάλια καλό κρασί, κέφια θυμάμαι αλλά μέχρι εκεί. Μετά κάτσαμε και φτιάχναμε λίστες με αγαπημένους και επιδραστικούς σκηνοθέτες. Ως συνήθως εγώ είχα κολλήσει και είπα 2-3 απο τους 10 των υπολοίπων. Ίσως θα έπρεπε να καταβάλλω περισσότερη προσπάθεια αλλά το μυαλό μου (και το βλέμμα μου) ήταν αλλού. Στα εξής δυο: στην τούρτα απο τη Μέλισσα (γι αυτό η παράκαμψη απο Περιστέρι) και στα βιντεο του Phil Mulloy. Την τούρτα την γνώριζα γι αυτό εξαρχής την χωρίσαμε στα τέσσερα, δεν θα χρειαζόταν να ταλαιπωρούμε την οικοδέσποινα ζητώντας ξανά και ξανά ένα μικρό κομματάκι. Με τον Mulloy όμως, όπως και με τα animation γενικότερα, δεν είχα καμία σχέση. Είχα ενθουσιαστεί με τις ασπρόμαυρες φιγούρες του, με το μακάβριο πολλές φορές τρόπο που χρησιμοποιούσε για να θίξει την υποκρισία της κοινωνίας και τα πολιτικά μηνύματα του σατιρίζοντας τα. Ευχαριστώ την Α. που μου τον γνώρισε και μου χάρισε και τα Extreme Animations του. Βρετανός, σκηνοθέτης αρχικά και animator αργότερα, οι δουλειές του οποίου είναι εδώ και παρακάτω ένα απο τα πρώτα του φιλμάκια που τον έκαναν γνωστό, με τη μουσική του Alexander Balanescu.

P.M Intolerance II pt.2

P.M Intolerance II pt.1

P.M Intolerance I pt.2

P.M Intolerance I pt.1

κυριακάτικη τρομοκρατία

και το καλύτερο για το τέλος

±

Looking for Othello

The visitor/actor enters the illuminated and immaculate space, slowly releasing disarticulated waves and flux of objects, sounds and « abandonned » melodies. The visitor/actor moves around, takes possession of space and time. He begins step by step to experiment with the pounding visual and audible waves, to arrange and compose, constantly relocating this chaotic choregraphy of objects and noises into a new rythmic, spatial and temporary score through his actual presence and own choice of movements.

Modulation Corridor is a space where video sequences are showing different packing materials and objects, all issued from our environment. These animated sequences appear in form of « choregraphed » visual and acoustic loops. Their fluid and floating aspect underlines the emptiness of sense and necessity of the acting objects as they are competely removed from their original functionality and particularly from the sounds they are originally associated with. The Sounds emerge from the lowest possible amplitude, silence, and build on amplifying very soft sounds coming from the object itself or its environment. You perceive a microscopic approach of the inside of a sound surface, enlarging the single elements of a complex texture with the possibility of separating them from each other and recompose them in a different way, creating melodic and rhythmic motion below the surface of environmetal noises, which we are exposed to in everyday life. The corridor is divided into several fields . Entering them the visitor triggers motion capturing sensors which control start, progression and superimposition of the sequences.

The visitor gets the possibility to appropriate the rythmic and spatial control of the device. The more visitors enter the space, the more sensors are activated, leading into a progressive saturation of pictures and sounds. From emptiness to overload, from a feeling of lack up to a sensation of excessive demand this space offers an infinitive amount of perceptive variations depending on the number of visitors and their moving around in the space. Very soon the visitor face the borderline between necessity and fascination, entertainment and disgust.

The notion of« regulation » is the core of the device, generating the confrontation between individual perception and collective implication in a limited space. This device leads us to a reflexion on many of our own behaviours : our capacity to control and withstand an environment, the definition of this environment itself and its limits and finally our responsability of our choices towards the increasing emancipation and alienation generated by this environment.

