Ferropolis: Αν εξαιρέσουμε το ταξίδι μέχρι το "χωριό", ο χώρος είναι καταπληκτικός. Ένα ανοιχτό μουσείο περικυκλωμένο απο αν μη τι αλλο εντυπωσιακούς τεράστιους -αρχαίους-φωτισμένους γερανούς, μια λίμνη, δάσος, σκηνές μέσα στη λάσπη (έβρεχε συνέχεια), κάθε είδους καντίνες με φαγητά και ποτά. Άπλα γενικότερα. Και dancefloor!
Get well soon: Ηταν οι πρώτοι που είδαμε όταν φτάσαμε, δεν έχω ακούσει όλο τον δίσκο αλλά η νωχελική διασκευή τους στον ύμνο Born Slippy των Underworld δικαίως απέσπασε τα χειροκροτήματα του κόσμου.
Battles: Γίνεται πολύς λόγος για αυτό το γκρουπ απο τη Νέα Υόρκη που κατα τη γνώμη μου βασίζεται περισσότερο στο hype της "σκηνής" παρά σε αυτή καθαυτή τη μουσική τους. Τρομερή ενέργεια απο ένα γκρουπ που έχει ως frontman έναν αεικίνητο drummer (με το πιο μουσκεμένο στον ιδρώτα πουκάμισο που έχω δει ποτέ) που δεν σταμάτησε στιγμή να σφυροκοπάει ότι εβρισκε μπροστά του. Ασυγκράτητα αυτοσχεδιαστικοί αλλά και λίγο κουραστικοί.
Hot Chip: Ο νέος δίσκος φυσικά είχε την τιμητική του στο σετ τους. Μου έκανε εντύπωση, πολύ δυνατό παίξιμο, gay friendly anthems και υποκλίσεις των Γερμανών στους "φλώρους" Άγγλους.
Bjork: Εδώ είναι τα δύσκολα. Αναπόφευκτα θα χρησιμοποιήσω την -τόσο κλισέ- λέξη, Θεά!!! Μπορεί να κράτησε μεν 60 λεπτά αλλά σε καμιά στιγμή δεν βαρέθηκα, δεν παραπονέθηκα, δεν κοίταζα γύρω αμήχανα, δεν ειπά..εντάξει μωρε, μια συναυλία είναι. Ήταν μια απο τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει και η -φανερά ορεξάτη- Bjork άψογη σε όλα. Δέκα άτομα στη σκηνή που όταν δεν έκαναν backing vocals έπιαναν τα πνευστά, για να τα αφήσουν λίγο αργότερα για να χορέψουν σαν τρελές γύρω της, φορώντας πάντα τις παραδοσιακές ισλανδικές τους στολές, ούτε αυτό δεν με πείραξε, το έντονο δηλαδή φολκλορ σκηνικό με τα σημαιάκια κι ολα αυτά, που δεν ήταν όμως αυτό ακριβώς το φολκλορ που κοροϊδεύουμε (δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός) αλλά έδενε απίστευτα με εκείνη τη νύχτα. 4-5 διακριτικοί μουσικοί (ακόμα δεν έμαθα τι ήταν εκείνο το τεράστιο στρογγυλό ψηφιακό μηχανάκι) πείραζαν σχεδόν όλα τα τραγούδια, που -έκπληξη- ήταν απο όλη τη δισκογραφία της. Δάκρυσα, στο Hunter νομίζω και στο σημείο που έβγαλε μέσα απ'τα μαλλιά της (?) έναν τεράστιο ιστό αράχνης. Η Bjork δεν είναι απλά μια πρωτοποριακή περσόνα, είναι αυτή που -με μεγάλη ευκολία- "προώθησε" τον experimental (τότε) ήχο στο mainstream, κάτι που απο μόνο του την κάνει πραγματικά σπουδαία. Επίσης δεν είναι ποτέ δυνατόν να ξεχάσω το κλείσιμο. Σαν... μια παγανιστική techno τελετή που έκλεισε όπως θα θέλαμε να κλείνουν όλες οι -τέτοιου είδους- συναυλίες, φαντασμαγορικά, με χιλιάδες κομφετί, καπνούς, φώτα και λεϊζερ να χτυπάνε στους απέναντι γερανούς...Και με χαμόγελα.
