{****^^^^****}

Φιλοι και γνωστοί που τους πήρε και τους σήκωσε/η αδυναμία κατανόησης και παραδοχής των λαθών μας είναι ο τάφος μας, η έλλειψη εμπιστοσύνης επίσης/περίπλοκες, ανθρώπινες σχέσεις/λάθος επιλογές-λάθος πρόσωπα, ο πιο σταθερός μας κύκλος/κρίση, σε όλα τα επίπεδα/η ανέχεια και η απελπισία οδηγούν σε κάθε είδους "πλιάτσικο", την ευθύνη ποιός θα την πάρει/κουκουλοφόροι αστυνομικοί συλλαμβάνουν διαδηλωτές, άμυαλα πιτσιρίκια καταστρέφουν ότι βρουν/η επανάσταση θα μεταδοθεί απο τις σπασμένες τηλεοράσεις/σκουπίδια εξοστρακίζονται στο χριστουγεννιάτικο δέντρο που αναβοσβήνει ασφαλές πια, μόνο κι έρημο/μαζικοί αφορισμοί για ένα σκληρό και άγριο έτος/παίζουμε Άμλετ καθημερινά, για 5-10 ευρώ/μουσική, ταινίες και βιβλία, τα εργαλεία επιβίωσης των ρομαντικών (μόνο αυτοί θα σωθούν άλλωστε, το είπαμε)/ο χειμώνας δεν ήρθε ποτέ, μας έμειναν οι σοκολάτες και τα βαριά ρούχα κρεμασμένα/μοιράσου, είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις/η διαπίστωση οτι η τεχνολογία μας φέρνει πιο κοντά,  επιβεβαιώνεται καθημερινά (εκκωφαντικά), η αποξένωση είναι αποτέλεσμα λάνθασμένης επιλογής προσέγγισης και ανειλικρίνειας προς τον εαυτό μας (συνεπώς και προς τους άλλους)/ελλαδίτσα, καμένη γη/η αμφισβήτηση, η (μερική) αφύπνιση, η ολοένα και μαζικότερη απαξίωση των παραδοσιακά προβοκατόρικων μέσων κατασκευής της αλήθειας σηματοδοτούν κάτι, όταν μάθουμε να συζητάμε ψύχραιμα θα έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά/η (όποια) προσπάθεια αλλαγής των γύρω μας, σκοντάφτει πάντα στην δική μας ανικανότητα να κοιτάξουμε μέσα μας (τόσο κλισέ όσο και -τρομακτικά- αληθινό)/όλοι ξέρουμε ότι η αγάπη (προς όλες τις κατευθύνσεις, έλεγε ενα παλιό τραγούδι) μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι. Άνθρωποι.  

Επίκαιρα

Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται

"Υπάρχουν αυτοί που μιλάνε και αυτοί που σιωπούν. Σιωπούν, μολονότι ο ρόλος τους είναι να διακινούν την πληροφορία και τον λόγο. Σιωπούν εκκωφαντικά και προφανώς ένοχα. 

Ποιος θα το έλεγε ότι η ελληνική τηλεόραση των αλλεπάλληλων έκτακτων δελτίων, των ζωντανών συνδέσεων για ψύλλου πήδημα, της κρυφής κάμερας ακόμα-ακόμα, στην συντριπτική της πλειονότητα θα αποστερούνταν οικειοθελώς του κυριότερου όπλου της, της εικόνας και της χρονικής αμεσότητας, κρίνοντας άξια υποβαθμισμένης κάλυψης, σχεδόν καθ' όλο το πρώτο 24ωρο, μιαν είδηση (εν ψυχρώ φόνος εφήβου από αστυνομικό και κατόπιν εκτεταμένα επεισόδια) που έκανε τον γύρο του κόσμου; 

Ποιος θα φανταζόταν ότι τα κανάλια που μετέδωσαν live ως και τον απόπλου του Στόλου για τα Ίμια, θα υιοθετούσαν, χάριν της "κοινωνικής ειρήνης", μια μάταιη, όπως μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, τακτική αυτολογοκρισίας; 

Ή μήπως η καθυστερημένη και επιλεκτική ροή της πληροφορίας, απλώς προέκυψε, ως άλλη Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, εν αναμονή του (ανέφικτου) "δεσίματος" της επίσημης εκδοχής, της λείανσης των αντιφάσεων, της ένταξης του εξωφρενικού περιστατικού σε κάποιο εύπεπτο, οικείο σενάριο; 

Αλλά βέβαια καλύτερα να σιωπούν οι μιντιακοί ταγοί μας, αφού τους προσπέρασαν αμείλικτα το youtube, τα μπλογκς και το πατροπαράδοτο "στόμα με στόμα". 

Καλύτερα να σιωπούν, αφού έτσι και αλλιώς, δεν ξέρουν για ποιο πράγμα μιλούν. 

Διότι θα χρειαζόταν μεγαλύτερη ειλικρίνεια και συνθετότητα σκέψης, από αυτήν στην οποία μας έχει συνηθίσει ο τηλεοπτικός λόγος, προκειμένου να μας εξηγήσουν ποιοι κατεβάζουν την οργή τους στους δρόμους και γιατί.  

Να μας εξηγήσουν γιατί η "ιδιαιτερότητα" των Εξαρχείων μεταφέρθηκε στην Πάτρα, στο Αγρίνιο, στα Γιάννινα, στην Μυτιλήνη, στην Κομοτηνή, στον Βόλο και τη Λάρισα. Να μας εξηγήσουν πώς και οι συνήθεις "νεαροί αντεξουσιαστές" δεν ήταν τούτη τη φορά μόνο νεαροί ούτε μόνο αντεξουσιαστές, αλλά όμως ήταν απολύτως αποφασισμένοι να μην αφήσουν τα πεζοδρόμια, παρά τη μεγαλύτερη χημική επίθεση που δέχθηκε ποτέ η πόλη. Να μας εξηγήσουν γιατί, όπως μετέδωσε ο ΣΚΑΪ, οι κάτοικοι της ρημαγμένης λεωφόρου Αλεξάνδρας εκτόξευαν από τα μπαλκόνια τους στους αστυνομικούς κατάρες και λεμόνια. 

Θα χρειαζόταν λιγότερη αμνημοσύνη, για να ανασύρουν τα μίντια μέσα από την κατάπληξή τους λέξεις όπως "Κουμής-Κανελλοπούλου", "Καλτεζάς", "Τεμπονέρας", "πράσινα σταράκια", "απαγωγές Πακιστανών", "praetores urbani", "ιπτάμενη ζαρντινιέρα" ή να ανασκοπήσουν την (πλούσια σε αμαρτία και φιάσκο) ιστορία ειδικά του σώματος των Ειδικών Φρουρών. 

Θα χρειαζόταν οξυδέρκεια μεγαλύτερη από αυτήν που εξασφαλίζει ο Αντουανέτειος αυτισμός τους, για συνειδητοποιήσουν ότι η σχέση ερεθίσματος και ανταπόκρισης μπορεί και να υπακούει κάποτε στη Θεωρία του Χάους, ιδίως όταν έχει συσσωρευθεί το κατάλληλο εκρηκτικό υπόστρωμα. 

Αφού, τι άλλο από εκρηκτικό είναι το υπόστρωμα μιας κοινωνίας όπου, αν πιστέψουμε τις μετρήσεις, η αίσθηση απουσίας προοπτικής δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από παρισινό προάστιο; Τι να ζηλέψουν τα παρισινά προάστια; Όπου την διαρκή υποβάθμιση των όρων ζωής των υπηκόων διανθίζουν νυχθημερόν κάθε λογής ταπεινώσεις από μικρούς και μεγάλους εκπροσώπους της εξουσίας; Όπου πολιτικές, οικονομικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες συνωμοτούν εις το φώς της ημέρας εναντίον της πρώτης γενιάς στα μεταπολεμικά χρονικά που θα έχει εγγυημένα χειρότερη μοίρα από αυτήν των γονέων της; Όπου οι "κρατικές κορυφές" φέρουν ως παράσημα την ανομία και την ατιμωρησία, καμαρώνοντας για τις βατοπεδινές και λοιπές πομπές τους; 

Μπορούμε βέβαια, αντ’ αυτών, να εστιάσουμε στα αποκαΐδια που γέμισαν ξαφνικά τους δρόμους της πρωτεύουσας: αλλά τα αποκαΐδια δεν είναι σε θέση να μας πουν τίποτε και, όταν εμφανίζονται, είναι ήδη αργά. 

Ας απωθήσουμε λοιπόν τα ενοχλητικά ερωτήματα. Χιλιοπαιγμένη ας συνεχίζει η κασέτα: "λίγοι επίορκοι", "θα αποδοθούν οι ευθύνες στο ακέραιο", "καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται", "οι παραιτήσεις δεν έγιναν δεκτές", "ποιοι υποκινούν τους κουκουλοφόρους".  

Ίσως δε να χρειασθεί να σπεύσει και ο Πρωθυπουργός στο Πεντάγωνο, ντυμένος με μπουφάν, όπως στις περσινές πυρκαγιές. Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση η περιβολή του δεν θα είναι εκτός εποχής..." 

Του Κ.Ράπτη απο το skai.gr

Παρακολουθώ το δελτίο ειδήσεων του Σκαϊ. Μιλούν για το θυμό των αστυνομικών. Δεν καταλαβαίνω αν μιλούν σοβαρά η αστειεύονται, αυτό που ξέρω, βλέπω και νιώθω μέρα με τη μέρα είναι ο θυμός του κόσμου, ο θυμός της κοινωνίας. Τα επεισόδια των 2 τελευταίων ημερών είναι μια τρανή απόδειξη γι αυτό. Οι φασαρίες μπορεί να ξεκίνησαν με αφορμή την δολοφονία ενός παιδιού στο κέντρο της Αθήνας απο την αστυνομία, αλλά η ένταση και η διάρκεια τους, νομίζω αντικατοπρίζει και την συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση της κοινωνίας απέναντι στα μύρια κακά που αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό, είτε αυτό λέγεται οικονομική κρίση και ανεργία, είτε κοινωνική ανισότητα, είτε αλλαζονεία απο την πλευρά του κράτους και αυτων που κυβερνούν. Όσο ψύχραιμος κι αν είναι κανείς (αν μπορεί μετά απ'όλα αυτά) δεν μπορεί να μην πάρει το μέρος -στην αρχή τουλάχιστον- όλων αυτών που μαζεύτηκαν και έκαψαν το κέντρο χθες το βράδυ. Ήταν μια φυσιολογικότατη αντίδραση (τουλάχιστον για τα δικά μας μέτρα και σταθμά) οργισμένων και εξαγριωμένων ανθρώπων. Τι περίμεναν δηλαδή, τι στιγμή που κλείνουν τους δρόμους κάθε μέρα για τον πιο απίθανο λόγο, μπροστά σε μια τέτοια δολοφονία να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια? Οι τράπεζες βεβαίως είχαν την τιμητική τους. Δεν ξέρω αν θα μιλούσα έτσι αν ήμουν ιδιοκτήτης ενός σπασμένου αυτοκινητου η καταστήματος, δεν μπορώ να πάρω το μέρος του ενός η του άλλου, δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν εκεί κοντά εκείνη τη στιγμή η αν άνηκα στην παρέα του νεκρού παιδιού, αυτό που ξέρω είναι οτι νιώθω οργισμένος κι εγώ αλλά και -ευτυχώς- ένα μεγάλο κομμάτι συνειδητοποιημένου κόσμου που συγκεντρώθηκε σήμερα για την πορεία στη ΓΑΔΑ. 