Μια τεράστια δεξαμενή με μαύρο νερό, free jazz, οι ηθοποιοί στα λευκά, Λας Βέγκας, ο Οθέλλος με φούμο (?), ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ σκηνικά και βίντεο και το θερμότατο χειροκρότημα στον -ανεξάντλητα ευρηματικό- σκηνοθέτη και καλλιτεχνικό δ/ντη της Βερολινέζικης Schaubühne το Σάββατο στην Επίδαυρο, με έκαναν να ενδιαφερθώ λίγο περισσότερο για την παράσταση και δη τα "τεχνικά" της μέρη και βρήκα τα παραπάνω. Δύο τακτικοί συνεργάτες του Ostermeier, ο Γάλλος Sebastien Dupouey που εφτιαξε τα βιντεο και ο Γερμανός Nils Ostendorf που έγραψε τη μουσική, συνεργάστηκαν πέρσι για την εγκατάσταση The Modulation Corridor (στα Αγγλικά καταλαβαίνεις καλύτερα πώς "λειτουργεί"), που δεν γνωρίζω αν έχει παρουσιαστεί πουθενά, αλλά στο βίντεο φαίνεται, αν μη τι άλλο εντυπωσιακή.

Who killed Amanda Palmer

Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα στις θεατρικές παραστάσεις, στους Dresden Dolls τους Evelyn Evelyn και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, η Amanda -fucking- Palmer πιάνει στα χέρια της το ukulele και διασκευάζει...Radiohead. Και δεν έχω να πω τίποτα γι αυτό, μ'αρέσει και η Amanda με το όργανό της, μ'αρέσουν και οι Radiohead. Είναι καλοκαίρι! και όπως λέει κι ο Isaac, με το ukulele ακούγονται όλα χαρούμενα.

Meret Becker

Καλοκαίρι του 2001 προς το τέλος νομίζω, λογικά υπηρετούσα περήφανος τη θητεία μου. Γρήγορο ιντερνετ δεν υπήρχε τότε, μόνο στο πεντάγωνο. Ένα απόγευμα στο Goethe Institut στη δανειστική βιβλιοθήκη ψάχνουμε διάφορα. Εγω βρίσκω ένα ράφι γεμάτο με Γερμανικά cd, ανακατεύω, δεν ξέρω τίποτα. Βρίσκω Neubauten, το παίρνω. Δικαιούμαι να πάρω άλλο ένα. Διαλέγω αυτό με το ωραιότερο χαρτινο εξώφυλλο που είχα δει. Για τις επόμενες 2 εβδομάδες το άκουγα κάθε βράδυ, το Fragiles. Μικρές ιστοριούλες, παραμύθια, ηλεκτρονικοί -εύθραστοι- ήχοι και ψίθυροι, γκλοκενσπιλ, ακορντεον, θόρυβοι, θεατρικότητα, μελό, καμπαρέ, παιδικές φωνές, τις άκουγα μέσα στον ύπνο μου αργότερα. uncategorized. avant garde. Η έτσι το αντιλαμβανόμουν εγώ. Με αυτό το καταπληκτικό artwork.

Ψάχνοντας λίγο παραπάνω για την κυρία που τραγουδούσε, διαπίστωσα ότι μόνο τυχαίο δεν ήταν που ανάμεσα σε 100 περίπου cd, διάλεξα αυτήν, μαζί με τους Νeubauten να δανειστώ.

Η frau Becker είναι ηθοποιός, πρωτίστως. Δεν την έχω δει, άποψη δεν έχω. Ηθοποιοί γονείς, μικροί ρόλοι σε θεατρικές παραστάσεις, λίγο τηλεόραση και μετά μουσική. Τραγουδίστρια στο Stella Marris -των ανωτέρω- παντρεύεται τον Alexander Hacke ο οποίος της κάνει την παραγωγή και συμμετέχει στους δίσκους της. Βραβεύεται για κάποιους ρόλους της, περιοδεύει με τη Nina Hagen και φτιάχνει μουσική για ταινίες. Το 2002 χωρίζει με τον Hacke (τι περίεργο) και έκτοτε συμμετέχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές στη Γερμανία, κάνει θέατρο και κινηματογράφο. Έχει να βγάλει χρόνια νέο δίσκο αλλά πολλά "φρέσκα" ονόματα μου τη θυμίζουν. Φαντάζομαι ότι τα κωλόπαιδα της weird σκηνής όλο και κάποιον καλό λόγο θα έχουν γι' αυτήν. Kleiner Zirkus...

Το δίκτυο φροντίζει για όλους, το Fragile του 2001 και το -πιο στρωτό- Nachtmahr του 98.

