Ζητείται...οτιδήποτε (μόνο σοβαρές προτάσεις)

Ξανά η ίδια διαδρομή με τα πόδια. Ευχάριστη αλλά και κουραστική, ειδικά αν αυτή επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα (όχι πάντα για τον ίδιο σκοπό). Παγκράτι, Ριζάρη, Πολεμικό μουσείο, Ευαγγελισμός, ανεβαίνω την Πλουτάρχου που για κάποιον αδιευκρίνηστο λόγο είναι ακόμα κλειστή λόγω british embassy (sucks), φυσάει δροσερός αέρας στην Αθήνα μετά απο πολύ καιρό, μάλλον γι αυτό απόψε -ειδικά- να θέλω να περπατήσω. Στρίβω αριστερά στην Υψηλάντου, αντίο αεράκι. Η Υψηλάντου, όχι εκεί που έστριψα αλλά απ'την αντίθετη κατεύθυνση, απο τον Ευαγγελισμό δηλαδή και κάτω, είναι απο τους πιο όμορφους και αληθινά αριστοκρατικούς μη κεντρικούς δρόμους της βρωμόπολης που ζούμε (και αγαπάμε). Οι κυρίες του Κολωνακίου έχουν βγάλει τα pets βόλτα έχοντας ρίξει "πρόχειρα" κάτι επάνω τους και χαζεύοντας τις βιτρίνες κατευθύνονται προς την πλατεία. Κι εγώ μαζί τους. Που και που σταματάω σε κάποια είσοδο πολυκατοικίας βλέποντας τα ενοικιαστήρια. Ισόγειο 45 τμ, 87ο €, ημιυπόγεια γκαρσονιέρα, ευάερη και ευήλια, βλέπει σε ακάλυπτο 550 €. Άλλο, δυάρι 65 τμ 3ος, 900 €. Βλέπεις όμως οτι αργά η γρήγορα όλα νοικιάζονται. Και αναρωτιέσαι... Η τελευταία που φορά που έψαχνα για σπίτι ήταν πριν περίπου 5 χρόνια και είχα ξεχάσει πως είναι..να ψάχνεις σπίτι στο κέντρο και ναι, ξέρεις οτι η πολυκατοικία θα είναι παλιά και ναι ξέρεις οτι θα τα χώσεις και στο διαμέρισμα και στο ενοίκιο και στα κοινόχρηστα και θα αντιμετωπίσεις στρυφνούς και στα όρια της κατασκοπείας περίεργους ιδιοκτήτες, αλλά είναι δυνατόν να αντικρίζεις ακόμα αυτές τις άθλιες κουζίνες και μπάνια που τα ντουλάπια είναι έτοιμα να πέσουν και τα υδραυλικά δεν λειτουργούν και να είσαι αναγκασμένος να δώσεις και 2 μήνες μπροστά? Και δεν μιλάω για το Κολωνάκι βέβαια -εκεί για ευνόητους λόγους δεν ψάχνω, εκτός αν αποφασίσουμε να μείνουμε 3-4 άνθρωποι μαζί, πράγμα που δεν μου περνάει καθόλου απ'το μυαλό- αλλά για το σύνολο σχεδόν του κέντρου. Μαρτυρική και αγχωτική διαδικασία η μετακόμιση. Προβληματικά σπίτια και προβληματικοί άνθρωποι. Ειδικά οι δεύτεροι. Είναι παντού. Στους δρόμους, στα τηλέφωνα, στη δουλειά, στις παρέες, στις καρδιές μας... Αστειευόμαστε, άκουσες? ο τάδε έπαθε αυτό, η, πάλι σε μένα γαμώτο, τι έχω και τους τραβάω? Κάθε τόσο και κάτι καινούριο έρχεται, να μας "καθησυχάσει", α εμείς δεν έχουμε φτάσει και σ'αυτό το σημείο... Έτσι νομίζουμε.