Μια φίλη γιόρταζε απόψε και ξεκινούσε απο την επαρχία για να έρθει στην Αθήνα, στα μπουζούκια. Εδώ ο κόσμος καίγεται, της είπα... Α, δε με νοιάζουν αυτά, δεν θα περάσω ούτως η άλλως απο το κέντρο, μου είπε κανονίζοντας τα διαδικαστικά για την αποψινή έξοδο...

Περιπέτειες στην Π.Ράλλη

Tα πρώτα βιντεo απο το χθεσινό live των στέρεο νόβα.

Απο τον mixgrill.gr

The Distance

Μετά απο ένα Σ/Κ τουρισμού στην Αθήνα, δείχνοντας τις ομορφιές (ποιες?) της στους "Ευρωπαίους" φιλοξενούμενους μου και αφού επιτέλους η γάτα ήρθε στο νέο της σπίτι, είπα να ανοίξω και τις τελευταίες κούτες που είχαν μείνει πεταμένες στο διάδρομο. Πολλές ώρες μετά, καθώς ανακάτευα τα λιγοστά cd που κατάφεραν και μετακόμισαν μαζί μου, έπεσα πάνω στο εξαιρετικό Distance των Flying Saucer Attack. To Distance που κυκλοφόρησε το 1994 (και ήταν μια συλλογή απο singles και όχι το δεύτερο τους album), αγαπήθηκε πάρα πολύ απο εκείνη τη γενιά που είχε αρχίσει να βαριέται την indie pop ανακύκλωση της σκηνής του Λονδίνου και είχε αρχίσει να την ψάχνει σε μικρά labels, για νέους μουσικούς και ακούσματα. Απο τη σκηνή του Bristol που άνθισε στα 90's, εκτός απο τους Portishead ξεπήδησαν -μεταξύ άλλων- και άλλα δύο σχήματα με διαφορετικό ήχο, σαφώς μικρότερο πυρήνα οπαδών αλλά το ίδιο πιστών. Οι Third Eye Foundation του Matt Elliott και οι Flying Saucer Attack των Pearce-Brook. Μιας και όρος post rock δεν είχε εφευρεθεί τότε, ήταν αρκετά δύσκολο για τους δημοσιογράφους να τους βάλουν κάτω απο μια ταμπέλα, πράγμα που ίσως συνέβαλε στο γεγονός ότι αμφότεροι, ποτέ δεν έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό. Ο ήχος τους είναι κάτι σαν experimental dreamy space pop, αιθέριες αναφορές απο αυτόν της 4ΑD, shoegaze, ambient ατμόσφαιρες με lo-fi κιθαριστικές εξάρσεις αυτός των F.S.A, ηλεκτρονικά και λούπες αυτός των Τ.Ε.F (γαμημένες ταμπέλες). Καλός ο πρόλογος, αλλού θέλω να καταλήξω. Ακούγοντας ξανά και ξανά το Distance (υπο τις πλέον κατάλληλες συνθήκες), άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό διάφορες  καταστάσεις αλλά και ατάκες σχετικά με την Απόσταση, είτε απο προσωπική εμπειρία είτε απο φίλους και γνωστούς. Η απόσταση κάνει μια σχέση πιο δυνατή (κλισέ), Χμμ..δεν ξέρω, αυτό με την απόσταση το'χω ξανακάνει ήδη 2 φορές και δεν ξέρω αν θέλω..Ναι κι εγώ δεν ξέρω αν θέλω, μάλλον όχι, με φοβίζει η απόσταση (αναποφάσιστοι), Μην ανησυχείς θα μας κάνει καλό που θα είμαστε μακριά για λίγο (ναι καλά), Μα ο ένας στο Βορρά και ο άλλος στο Νότο? τι σχέση είναι αυτή? (απο απόσταση), Με φοβίζει πάρα πολύ, δεν θ'αντέξω, είναι δύσκολα (φοβισμένη), Πότε θα έρθεις? εγώ δεν ξέρω πότε θα ξανάρθω αλλά μπορείς να έρθεις εσύ όποτε θέλεις (υποσχέσεις), Όλο εγώ έρχομαι τον τελευταίο καιρό, δε νομίζεις? (άρχισαν τα προβλήματα), Οι σχέσεις απο απόσταση είναι καταδικασμένες να αποτύχουν (συμπέρασμα?), Δεν μπορώ να διανοηθώ οτι δεν θα σ'εχω δίπλα μου κάθε μέρα.. (ωχ), Θα σε "παρακολουθώ" απο μακριά (ναι, ok), Είπαμε να πάει για λίγο και βλέπουμε τι θα κάνουμε (δοκιμές), Αν βρει καμια άλλη εκεί θα δω τι θα κάνω (χμμ)... Συμπέρασμα? ποιο συμπέρασμα.. Η απόσταση λοιπόν, άλλοτε λειτουργεί "ενισχυτικά" άλλοτε όχι. Ποιος το γνωρίζει απο την αρχή και ποιος παίρνει το ρίσκο να κάνει προβλέψεις? Μπορεί μεν και δημιουργεί ένα ωραίο συναίσθημα, αυτό της προσμονής, στις αρχές η στο τέλος κάθε μήνα, διμήνου, τριμήνου κ.ο.κ, εμπεριέχει όμως και τους κινδύνους και δυσκολίες που ολοι γνωρίζουμε. Άρα, το μοναδικό συμπέρασμα που βγαίνει απ'όλη αυτή τη νιρβάνα-κατάσταση, είναι ότι οι F.S.A ήταν ένα σπουδαίο συγκρότημα αφού αφορμή για όλο αυτό το κατεβατό ήταν ένα και μόνο άλμπουμ τους (παίζει πάνω δεξιά) που σχεδόν 15 χρόνια μετά, παίζει στο repeat όλη μέρα. 

Χειμώνας ...

Συνάδελφος

REMI GAILLARD - L'ASTRONAUTE

Μέρα μεσημέρι...

... στο γραφείο. πολύ δουλειά. διάλογος (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) στο  msn.

(...) - tony cliftonι: eeeeeeeeee
ela na milisoume
- onelittleastronautι: lol
mpa, noiw8eis monos?
- ela re, oxi
diavasa to post sou
- lol
- prosektika giati einai diskolo na to katalaveis me tin mia
- nai e?
- kai ta simeia stiksis sou den voithane kai poli, eidika ta kommata
einai lathos, kai nomizo oti exeis grapsei kai kati lathos giati den vgainei noima
- gia pes, mporei
- Η οποιασδήποτε μορφής αλλαγή των καθημερινών σου συνηθειών, προσωρινή αλλαγή γιατί η διακοπή αυτών, προσωρινή είναι τις περισσότερες φορές -εκτός ελαχίστων αξιοζήλευτων περιπτώσεων-
- liges fores ta xanadiavazw. i diakopi twn ka8imerinwn sou syni8eiwn ennow
oi diakopes telospantwn
ti einai oi diakopes
paw diakopes, ti skata einai auto
- aaa
- tora katalava re
alla ekeino to komma stin mesi den tha eprepe na iparxei
kai tha eprepe na iparxei mia akoma pavla prin to "prosorini"
- vasika, grafw opws milaw, diladi me pauseis, komata, kompiasmata
- to ksero auto, anyway
to post einai poli gamato
- xairomai omws pou to anakalypses tsakali
- apisteuta endoskopiko
- kokkinizw
- koitakses ton eauto sou me alitheia
*des analogo post
iparxoun 2 eidon athropoi, autoi pou mporoun na erthoun antimetopoi me ton eauto tous kai autoi pou oxi
se auto to post vazeis ton eauto sou apenanti
tora to thema einai poios einai autos o eautos
tha elega oti apo tin mia einai o g. kai apo tin o little
o g. doulevei ston k..., o little den doulevei
lolol
auto pou thelo na po einai oti,den iparxoun kai polles diafores anametaksi tous
alla epeidi theoritika einai to idio atomo
otan anakalipteis oti den iparxei kai apoliti tautisi
tromazeis ligo
- giati to les auto? 
- poio apo ola?
- oti den yparxei tautisi
- giati o little einai ousiastika to protipo
auto itheles na gineis otan eisoun mikros
auto theleis na gineis otan megaloseis
kai epeidi tora megaloneis ligo fovasai oti den tha mporeseis na tous tautiseis tous 2
alla ola auta isos einai apla paixnidia tou mialou
- koita , auto isxyei gia olous tous an8rwpous
8elw na pw oti otan einai mikroi kai a8woi, alliws fantazontai ta pragmata
alla, pali den polykatalavainw, o little...den nomizw oti einai kati diaforetiko
- oute ego, o little einai autos pou doulevei sto verolino voithontas tous anthropous kai ta zoa
alla oute auto einai, giati an o g. paei sto verolino kai doulevei voithontas tous anthropous kai ta zoa, tote o little mporei na paei sti somalia gia na voithisei tin epanastasi kata tis xountas
kai an paei kai ekei o g. tote o little mallon tha paei sto sidironero na kalliergei ntomates
auto pou thelo na po einai
oti o little einai autos pou se kanei kalitero anthropo
den exei simasia ti tha kaneis, an tha pas sto verlolino i sto sidironero
auto pou exei simasia einai 1!
kai einai tragiko!
TRAGIKO!
oso ego koitousa ton malaka ton charlie esi evlepes to logotipo tis tileorasis!
-lololololol, tromero auto
episis prepei na sou pw oti osi wra vlepate ton olympiako egw psilikoimomoun
- kala auto to ksero
- op. pws to xereis
- malaka vale alpha!
- eimai grafeio re. ti exei?
- asto. loipon mia teleutaia kouventa tha po
to pan einai na vreithei isoropia, o g. na ta vrei me ton little kai o s. me ton tunik (...)

