Loss

Loss Nicole Natri collage

Καθώς συζητούσαμε στο τηλέφωνο (ψύχραιμα πια) με τη Μ. για μια δυσάρεστη κοινή εμπειρία που βιώσαμε, θυμήθηκα τη βεβιασμένη διαδικασία ακύρωσης των καρτών μου το προηγούμενο βράδυ. Η διαδικασία εχει ως εξής: τηλεφωνείς στο νούμερο τάδε που λειτουργεί 24 ώρες, βγαίνει ο τηλεφωνητής και ανάλογα με το θέμα που σε ενδιαφέρει, δεν πατάς πλήκτρο απλά προφέρεις την προκάτ λέξη. Τη λέξη απώλεια την είπα -φωναχτά- 4 περίπου φορές σε διαφορετικούς τηλεφωνητές και συνειδητοποιώ τώρα ότι όλες οι τράπεζες έχουν το ίδιο σύστημα αντιμετώπισης τέτοιων περιπτώσεων και οτι η λέξη απώλεια μάλλον έχει αντικαταστήσει τη λέξη κλοπή. Είμαι σχεδόν σίγουρος οτι με λίγο περισσότερο ψάξιμο θα ανακαλύψει κανείς ότι αυτά τα νομικά τερτίπια, είναι τακτικές των τραπεζών ώστε να μην αναγκαστούν σε καμία περίπτωση να προβούν σε οποιαδήποτε αποζημίωση πελάτη τους μιας και όση ώρα θυμάμαι ότι μιλούσα με την εξυπηρέτηση πελατών, δεν ανέφεραν καθόλου τη λέξη κλοπή. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο απο το πως θα μπορέσεις να γλυτώσεις περισότερα χρήματα απο το λογαριασμό σου και συμφωνείς σε ότι σου πουν, κάπως έτσι κατάφερα να μπλοκάρω τον δικό μου.
Παρ'ολα αυτά η λέξη απώλεια έχει καρφωθεί στο μυαλό μου, το τελευταίο διάστημα την αναφέρω συχνά, όχι με την έννοια της κλοπής όπως χθες, την έχω συνδυάσει με "σημαντικότερες καταστάσεις" (αν και η κλοπή της τσάντας μου ήταν εξίσου σημαντική) όπως το πένθος, το αποτέλεσμα του "χάνω", την απουσία γενικότερα. "Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια, που ριούν στην αγάπη και τον τρόμο, πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο, και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια" , είναι μια στροφή του Έγινε η Απώλεια Συνήθεια μας, που δεν μπορώ να πω οτι ακούγεται ευχάριστα με τους 40 βαθμούς είναι όμως σπαρακτικό ορόσημο της ελληνικής nineties ροκ ποίησης , που συχνά-πυκνά η αναφορά της λέξης μου το θυμίζει. "Ξέρεις, αυτό που έκανες (το γεγονός ότι αγόρασα πάλι ίδια τσάντα-γυαλιά-πορτοφόλι αντικαθιστώντας τα κλεμμένα) δεν είναι και πολύ καλό, θέλω να πω ότι δηλώνει μια αδυναμία του χαρακτήρα σου να διαχειρίζεται την απώλεια, το να αποχωρίζεσαι πράγματα..." Συμφωνήσαμε, χαμογελώντας συγκαταβατικά. Έτσι κλείσαμε το τηλέφωνο. Και οι δύο το ίδιο κάνουμε.

Στον Παράδεισο

... έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ

Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό

Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Του Οδυσσέα Eλύτη. Καλό Σαββατοκύριακο

ELLADA

Αλήθειες και ψέματα που πρέπει να λέμε στους τουρίστες  

Οι απορίες της κάθε Χέλγκας:

Μα γιατί δεν σταματάνε τα ταξί στο δρόμο; Πρέπει να κάθεσαι όσο πιο έξω στο δρόμο τολμάς και να απλώνεις το χέρι σου στα περαστικά ταξί, ουρλιάζοντας προς στον οδηγό τον προορισμό σου (γενικότερα · όχι συγκεκριμένη οδό). Αν ταιριάζει με τις προτιμήσεις του μπορεί και να σε βάλει στο αυτοκίνητο, μαζί με άλλους 3-4 που θα είναι ήδη μέσα διπλοφορτωμένοι. Αν είσαι ντροπαλός, διακριτικός ή υπερ-ευαίσθητος στην απόρριψη, ξέχνα το. Αν κάνεις μπαμ από μακριά ότι είσαι ξένος, τότε βρίσκεις πιο εύκολα αλλά όλα στη ζωή πληρώνονται, buddy, να το ξέρεις.

Μα γιατί είναι πάντα γεμάτοι οι κάδοι ανακύκλωσης; Οι Αθηναίοι έχουν έντονη οικολογική συνείδηση αλλά, λόγω έλλειψης της κατάλληλης ενημέρωσης από κράτος, οικογένεια και εκκλησία, και λόγω τετρακοσίων χρόνων σκλαβιάς στους τούρκους που παρόλ’ αυτά δεν αλλοίωσε το θρήσκευμα, την παιδεία και την εθνική τους ταυτότητα, ακόμα δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν καλά τα σκουπίδια τους (χαρτί – γυαλί – πλαστικό) κι έτσι μπερδεύουν τους κάδους και πετάνε τα γυαλικά στα χαρτιά και τα χαρτιά στα πλαστικά και τούμπαλιν ή και όλα μαζί σε όποιο κάδο βρουν ελεύθερο, οπότε τα ειδικά απορριμματοφόρα δεν μπορούν να αδειάσουν τους μπερδεμένους κάδους ανακύκλωσης για να μην μπλοκάρει το μηχάνημα και γίνει καμιά έκρηξη και τότε θα είναι ακόμα μεγαλύτερη η οικολογική καταστροφή του πλανήτη.

....και άλλα ξεκαρδιστικά απο την τελευταία Athens Voice. Ολόκληρο το κείμενο του Γ.Νένε εδώ

Ζήτω το έντεχνο

Εν έτη 2008 το ελληνικό "έντεχνο" τραγούδι (ο όρος έντεχνο, στην Ιστορία της Μουσικής αν θυμάμαι καλά είναι συνώνυμο με το σύγχρονο, κάτι που αλλάζει μορφή και εξελίσεται συνεχώς), κυκλοφορεί με τίτλους σαν κι αυτόν παραπάνω. Η γιάφκα του ΚΚΕ να είναι καλά που (υποθάλπτει και) συντηρεί ακόμα τέτοιες μετριότητες. Το ψωμί παραπέμπει που αλήθεια, μήπως στην ακρίβεια και στην αέναη μάχη του εργάτη κατα του συστήματος? Η εφημερίδα? Προφανώς έχουν μείνει στην εποχή που ο Ριζοσπάστης κρυβόταν κάτω απο τα κρεβάτια και τους νεροχύτες... Διάβαζα μια συνέντευξη του Σ.Κραουνάκη που υποστήριζε οτι ψηφίζει ακόμα το ΚΚΕ γιατί είναι οι μόνοι που αγωνίζονται ακόμα για το δίκιο του εργάτη. Ναι, με ποιόν τρόπο γίνεται όμως αυτό? Με τις ντουντούκες και τις ακραίες απόψεις τους για το πολιτικό σύστημα? Έξω απο την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ παλιά), έξω απο το ΝΑΤΟ, έξω οι Αμερικάνοι, έξω απο παντού. Μόνοι μας, να είμαστε μόνοι μας. Απόψεις που δεν απέχουν πολύ απο αυτές του Λιακόπουλου και του ΛΑΟΣ. Έλεγα για το "έντεχνο" όμως, απο τη μια όλοι αυτοί οι βαρετοί με ψωμιά και εφημερίδες και απο την άλλη αυτή η ανεκδιήγητη που αναρωτιέται αν ο Θωμάς είναι σπίτι και διαφημίζει αβέρτα τραπεζικά δάνεια. Την ίδια στιγμή που ακόμα και οι "φτωχοί" Βαλκάνιοι γείτονες  "ξύπνησαν" και τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα απο εμάς εδώ, στην κοιτίδα του πολιτισμού. Καληνύχτα πατριώτες... 

