Μεγάλες Προσδοκίες

Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Έτσι περίπου πήγαμε πριν λίγες ώρες να δούμε το φετεινό Πεθαίνω σαν χώρα στην Πειραιώς. Όλη μέρα θύμιζε ο ένας στον άλλο να πάρει χαρτομάντηλα. Η ψυχολογική προετοιμασία είχε αρχίσει μέρες πριν, έτοιμοι για αύριο? ήταν η τελευταία κουβέντα χτες το βράδυ. Χωρίς χαρτομάντηλα τελικά αλλά με χαρτί υγείας απο τις τουαλέτες μπήκαμε στο κτίριο Δ ενώ ήδη είχε ξεκινήσει-απο μια Ρωσίδα- η ερωτική εξομολόγηση σε σπαστά ελληνικά. Έβαζα στοίχημα με τον εαυτό μου σε πόση ώρα θα βγάλω το χαρτί υγείας. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το κείμενο, μπορώ όμως να παρατηρήσω τις αδυναμίες της παράστασης συνολικά. Και νομίζω ότι χτες ήταν πολλές. Μάταια περίμενα να νοιώσω εκείνο το σφίξιμο της πρώτης φοράς. Εκείνο το άβολο συναίσθημα που σε κάνει και αλλάζεις σταυροπόδι, ξεφυσάς, ξύνεσαι, σηκώνεσαι και ξανακάθεσαι, αυτό το "αδιέξοδο" συναίσθημα που το νοιώθεις πολύ σπάνια πια. Τα χαρτομάντηλα δεν χρειάστηκε να βγουν ούτε μια φορά, δεν ξέρω αν έχει σημασία όμως. Είχα μεγάλες προσδοκίες μου είπε η καλή μου που καθόταν δίπλα μου (και έδωσε και τον τίτλο στο κείμενο) κάπως αμήχανη. Κι εγώ το ίδιο. Οι δύο φορές που το παρακολούθησα στο dvd τις δημιούργησαν, δεν ξέρω ίσως εκεί να βοήθησε η τεχνική επεξεργασία η το γεγονός ότι η κάμερα ήταν συνήθως επικεντρωμένη σε αυτόν που είχε το λόγο κάθε φορά κάτι που δεν μπορεί να γίνει live μιας και γίνονται πολλά πράγματα ταυτόχρονα στην μεγάλη σκηνή που σίγουρα σου αποσπούν την προσοχή. Οι εξωτερικοί παράγοντες, το κοινό δηλαδή, κάποιοι ψίθυροι κάποια κίνηση απο τους ταξιθέτες, η κυρία με τη βεντάλια δίπλα...Μετά είναι και ο ήχος που δεν ήταν καθαρός, το συγκεκριμένο κείμενο είναι τόσο "πυκνό" που δεν έχεις την πολυτέλεια να "χάνεις" λέξεις η φράσεις. Απ'οτι μάθαμε ούτε ο σκηνοθέτης ήταν πολύ ευχαριστημένος απο το αποτέλεσμα. Πιστεύω σήμερα να δουλέψουν όλα καλύτερα γιατί είναι μια δουλειά που πραγματικά έχει λόγο ύπαρξης. Συζητώντας και αναλύοντας φτάσαμε στα Πετράλωνα όπου -συμφωνήσαμε ότι- φάγαμε τα πιο ωραία κολοκυθάκια και καπνίσαμε όλα μας τα τσιγάρα ακούγοντας τις -ανόητες- συμπαντικές ανησυχίες των διπλανών. Ωραία βραδιά η χτεσινή, ας είχε περπάτημα, είχε και αστέρια, ερωτήσεις, εξηγήσεις, ωραία παρατημένα νεοκλασσικά, δάκρυα, δροσερή ατμόσφαιρα (έπαιξε και αυτό το ρόλο του, αν είχε ζέστη θα είχαμε όλοι εκραγεί) και αμήχανη. Μεγάλες προσδοκίες που...δεν ξέρω, μερικές φορές τα πράγματα είναι πιο απλά απ 'οτι τα κάνουμε στο κεφάλι μας. Σίγουρος δεν μπορεί να είσαι για τίποτα, αυτό χτίζεται, καλλιεργείται. Όπως και οι όποιες προσδοκίες.