All my little words

You are a splendid butterfly
It is your wings that make you beautiful
And I could make you fly away
But I could never make you stay
You said you were in love with me
Both of us know that that's impossible
And I could make you rue the day
But I could never make you stay

Not for all the tea in China
Not if I could sing like a bird
Not for all North Carolina
Not for all my little words
Not if I could write for you
The sweetest song you ever heard
It doesn't matter what I'll do
Not for all my little words

Now that you've made me want to die
You tell me that you're unboyfriendable
And I could make you pay in pain
But I could never make you stay

17 Νοέμβρη

[το κρασί και τα κάστανα πάνε μαζί λέει η γιαγιά]

Η επιστροφή (στην πόλη, καθημερινότητα, εργασία&χαρά κλπ κλπ), συνοδεύεται πάντα απο ανάμεικτα συναισθήματα. Αν δεν συμβαίνει αυτό τότε κάτι πάει στραβά. Η οποιασδήποτε μορφής αλλαγή των καθημερινών σου συνηθειών, προσωρινή αλλαγή γιατί η διακοπή αυτών, προσωρινή είναι τις περισσότερες φορές -εκτός ελαχίστων αξιοζήλευτων περιπτώσεων- και ειδικά όταν αυτή, η αλλαγή, σημαίνει ότι έχω άπειρο χρόνο να κοιτάζω το ταβάνι, η να χαζεύω έξω απο το παράθυρο τις εναλλαγές των χρωμάτων σε γη και ουρανό ή ακόμα και να αφήνω την τηλεόραση ανοιχτή ως αργά και να "κάνω" ότι παρακολουθώ κάτι, ενώ στην ουσία το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο λογότυπο της π.χ, αυτή η κατάσταση και η "δεν κάνω τίποτα" συμπεριφορά, είναι που φέρνει ξανά στην επιφάνεια επιθυμίες και ρητορικά/υπαρξιακά ερωτήματα που πιθανόν νόμιζες (η ευχόσουν), ότι εκεί που τα είχες καταχωνιάσει (εσύ η κάποιος άλλος?) ήταν αρκετά ασφαλές μέρος ώστε να μην ξαναβγούν στην επιφάνεια. Τεστ επαγγελματικού (μόνο?) προσανατολισμού. Έπειτα συνειδητοποιείς ότι όντως σκέφτηκες η συζήτησες/μοιράστηκες/σχεδίασες επειδή...είχες τον χρόνο. Και ότι αυτός τρέχει. Και ότι αυτά τα μικρά διαλείμματα είναι κάτι παραπάνω απο αναγκαία, και κάποιες φορές είναι με κάποιο τρόπο σαν μικρές ατομικές "επαναστάσεις". Υπερβολές ίσως..όπως υπερβολικό είναι και το να σκέφτεσαι ότι αυτο το γαμημένο σύστημα μας "παίρνει" όλο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να μην σκεφτόμαστε = "επαναστατούμε". Εδώ αποσυντονίστηκα. Anyway, δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, δεν έχω καμιά διάθεση να γράψω για επαναστάσεις η επετείους, η για τους εξεγερμένους κρατούμενους των φυλακών, την οικονομική κατάσταση της μπανανίας και των καθυστερημένων κατοίκων της, τις κοινωνικές ανισότητες, τους μετανάστες που τους συμπεριφέρονται χειρότερα απο σκυλιά μέσα σ'αυτά τα γαμημένα τραίνα (η τρένα) που αργούν. Ούτε για τον υγρό, Λονδρέζικο καιρό χτές το βράδυ στο σταθμό, τις προσπάθειες για τη διάσωση της αρκούδας, την ΕΜΠΕΙΡΙΑ των ιαματικών λουτρών, το γήπεδο με τα κοριτσάκια, τη γνωριμία με τη γιαγιά Ευρώπη, ή για το μήνυμα που ήρθε κάποια στιγμή στο κινητό "welcome to the Republic of Macedonia, have a pleasant stay in our country"... Ούτε καν για την καινούρια Marianne Faithfull που ακούω απ'το πρωί.  

Χμμ.. μάλλον ευχαριστώ θέλω να πω για την παρέα την φιλοξενία και τα καλούδια στους hugh, tsihiro, vouli (?), scarface και tunik (busby). Ευτυχώς στην Αθήνα ήρθε ο χειμώνας..

Ο μικρός Χανς*

Πατέρας - <<Θα προτιμούσες η Χάννα να μην είχε έρθει στον κόσμο, η σου αρέσει που υπάρχει?

Χανς - Θα προτιμούσα να μην είχε έρθει καθόλου στον κόσμο.

-Γιατί?

-Τουλάχιστον δεν θα τσίριζε έτσι κι εγώ δεν αντέχω καθόλου τα τσιρίγματα.

-Μα κι εσυ τσιρίζεις.

-Και η Χάννα όμως τσιρίζει.

-Γιατί δεν μπορείς να το αντέξεις?

-Επειδή τσιρίζει τόσο δυνατά.

-Μα δεν τσιρίζει καθόλου.

-Τσιρίζει, όταν την χτυπήσει κανείς στο γυμνό κωλαράκι.

-Εσύ την έχεις χτυπήσει ποτέ?

-'Οχι... Γιατί? Επειδή κάνει τέτοια φασαρία με τα τσιρίγματα?

-Αφού προτιμάς να μην είχε έρθει στον κόσμο, σημαίνει πως δεν την αγαπάς καθόλου.

-Μμ, μμ (συμφωνώντας).

-Γι' αυτό, όταν η μαμά έκανε στην Χάννα μπάνιο, σκέφτηκες πως αν τώρα τραβούσε τα χέρια της, η Χαννα θα έπεφτε μέσα στο νερό...

-... Και θα πέθαινε.

-Και τότε θα ήσουν μόνος με τη μαμά. Άλλα ένα καλό παιδί δεν το εύχεται αυτό.

-'Ομως μπορεί να το σκέφτεται.

-Αυτό όμως δεν είναι καλό.

-Είναι όμως καλό να το σκέφτεται, για να το γράψει στον καθηγητή>>   

*O μικρός Χανς (εκδόσεις Επίκουρος) θα κάνει παρέα στο μικρό αστροναύτη στις ολιγοήμερες διακοπές του, στα βόρεια.

Love is in the air

Εδώ και κάμποσες μέρες στο μπαλκόνι μου υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος!

Rote Armee Fraktion

Παρασκευή μεσημέρι στην Όπερα της Ακαδημίας, εμείς και άλλα 10-15 άτομα σπεύσαμε για να δούμε το νέο -όπως όλα δείχνουν- hit του Γερμανικού κινηματογράφου. Η Όπερα είναι ένας πάρα πολύ ωραίος, μεγάλος άνετος κινηματογράφος αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τα 8,5 ευρώ της εισόδου σε μεσημεριανή προβολή. Anyway, η ταινία με τον τίτλο Der Baader Meinhof komplex είναι κάτι ανάμεσα σε documentary και fiction και αναφέρεται στην άνοδο και την πτώση της δυτικογερμανικής τρομοκρατικής οργάνωσης RAF που σχηματίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 70 απο τους Andreas Baader (μαζί με την σύντροφο του Gudrun Ennslin) και της δημοσιογράφου Ulrike Meinhof. Εν μέρει αυτό που ήθελε η ταινία, δηλαδή να καταγράψει την δράση της οργάνωσης αμερόληπτα το πέτυχε, όσο καλές προθέσεις όμως κι αν έχει κανείς δεν μπορεί να μην σταθεί και να μην ανρωτηθεί γιατί σε κάποια γεγονότα νόμιζες οτι η τανία "έτρεχε" πιο γρήγορα απ' ότι σε άλλα. Το τραγικό επεισόδιο των Ολυμπιακών αγώνων π.χ πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, το ίδιο και η αεροπειρατεία. Επίσης το πως τόσο εύκολα η οργάνωση δημιούργησε δεσμούς με Άραβες τρομοκράτες δεν εξηγείται καθόλου, σε κάποια σημεία μάλιστα σου δημιουργεί την εντύπωση ότι όλος ο Αραβικός κόσμος είναι ντε και καλά ζωσμένος με όπλα και περιμένει στην γωνία τον κάθε Δυτικό τρομοκράτη για να τον βοηθήσει, πράγμα τουλάχιστον αφελές. Εκτός των ανωτέρω, η ταινία παρακολουθεί απο κοντά το ξεκίνημα αυτής της ένοπλης επανάστασης που με αφορμή τον πόλεμο στο Βιετνάμ προσπαθεί να αγωνιστεί για μια περισσότερο δίκαιη κοινωνία, έχοντας ένα ισχυρό ιδεολογικό υπόβαθρο -στην αρχή τουλάχιστον- γι αυτό και συγκεκριμένους στόχους, αργότερα όμως η μπάλα χάνεται και  πολύ γρήγορα έρχεται το τέλος -όπως το ξέρουμε- για τους αυτοπροσδιόριζόμενους "αντάρτες των πόλεων". Καμία σχέση με τους δικούς μας γκαζάκηδες των Εξαρχείων βέβαια.... Το σενάριο βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Stefan Aust, σημαντικού αριστερού δημοσιογράφου που λέγεται ότι είχε γνωρίσει την Meinhof. Η Martina Gedeck που υποδύεται τη Meinhof είναι φοβερή και τρομερή (το ίδιο και στις 2-3 ακόμα ταινίες που την έχω δει), όπως και όλο το team των ηθοποιών, αλλά και σαν ταινία, είναι τεχνικά εξαιρετική. Το κοριτσάκι που βγάζει φωτογραφίες τον Baader λίγο πριν τη σύλληψη του αλλά και η κατάπτωση της Meinhof μέσα στο λευκό κελί της είναι απο τις πιο "δυνατές" εικόνες της ταινίας. Και αυτή η "απομυθοποίηση" των ιδρυτών της RAF στο τέλος έρχεται νομίζω για να ισοσταθμίσει λίγο τα υπερ και τα κατα της ένοπλης -και τυφλής-βίας της οργάνωσης στα μάτια του θεατή, μιας και ανπόφευκτα, όσο αμερόληπτα κι αν παρουσιάζει κανείς τα γεγονότα, σχεδόν πάντα, το κοινό παίρνει το μέρος των λίγων και των ρομαντικών ιδεαλιστών που χτυπάνε το σύστημα. Νομίζω οτι οι 2.30 ώρες που διαρκεί αξίζουν και με το παραπάνω. Ειδική μνεία στην ομορφιά και την κομψότητα των περισσοτέρων τρομοκρατισσών (?) της οργάνωσης... 

Trailer εδώ. Περισσότερα για τη RAF εδώ.

Παρακάτω ένα industrial σχήμα απο τον Καναδά που ονομάζεται Die Baader-Meinhof Gruppe με το video Kalashnikov.

                         

vanilla strawberry knickbocker glory

l a s t d a y s f a v s

Ταινία: Vicky Cristina Barcelona. Όχι γιατί είναι η νέα του Woody Allen. Ούτε για το περίφημο φιλί της Cruz με την Johansson. Αλλά γιατί έχει προκαλέσει έναν διάλογο. Menage a trois. Λειτουργεί, δεν λειτουργεί και υπο ποιές συνθήκες και προϋποθέσεις. Ξαφνικά όλη η πόλη συζητάει (ξανά) και προβληματίζεται για τις σχέσεις. Στα καφέ, στους δρόμους κάθε μέρα στήνω αυτί. Μηνύματα στην εκπομπή του Τζούμα για το θέμα, και όπως λέει και ο ίδιος, υπο τις κατάλληλες συνθήκες αυτό, αν σου συμβεί ποτέ, είναι υπέροχο όχι όμως με αυτήν την χυδαία έννοια της παρτούζας αλλά με αυτήν της συντροφικότητας, αγάπης και τρυφερότητας που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε τρεις -η και περισσότερους- ανθρώπους, που μπορεί να κρατήσει μπορεί και όχι.. Στους δύο πόσο κρατάει αλήθεια.. Μετά το σινεμά, με την Μ. ξεκινήσαμε μια κουβέντα που κράτησε ως τις 6 το πρωι, χωρίς φυσικά να καταλήξουμε κάπου, το γεγονός αυτό όμως, ότι μια ταινία ή η τέχνη γενικότερα (πέρα απο οποιαδήποτε "επαγγελματική" κριτική), προκαλεί αυτόν τον διάλογο -δεν συμβαίνει και πολύ συχνά τελευταία- είναι πολύ σημαντικό, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι αυτόν (τον διάλογο) τον προκαλεί ένας σκηνοθέτης "φτασμένος" που δεν είναι πια στο peak της καριέρας του (αλλά εξακολουθεί να γυρίζει ενδιαφέρουσες ταινίες). Εξαιρετική η ερμηνεία του Bardem και μακράν η Rebecca Hall ήταν η ομορφότερη της ταινίας! 