Απολογισμός

Δύο και κάτι μήνες μετά το πρώτο post (αναρτηση), χίλιες τόσες επισκέψεις συνολικά (ουαου), εικοσιδύο περίπου κάθε μέρα (μα ποιοι είστε?), λίγα σχόλια εδώ κι εκεί (στην αρχή με απασχολούσε λίγο αυτό, τώρα πια όχι, το περιεχόμενο άλλωστε είναι τόσο "προσωπικό", οπότε τι να γράψει κανείς), "δημοσιευμένες" αληθινές και σουρεάλ συζητήσεις μέσω msn, γκρίνιες (συχνές) κριτικές (καλά τώρα) και σκέψεις (χμμ). Ωραίες μουσικές -νομίζω- στο δεξί sidebar κάτω απο την φωτογραφία του Ferropolis, που αλλάζουν κάθε εβδομάδα και δεν ακούει κανείς (παράπονο), αποδεδειγμένο. Όνειρα με διασημότητες, αναλύσεις για την τέχνη στα σχόλια, ανόητα (ίσως) ποιηματάκια (η πεζοποιήματα που λέει η Μ.), κατάλληλα επιλεγμένες φωτογραφίες για το κάθε θέμα, ξενύχτια-ξενύχτια-ξενύχτια. Η δημιουργία ενός ηλεκτρονικού ημερολογίου/ιστολογίου ήταν "αναγκαστικη" για μένα -ειδικά τη συγκεκριμένη περίοδο που δεν ήμουν και στα καλύτερα μου- όχι όμως τόσο με την έννοια της απλής καταγραφής καταστάσεων και συναισθημάτων αλλά με κάτι βαθύτερο που τόσα χρόνια κόχλάζε, πίσω (ίσως) από το κατώφλι του συνειδητού (?) και δεν μπορούσε να βρεί μια ασφαλή διέξοδο. Ήταν πραγματική ανάγκη. Η αναζήτηση πρώτα, η αναγνώριση και τέλος η εξωτερίκευση των συναισθημάτων άρα του ψυχικού κόσμου μου (επιτέλους πρώτο πρόσωπο), στο χαρτί παλαιότερα, στο δίκτυο σήμερα μου προσέφερε μια ικανοποίηση, που το μέγεθος αυτής δεν συγκρίνεται με κάτι που να μπορώ να φανταστώ αυτή τη στιγμή. Για χρόνια υπήρχαν τόσα πολλά μέσα μου που νόμιζα ότι θα εκραγώ. Σκέψεις που γυρνούσαν τόσο γρήγορα, φαντασιώσεις, ιστορίες, ιδέες, συναισθήματα. Που επιμελώς κρύβονταν η αδυνατούσαν να περάσουν μπρόστά. Κάτι που μου στοίχισε και μου στοιχίζει ακόμα (έχω περάσει πολλά βράδια χτυπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο). Η ανάγκη της έκφρασης λοιπόν, που σύμφωνα με τους Τεγόπουλο-Φυτράκη, ως έννοια αναφέρεται, κατά τον ετυμολογικό ορισμό της, στη φανέρωση των σκέψεων, των ιδεών και των συναισθημάτων με λόγια, δηλαδή στην αποκάλυψη, με εξωτερίκευση, του πνευματικού και ψυχικού κόσμου του ανθρώπου με σημεία αισθητά, λέξεις, σχήματα, ήχους αλλά και μορφασμούς. Ένα είδος ψυχοθεραπείας είναι για μένα αυτή η καταγραφή και ποσώς με ενδιαφέρει αν διαβάζεται η σχολιάζεται. Και η δημοσίευση αυτής στο δίκτυο έχει να κάνει με την αγάπη μου προς αυτό το μέσο και τις δυνατότητες του, γιατί μ'αρέσει να ψάχνω για φωτογραφίες και μουσικές και με κάποιο τρόπο να τα ταιριάζω μεταξύ τους, γιατί μ'αρέσει το στήσιμο, η επιλογή γραμματοσειρών και χρωμάτων, γίνομαι ψυχαναγκαστικός πολλές φορές με αυτά δεν μου αρέσει τίποτα, αλλά και γιατί όλο αυτό συμβαίνει στο internet, και το internet πρώτα απ'ολα είναι ένα επαναστατικό μέσο, θυμάστε? Αυτό και τίποτα άλλο. Ούτως η άλλως όλοι γράφουμε κατα καιρούς διάφορα, άλλα τα κοινοποιούμε άλλα όχι (τον τελευταίο καιρό όλο αυτό κάνω, σημειωνω μέσα σε ατζέντες, post it, κομμένες σελίδες απο ημερολόγια, χαρτάκια παντού). Καμία ελπίδα δεν τρέφω για επικοινωνία μέσω του blog, αν κάποιος οδηγηθεί εδώ, διαβάσει η αφήσει κάποιο σχόλιο είναι ok βέβαια, χαίρομαι, αλλά μέχρι εκεί. Είναι αστείο γιατί ένα "πρόβλημα" η μάλλον ένα χαρακτηριστικό μου, τα ιδρωμένα χέρια, φέρνει τον περισσότερο κόσμο εδώ τυχαία μέσω των μηχανών αναζήτησης. Είναι η φράση απο την οποία έχω την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, ακολουθεί το Πεθαίνω σαν χώρα (δικαίως) και η Μήδεια. Αυτά λέει το counter. Είναι λίγο αντιφατικό αυτό με τα παραπάνω, το να τσεκάρω δηλαδή τα νούμερα, αλλά καλώς η κακώς έχω μεγάλη περιέργεια. Ο μικρός αστροναύτης -που έχει όνομα αρκεί μια ματιά στο email- ξεκίνησε μετά απο μια νύχτα του Απριλη που δεν έκλεισε μάτι στο Αγκίστρι, να γράφει, αλλά πριν απο αυτό συνειδητοποιεί, αισθάνεται, καταλαβαίνει τον εαυτό του (συνεπώς καλύτερα και τους άλλους) και με τον δικό του τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων (γι' αυτό και τόσες παρενθέσεις) προσπαθεί και καταγράφει την καθημερινότητα του, καθοδηγούμενος απο τις συναισθηματικές του διακυμάνσεις κάθε φορά. Έμαθε και να συγχωρεί, τον εαυτό του και τους άλλους (απαραίτητο αν θες να κάνεις ένα βήμα παραπάνω). Κι επειδή μιλάω για δ-ι-α-κ-υ-μ-α-ν-σ-ε-ι-ς (και για να ευθυμήσουμε λίγο), πατώντας play θα παίξει κάτι πολύ διαφορετικό απ'οτι συνήθως.boomp3.com

der Traumkurs (2)

Κι άλλο όνειρο με celebrity. Το πρώτο είναι εδώ. Ξεχωριστή ενότητα, τα όνειρα με τις διασημότητες που θυμάμαι θα τα ανεβάζω. 