Get well soon: Ηταν οι πρώτοι που είδαμε όταν φτάσαμε, δεν έχω ακούσει όλο τον δίσκο αλλά η νωχελική διασκευή τους στον ύμνο Born Slippy των Underworld δικαίως απέσπασε τα χειροκροτήματα του κόσμου.
Battles: Γίνεται πολύς λόγος για αυτό το γκρουπ απο τη Νέα Υόρκη που κατα τη γνώμη μου βασίζεται περισσότερο στο hype της "σκηνής" παρά σε αυτή καθαυτή τη μουσική τους. Τρομερή ενέργεια απο ένα γκρουπ που έχει ως frontman έναν αεικίνητο drummer (με το πιο μουσκεμένο στον ιδρώτα πουκάμισο που έχω δει ποτέ) που δεν σταμάτησε στιγμή να σφυροκοπάει ότι εβρισκε μπροστά του. Ασυγκράτητα αυτοσχεδιαστικοί αλλά και λίγο κουραστικοί.
Hot Chip: Ο νέος δίσκος φυσικά είχε την τιμητική του στο σετ τους. Μου έκανε εντύπωση, πολύ δυνατό παίξιμο, gay friendly anthems και υποκλίσεις των Γερμανών στους "φλώρους" Άγγλους.
Bjork: Εδώ είναι τα δύσκολα. Αναπόφευκτα θα χρησιμοποιήσω την -τόσο κλισέ- λέξη, Θεά!!! Μπορεί να κράτησε μεν 60 λεπτά αλλά σε καμιά στιγμή δεν βαρέθηκα, δεν παραπονέθηκα, δεν κοίταζα γύρω αμήχανα, δεν ειπά..εντάξει μωρε, μια συναυλία είναι. Ήταν μια απο τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει και η -φανερά ορεξάτη- Bjork άψογη σε όλα. Δέκα άτομα στη σκηνή που όταν δεν έκαναν backing vocals έπιαναν τα πνευστά, για να τα αφήσουν λίγο αργότερα για να χορέψουν σαν τρελές γύρω της, φορώντας πάντα τις παραδοσιακές ισλανδικές τους στολές, ούτε αυτό δεν με πείραξε, το έντονο δηλαδή φολκλορ σκηνικό με τα σημαιάκια κι ολα αυτά, που δεν ήταν όμως αυτό ακριβώς το φολκλορ που κοροϊδεύουμε (δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός) αλλά έδενε απίστευτα με εκείνη τη νύχτα. 4-5 διακριτικοί μουσικοί (ακόμα δεν έμαθα τι ήταν εκείνο το τεράστιο στρογγυλό ψηφιακό μηχανάκι) πείραζαν σχεδόν όλα τα τραγούδια, που -έκπληξη- ήταν απο όλη τη δισκογραφία της. Δάκρυσα, στο Hunter νομίζω και στο σημείο που έβγαλε μέσα απ'τα μαλλιά της (?) έναν τεράστιο ιστό αράχνης. Η Bjork δεν είναι απλά μια πρωτοποριακή περσόνα, είναι αυτή που -με μεγάλη ευκολία- "προώθησε" τον experimental (τότε) ήχο στο mainstream, κάτι που απο μόνο του την κάνει πραγματικά σπουδαία. Επίσης δεν είναι ποτέ δυνατόν να ξεχάσω το κλείσιμο. Σαν... μια παγανιστική techno τελετή που έκλεισε όπως θα θέλαμε να κλείνουν όλες οι -τέτοιου είδους- συναυλίες, φαντασμαγορικά, με χιλιάδες κομφετί, καπνούς, φώτα και λεϊζερ να χτυπάνε στους απέναντι γερανούς...Και με χαμόγελα.
Η επιστροφή στο Βερολίνο ήταν περιπετειώδης όπως και η επόμενη μέρα, που δεν μπορούσαμε να βρούμε ένα γαμοστενάκι στην Alexanderplatz για να παραδώσουμε το αυτοκίνητο. Στο αεροδρόμιο φτάσαμε 10 λεπτά πριν κλείσει η πτήση. Μαζί μας στο check-in της easyjet, περίμενε η Bjork! Με την κόρη της στο ένα χέρι, φορτωμένη βαλίτσες. Μόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου