Το γράψιμο

...μου έσωσε τη ζωή, διαβασα σ'ενα βιβλίο πρόσφατα. Υπερβολές λέω. Εδώ ούτε ο dj δεν κατάφερε να το κάνει ασχέτως αν το τραγούδι αυτό ισχυρίζεται. Ούτε η μουσική ούτε το γράψιμο δεν μπορούν φυσικά να σώσουν τη ζωή κανενός όσο "μέσα" σε αυτά κι αν είναι. Αυτό που μπορούν να κάνουν όμως, εξίσου σημαντικό είναι να σου ανοίξουν κάποιους δρόμους, που πιθανότατα δεν θα κατάφερνες να βρεις ούτε με μια ζωή στην ψυχανάλυση. Μπορούμε να τα παρομοιάσουμε με κλειδιά ίσως. Αυτά τα μεγάλα και μακριά σιδερένια κλειδιά που ξεκλειδώνουν κάποια κομμάτια/συρτάρια/πόρτες στα έγκατα του εαυτού μας (όπως υποτίθεται επίσης ότι κάνει και η ψυχανάλυση). Σχετικά με την μουσική είναι σίγουρο ότι εμένα με βοήθησε να κάνω μια υπέρβαση. Απο τις σημαντικότερες μάλλον στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η υπέρβαση αυτή της καταγωγής του. Το να ξεπερνάς απο που ήρθες και πως μεγάλωσες και να εξελίσεσαι σε κάτι άλλο , όχι απαραίτητα διαφορετικό αλλά να είσαι 100% εσύ, ο εαυτός σου που αποφασίζει, ένας και αληθινά μοναδικός. Η καταγωγή κάποιου είναι ταυτόχρονα η (ας πούμε) πρώτη επαφή (άρα ασφαλής) με τον κόσμο και τη ζωή αλλά και ο (αργός ?) θάνατος του (αν δεν το καταλάβει νωρίς). Το να "φύγεις" μακριά απ'ολα αυτά είναι μονόδρομος αν θέλεις να πεις ότι κάτι έχεις κατακτησει και είσαι περήφανος γι αυτό. Δεν έχει σημασία απο που προέρχεσαι, αν απο τίμιος εργάτης εξελιχθείς σε αστό τυχοδιώκτη (αν και το αντίθετο έχει καποιο ενδιαφέρον), σημασία έχει αυτή η διεργασία που βιώνεις μέχρι τον προορισμό. Η μουσική για μένα έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτό. Η μουσική και το διάβασμα, στην αρχή οποιουδήποτε τυχάρπαστου "ελαφρού" εντύπου και τραγουδιού, μου χάρισαν μια υποτιθέμενη υπεροχή απέναντι στο σύνολο, κάτι που σε συνδυασμό με την συνεχή μου αγωνία και "ψάξιμο" για το καινούριο (και διαφορετικό) είχαν σαν αποτέλεσμα αυτήν την διεύρυνση των -οποιων- πνευματικών οριζόντων (τι κλισέ) και την ανάπτυξη μιας κριτικής (ελπίζω και ψυχαναλυτικής κάποτε) σκέψης (όσο ψωνισμένο κι αν ακούγεται) που με βοήθησε πραγματικά να βλέπω καθαρότερα τι γίνεται μέσα μου. Απο τους στίχους του Nick Cave (ας πούμε) ώς το ύφος της γραφής της Τριανταφύλλου (ας ξαναπούμε) και των μουσικογραφιάδων διαφόρων εντύπων στα βαλς του Chopin και στα ψυχρά στυλιζαρισμένα μοτίβα των Kraftwerk. Το γράψιμο πάλι, λειτουργεί διαφορετικά γιατί εδώ "εκτείθεσαι" (ανεπανόρθωτα) εσύ ο ίδιος. Σε βοηθάει να "ξεφορτώνεσαι". Να χαρίζεις. Εξωτερίκευση συναισθημάτων. Είναι σχεδόν λυτρωτικό, ειδικά για ανθρώπους-σαν κι εμενα- που δεν έχουν στα προφορικά την ίδια ευχέρεια (η ευκαιρία) και βλέπω τη διαφορά που υπάρχει εδώ και 2-3 μήνες που έχει δημιουργηθεί αυτός εδώ ο χώρος. Ένα είδος ψυχανάλυσης είναι κι αυτό, "αντιμέτωπος" εσύ με τον εαυτό σου -όπως ακριβώς και στο ντιβάνι- χωρίς όμως να υπάρχει άλλος στο δωμάτιο και αυτό όντως μπορεί να σε γλυτώσει/σώσει απο διάφορες "κακοτοπιές".