Ο φίλος μου ο Φώντας (απο το γυμνάσιο) επέμενε να περάσουμε απο το δισκάδικο που δούλευε ο πατέρας του. Εγώ δεν ήθελα να μπλέξω με πατεράδες κλπ αλλά τελικά πήγαμε. Στο δισκάδικο (η κάτι τέτοιο) δούλευε ο Δ.Παπαϊωάννου. Έκπληξη! Πολύ προσιτός, μου έδειχνε την Μήδεια που μόλις είχε βγει σε dvd. Ξεφύλλιζα το booklet με τις φωτογραφίες και μου είπε ότι θα βγει και άλλη μια δουλειά του, ένα λεύκωμα, με περισσότερες φωτογραφίες, σκίτσα και αυτόγραφα (?). Διαφωνήσαμε για την τιμή και το timing, του είπα ότι αν βγεί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα "κάψει" και τη Μήδεια που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Ο πατέρας του Φώντα δεν έχει καμία σχέση με τους πατεράδες που ξέρω. Νέος, λεπτός, συμπαθητκός με ένα μικροσκοπικό σκουλαρίκι στο αυτί (όπως και ο γιος) και πολύ εξυπηρετικός με τους πελάτες. Ο Παπαϊωάννου -που όσο περνάει η ώρα δεν είμαι σίγουρος αν δουλεύει εκεί η είναι ο ιδιοκτήτης- μου προτείνει να πάμε σπίτι του να μου δείξει τα σκηνικά της Μήδειας. Το σπίτι είναι στο Παγκράτι. Μπαίνουμε και μου λέει για την αυλή και την ταράτσα. Το γνωρίζω, είναι ένα διόροφο σπίτι κοντά στο γραφείο. Είναι ένα μικρό οικόπεδο στη συμβολή δυο δρόμων και στη μέση χτισμένο ένα σπίτι, μόνο του, δεν έχει κανένα άλλο δίπλα του. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό όταν το πρωτοείδα, ρώτησα και μου είπαν ότι υπήρχαν αρχαία στο οικόπεδο γι'αυτό δεν χτίστηκε όλο. Μεγάλο σπίτι με πολλά δωμάτια, μου κάνει ξενάγηση. Στο κέντρο υπάρχει μια σκάλα που οδηγεί στον δεύτερο περνώντας όμως πρώτα απο έναν ημιόροφο η μεγάλο πατάρι η εξώστη θεάτρου, όπου εκεί υπήρχαν διάφορα κοστούμια, κούκλες, άλλες ολόκληρες, άλλες χωρίς σώματα, μόνο τα κεφάλια, κάποια έντονα μακιγιαρισμένα κάποια όχι, σκηνικά, ξύλα και προβολείς. Ανεβήκαμε στην ταράτσα συζητώντας. Κι άλλη έκπληξη. Το διόροφο σπίτι ήταν τελικά πολύ ψηλό και βλέπαμε τις υπόλοιπες ταράτσες των πολυκατοικιών απο κάτω μας. Η απέναντι ήταν καταπράσινη, σαν κήπος ανθισμένος, με μια άσπρη σιδερένια κούνια στη γωνία. Μου θύμισε την κούνια του Βερολίνου αλλά και αυτή που είχαμε στην αυλή στο πατρικό μου όταν ήμουν μικρός. Ένας γνωστος συμπαθητικός Πακιστανός -που πουλάει λουλούδια στο Μοναστηράκι- είναι ξαπλωμένος εκεί. Τον χαιρετάμε. Συνηδητοποιώ ότι γύρω γύρω οι περισσότερες ταράτσες είναι πράσινες και έχουν κόσμο. Χαιρετούν ο ένας τον άλλον ευγενικά. Στο βάθος βλέπω μια πλατεία που είμαι σίγουρος ότι είναι η ίδια που ψάχναμε (και βρίσκαμε πάντα τυχαία) τα Χριστούγεννα στο Άμστερνταμ. Είχαμε κατέβει κάτω στο σαλόνι όταν εμφανίστηκε ξαφνικά ο ξάδερφος μου στο χώρο, πολύ φυσικά ανταλλάξαμε τις συνηθισμένες 2-3  κουβένετες και είπε ότι ήθελε να δει τις κούκλες στον ημιόροφο. Πήγε τρέχοντας προς τη σκάλα, έκανε μια τούμπα στον αέρα, πιάστηκε απο το κάγκελο και χάθηκε.

Summertime

...and the livin' is easy. Τώρα που -επιτέλους- αποκλειστήκαμε απο το Euro, η ζωή όλων μας στην πόλη θα "κυλάει" καλύτερα. Θυμάμαι μια κουβέντα πριν μερικές μέρες που έλαβε χώρα σε ένα κρεβάτι (δεν είναι αυτό που φαίνεται) και ο καθένας απο τους τρεις μας είχε να πει και μια διαφορετική ιστορία για την φρενίτιδα του 2004. Για την αδικαιολόγητη καύλα των ελληναράδων και για την -υποτιθέμενη- αίσθηση εθνικής υπεροχής που πλανιόταν σε κάθε γωνιά της χώρας. Για τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα των αλβανών στην Ομόνοια, για την ηχορύπανση τις νύχτες (είχα σιχαθεί την ώρα και τη στιγμή που διάλεξα να μείνω στο κέντρο), για τη συνολική και άκρατη βλακεία που μας χαρακτηρίζει. Στην Θεσσαλονίκη δε, βγήκαν καβάλα στ' άλογα ως άλλοι Αϊ Γιώργηδες στις πλατείες. Συμφωνήσαμε και οι τρεις ότι δεν θέλαμε να ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο και ευχηθήκαμε...και συνέβη. Ο έλληνας δεν βγαίνει στους δρόμους για τίποτα άλλο παρά για θέματα εθνικής υπερηφάνειας, μπάλα, γιουροβίζιον κλπ. Τον ληστεύουν κάθε μέρα παντού, του κλέβουν το πολυτιμότερο αγαθό -τον ελεύθερο χρόνο- στις ουρές, στις τράπεζες, στις δημόσιες υπηρεσίες, παντού, τίποτα, δεν κάνει τίποτα (αν και αυτός ο σουπερμαρκετικός ακτιβισμός δείχνει μια κινητοποίηση). Μέχρι να νοιώσει ότι κάποιοι άλλοι, ίσως, υπάρχει περίπτωση, να είναι ανώτεροι απ'αυτόν, εκεί τα σπάει. Βαρέθηκα. Χαλαρώστε αδέρφια. Ωραία ήταν στο Synch παρόλο που ψηθήκαμε και κάποιοι ήταν κατώτεροι των προσδοκιών... Έρχεται καύσωνας, βοήθεια μας. Η αίσθηση όταν επιπλέεις ανάσκελα στη θάλασσα με τα αυτιά σου να είναι κάτω απο την επιφάνεια της (ακούγοντας μια μείξη πλατσουρίσματος και χτύπων της καρδιάς) και τα κοκτέιλ είναι τα δύο ωραιότερα πράγματα που φέρνει μαζί του το καλοκαίρι. (έτσι δεν είναι?)

El Cuaderno De Rosa

The Rip

Οι Radiohead διασκευάζουν Portishead backstage

Και κάτω το original στο Columbia Halle στο Βερολίνο

ουφφφ..συγκινήθηκα πάλι

Synch

Ξεκινάω και κυκλώνω τα must see για αύριο: 20.15 Yo La Tengo-αυλή, 21.45 Liars-open air, 23.15 Holy Fuck-open air, 02.00 Vladislav Delay-αμφιθέατρο, 02.15 The Field-Δ10 και και και ....

(στο video o Vladislav Delay στο Torino)

Το γράψιμο

...μου έσωσε τη ζωή, διαβασα σ'ενα βιβλίο πρόσφατα. Υπερβολές λέω. Εδώ ούτε ο dj δεν κατάφερε να το κάνει ασχέτως αν το τραγούδι αυτό ισχυρίζεται. Ούτε η μουσική ούτε το γράψιμο δεν μπορούν φυσικά να σώσουν τη ζωή κανενός όσο "μέσα" σε αυτά κι αν είναι. Αυτό που μπορούν να κάνουν όμως, εξίσου σημαντικό είναι να σου ανοίξουν κάποιους δρόμους, που πιθανότατα δεν θα κατάφερνες να βρεις ούτε με μια ζωή στην ψυχανάλυση. Μπορούμε να τα παρομοιάσουμε με κλειδιά ίσως. Αυτά τα μεγάλα και μακριά σιδερένια κλειδιά που ξεκλειδώνουν κάποια κομμάτια/συρτάρια/πόρτες στα έγκατα του εαυτού μας (όπως υποτίθεται επίσης ότι κάνει και η ψυχανάλυση). Σχετικά με την μουσική είναι σίγουρο ότι εμένα με βοήθησε να κάνω μια υπέρβαση. Απο τις σημαντικότερες μάλλον στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η υπέρβαση αυτή της καταγωγής του. Το να ξεπερνάς απο που ήρθες και πως μεγάλωσες και να εξελίσεσαι σε κάτι άλλο , όχι απαραίτητα διαφορετικό αλλά να είσαι 100% εσύ, ο εαυτός σου που αποφασίζει, ένας και αληθινά μοναδικός. Η καταγωγή κάποιου είναι ταυτόχρονα η (ας πούμε) πρώτη επαφή (άρα ασφαλής) με τον κόσμο και τη ζωή αλλά και ο (αργός ?) θάνατος του (αν δεν το καταλάβει νωρίς). Το να "φύγεις" μακριά απ'ολα αυτά είναι μονόδρομος αν θέλεις να πεις ότι κάτι έχεις κατακτησει και είσαι περήφανος γι αυτό. Δεν έχει σημασία απο που προέρχεσαι, αν απο τίμιος εργάτης εξελιχθείς σε αστό τυχοδιώκτη (αν και το αντίθετο έχει καποιο ενδιαφέρον), σημασία έχει αυτή η διεργασία που βιώνεις μέχρι τον προορισμό. Η μουσική για μένα έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτό. Η μουσική και το διάβασμα, στην αρχή οποιουδήποτε τυχάρπαστου "ελαφρού" εντύπου και τραγουδιού, μου χάρισαν μια υποτιθέμενη υπεροχή απέναντι στο σύνολο, κάτι που σε συνδυασμό με την συνεχή μου αγωνία και "ψάξιμο" για το καινούριο (και διαφορετικό) είχαν σαν αποτέλεσμα αυτήν την διεύρυνση των -οποιων- πνευματικών οριζόντων (τι κλισέ) και την ανάπτυξη μιας κριτικής (ελπίζω και ψυχαναλυτικής κάποτε) σκέψης (όσο ψωνισμένο κι αν ακούγεται) που με βοήθησε πραγματικά να βλέπω καθαρότερα τι γίνεται μέσα μου. Απο τους στίχους του Nick Cave (ας πούμε) ώς το ύφος της γραφής της Τριανταφύλλου (ας ξαναπούμε) και των μουσικογραφιάδων διαφόρων εντύπων στα βαλς του Chopin και στα ψυχρά στυλιζαρισμένα μοτίβα των Kraftwerk. Το γράψιμο πάλι, λειτουργεί διαφορετικά γιατί εδώ "εκτείθεσαι" (ανεπανόρθωτα) εσύ ο ίδιος. Σε βοηθάει να "ξεφορτώνεσαι". Να χαρίζεις. Εξωτερίκευση συναισθημάτων. Είναι σχεδόν λυτρωτικό, ειδικά για ανθρώπους-σαν κι εμενα- που δεν έχουν στα προφορικά την ίδια ευχέρεια (η ευκαιρία) και βλέπω τη διαφορά που υπάρχει εδώ και 2-3 μήνες που έχει δημιουργηθεί αυτός εδώ ο χώρος. Ένα είδος ψυχανάλυσης είναι κι αυτό, "αντιμέτωπος" εσύ με τον εαυτό σου -όπως ακριβώς και στο ντιβάνι- χωρίς όμως να υπάρχει άλλος στο δωμάτιο και αυτό όντως μπορεί να σε γλυτώσει/σώσει απο διάφορες "κακοτοπιές".

Θεωρία (η) [λόγ.< αρχ. θεωρία`κοίταγμα,στοχασμός, ελνστ. σημ.:`φιλοσοφική υπόθεση΄ & γαλλ. théorie, αγγλ. theory < μσνλατ. theoria < ελνστ. θεωρία]

β. σκέψεις ή απόψεις που στηρίζονται σε δεδομένα υποθετικά και τελείως άσχετα με την πραγματικότητα: Aυτά που λες είναι σκέτη / καθαρή ~. Άσε τις θεωρίες και κοίτα τη ζωή κατάματα. Kάτι είναι σωστό μόνο στη ~ και όχι στην πράξη. ΦP κάνω σε κπ. ~, του εκθέτω τις απόψεις μου προσπαθώντας να τον πείσω: Mη μου κάνεις εμένα ~.  

Θεωρία της τέχνης, θεωρία των πιθανοτήτων, θεωρία της σχετικότητας, των λαθών κλπ κλπ. Υπάρχουν τόσων ειδών θεωρίες..τόσες γοητευτικά πολλές και διαφορετικές θεωρίες...Μου αρέσει πάρα πολύ. Η θεωρία. Να μιλάω υποθετικά για άσχετα με την πραγματικότητα θέματα. Είμαι πολύ καλός σε αυτό. Μπορώ να φτιάξω έναν ολόκληρο νέο ψεύτικο κόσμο, θεωρητικά. Τις Τετάρτες τον τελευταίο καιρό μιλάμε θεωρητικά. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτό είναι έτσι, αν δοκιμάσεις να το αλλάξεις θα γίνει έτσι, θα δώσουμε έμφαση εκεί για να καταφέρουμε αυτό η εκείνο αλλά πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε ότι για να το καταφέρουμε θα πρέπει να δράσουμε έτσι κι αν όχι ίσως θα πρέπει να δούμε κάποια άλλη τεχνική...Τα καταφέρνω και στην πράξη, όχι όπως στην θεωρία αλλά τα καταφέρνω κι εκεί. Βέβαια η προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί γι αυτό είναι σαφώς μεγαλύτερη και όχι ανώδυνη όπως παραπάνω. Η παραδοχή και κατανόηση των λαθών είναι ένα βήμα. Η στιγμή εκείνη που θα "περάσεις" στην πράξη -κατά τη γνώμη μου- δεν έρχεται κάπως (ένα ωραίο πρωί), δεν θα έρθει ποτέ αν δεν το θέλεις. Αυτό το δεν είμαι έτοιμος (μου θυμίζει κάποια κοριτσάκια που λένε, ναι εγω θέλω να κάνω παιδιά αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη, περιμένω να το νοιώσω, να μου το πει η φύση μου με κάποιο τρόπο, αλήθεια με ποιον δηλαδή? καθώς και κάποια αγόρια που περιμένουν μια θεία φώτιση για να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους να κάνουν οικογένεια κλπ, περιμένουν να χτυπήσει η πόρτα). Aυτή είναι μια καλή δικαιολογία που λέμε στον εαυτό μας γιατί φοβόμαστε. Εδώ όμως παραμονεύει ο κίνδυνος να μείνουμε (για πάντα ?) μετέωροι/ακίνητοι ανάμεσα στην επιθυμία και στον φόβο μιας λανθασμένης κίνησης. Και για να γίνω πιο κατανοητός πως θα στηρίξουμε η θα καταρρίψουμε τις όποιες θεωρίες αν δεν τις κάνουμε πράξη. Αν δεν δοκιμάσουμε δηλαδή να τις κάνουμε πράξη, έστω και με την υποψία της αποτυχίας στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Η ερμηνεία και η κατανόηση του λάθους είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για να πάμε μπροστά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το όποιο λάθος δεν θα το ξανακάνουμε. Και η προσκόλληση μας σε αυτό καθ'αυτό το λάθος είναι που μας μπλοκάρει. Η δοκιμή να κάνουμε την επιθυμία πράξη έχει ίσως κάποιο κόστος (διαφορετικό για τον καθένα), συγκρίνεται όμως με το αίσθημα εκείνο της "ανακάλυψης"...νέων καταστάσεων, πραγμάτων, συγκινήσεων η της αναθεώρησης και ευχάριστης (ίσως) ανατροπής των ήδη υπαρχοντων ειδικά αν (σε κάποιες περιπτώσεις) υπάρχουν και τα εχέγγυα για να γίνει αυτό? Η σκέψη αυτή ίσως μας βοηθήσει να νικήσουμε τους φόβους μας και να κάνουμε επιτέλους πράξεις (καταρρίπτοντας έτσι και κάποιες θεωρίες). Σταματάω εδώ γιατί φοβάμαι ότι μιλάω πολύ θεωρητικά πάλι...Βρέχει έξω κι εγώ βλέπω απ'το πρωί το νεό  video των Sigur Ros και πραγματικά ζηλεύω.       

Πριν το ξημέρωμα

...σχεδόν. 6.50 Κυριακή 8/6, Αθήνα απο τη ταράτσα της πολυκατοικίας μου, παρέα με τα περιστέρια και ω! τι έκπληξη, βρήκα λουλουδάκια. Η μπαταρία του κινητού δεν άντεξε άλλο και ποιος κατεβαίνει τώρα κάτω να πάρει τη φωτογραφική..