Καφέ: Συλλαβή bookstore cafe. Στον πεζόδρομο της Τιμοθέου στο Παγκράτι. Λιτός αλλά πολύ προσεγμένος χώρος, με έναν ας πούμε "ευρωπαϊκό αέρα" όπου μπορείς να πιείς καφέ να διαβάσεις και να αγοράσεις βιβλία στον επάνω όροφο.

Ραδιόφωνο: Εκτός απο τα πρωινά του Τζούμα στον Εν Λευκώ, ο City ο σταθμός της Γιάννας, φώναξε τον Νένε, τον Πανούση και το δίδυμο Πανόπουλος-Κιντή (τα σπάνε), κάνοντας με να το ανοίγω που και που, δειλά. 

Τραγούδι: Jukes-Something important. Παίζει στο repeat συνεχώς. Soul/folk/pop απο το Bristol. Η Tammy Payne (Jukes) με έκανε μετά απο πάρα πολύ καιρό, να "ερωτευτώ" ένα τραγούδι. Το τελευταίο διάστημα "ερωτεύομαι" πρόσωπα που είτε είναι προβληματικά είτε είναι μακριά (ή και τα δύο μαζί). Τέλειο!  Boomp3.com 

Ελληνική πραγματικότητα

Fernand-Anne Piestre Cormon - Η φυγή του Κάιν ενώπιον της Κατάρας του Ιεχωβά (Cain flying before Jehovah's Curse)

Σε περίοδο κρίσης, παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, γιατί στην Ελλάδα μάλλον δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα, η καλύτερα, γιατί οι πολιτικοί μας "ηγέτες", μάς καθησυχάζουν σφυρίζοντας αδιάφορα, προσπαθώντας οι ίδιοι να σώσουν τα τομάρια τους αφού η μια σφαλιάρα (λέγε με σκάνδαλο) έρχεται μετά την άλλη (λέγε με προειδοποίηση η καταδίκη απο την Ε.Ε), η ελληνική εκκλησία, εκπλήσσει για ακόμα μια φορά με την απληστία, την υποκρισία, την σκληρότητα αλλά και την δίψα για εξουσία που την διακατέχει. Είτε αυτή "εκπροσωπείται" απο το Βατοπέδι, είτε απο την Αρχιεπισκοπή είναι το ίδιο και το αυτό. Δεν ενδιαφέρει κανέναν απο ποιόν "εκπρόσωπο του Θεού" έγιναν οι business. Σημασία έχει ότι έγιναν, όπως έγιναν με τα αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε. Μέσα σ'όλα αυτά κυκλοφόρησε και μια είδηση (?), δεν ξέρω κατα πόσο αληθεύει, σχετικά με την περιουσία του μακαρίτη Αρχιεπισκόπου. Ο "Χριστόδουλος σας" λοιπόν, "φύλαγε" μεταξύ -πολλών- άλλων στη βίλα του Ψυχικού, καναπέδες και πολυθρόνες Versace και Armani,  έναν μεγάλο πολυτιμότατο πολυέλαιο Baccarat, 600 ζεύγη χρυσά ή αργυρά μανικετόκουμπα, τρείς δεκάδες σετ καθημερινά δεσποτικά άμφια, 50 επίσημες και μεγαλοπρεπείς αρχιερατικές στολές, 12 στέμματα από χρυσό και πολύτιμους λίθους, μάλλον δεν μπορώ να φανταστώ πόοοσο στοιχίζουν όλα αυτά, εκατοντάδες δωδεκάδες πανάκριβα χρυσά και αργυρά κουταλομαχαιροπήρουνα φίρμας Christofie,  δεκάδες μεταξωτές κλινοστρωμνές και μαξιλάρια (?), εκατοντάδες ζεύγη μεταξωτές πιζάμες (???), 4 ζωγραφικοί πίνακες αμύθητης αξίας που ανήκουν στο Μουσείο Μπενάκη και τους νοίκιαζε με μηνιαίο μίσθωμα που του καθενός η αξία είναι όσο τα μηνιαία μισθώματα τριών μεγάλων και πολυτελών ρετιρέ, 6 γκραβούρες με πανάκριβο μηνιαίο μίσθωμα από το ίδιο Μουσείο... και πάει λέγοντας. Η λίστα, αν είναι αλήθινή, είναι εντυπωσιακά μεγάλη. Χωρίς τα χρήματα βέβαια. 

Διαβάζω απο τη μία αυτό και απο την άλλη ένα άρθρο (του Φ.Γεωργελέ) του οποίου ένα απόσπασμα κάνω copy-paste παρακάτω:

(...) Η κρίση των προηγούμενων ημερών είναι μια πολύ βολική κρίση για όλους. Ήταν σε παγκόσμια κλίμακα, η επανάληψη της δικαιολογίας στην περίπτωση του ελληνικού σκανδάλου των δομημένων ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων. «Φταίνε ανίδεοι διοικητές ταμείων και άπληστοι χρηματιστές». Φταίνε τώρα τα golden boys, φταίνε τα subprimes, φταίει η Lehman. Δεν φταίει ο Τζορτζ Μπους, που 8 χρόνια τίναξε την αμερικάνικη οικονομία στον αέρα. Δεν φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν μπορεί να προχωρήσει στην ολοκλήρωση, που δεν μπορεί να συμφωνήσει στην αναγκαιότητα ενός Ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών. Δεν φταίνε οι πολιτικές επιλογές κάθε κυβέρνησης, κάθε χώρας. Οι επικλήσεις της παγκόσμιας κρίσης, οι αναφορές στο 1929, οι δραματικοί τόνοι έχουν σκοπό να κρύψουν την αποτυχία της οικονομικής πολιτικής. Να κρύψουν ότι κάθε χρόνο συντάσσεται ένας προϋπολογισμός που πέφτει έξω πριν ακόμα ψηφιστεί. Ότι το μαγαζί χρεοκόπησε και σε περίοδο οικονομικής κρίσης, όταν όλοι προσπαθούν να εξασφαλίσουν τη ρευστότητα, η κυβέρνηση στεγνώνει την αγορά με μερικά δισεκατομμύρια πρόσθετους φόρους. Ότι η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο έλλειμμα στην Ευρωζώνη. Η χώρα μας θα νιώσει την ύφεση και πολύ σκληρά. Αλλά γι’ αυτό δεν θα φταίει η Lehman Brothers και η AIG, όπως προσπαθούν να μας πείσουν με ύφος υπεύθυνου ηγέτη όσοι αυτές τις μέρες βρήκαν το χρυσό άλλοθι στα “golden boys”, τα “hedge funds”, το “shortselling” και τις άλλες εξωτικές λέξεις. Φταίει ότι στον προϋπολογισμό οι δημόσιες δαπάνες είναι μειωμένες κατά 950 εκατομμύρια, οι δαπάνες για την παιδεία είναι μειωμένες κατά 260 εκατομμύρια και οι δαπάνες για όπλα είναι αυξημένες κατά 800 εκατομμύρια. Φταίει το ότι η ελληνική οικονομία είναι ολόκληρη δομημένη στο μοντέλο αυτού του πλαστικού καπιταλισμού που αυτές τις μέρες χρεοκοπεί. Δεν παράγει τίποτα, ζει με τα λεφτά των άλλων, τις επιδοτήσεις της ΕΟΚ. Δανείζεται συνεχώς περισσότερο για να εξασφαλίσει ένα επίπεδο ζωής που δεν το έχει κερδίσει με τη δουλειά της. Στέλνει συνεχώς το λογαριασμό σε τρίτους, στους φορολογούμενους. Υπεξαιρεί τον πλούτο του δημοσίου και εφευρίσκει τις δικές της «εξωτικές λέξεις»: αντί για merge και παράγωγα, «χρυσόβουλα, σιγγίλια, βεράτια και τακρίρια»(...) 

Ειδικά για τον "πλαστικό καπιταλισμό" γίνονται συχνά συζητήσεις τελευταία. Για το γεγονός δηλαδή ότι όλοι, ζούμε πλασματικά. Με τις κάρτες και τα δάνεια, και ότι αν κάποια στιγμή για κάποιο λόγο, οι κάρτες μας σταματήσουν να ισχύουν, τι γινεται τότε? Η όποια ευημερία του Έλληνα είναι πλαστική. Όχι μόνο του Έλληνα δηλαδή (τι να πει και ο μέσος Ισλανδός που με το μεγαλύτερο κατα κεφαλήν εισόδημα 45.000 το χρόνο, μετά την κατάρρευση, έχει πέσει σε μαύρη κατάθλιψη κι εκεί σχεδόν δεν ξημερώνει) , απλά απ' όσο γνωρίζω, πουθενά αλλού δεν υπάρχουν αυτές οι αμέτρητες άτοκες δόσεις σε κάθε μια απο τις πάμπολλες κάρτες μας. Και οι κυβερνήσεις ανα τον κόσμο -δυστυχώς και οι Ευρωπαϊκές- θυμήθηκαν ότι απο κάπου τους περίσσευαν καποια δισεκατομμύρια ευρώ (κι αν όχι θα τα πάρουν απο' μας πάλι) για να ενισχύσουν τις τράπεζες. Πολλοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι στην Αμερική μετά και απο αυτό το κερασάκι στην τούρτα-Μπους (σχεδόν αποκλειστικα υπεύθυνος για την κατάσταση εκεί αυτή τη στιγμή), δηλώνουν ανοιχτά ότι αν τελικά χάσουν οι Δημοκρατικοί  και άρα συνεχιστεί η ίδια πολιτική των Συντηρητικών (αμφιβάλλω βέβαια για το πόσο "προοδευτικοί" είναι και οι απέναντι), θα εγκαταλείψουν μια για πάντα τη χώρα. Αυτό είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί έντονα τα τελευταία χρόνια και τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερους γύρω μου. Κάποιοι έχουν βάλει και deadline για τη μεγάλη φυγή. Όπως και στον πίνακα παραπάνω. Όπου θα μπορούσε να παραφραστεί ο τίτλος του. Όπου Κάιν μπαίνει ο εαυτός σου, όπου Ιεχωβάς ότι σε κυνηγάει, εφορεία, κράτος, τράπεζες... ή ξανά ο εαυτός σου.  