Κάθομαι εδώ και καπνίζω

Εδώ και αρκετό καιρό συμβαίνει το εξής: Ανοίγω το μπλογκ, πατάω νέα ανάρτηση, γράφω μια σειρά. Περιμένω. Γράφω άλλες 2 σειρές, ξαναπεριμένω. Αρχίζω και σβήνω λέξεις, παρενθέσεις, επίθετα κόβονται, θέλω να είναι όλα πιο λιτά. Δεν γίνεται, σβήνω τα πάντα. Άλλες φορές γράφω 2-3 λέξεις και τα παρατάω εκεί. Στο ψυγείο. Απο την άλλη είναι η ζέστη, το καλοκαίρι και όλες αυτές οι δικαιολογίες. Δεν έχω ζέστη στο σπίτι εδώ κι ένα χρόνο. Δεν είναι ακριβώς ότι βαριέμαι, μαλλον κουράζομαι μπροστά στην οθόνη όλη μέρα. Σκέφτομαι ότι αυτό ήταν, πρέπει να ανατινάξω αυτό το μπλογκ. Να εξαφανιστεί μια νύχτα. Ο κύριος onelittleastronaut (littleidiot κ.α στο παρελθόν) μεγάλωσε, τέρμα. Αλλά σκέφτομαι να το παιδέψω λίγο, ας το κάνω λίγο πιο μελοδραματικό (όπως τείνω να κάνω και τα περισσότερα στη ζωή μου). Θυμάμαι την ατάκα μιας πρώην φίλης μου, έλα μη γίνεσαι τόσο μελοδραματικός τώρα. Οk θα το σκεφτώ λίγο ακόμα. Διάβαζα μια έρευνα που υποστήριζε ότι τα blogs έχουν πέραση στους 30+ και ότι οι πιτσιρικάδες δεν τους δίνουν καμία σημασία, προτιμούν το microblogging -βλεπε twitter- και το facebook. Βαριέμαι, δεν έχω τίποτα απ'τα δυο. Κάθομαι εδώ και καπνίζω, θυμάμαι την ατάκα απο τον Χαμένο του Νικολαϊδη, την θυμάμαι γιατί είναι η ταινία που έχω δει περισσότερες απο κάθε άλλη. Για πολλούς λόγους. Αυτή και το Hi Fidelity, για περισσότερο προφανείς λόγους. Κάθομαι εδώ και καπνίζω πασαλειμένος με αλοιφές. Μετά απο μερικές μέρες στην παραλία, εγκαύματα, ξεκούραση, ενδοσκόπηση βέβαια, γκουρμέ τσιμπούσια στο πουθενά, κονσέρβες και παξιμάδια, ανάλογες μουσικές, τσίπουρα και τα λοιπά, βραδινά (ή βραδυνά, νομίζω και τα δυο είναι σωστά) μπάνια, τσίκνα απο τους διπλανούς, βουνά ανέβα-κατέβα, ύπαιθρος. Αυτό έλεγα στον Χ. όταν σταματήσαμε για να δούμε ένα φαράγγι απο ψηλά, ότι είναι κρίμα, είναι κρίμα που έχουμε εμείς αυτή τη χώρα και όχι κάποιοι Σκανδιναβοί π.χ, αυτοί θα την πρόσεχαν θα ήταν ανάμεσα στα 3-4 μέρη που θα ήθελαν όλοι, μα ολοι να βρεθούν (και να ζήσουν). Αντίθετα, στην παραλία συζητούσαμε πως και που θα μπορούσουμε να πάμε, να εξαφανιστούμε σε μια νύχτα, να την ανατινάξουμε. Ελληνικό καλοκαίρι-τα καλύτερα και τα χειρότερα.

Φιλενάδες στέκονται στο bbq. Ανεφοδιασμός στην επιστροφή, εξοχικό-Αγ.Στέφανος.

Το Τελευταίο (Μας) Καλοκαίρι

Το τελευταίο μας καλοκαίρι είναι ένα απο τα hit του δίσκου, το βίντεο του οποίου όμως δεν "ακούγεται", μ'αρέσει όμως ως τίτλος. Τις τελευταίες μέρες έχω κολλήσει με τους Κόρε Ύδρο. Όταν λέω έχω κολλήσει εννοώ ότι ακούω το δίσκο τους περισσότερο απ'οτι ακούω όλα τα υπόλοιπα που "πρέπει" να ακούσω μέσα στην ημέρα (ψυχαναγκαστικά). Και συνήθως τους ακούω στο δρόμο. Ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο απο έναν χαρισματικό -λέω εγώ- τραγουδιστή και ένα -πραγματικά- ξεχωριστό γκρουπ που δεν έχει καμία σχέση με την αγγλόφωνη indie μαλακία που κυκλοφορεί στην Αθήνα.

Σε μια συζήτηση τις προάλλες -με μουσικούς παράγοντες- έλεγα τα ίδια ακριβώς και ότι το μόνο live που μετάνιωσα που δεν πήγα φέτος ήταν το δικό τους στο Gagarin, μαζί με τους Electric Litany. Καλά να πάθεις, είπαν...

The Time & Space machine

Πολυπράγμων και λίγο weird στην όψη, παραγωγός-dj-δημοσιογράφος-συλλέκτης ψυχεδελικών ήχων απο την εφηβεία του, κινείται με μεγάλη ευκολία ανάμεσα στο acid, το balearic, το psych αλλά και το νέας κοπής electro, "πειράζοντας" τους πάντες. O Richard Norris έχει ρεμιξάρει απο Franz Ferdinand και Simian Mobile Disco (υπο το όνομα Beyond the wizard's sleeve μαζί με τον Erol Alkan) μέχρι Brian Eno και Yello (ως The Grid μαζί με τον Dave Ball των Soft Cell). Το νέο του project λέγεται The time and space machine και το Mushroom family παραπάνω συγκεντρώνει τα εξής χαρακτηριστικά: είναι καλοκαιρινό, είναι μέσα στα 2-3 καλύτερα του δισκου, σε παίρνει να το παίξεις παντού και μπορεί να λειτουργήσει άψογα ως γέφυρα για να αλλάξεις μουσικό ύφος, είναι το soundtrack του Best Uk music video "Hope", του Mike London, όπως ψηφίστηκε στο φετινό London Independent Film Festival (trivia).

καλος καιρος μετακινηση

Διακοπές στην πραγματικότητα

Να μπορόυσες να χαθείς,
έστω για λίγο,
στα ερείπια του χρόνου,
(όπως χάνεται κανείς στους δρόμους μιας νέας Πομπηίας),
να ξεχάσεις το σημείο που στέκεσαι,
το σταθερό, αμετάβλητο κέντρο σου,
να υψώσεις τα μάτια στον ουρανό
να δεις ένα αστέρι που πέφτει...

Νά το! Κοίτα!
Ποιό? Που?

Χάρης Βλαβιανός-Διακοπές στην πραγματικότητα, εκδόσεις Πατάκη

take-air

Αθήνα-40c-βρωμιά-κατεστραμένα λουλούδια-χαμένοι τουρίστες- κωλοπερίστερα στο μπαλκόνι, δείχνουν να υποφέρουν-μετανάστες στη μέση του δρόμου-κλειστές μπαλκονόπορτες-ιδρωμένες μπλούζες-έρημοι δρόμοι-πονοκέφαλος-απαισιοδοξία-μερικά χαμόγελα κάπου, σου υπενθυμίζουν ότι η πραγματικότητα μπορεί να διαφέρει απο παρέα σε παρέα η απο δρόμο σε δρόμο-θυμωμένοι άνθρωποι φωνάζουν στον ακάλυπτο-ο θόρυβος των κλιματιστικών τη νύχτα-η μυρωδιά του τσιγάρου σε σφραγισμένα δωμάτια-γυμνά σώματα μέσα απο το απέναντι τζάμι-μυαλά τσουρουφλισμένα-επανάλειψη-μπερδεμένες ασυνάρτητες σκέψεις-1946, ντετεκτιβ Μάρλοου, κομψές γυναίκες, κοφτερές ατάκες, θερινό σινεμά με ανάκατες τις μυρωδιές τηγανιού και ακριβών γυναικείων αρωμάτων-ο μεγάλος ύπνος.

