Ελληνική πραγματικότητα

Fernand-Anne Piestre Cormon - Η φυγή του Κάιν ενώπιον της Κατάρας του Ιεχωβά (Cain flying before Jehovah's Curse)

Σε περίοδο κρίσης, παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, γιατί στην Ελλάδα μάλλον δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα, η καλύτερα, γιατί οι πολιτικοί μας "ηγέτες", μάς καθησυχάζουν σφυρίζοντας αδιάφορα, προσπαθώντας οι ίδιοι να σώσουν τα τομάρια τους αφού η μια σφαλιάρα (λέγε με σκάνδαλο) έρχεται μετά την άλλη (λέγε με προειδοποίηση η καταδίκη απο την Ε.Ε), η ελληνική εκκλησία, εκπλήσσει για ακόμα μια φορά με την απληστία, την υποκρισία, την σκληρότητα αλλά και την δίψα για εξουσία που την διακατέχει. Είτε αυτή "εκπροσωπείται" απο το Βατοπέδι, είτε απο την Αρχιεπισκοπή είναι το ίδιο και το αυτό. Δεν ενδιαφέρει κανέναν απο ποιόν "εκπρόσωπο του Θεού" έγιναν οι business. Σημασία έχει ότι έγιναν, όπως έγιναν με τα αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε. Μέσα σ'όλα αυτά κυκλοφόρησε και μια είδηση (?), δεν ξέρω κατα πόσο αληθεύει, σχετικά με την περιουσία του μακαρίτη Αρχιεπισκόπου. Ο "Χριστόδουλος σας" λοιπόν, "φύλαγε" μεταξύ -πολλών- άλλων στη βίλα του Ψυχικού, καναπέδες και πολυθρόνες Versace και Armani,  έναν μεγάλο πολυτιμότατο πολυέλαιο Baccarat, 600 ζεύγη χρυσά ή αργυρά μανικετόκουμπα, τρείς δεκάδες σετ καθημερινά δεσποτικά άμφια, 50 επίσημες και μεγαλοπρεπείς αρχιερατικές στολές, 12 στέμματα από χρυσό και πολύτιμους λίθους, μάλλον δεν μπορώ να φανταστώ πόοοσο στοιχίζουν όλα αυτά, εκατοντάδες δωδεκάδες πανάκριβα χρυσά και αργυρά κουταλομαχαιροπήρουνα φίρμας Christofie,  δεκάδες μεταξωτές κλινοστρωμνές και μαξιλάρια (?), εκατοντάδες ζεύγη μεταξωτές πιζάμες (???), 4 ζωγραφικοί πίνακες αμύθητης αξίας που ανήκουν στο Μουσείο Μπενάκη και τους νοίκιαζε με μηνιαίο μίσθωμα που του καθενός η αξία είναι όσο τα μηνιαία μισθώματα τριών μεγάλων και πολυτελών ρετιρέ, 6 γκραβούρες με πανάκριβο μηνιαίο μίσθωμα από το ίδιο Μουσείο... και πάει λέγοντας. Η λίστα, αν είναι αλήθινή, είναι εντυπωσιακά μεγάλη. Χωρίς τα χρήματα βέβαια. 

Διαβάζω απο τη μία αυτό και απο την άλλη ένα άρθρο (του Φ.Γεωργελέ) του οποίου ένα απόσπασμα κάνω copy-paste παρακάτω:

