Πρεμιέρες

Η πρώτη ταινία που κατάφερα επιτέλους να δω απο τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, είναι του πιτσιρικά Οzgur Yildirim, Τούρκου μετανάστη στη Γερμανία, θέμα με το οποίο καταπιάνεται και στο Chiko. Η ζωή και ο αγώνας για (κοινωνική?) καταξίωση τριών Τούρκων φίλων στις κακόφημες γειτονιές του Αμβούργου (σαν θέμα απο μόνο του με τράβηξε), μέσα απο την παρανομία βέβαια, κάτι που μοιάζει να είναι και η μόνη διέξοδος. Το αμερικάνικο όνειρο με τα μεγάλα αυτοκίνητα, σπίτια και καλή ζωή μόνο αμερικάνικο δεν φαίνεται να είναι. Όποιος δεν έχει φάει σφαίρα δεν είναι αρκετά άντρας, λέγεται πολλές φορές μέσα στην ταινία και με τον έναν η τον άλλον τρόπο όλοι οι φίλοι, άντρες "γίνονται". Βίαιη η ταινία, όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά υπο το πρίσμα της σχολής (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του Φατίχ Ακίν -που είναι και ο παραγωγός- , αυτή η σκληρότητα των χαρακτήρων, σου υπενθυμίζει ότι ακόμα και στις πολιτισμένες μεγαλουπόλεις (πόσο μάλλον εδώ) το να είσαι μετανάστης είναι ακόμα το ίδιο δύσκολο όσο παλιά ειδικά αν δεν επιλέξεις (αν μπορέσεις) να ξεφύγεις απο το γκέτο. Πλούτος η φιλία? Ηθικά (ψευδο)διλήματα για τον Τσίκο, να προχωρήσει μόνος του στις "επιχειρήσεις" των ναρκωτικών αφήνοντας για πάντα πίσω τον φίλο του Τιμπέτ -αφού ο ίδιος αποδείχτηκε ανίκανος- ή να συνεχίσει να ζει στη μιζέρια πουλώντας χόρτο απο δω κι απο κει, μαζί του? Το τέλος είναι κάτι που αλήθεια δεν περίμενα.                                         

Την επόμενη μέρα είδα το Bananaz, ένα ταινιάκι που περιγράφει το χτίσιμο του μύθου του καρτουνίστικου συγκροτήματος Gorrilaz, του (ταλαντούχου) Damon Albarn. Ξεκίνημα, σχέδια στο χαρτί, πρόβες, συνεργασίες, ταξίδια και πολύ χιούμορ. Απαραίτητο για τους fans του γκρουπ, ανάλογος και ο κόσμος που γέμισε το Αττικόν, τσαλάκωσε την όποια εικόνα είχαμε για τον Albarn, εγώ τον είχα για πιο "σοβαρό". Δεν είναι.