Fallen Shadows

Created+Directed by James Lima. 

Music+Lyrics by Antony and the Johnsons. 

Αυτό είναι το "promo" video της φθινοπωρινής κολεξιόν της Prada. Χωρίς πολλές φιοριτούρες, πόζες και λογότυπα. Και καταλαβαίνεις βλέποντας το, ότι δεν είναι τυχαίο που ο οίκος Prada είναι αυτός που είναι σήμερα, καταλαβαίνεις οτι πλαισιώνεται απο "σοβαρούς" ανθρώπους που ξέρουν καλά τη δουλειά τους, που ζούνε ΤΩΡΑ και η επιλογή των παραπάνω ονομάτων μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι. Yes Darling, But is It Art?  Yes it is! Το τραγούδι λέγεται Great white ocean.

Burn out

Θεαματικά αποτελέσματα σε άτομα που πάσχουν από σύνδρομο burn out (εργασιακή εξουθένωση και κατάθλιψη) επιτυγχάνονται μέσα απο έναν εναλλακτικό τρόπο θεραπείας που γίνεται σε δασικά οικοσυστήματα, με ποσοστά οριστικής ίασης 80%. Μέσα από οργανωμένη συμμετοχή και εργασία υπό παρακολούθηση γιατρών σε αγρο-δασικά αγροκτήματα επιτυγχάνεται θεραπεία και αποκατάσταση κάθε ηλικίας ατόμων με προβλήματα υγείας, (ψυχικά και σωματικά) κατάθλιψη, παιδιών με μαθησιακά προβλήματα, ψυχιατρικά ασθενών, ψυχικά ανάπηρων ,ατόμων που πάσχουν burn out, από άγχος, εξάρτηση από ουσίες, παραβατική συμπεριφορά κλπ. . Τέτοιες δράσεις είναι ενταγμένες στην πολιτική υγείας πολλών χωρών της ΕΕ. Στη Νορβηγία υπάρχουν 600 τέτοια θεραπευτικά αγροκτήματα , στην Ολλανδία 430, στην Ιταλία 300, στη Γερμανία 300, στην Αυστρία 250, στο Βέλγιο 140 και στη Σλοβενία 15.Αυτά επισήμανε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο ερευνητής του Ινστιτούτου Δασικών Ερευνών και αντιπρόεδρος της ευρωπαϊκής δράσης ?Green care in agriculture ? Χρίστος Γαλλής με αφορμή το 3ο ευρωπαϊκό συνέδριο της δράσης που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή επιστημόνων από 22 χώρες. «Στη Σουηδία υπάρχουν πάρα πολλά θεραπευτικά δάση με οργανωμένες μονάδες όπου με το περπάτημα, την υλοτομία, τη συλλογή καρπών και αντικειμένων, μέσα από σκηνοθετημένους κινδύνους επιτυγχάνονται θεραπευτικά αποτελέσματα. Αυτές οι θεραπείες έχουν ενταχθεί το σύστημα υγείας και μέσα από τα ασφαλιστικά τους ταμεία συνταγογραφούνται και οι πάσχοντες παίρνουν αναρρωτική άδεια για να κάνουν αυτές τις θεραπείες για ένα διάστημα. Η θεραπεία γίνεται μέσα από θεματοποιημένη εργασία υπό παρακολούθηση γιατρών. Συγκεκριμένα τη Νότια Σουηδία υπάρχει ένα θεραπευτικό αγρόκτημα για άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο burn out (που οφείλεται στην εργασία), τους φέρνουν από τα ψυχιατρεία σα φυτά και σε 3-4 μήνες το 80% αυτών θεραπεύεται οριστικά έξω από τους κλειστούς χώρους των ψυχιατρείων, των κέντρων ψυχικής υγείας και των κλινικών έξω» επισήμανε ο κ Γαλλής. Παράλληλα υπογράμμισε ότι η κατάθλιψη στη Δυτική Ευρώπη τείνει να πάρει μορφή επιδημίας, ενώ στη χώρα μας αν και υπάρχει δεν φαίνεται πάρα πολύ. «Το υπουργείο Υγείας έχει κάνει κάποιες καμπάνιες αλλά εμείς προτείνουμε εναλλακτική θεραπεία έξω από τα ψυχιατρεία έξω από τους κλειστούς χώρους στη φύση και τα αγροκτήματα. Στη χώρα μας θα μπορούσαν θα δημιουργηθούν πρότυπα θεραπευτικά αγροκτήματα στα ορεινά χωριά όπου υπάρχουν με μικρές γεωργικές καλλιέργειες και δάσος. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε μέχρι στιγμής επισήμως τέτοια οργανωμένα και αναγνωρισμένα αγροκτήματα. Όμως οι αγροτικές φυλακές που λειτουργούν στην Ελλάδα και ιδίως οι φυλακές Κασσάνδρας θεωρούνται πρότυπα θεραπείας παγκοσμίου ενδιαφέροντος (εδώ γελάνε). Ουσιαστικά οι φυλακές είναι πρότυπα αγροκτήματα. Στην Κασσάνδρα για παράδειγμα υπάρχει αγρόκτημα 4500 στρεμμάτων με ζώα και καλλιέργειες και οι κρατούμενοι εργαζόμενοι εκεί ουσιαστικά «θεραπεύονται» από την κατάθλιψη και την καταπίεση και ετοιμάζονται για την επάνοδο στην κοινωνία» πρόσθεσε ο κ. Γαλλής. (απο το e-tipos).

Στις αγροτικές φυλακές του Ναυπλίου πάντως δεν ισχύει τίποτα απο τα παραπάνω. Οι κρατούμενοι σκίζονται στη δουλειά μόνο και μόνο για να γλυτώσουν μερικά χρονάκια και το καταφέρνουν. Αυτός άλλωστε είναι και ο "ευσεβής πόθος" των δικηγόρων, να στείλουν τους πελάτες τους σε αγροτικές φυλακές. Στην Ελλάδα οι μισοί πάσχουν απο κατάθλιψη (και δεν το ξέρουν). Οι υπόλοιποι επικαλούνται τον ήλιο, τη θάλασσα, τις "ομορφιές" της χώρας μας και παραμυθιάζονται. Σύμφωνα και με τη wikipedia burnout is a psychological term for the experience of long-term exhaustion and diminished interest (depersonalization or cynicism), usually in the work context. It is also used as an English slang term to mean exhaustion. Burnout is often construed as the result of a period of expending too much effort at work while having too little recovery, but it is sometimes argued that workers with particular personality traits (especially neuroticism) are more prone to experiencing burnout. Further, it appears that researchers disagree about the nature of burnout. While many researchers argue that burnout refers exclusively to a work-related syndrome of exhaustion and depersonalization/cynicism, others feel that burnout is a special case of the more general clinical depression or just a form of extreme fatigue/exhaustion (thus omitting the cynicism component). Σε έναν ιδανικό κόσμο η Ελλάδα με τους χαμηλότερα αμοιβόμενους αλλά και με τις περισσότερες ώρες, εργαζομενους στην Ευρώπη, θα έπρεπε να ήταν η πρώτη που θα διέθετε χώρους και θεραπείες αλλά εδώ τα ράντσα κλείνουν ακόμα τους διαδρόμους των νοσοκομείων και τα ιατρικά απόβλητα καταλήγουν στους κοινούς κάδους απορριμάτων.

Port Royal

Η εικόνα τα λέει όλα. Η μάλλον δείχνει τη μια πλευρά των Port Royal, τη χιουμοριστική, που εγώ τουλάχιστον δεν γνώριζα. Γιατί μπορεί να μην τους φαίνεται εξαρχής αλλά οι πιτσιρικάδες απο την Ιταλία είναι άψογοι σ'αυτο που κάνουν και αν μη τι άλλο επαγγελματίες. Ο λόγος για το διπλό live χθες βράδυ στο Kinky Kong, με αφορμή το split cd που κυκλοφόρησαν οι προαναφερθέντες μαζί με τον Έλληνα Absent without leave που δικαίωσε (?) όσους έχασαν τους R.E.M στο Καλλιμάρμαρο. Ξέρω οτι οι "θιασωτες" του ambient/post (whatever) ήχου ίσως θυμώσουν μαζί μου, αλλά αυτές οι δεκάλεπτες συνθέσεις "έχουν νόημα" όταν καταλήγουν κάπου, είτε αυτό λέγεται ξέσπασμα, είτε ένα έξυπνο αναπάντεχο γύρισμα ή φινάλε, αλλιώς καταντούν κουραστικές (είναι ήδη πολύ προβλέψιμες), ιδίως αν απευθύνεσαι σε ορθίους που η απόσταση τους απο σένα είναι ούτε μισό μέτρο. Κάναμε τον παραλληλισμό -με τον Γ.- ενός πολύωρου, αργού αυνανισμού, με την εκσπερμάτωση όμως να ματαιώνεται επ' αόριστον. Έτσι η μια ώρα που έπαιξε ο Absent without leave -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- ήταν πολύ υποτονική και ανάγκασε αρκετούς να αποχωρήσουν. Για τους Port Royal θα παραπέμψω σε διάφορα βίντεο στο δίκτυο γιατί ίσως μόνο έτσι μπορεί να πάρει κάποιος μια γεύση απο τις ζωντανές εμφανίσεις τους, ακούγοντας, βλέποντας τις πολύ εύστοχες και έξυπνα σκηνοθετημένες εικόνες που συνόδευαν το κάθε κομμάτι ξεχωριστά και διαβάζοντας τα real time "μηνύματα" που έπεφταν απο πάνω. (H φωτο απο εδώ)

Μόλις χώρισα

Το σκέφτεσαι πολύ καιρό…γυρνάει στο μυαλό σου, μέχρι που μια μέρα το έχεις αποφασίσει… και τότε περιμένεις στη ίδια κατάσταση, μέχρι την ημέρα που θα έχεις έτοιμο το plan B… δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχεις βρει τον/την επόμενο/η …. Καμιά φορά αρκεί να έχεις έτοιμο το πλάνο κινήσεων σου για μετά… είτε θέλεις να μείνεις λίγο καιρό μόνος (ή και για πάντα), είτε έχεις βρει τον/την επόμενη…. Θέλει πάντως πολύ θάρρος για να το ανακοινώσεις… και κακά τα ψέματα όχι γιατί σε νοιάζει και πολύ πώς θα το πάρει ο/η άλλος/άλλη… το σκέφτεσαι μεν, αλλά αυτό που συνήθως ξεκινάει τους φόβους και τη διστακτικότητα είναι η δική σου αμηχανία…είναι ότι δεν θέλεις να έρθεις σε μια τόσο δύσκολη θέση…δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς κτλ κτλ… είσαι έτοιμος/η να ανακοινώσεις τον χωρισμό…τελικά δεν μπορείς την μια μέρα…πάς την επόμενη…και μόνο από το ύφος που έχεις όταν λες «θα ήθελα να συζητήσουμε κάτι» ο/η άλλος/η αμέσως καταλαβαίνει ότι δεν είναι για καλό… Τελικά το λες…. «θέλω να χωρίσουμε»…ή μπορεί να πεις κάτι πιο έμμεσο (υπάρχει ακόμα η διστακτικότητα της προηγούμενης ημέρας) «δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου άλλο σε αυτή τη σχέση» ή «τα πράγματα δεν…..» …καλά δεν χρειάζεται να συνεχίσω μάλλον… σκεφτείτε τι έχετε πει κάθε φορά που θέλατε να χωρίσετε κάποιον/α και έχετε πέσει μέσα…..και τότε έρχεται η αντίδραση…. «όχι ρε πούστη…αυτό είναι μαλακία…αυτό είναι τραγικό….¨»…. τα χέρια τους/της αλλου/ης τρέμουν…εσύ συνεχίζεις να κοιτάς κάτω ή μπροστά, αλλά ποτέ στα μάτια…. Και μετά αρχίζουν οι αγάπες της πρώτης μέρας….. «μπορούμε να το προσπαθήσουμ娻, «το ξέρω ότι έκανα εκεί και εκεί και εκεί λάθος¨» «θα αλλάξουν τα πράγματα» «κι εγώ έβλεπα ότι κάτι δεν πάει καλά…όλα θα άλλαζαν»/….»¨να το συζητήσουμε»…»ας μη με αγαπάς, θα σε αγαπάω εγώ και για τους δυο»….»θα βρούμε το σωστό δρόμο»…»θες να χαλαρώσουμε για λίγο και να δούμε πώς πάει?» …. »πιστεύω θα δουλέψει αν…»…νομίζω ότι μπορώ να συνεχίσω μέχρι το βράδυ να γράφω τι μπορεί να ειπωθεί για να πειστείς να μείνεις….εσύ μπορεί να βρεις και κάποιο δίκιο σε όλα αυτά, για μια στιγμή νιώθεις και λίγο πιο άσχημα…. Για κλάσματα του δευτερολέπτου μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεσαι και να επεξεργάζεσαι αυτά που λέει ο/η άλλος/η…αλλά σύντομα μπαίνεις πάλι στο «σωστό δρόμο»…είσαι αποφασισμένος/η.. το έχες αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό, απλά έκανες υπομονή μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή….το έχεις αποφασίσει… σιγά μην αλλάξει κάτι την γνώμη σου… και η συζήτηση κάποια στιγμή τελειώνει… αλλά χωρίς να έχει τελειώσει πραγματικά… και αυτό γιατί κι εσύ δεν εχεις το απόλυτο θάρρος να τα ξεκαθαρίσεις μια και καλή, ο άλλος/η το μόνο που σκέφτεται είναι ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα… ότι αύριο θα είναι πιο ήρεμα τα πράγματα…. Θα νομίζει όλο το βράδυ ότι τα επιχειρήματα που σου έθεσε ήταν αρκετά για να πειστείς να μείνεις σε αυτή τη σχέση…. Θα νομίσει ότι εσύ το σκέφτεσαι και ότι θα απαντήσεις αύριο ή ότι αύριο θα έιναι όλα πάλι φυσιολογικά… ότι απλά ήταν ένας τσακωμός για να κρούσεις τον κώδωνα…. Ότι υπάρχει ακόμα ευκαρία….

Και έρχεται η επόμενη μέρα…. Είσαι γεμάτος/η θάρρος γιατί ή αρχή έχει γίνει.. σήμερα όλα ξεκαθαρίζουν…. Μα ακόμα το νομίζει?! Δεν τα βλέπει τα πράγματα πώς είναι?! σε τοίχο μιλούσα εχθές?! Λοιπόν φεύγω…. Και τότε αρχίζει ο θυμός του/της… το σκεφτόταν όλο το βράδυ και κάποια πράγματα δεν φαίνονταν καθαρά…. Κι εσύ ήσουν έτσι κι έτσι κι έτσι… και τότε ψάχνει και τις δικαιολογίες για να μην κατηγορήσει τον εαυτό του (και λογικό είναι σαν άμυνα) … μήπως παίζει κάποιος άλλος? …αν όντως παίζει το λες εκεί, αλλά σιγά μην καταλάβει ότι πρώτα κάτι λάθος πήγαινε εδώ και μετά βρέθηκε ο άλλος και όχι αντίστροφα….» «και εσύ μου έλεγες άλλα τότε..και ότι θα μέναμε μαζί για πάντα»… «και σχεδίαζα για μας τοσα πράγματα»  Σε αυτή τη συζήτηση θα ειπωθούν πολλά…αλλά το αποτέλεσμα ένα και το αυτό… και όλα θα τελείωσουν. Συνήθως θα υπάρχει και μια περίοδος μετά που θα έχετε ένα φιλικό ενδιαφέρον σε τυπικά πάντα πλαίσια… εσύ θα συνεχίσεις να παίρνεις τηλέφωνα και να δείχνεις ότι ενδιαφέρεσαι σαν φίλος/η…. Ανάλογα με το πώς τέλειωσαν τα πράγματα και τι συμφωνήθηκαν έστω και τυπικά, η πρώτη περίοδος μετά το χωρισμό ποικίλει σε φάσεις και μορφές…. Άλλοτε συνεχίζεις τις επισκέψεις μέχρι να κλείσουν οι πληγές… άλλες φορές τυχαίνει να ξανακοιμηθείτε μαζί μία ή δυο φορές…. Όταν θα περάσει πολύς καιρός θα πάρεις κι ένα τηλέφωνο έτσι να δεις τι γίνεται …. Μπορεί και να έχεις ξεχάσει κάποια πράγματα το σπίτι της/του και να τα ζητήσεις πίσω… μπορεί να περάσεις να τα πάρεις μπορεί και να στα στείλει ……και η ιστορία πάει λέγοντας…

Το νόημα παραμένει το ίδιο όμως… νιώθεις τέτοια μα τέτοια ανακούφιση που όλα τελείωσαν… «ουφ πάει και αυτό»…σίγουρα όλοι το λέμε…. Και τώρα σκέφτεσαι το εαυτό σου την επόμενη μέρα, γεμάτος ζωντάνια….σίγουρα είσαι χαρούμενος, αν είχες και το plan b στο μυαλό δεν έχεις πλέον και τύψεις… και άσε το άλλον/η τώρα να τα βγάλει πέρα.. ούτως ή άλλως όλοι για την πάρτι μας είμαστε… έτσι μας έκανε η κοινωνία..

Και συνεχίζει:

Για να βάλουμε στο προηγούμενο μέηλ και όλες τις απαραίτητες διορθώσεις, θα ήθελα να σας ανακοινώσω (αν και οι περισσότεροι το ξέρετε ήδη )ότι «μόλις παραιτήθηκα» και όχι «μόλις χώρισα»…. Ούτως η άλλως είναι γνωστό ότι  μόνο με τον φίλο-σκύλο θα μπορούσα να χωρίσω, αν και δεν θα υπήρχαν και πολλές συζητήσεις.. απλά θα μου άρπαζε την κνήμη αν τον έδιωχνα και θα είχε ένα πλήρες δείπνο…. Ο παραλληλισμός νομίζω όμως ότι είναι απόλυτα εύστοχος….χωρισμός και παραίτηση ανήκουν στην ίδια συνομοταξία.

Αν διαβάσετε π.χ. ξανά το προηγούμενο μέηλ και κάνετε αλλαγές του στυλ: 

- Επόμενος (γκόμενος/α) = επόμενη δουλειά

- Μόνος = ελεύθερος επαγγελματίας

- Σχέση = συνεργασία

- Ας μη μες αγαπάς αλλά… = είμαι πρόθυμος να συνεργαστούμε με τους δικούς σου όρους

- Να χαλαρώσουμε = να έχεις πλήρη ευελιξία ωραρίου

- Τσακωμός = διαπραγμάτευση

- Κρούω των κώδωνα = ζητάω αύξηση

- Παίζει κάποιος άλλος? = έχεις βρει άλλη δουλειά?

- Συνεχίζω να παίρνω τηλέφωνα = κλείνω τις υποχρεώσεις μου στην εταιρία

- Σχεδίαζα για μας τόσα πράγματα = θα σε έκανα διευθυντή

- Θα μέναμε μαζί για πάντα = έχεις σύμβαση ενός έτους και θα την ανανεώναμε

- Συνεχίζεις τις επισκέψεις μέχρι να κλείσουν οι πληγές = πηγαίνεις στο γραφείο μέχρι να           κλείσουν τα έργα που έχεις αναλάβει

- Ξανακοιμηθήκαμε μαζί = συνεργασία ως εξωτερικός συνεργάτης

- Ζητήσεις πράγματα πίσω = ζητήσεις την βεβαίωση παρακράτησης φόρου 

Σκέψεις και κουβέντες ενός φίλου (με το σκύλο του), που πήρε τη μεγάλη απόφαση. Και μόνο γι' αυτό του το κείμενο (που ήρθε σε δύο δόσεις, μόλις χώρισα/μόλις παραιτήθηκα) είμαι περήφανος που τον γνώρισα τότε -όπως τον γνώρισα- και που μπόρεσε και έκανε αυτό που θέλουμε να κάνουμε όλοι έδώ και καιρό. Cheers bear..

home sweet [new] home

Λεπτομέρεια στα πλακάκια του μπανιου

Μπαλκόνι/νύχτα/βροχή

Εργασίες/κατασκευές

Κρύσταλλο πόρτας σαλονιού

Πρεμιέρες

Η πρώτη ταινία που κατάφερα επιτέλους να δω απο τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, είναι του πιτσιρικά Οzgur Yildirim, Τούρκου μετανάστη στη Γερμανία, θέμα με το οποίο καταπιάνεται και στο Chiko. Η ζωή και ο αγώνας για (κοινωνική?) καταξίωση τριών Τούρκων φίλων στις κακόφημες γειτονιές του Αμβούργου (σαν θέμα απο μόνο του με τράβηξε), μέσα απο την παρανομία βέβαια, κάτι που μοιάζει να είναι και η μόνη διέξοδος. Το αμερικάνικο όνειρο με τα μεγάλα αυτοκίνητα, σπίτια και καλή ζωή μόνο αμερικάνικο δεν φαίνεται να είναι. Όποιος δεν έχει φάει σφαίρα δεν είναι αρκετά άντρας, λέγεται πολλές φορές μέσα στην ταινία και με τον έναν η τον άλλον τρόπο όλοι οι φίλοι, άντρες "γίνονται". Βίαιη η ταινία, όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά υπο το πρίσμα της σχολής (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του Φατίχ Ακίν -που είναι και ο παραγωγός- , αυτή η σκληρότητα των χαρακτήρων, σου υπενθυμίζει ότι ακόμα και στις πολιτισμένες μεγαλουπόλεις (πόσο μάλλον εδώ) το να είσαι μετανάστης είναι ακόμα το ίδιο δύσκολο όσο παλιά ειδικά αν δεν επιλέξεις (αν μπορέσεις) να ξεφύγεις απο το γκέτο. Πλούτος η φιλία? Ηθικά (ψευδο)διλήματα για τον Τσίκο, να προχωρήσει μόνος του στις "επιχειρήσεις" των ναρκωτικών αφήνοντας για πάντα πίσω τον φίλο του Τιμπέτ -αφού ο ίδιος αποδείχτηκε ανίκανος- ή να συνεχίσει να ζει στη μιζέρια πουλώντας χόρτο απο δω κι απο κει, μαζί του? Το τέλος είναι κάτι που αλήθεια δεν περίμενα.                                         

Την επόμενη μέρα είδα το Bananaz, ένα ταινιάκι που περιγράφει το χτίσιμο του μύθου του καρτουνίστικου συγκροτήματος Gorrilaz, του (ταλαντούχου) Damon Albarn. Ξεκίνημα, σχέδια στο χαρτί, πρόβες, συνεργασίες, ταξίδια και πολύ χιούμορ. Απαραίτητο για τους fans του γκρουπ, ανάλογος και ο κόσμος που γέμισε το Αττικόν, τσαλάκωσε την όποια εικόνα είχαμε για τον Albarn, εγώ τον είχα για πιο "σοβαρό". Δεν είναι. 