anbb

Είμαι απο το πρωί μπροστά στην οθόνη. Μπορώ να συγκεντρωθώ για πέντε λεπτά-το πολύ. Μετά τα χάνω. Έχω σηκωθεί δυο φορές για να φτιάξω κάτι να φάω και άλλες τρεις για να φτιάξω τσάι. Υποτίθεται, όχι υποτίθεται-πρέπει, να φτιάξω το βιογραφικό μου. Αντι γι αυτο "μιλάω" στο skype, χαζευω έξω, διαβάζω εφημερίδες. Σκέφτομαι το γνωστό ρακάδικο για ντομάτα και χούμους. Σκέφτομαι ότι το καλοκαίρι αυτό θα είναι λίγο περίεργο, για μένα. Τα τελευταία πέντε χρόνια η δουλειά που έκανα δεν μου άφηνε χρόνο για "ξένοιαστες διακοπές" το καλοκαίρι, οι μέρες πάντα ήταν μετρημένες. Φέτος οι μέρες για διακοπές -χωρίς να είναι τόσο "ξένοιαστες"- μοιάζουν να είναι αμέτρητες. Αν δεν συμβεί κάτι. Μέσα στο σπίτι αποκλειεται όμως να συμβεί. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν μας ανακοινώθηκε, ήταν, να κι άλλο ποστ μετά τα μόλις χώρισα/μόλις παραιτήθηκα, το μόλις απολύθηκα, θα εκλεινε την τριλογία. Ύστερα ήρθαν οι πορείες και οι νεκροί, κατέφθασαν και οι ζέστες, τα βράδια δύσκολα πια μένει κανείς μέσα. Τα μπαλκόνια και οι ταράτσες φέτος θα είναι το νεο trend. Με σπιτικά ποτά, κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις, φιλοσοφικές αναζητήσεις και λίστες με αγαπημένα για εξάσκηση, κάτι σαν το High Fidelity. Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα. Τουλάχιστον όταν πρέπει. Με αυτή τη μουντάδα έξω και το ελαφρύ αεράκι μοιάζει με φθινόπωρο. Η φωνή της Tracey Thorn μου θυμίζει φθινόπωρο. Έχω βάλει απο το πρωί το τελευταίο της χωρίς να δίνω καμία σημασία και όταν τελειώνει το ξαναβάζω απο την αρχή. Εύχομαι να μην έχει, τους ίδιους με πέρσι καύσωνες, πάλι. Επίσης εύχομαι να φτάσουν τα αεροπλάνα, να μην απεργήσουν τα μέσα, να μην κλείσουν τους δρόμους οι αγρότες, να διεξαχθεί το Synch κανονικά. Και να τελειώσω το βιογραφικό μου, πριν σηκωθώ να μαγειρέψω.

4/6/10 @ synch

Bomb the stock exchange

When you wake up with tears in your face

Can't make the voice go away

Can't take the pain, it's easier to go insane

Than to study yourself wane

When all of your memories are sad

Forgotten the dreams that you had

Friends are a lie, who don't care if you live or die

What to do but cry?

When you can't stand the light when you wake

You're reliving the same old mistake

Just to escape the fear, you get fucked on your choice of gear

It's the only choice round here

If you'll top yourself anyway

Why not bomb the stock exchange?

Get Out

Ping Pong Show

Συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει κάμποσες μέρες απο το παραπάνω live/event/release party e.t.c της διαδικτυακής φωνογραφικής βιοτεχνίας οριλά. Και ακόμα δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν, σε κάποιον που δεν ήταν εκεί, την “κατάσταση” που βιώσαμε όλοι το απόγευμα εκείνο (και που επισκίασε σίγουρα την -μάλλον διεκπεραιωτική- εμφάνιση των Wooden Shjips στην Αθήνα το προηγούμενο βράδυ) σε μια ταράτσα πολυκατοικίας στο νεκροταφείο. Ακόμα και οι παρευρισκόμενοι εκεί δηλαδή, όταν συναντιόμαστε έξω και τυχαίνει να ξεκινήσουμε μια κουβέντα για την “κοινή μας εμπειρία”, δεν θυμάμαι κανείς να έχει μπορέσει να συντάξει μια πρόταση χωρίς να έχει συμπεριλάβει μέσα τα κλισε: γαμάτα, τέλεια κλπ, ολοκληρώνοντας τον συλλογισμό του χωρίς να έχει μπερδέψει τα λόγια του και χωρίς τις “απαραίτητες” εκείνες, μικρές παύσεις, που σκάει ένα συνομωτικό χαμόγελο και το βλέμμα στο άπειρο. Υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις που σκέφτομαι ότι θα πρέπει να εφευρεθούν λέξεις καινούριες, ότι τα πάντα καλώς η κακώς έχουν ειπωθεί και ότι -χρόνια τώρα- οι υπάρχουσες λέξεις δεν επαρκούν για να περιγράψεις, στην συγκεκριμένη περίπτωση μια απο τις ευτυχέστερες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει κάποιος σε ένα φουλ-αστικό περιβάλλον, ένα βράδυ συλλογικότητας, αυτο-οργάνωσης (δίχως κανένα αριστερίστικο κατάλοιπο) και θετικής αύρας, που εύχομαι, εαν επαναληφθεί, να μην πάρει τις διαστάσεις ενός καλά κρυμμένου μυστικού της Αθήνας και άλλων τέτοιων δημοσιογραφίστικων εξυπνάδων, ικανών, να το μετατρέψουν σε ένα ακόμα ποζεράδικο Σάββατο στα μπαρ του κέντρου.