(...) Η κρίση των προηγούμενων ημερών είναι μια πολύ βολική κρίση για όλους. Ήταν σε παγκόσμια κλίμακα, η επανάληψη της δικαιολογίας στην περίπτωση του ελληνικού σκανδάλου των δομημένων ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων. «Φταίνε ανίδεοι διοικητές ταμείων και άπληστοι χρηματιστές». Φταίνε τώρα τα golden boys, φταίνε τα subprimes, φταίει η Lehman. Δεν φταίει ο Τζορτζ Μπους, που 8 χρόνια τίναξε την αμερικάνικη οικονομία στον αέρα. Δεν φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν μπορεί να προχωρήσει στην ολοκλήρωση, που δεν μπορεί να συμφωνήσει στην αναγκαιότητα ενός Ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών. Δεν φταίνε οι πολιτικές επιλογές κάθε κυβέρνησης, κάθε χώρας. Οι επικλήσεις της παγκόσμιας κρίσης, οι αναφορές στο 1929, οι δραματικοί τόνοι έχουν σκοπό να κρύψουν την αποτυχία της οικονομικής πολιτικής. Να κρύψουν ότι κάθε χρόνο συντάσσεται ένας προϋπολογισμός που πέφτει έξω πριν ακόμα ψηφιστεί. Ότι το μαγαζί χρεοκόπησε και σε περίοδο οικονομικής κρίσης, όταν όλοι προσπαθούν να εξασφαλίσουν τη ρευστότητα, η κυβέρνηση στεγνώνει την αγορά με μερικά δισεκατομμύρια πρόσθετους φόρους. Ότι η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο έλλειμμα στην Ευρωζώνη. Η χώρα μας θα νιώσει την ύφεση και πολύ σκληρά. Αλλά γι’ αυτό δεν θα φταίει η Lehman Brothers και η AIG, όπως προσπαθούν να μας πείσουν με ύφος υπεύθυνου ηγέτη όσοι αυτές τις μέρες βρήκαν το χρυσό άλλοθι στα “golden boys”, τα “hedge funds”, το “shortselling” και τις άλλες εξωτικές λέξεις. Φταίει ότι στον προϋπολογισμό οι δημόσιες δαπάνες είναι μειωμένες κατά 950 εκατομμύρια, οι δαπάνες για την παιδεία είναι μειωμένες κατά 260 εκατομμύρια και οι δαπάνες για όπλα είναι αυξημένες κατά 800 εκατομμύρια. Φταίει το ότι η ελληνική οικονομία είναι ολόκληρη δομημένη στο μοντέλο αυτού του πλαστικού καπιταλισμού που αυτές τις μέρες χρεοκοπεί. Δεν παράγει τίποτα, ζει με τα λεφτά των άλλων, τις επιδοτήσεις της ΕΟΚ. Δανείζεται συνεχώς περισσότερο για να εξασφαλίσει ένα επίπεδο ζωής που δεν το έχει κερδίσει με τη δουλειά της. Στέλνει συνεχώς το λογαριασμό σε τρίτους, στους φορολογούμενους. Υπεξαιρεί τον πλούτο του δημοσίου και εφευρίσκει τις δικές της «εξωτικές λέξεις»: αντί για merge και παράγωγα, «χρυσόβουλα, σιγγίλια, βεράτια και τακρίρια»(...) 

Ειδικά για τον "πλαστικό καπιταλισμό" γίνονται συχνά συζητήσεις τελευταία. Για το γεγονός δηλαδή ότι όλοι, ζούμε πλασματικά. Με τις κάρτες και τα δάνεια, και ότι αν κάποια στιγμή για κάποιο λόγο, οι κάρτες μας σταματήσουν να ισχύουν, τι γινεται τότε? Η όποια ευημερία του Έλληνα είναι πλαστική. Όχι μόνο του Έλληνα δηλαδή (τι να πει και ο μέσος Ισλανδός που με το μεγαλύτερο κατα κεφαλήν εισόδημα 45.000 το χρόνο, μετά την κατάρρευση, έχει πέσει σε μαύρη κατάθλιψη κι εκεί σχεδόν δεν ξημερώνει) , απλά απ' όσο γνωρίζω, πουθενά αλλού δεν υπάρχουν αυτές οι αμέτρητες άτοκες δόσεις σε κάθε μια απο τις πάμπολλες κάρτες μας. Και οι κυβερνήσεις ανα τον κόσμο -δυστυχώς και οι Ευρωπαϊκές- θυμήθηκαν ότι απο κάπου τους περίσσευαν καποια δισεκατομμύρια ευρώ (κι αν όχι θα τα πάρουν απο' μας πάλι) για να ενισχύσουν τις τράπεζες. Πολλοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι στην Αμερική μετά και απο αυτό το κερασάκι στην τούρτα-Μπους (σχεδόν αποκλειστικα υπεύθυνος για την κατάσταση εκεί αυτή τη στιγμή), δηλώνουν ανοιχτά ότι αν τελικά χάσουν οι Δημοκρατικοί  και άρα συνεχιστεί η ίδια πολιτική των Συντηρητικών (αμφιβάλλω βέβαια για το πόσο "προοδευτικοί" είναι και οι απέναντι), θα εγκαταλείψουν μια για πάντα τη χώρα. Αυτό είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί έντονα τα τελευταία χρόνια και τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερους γύρω μου. Κάποιοι έχουν βάλει και deadline για τη μεγάλη φυγή. Όπως και στον πίνακα παραπάνω. Όπου θα μπορούσε να παραφραστεί ο τίτλος του. Όπου Κάιν μπαίνει ο εαυτός σου, όπου Ιεχωβάς ότι σε κυνηγάει, εφορεία, κράτος, τράπεζες... ή ξανά ο εαυτός σου.