Ζητείται...οτιδήποτε (μόνο σοβαρές προτάσεις)

Ξανά η ίδια διαδρομή με τα πόδια. Ευχάριστη αλλά και κουραστική, ειδικά αν αυτή επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα (όχι πάντα για τον ίδιο σκοπό). Παγκράτι, Ριζάρη, Πολεμικό μουσείο, Ευαγγελισμός, ανεβαίνω την Πλουτάρχου που για κάποιον αδιευκρίνηστο λόγο είναι ακόμα κλειστή λόγω british embassy (sucks), φυσάει δροσερός αέρας στην Αθήνα μετά απο πολύ καιρό, μάλλον γι αυτό απόψε -ειδικά- να θέλω να περπατήσω. Στρίβω αριστερά στην Υψηλάντου, αντίο αεράκι. Η Υψηλάντου, όχι εκεί που έστριψα αλλά απ'την αντίθετη κατεύθυνση, απο τον Ευαγγελισμό δηλαδή και κάτω, είναι απο τους πιο όμορφους και αληθινά αριστοκρατικούς μη κεντρικούς δρόμους της βρωμόπολης που ζούμε (και αγαπάμε). Οι κυρίες του Κολωνακίου έχουν βγάλει τα pets βόλτα έχοντας ρίξει "πρόχειρα" κάτι επάνω τους και χαζεύοντας τις βιτρίνες κατευθύνονται προς την πλατεία. Κι εγώ μαζί τους. Που και που σταματάω σε κάποια είσοδο πολυκατοικίας βλέποντας τα ενοικιαστήρια. Ισόγειο 45 τμ, 87ο €, ημιυπόγεια γκαρσονιέρα, ευάερη και ευήλια, βλέπει σε ακάλυπτο 550 €. Άλλο, δυάρι 65 τμ 3ος, 900 €. Βλέπεις όμως οτι αργά η γρήγορα όλα νοικιάζονται. Και αναρωτιέσαι... Η τελευταία που φορά που έψαχνα για σπίτι ήταν πριν περίπου 5 χρόνια και είχα ξεχάσει πως είναι..να ψάχνεις σπίτι στο κέντρο και ναι, ξέρεις οτι η πολυκατοικία θα είναι παλιά και ναι ξέρεις οτι θα τα χώσεις και στο διαμέρισμα και στο ενοίκιο και στα κοινόχρηστα και θα αντιμετωπίσεις στρυφνούς και στα όρια της κατασκοπείας περίεργους ιδιοκτήτες, αλλά είναι δυνατόν να αντικρίζεις ακόμα αυτές τις άθλιες κουζίνες και μπάνια που τα ντουλάπια είναι έτοιμα να πέσουν και τα υδραυλικά δεν λειτουργούν και να είσαι αναγκασμένος να δώσεις και 2 μήνες μπροστά? Και δεν μιλάω για το Κολωνάκι βέβαια -εκεί για ευνόητους λόγους δεν ψάχνω, εκτός αν αποφασίσουμε να μείνουμε 3-4 άνθρωποι μαζί, πράγμα που δεν μου περνάει καθόλου απ'το μυαλό- αλλά για το σύνολο σχεδόν του κέντρου. Μαρτυρική και αγχωτική διαδικασία η μετακόμιση. Προβληματικά σπίτια και προβληματικοί άνθρωποι. Ειδικά οι δεύτεροι. Είναι παντού. Στους δρόμους, στα τηλέφωνα, στη δουλειά, στις παρέες, στις καρδιές μας... Αστειευόμαστε, άκουσες? ο τάδε έπαθε αυτό, η, πάλι σε μένα γαμώτο, τι έχω και τους τραβάω? Κάθε τόσο και κάτι καινούριο έρχεται, να μας "καθησυχάσει", α εμείς δεν έχουμε φτάσει και σ'αυτό το σημείο... Έτσι νομίζουμε.

Busy-ness

Η αλήθεια είναι οτι το τελευταίο διάστημα η θεματολογία της σελίδας εξαντλείται σε βιντεο (ενδιαφέροντα η μη), αλλά είναι μια ζόρικη -απ'ολες τις απόψεις- περίοδος αυτή του Σεπτέμβρη (νομίζω για όλους).  Last Night I Dreamt I Would Last Forever είναι το καινούριο τραγούδι των Edison Woods με ένα απο τα πιο αρτιστικ βιντεο που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Εκτός της "φωνάρας" βέβαια, της Julia Frodahl, ένας λόγος ακόμα για να το παρακολουθήσεις μέχρι το τέλος, είναι και το (αθώο?) παιχνίδι (άνοιξε-κλείσε) που κάνει με τα ποδια της. Και το συμπαθητικό γατάκι. 

Το νέο beggin

COMING SOON TO A SUPER MARKET NEAR YOU !

(μπορεί επίσης να είναι και το can't stop moving, του ιδίου πάλι)

Επικαιρότητα

(υποτίθεται οτι εδώ μπορείς να το δεις live, αλλά με τόσες επισκέψεις είναι σχεδόν απίθανο)

(monster) Magnet

Sigur Ros live at MoMA

Revolution

Παρα τις χλιαρές κριτικές και τις άσκοπες συγκρίσεις με το Good bye Lenin, ο Bille Eltringham πέτυχε νομίζω -κατα το μεγαλύτερο μέρος τουλάχιστον- το "σκοπό" του. Κατάφερε να κάνει μια ταινία -βασισμένη έστω σε αληθινή ιστορία- ανάλαφρη, σατιρίζοντας ταυτόχρονα τα κομμουνιστικά ιδεώδη της εποχής, τη Στάζι και την πολιτική κατάσταση στη Γερμανία στα τέλη του 60. Ο δάσκαλος κος Ράτκλιφ δέχεται μετά χαράς να μετατεθεί απο την Αγγλία σε σχολείο της Ανατολικής Γερμανίας, κουβαλώντας μαζί παιδιά, κουνιάδο και σύζυγο. Η οποία σύζυγος όμως είναι τόσο αποξενωμένη εκεί που ετοιμάζει τη δική της επανάσταση. Ειδικά η σύζυγος παίζει καταπληκτικά το ρόλο της βαρετής (?) housewife αλλά και γενικότερα, απο τη μικρή Μαίρη ως τη rat-catcher γειτόνισσα, όλες οι μούρες είναι διαλεγμένες μια προς μια. Η Επανάσταση της κας Ρατκλιφ, δεν θελει να αποδείξει τίποτα περισσότερο απο αυτό που ξεκάθαρα δείχνει. Ίσως να ξεχειλώνει  λίγο την εικόνα της Στάζι και να τους παρουσιάζει περισσότερο ως καρικατούρες αλλά είναι απλά μια κωμωδία...

                    

                 

Πάντως tags, όπως Στάζι, υπαρκτός σοσιαλισμός, Ανατολική Γερμανία, κομμουνισμός, παίζουν πολύ στον κινηματογράφο τον τελευταίο καιρό, είτε με το Goodbye Lenin του Wolfgang Becker πριν 3- 4 χρόνια (με την εξαιρετική μουσική του Yann Tiersen), είτε με το περσινό "φαινόμενο" με τις Ζωές των Άλλων αλλά και με ακόμα μια ταινία που θα βγει το χειμώνα, πάλι Γερμανού σκηνοθέτη, το Der Baader Meinhof Komplex, με την Martina Gedeck (απο τις Ζωές) στο ρόλο της Meinhof, αυτή τη φορά για τη δράση της RAF.

Μιλώντας πάλι για κομμουνισμό, βρήκα αυτή την αφίσσα

                                                     

Μιλάμε για τόοοοση πρωτοπορία, παντού...έχουν βάλει διαφήμιση και στο facebook (μου είπαν).

l a s t m o n t h b e s t

Βιβλίο: Το Περιθώριο του Andre Pieyre de Mandiargues. "Υπάρχει όμως μια γλυκύτητα στην ατμόσφαιρα, και ο ταξιδιώτης σκέφτεται με ικανοποίηση πως το οξυγόνο που ανασαίνει δεν είναι το οξυγόνο της πατρίδας του και πως οι γυναίκες και οι άντρες στους οποίους ευχαρίστως παραχωρεί προτεραιότητα, του είναι συμπαθείς μόνο και μόνο γιατί, κατα πάσα πιθανότητα, δεν είναι συμπατριώτες του. Οι  κληρονομικοί εχθροί σκέφτεται, ειναι οι συμπολίτες μας, οι κοντινοί συγγενείς μας. Όλα τα κληρονομικά δεινά προέρχονται απο την οικογένεια και την εξ αίματος συγγένεια". Γράφτηκε πριν πολλά χρόνια αλλά τώρα το ξεκινησα. Ένας άντρας, χτυπημένος απο τραγικά νέα, περιπλανιέται άσκοπα στους κακόφημους δρόμους της Βαρκελώνης. "Ο ξάδερφος, αντι να κάνει λόγο για μια θάλασσα απο γυναίκες, θα έπρεπε να είχε μιλήσει για ένα κοπάδι απο γυναίκες, διότι μόνο έτσι η πραγματικότητα της στιγμής θα δικαίωνε τη φράση, καθώς στα μάτια του Σιγισμούνδου το γύναιο αυτό μοιάζει με φοράδα, με τη μαύρη χαίτη που απλώνεται στους ώμους της, την γαμψή μύτη ανάμεσα στα γουρλωτά μάτια και τις λεπτές της γάμπες, που είναι όλο κόκκαλα και δυνατούς μυς κάτω απο το στεγνό, γυμνό της δέρμα. Είναι βέβαιο πως τον καλημέρισε μια Ανδαλουσιανή πουτάνα".     

Ενασχόληση/συνεργασία/project: Phobia (more details sooner or later)

Διαμάχη: Για τους (συγχωρεμένους πια) Godspeed You!Black Emperor. Με επιχειρήματα του στυλ, αν διαχωρίσεις το μουσικό απο το ιδεολογικό κομμάτι, εμένα το μουσικό δεν μου λεει τίποτα, ως το, εχουν πατήσει εμφανέστατα πανω στιην επικότητα του Θεοδωράκη και στο λυρισμό του Χατζιδάκι, γι αυτο κι εχουν τετοια επιτυχια στην Ελλάδα... Ένα ζεστό βράδυ περπατώντας στην Αιόλου.