OOM*

Σκεφτόμουν πολύ καιρό να γράψω κάτι για τον "καινούριο" Οικονομίδη και τον Μαχαιροβγάλτη του που είδαμε μια Κυριακή πρωί, πραγματικά με την τσίμπλα στο μάτι, τώρα η ταινία μάλλον έχει πάρει το δρόμο προς τα φεστιβάλ πριν βγεί στις αίθουσες. Την ίδια περίοδο άρχισαν τα στερητικά σύνδρομα μιας και ολοκληρώθηκε και ο 4ος Dexter, αργότερα ο Hank Moody έγινε το "σύμβολο" μιας ολόκληρης παρέας (φαντάζομαι εκατομμυρίων), δεν θυμάμαι αν ήταν πριν η μετά, το άνευ προηγουμένου ισοπεδωτικό κόλλημα με τον Sufi, η "γνωριμία" με την εταιρεία Active Suspension, την καλτ πορνοσταρ/τραγουδίστρια Ike Reiko, τα ταξίδια που δεν γίνονται...

Ύστερα ήρθε η άνοιξη (μαζί και οι μέλισσες και τα χελιδόνια δειλά στα μπαλκόνια), οι ακόμα καλύτεροι Kammerflimmer Kollektief με τις αδερφές Cocorosie, το Πάσχα στο χωριό, τα καθημερινά σχεδόν Bloody Mary, τα μαύρα σενάρια για την οικονομία-τα λεφτά κάτω απ'το στρώμα, cd για διαλογισμό, η Αφρικανική σκόνη, η Ελληνική ηλιθιότητα, σχέδια για το καλοκαίρι, ο Malcolm McLaren πέθανε, η ομάδα opora συνεχίζει και φτιάχνει εκλεκτικά θεματικά mixtapes, το Akropolis reconstruction του Μαρμαρινού (δεν μου άρεσε), κάθε μέρα κάποιος γιορτάζει-όλοι Κριοί, τσιγάρα στο μπαλκόνι και ξαναφύτεμα στις γλάστρες, ένα ταινιάκι για τον αυτοκαταστροφικο Terry Papadina, πολλές βραδινές συζητήσεις μετα μουσικής... Μουσική παντού - πληροφορία-πληροφορία-πληροφορία, κρασαρισμα, αλτσχάιμερ, φορμάτ δεν γίνεται. Σημειώνω όπου μπορώ πράγματα που θέλω να κάνω να δω η να πω. Δεν μιλάω. Γράφω. Η μνήμη μου κρατάει το πολύ μια εβδομάδα, η Ισλανδική στάχτη κοντεύει κι αυτή τόσο, η φύση υπενθυμίζει την... παρουσία της (και οι παραγγελίες μου αργούν να φτάσουν). Θυμάμαι την ευφορία της Παρασκευής και τον κυριολεκτικά -πανέξυπνο, καλοδουλεμένο, πολυεπίπεδο- Fantastic Mr.Fox, του -όσα ναρκωτικά και να πάρω δεν θα αποκτήσω ποτέ την ευρηματικότητα του- Wes Anderson. Weeds!

[* out of memory]