Επερχόμενο φεστιβάλ: Νύχτες Πρεμιέρας. Με Vicky Christina Barcelona, Roman Polanski: "Wanted and Desired", Jacques Tourneur κ.α. 17-28/9.

Όνομα νέου εκκολαπτόμενου μουσικού: Βusby Βerkeley Dreams. Το μέλλον είναι λαμπρό.

(η φωτό είναι απο το εξώφυλλο του Περιθωρίου)

children see...

...children do.

Unsere (eigene) kleine Welt

Ναύπλιο-Άστρος-Θεσσαλονίκη μέσω mouschocοlat (με link στην Ισπανία) και απο'κει Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Βερολίνο μέσω Berlinale (κατόπιν διαπιστώσαμε οτι κατα τη διάρκεια της ήταν κι άλλοι εκεί -το ίδιο μόνοι- που γνωρίσαμε αργότερα), όλοι γνωστοί, μια παρέα. Κοινά ενδιαφέροντα η μουσική, οι ταινίες, τα ωραία cocktails, τα βιβλία. Και οι φοβίες. Εκπλήξεις. Άνθρωποι που μιλούσαν στο internet και δεν είχαν συναντηθεί ποτέ αλλά είχαν κοινούς γνωστούς, βρίσκονται μετά απο χρόνια τυχαία σε ξεκάρφωτα μέρη και ξέρουν ήδη τόσα ο ένας για τον άλλον που δεν χρειάζεται να μιλούν πολύ, άλλοι μετακομίζουν απο το Bορρά στο Nότο (η το αντίστροφο), άλλοι ακόμα το σκέφτονται (και ένας διστάζει) . "Κινηματογραφικές" γνωριμίες της μιας βραδιάς (άντε δυο) που νομίζεις οτι θα κρατήσουν για πάντα, υποσχέσεις, κενά μνήμης. Δύο επισκέψεις απο το Βερολίνο (ok, είναι το αγαπημένο μου μέρος αλλά θα αργήσω να ξαναπάω) σε μια μέρα, κι άλλοι γνωστοί, αγκαλιές, φιλιά, διακοπές, επιστροφή στην καθημερινότητα. Όλοι έχουν σχέδια για το χειμώνα κι ας μην το παραδέχονται εύκολα. Άλλοι θέλουν να ανοίξουν "μαγαζιά", άλλοι απλώς να αλλάξουν σπίτι. Το ίδιο σημαντικά και το ίδιο ασήμαντα. Άλλοι δεν ξέρουν ακόμα που θα πάνε διακοπές (αν πάνε), Φολέγανδρο η Εύβοια, Σύρο η Σίφνο, Γαύδο η Αντίπαρο, Ελλάδα η εξωτερικό (εγώ). Οι τελευταίες εβδομάδες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω αλλά δεν έχω παράπονο, ήταν ενδιαφέρουσες και με εκπλήξεις, σε όλα τα επίπεδα (λίγο βαρετά στο γραφείο αλλά ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι στο msn). Και με υποχρεώσεις, τα γατιά πεινάνε συνέχεια. 

Oh Grace...

Η γιαγιά επέστρεψε, με άγριες διαθέσεις και τον Tricky στην παραγωγή.

Γεννημένοι νικητές

Με τα αθλητικά δεν ασχολούμαι καθόλου. Ούτε μπάλα ολυμπιακοί εφημερίδες καφενεία κλπ. Μόνο τους γαύρους κοροϊδεύω καμια φορά. Η χθεσινή είδηση όμως μου έφτιαξε την μέρα (τις Κυριακές μελαγχολώ). Η ξανθιά κότα, που άλλοτε ντυμένη με την ελληνική σημαία παραλληρούσε, για το ανώτερο ελληνικό dna -με τις ευλογίες της εκκλησίας βεβαίως βεβαίως- και για το οτι είμαστε γεννημένοι νικητές και άλλες μπούρδες, αυτό το "τσιράκι" του Τριανταφυλλόπουλου, χα, πιάστηκε ντρογκαρισμένη. Χμμ, και πάνω που θα της έβγαζαν και αυτής της κακομοιρούλας καμια σύνταξη... Η ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Διασκεδάζω αφάνταστα!

Shangri-las

Les Invasions Barbares

Οι καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν, γυρίζονται και θα γυρίζονται πάντοτε (όπως όλα δείχνουν) θα είναι απο Γάλλους. Αδιαμφισβητητα. Η Επέλαση των Βαρβάρων, μια ταινία-ύμνος στην δύναμη του ανθρώπου, τη ζωή και τη φιλία, έστω υπο το ψιλοαπαισιόδοξο πρίσμα της ιδέας του θανάτου, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι η αγάπη φίλων, οικογένειας, εραστών νυν και πρώην, είναι αυτή που κάνει σημαντική την όποια ζωή έζησες (η θα'θελες να ζήσεις) και σε καθορίζει (τελικά) σαν άνθρωπο. Ο Ρεμί αποφασίζει να πεθάνει (μη αναστρέψιμη κατάσταση) μεν με αυτόν τον τρόπο-και με τη συγκατάθεση σχεδόν των γύρω του- αλλά φεύγει ευτυχισμένος. Μάλλον. Τα οράματα, οι επαναστάσεις, το καλό κρασί, οι γυναίκες, το (ψευδο) αναρχικό υπόβαθρο, τα βιβλία, η ντρόγκα και οι διανοούμενοι φίλοι του είναι όλοι εκεί μέχρι το τέλος και καυχιούνται ότι ίσως βοήθησαν, με τον ένα η τον άλλον τρόπο, να αλλάξει ο κόσμος. Με όλα τα κλισέ μιας γενιάς αστών οραματιστών που τελικά δεν μπόρεσε να ξεφύγει απο τις δαγκάνες του "συστήματος" που πολέμησε, για να κρατηθεί απ'εξω. Κάτι μου θυμίζει αυτό.
Για βιβλία, μουσικές, σχέσεις και ταξίδια συζητάμε τα τελευταία βράδια, παραπατώντας σε άδειους βρώμικους δρόμους και τα λιγοστά ανοιχτά μπαρ που απέμειναν. Ο Χ. η Μ. ο Χ. κι εγώ, μόνιμα αναποφάσιστοι και μόνιμα μπερδεμένοι. Οι υπόλοιποι έχουν φύγει. Αύριο η τελευταία των εξετάσεων. Back to reality. Time to sleep.

6 π.μ

Να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό...

η να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου

[play or download]

Σ/Κ

...στο Αγκίστρι. Με ένα ξεχαρβαλωμένο σταρλετάκι Σάββατο βράδυ, είμαστε έτοιμοι για "περιπέτειες". Είμαστε στην αναζήτηση ενός χωριού με μια ωραία ταβέρνα που τελικά βρίσκουμε αμέσως (το χωριό όχι την ταβέρνα), σταματάμε μια κυρία για να ρωτήσουμε που σερβίρεται αυτός ο ωραίος κόκκορας που είχαμε ακούσει, δεν το ξέρω είπε, της κυρα-Κατίνας νομίζω λέω εγώ, στον Παρνασσό? ξαναρωτάει μπερδεμένη, όχι εδώ στο Μετόχι λέω με σιγουριά, κάντε οπισθεν και θα βρείτε μια ταμπέλα Παρνασσος λέει, όχι χωριό, ταβέρνα, ααα είπαμε κατακόκκινοι. Αργά, στην αυλή του τροχόσπιτου κάτω απο εκατομμύρια αστέρια πρέπει να ακούστηκαν οι πιο χαζές και παιδαριώδεις ερωτήσεις που μπορεί να κάνει άνθρωπος. Η Ν. που έχει σπουδάσει αστρονομία προσπαθούσε με φιλότιμο να απαντήσει σε όλες. Μάταια. Σε απευθείας σύνδεση με Δράμα μέσω sms ανταλλάσουμε απόψεις με τον Ι. για τα συναισθήματα και τη λογοκρισία η μη, αυτών, μέχρι το πρωί. 8.30 το πρώτο μπάνιο -της ημέρας- είναι και το καλύτερο. Άλλωστε όπως έχω ξαναπεί, για μένα, η αίσθηση όταν επιπλέεις ανάσκελα στη θάλασσα με τα αυτιά σου να είναι κάτω απο την επιφάνεια της (ακούγοντας μια μείξη πλατσουρίσματος και χτύπων της καρδιάς) είναι το ωραιότερο πράγματα που φέρνει μαζί του το ελληνικό καλοκαίρι. Το πρωί νομίζω είναι πιο έντονο αυτό. Α, και τα κοκτέιλ. Με τον Χ. στη επιστροφή κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε, καπνίζουμε συνεχώς στο πίσω μέρος του δελφινιού, κάποια κύμματα σκάνε στα πρόσωπα μας. Απλά φεύγουμε, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου λέμε κοροϊδεύοντας. Η Αθήνα μ'αρέσει αυτην την περίοδο. Δεν έχει πολύ κόσμο/φωνές/κόρνες/αγενείς, αυτοί που έχουν μείνει πίσω σέρνονται, τους βλέπεις στο μετρό στους δρόμους, το έχουν πάρει απόφαση οτι θα περάσουν εδώ τον Αύγουστο είτε απο επιλογή είτε απο ανάγκη κι έχουν ηρεμήσει. Φαίνεται στα φανάρια ακόμα περισσότερο. Απο την άλλη βέβαια μπορεί να σε ρίξει η παραμονή στην Αθήνα αυτό το μήνα αν είσαι μόνος. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν προτιμώ η όχι τον Αύγουστο στην πόλη.. Τα 3-4 -εντός των στενών ορίων του κέντρου- μπαρ που πηγαίνουμε, ετοιμάζουν τη χειμερινή ανακαίνιση, θα κλείσουν σε λίγο. Οι λιγοστοί που θα μείνουμε εδώ θα ψάξουμε μανιασμένα να βρούμε κάτι κάπου να περνάμε την ώρα μας, και όταν το βρούμε θα το ανακηρύξουμε ως το νέο alternative ναό του χειμώνα. Αστείο. Έτσι γίνεται πάντα. Τις εξετάσεις της επόμενης εβδομάδας δεν τις φοβάμαι πια. Δεν νοιάζομαι καθόλου δηλαδή για τα αποτελέσματα. Απλά θα ήθελα να τελειώνω γρηγορότερα με αυτό. Η στάση των γύρω μου είναι πραγματικά συγκινητική και αυτό είναι ένα απο τα θετικά αυτής της (ας το πούμε) εξέλιξης. Τα γεγονότα σε Μύκονο και Σαντορίνη (σαν αποκεφαλισμένοι πιγκουίνοι) με σόκαραν, σόκαραν και την αστυνομία, χτες το βράδυ πάλι είχαν επέλαση στο κέντρο και κυνηγούσαν τα μηχανάκια χωρίς κράνος. Όλα δουλεύουν τέλεια για ένα ακόμα  καλοκαίρι.