Μεγάλες Προσδοκίες

Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Έτσι περίπου πήγαμε πριν λίγες ώρες να δούμε το φετεινό Πεθαίνω σαν χώρα στην Πειραιώς. Όλη μέρα θύμιζε ο ένας στον άλλο να πάρει χαρτομάντηλα. Η ψυχολογική προετοιμασία είχε αρχίσει μέρες πριν, έτοιμοι για αύριο? ήταν η τελευταία κουβέντα χτες το βράδυ. Χωρίς χαρτομάντηλα τελικά αλλά με χαρτί υγείας απο τις τουαλέτες μπήκαμε στο κτίριο Δ ενώ ήδη είχε ξεκινήσει-απο μια Ρωσίδα- η ερωτική εξομολόγηση σε σπαστά ελληνικά. Έβαζα στοίχημα με τον εαυτό μου σε πόση ώρα θα βγάλω το χαρτί υγείας. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το κείμενο, μπορώ όμως να παρατηρήσω τις αδυναμίες της παράστασης συνολικά. Και νομίζω ότι χτες ήταν πολλές. Μάταια περίμενα να νοιώσω εκείνο το σφίξιμο της πρώτης φοράς. Εκείνο το άβολο συναίσθημα που σε κάνει και αλλάζεις σταυροπόδι, ξεφυσάς, ξύνεσαι, σηκώνεσαι και ξανακάθεσαι, αυτό το "αδιέξοδο" συναίσθημα που το νοιώθεις πολύ σπάνια πια. Τα χαρτομάντηλα δεν χρειάστηκε να βγουν ούτε μια φορά, δεν ξέρω αν έχει σημασία όμως. Είχα μεγάλες προσδοκίες μου είπε η καλή μου που καθόταν δίπλα μου (και έδωσε και τον τίτλο στο κείμενο) κάπως αμήχανη. Κι εγώ το ίδιο. Οι δύο φορές που το παρακολούθησα στο dvd τις δημιούργησαν, δεν ξέρω ίσως εκεί να βοήθησε η τεχνική επεξεργασία η το γεγονός ότι η κάμερα ήταν συνήθως επικεντρωμένη σε αυτόν που είχε το λόγο κάθε φορά κάτι που δεν μπορεί να γίνει live μιας και γίνονται πολλά πράγματα ταυτόχρονα στην μεγάλη σκηνή που σίγουρα σου αποσπούν την προσοχή. Οι εξωτερικοί παράγοντες, το κοινό δηλαδή, κάποιοι ψίθυροι κάποια κίνηση απο τους ταξιθέτες, η κυρία με τη βεντάλια δίπλα...Μετά είναι και ο ήχος που δεν ήταν καθαρός, το συγκεκριμένο κείμενο είναι τόσο "πυκνό" που δεν έχεις την πολυτέλεια να "χάνεις" λέξεις η φράσεις. Απ'οτι μάθαμε ούτε ο σκηνοθέτης ήταν πολύ ευχαριστημένος απο το αποτέλεσμα. Πιστεύω σήμερα να δουλέψουν όλα καλύτερα γιατί είναι μια δουλειά που πραγματικά έχει λόγο ύπαρξης. Συζητώντας και αναλύοντας φτάσαμε στα Πετράλωνα όπου -συμφωνήσαμε ότι- φάγαμε τα πιο ωραία κολοκυθάκια και καπνίσαμε όλα μας τα τσιγάρα ακούγοντας τις -ανόητες- συμπαντικές ανησυχίες των διπλανών. Ωραία βραδιά η χτεσινή, ας είχε περπάτημα, είχε και αστέρια, ερωτήσεις, εξηγήσεις, ωραία παρατημένα νεοκλασσικά, δάκρυα, δροσερή ατμόσφαιρα (έπαιξε και αυτό το ρόλο του, αν είχε ζέστη θα είχαμε όλοι εκραγεί) και αμήχανη. Μεγάλες προσδοκίες που...δεν ξέρω, μερικές φορές τα πράγματα είναι πιο απλά απ 'οτι τα κάνουμε στο κεφάλι μας. Σίγουρος δεν μπορεί να είσαι για τίποτα, αυτό χτίζεται, καλλιεργείται. Όπως και οι όποιες προσδοκίες.

Ά ρ (ε) ι ο ς Πάγος

Ο ανεκδιήγητος εισαγγελέας του ανωτατου δικαστηρίου της περήφανης χώρας, μαζί με τις όποιες απόψεις και απειλές του για τους gay γάμους (απορώ, πως εκστομίζει τέτοια λόγια αφού γνωρίζει πολύ καλά τι γέλια θα κάνουμε αν φτάσει η υπόθεση στα ευρωπαϊκά δικαστήρια) σήκωσε απο τον τάφο (εντάξει, δεν ήθελε και πολύ) και έβγαλε στην επικαιρότητα όλο το ρατσιστικό-κομπλεξικό-αναχρονιστικό-ανάδελφο και σκοταδιστικό εαυτούλη μας που πασχίζουμε να ξεχάσουμε. Το παπαδαριό και κάθε καρυδιάς καρύδι απειλεί θεούς και δαίμονες και μιλάει για κουσούρια και αρρώστιες. Φαντάζομαι στα τηλεοπτικά ματς (φαντάζομαι, γιατί δεν βλέπω πια) το show θα ξεκινάει με τον Άνθιμο θα συνεχίζει με τον Αμβρόσιο και λίγο πριν τη σέντρα ο Άδωνις θα ρίχνει τη χαριστική βολή. Ο κ. εισαγγελέας είναι ο ίδιος που δικαίωσε τις τράπεζες πριν λίγο καιρό σε βάρος του υπερχρεωμένου κοσμάκη, ο ίδιος που έχει χτίσει αυθαίρετη βίλα με άδεια λυόμενου (φίλος του Σουφλιά) και πάει λέγοντας. Είναι ο ίδιος τύπος που ζητά μέσω της κυβέρνησης να ελέγχεται (φιλτράρεται πολιτισμένα) η διακίνηση ιδεών και πληροφοριών στα blogs. Η σαπίλα σε όλο της το μεγαλείο. Περιμένω μια μεγάλη καταστροφή.

Tι είχες Γιάννη, τι είχα παντα ΙΙ

Είναι όπως οι στήλες: Φτιάξε μου τη μέρα. Ότι να 'ναι. MSN.

-esy me eparnes apo to 75  kati?

-nai

-i8eles na mou kati?

-nai, oti mou eleipses pou den irthes piso

-lol, pws itan?

-vareta kai kataliksame na pinoume moni mas, mexri kai to L. paresira

-den ennow auto

-ti pos itan h apolia enoeis

-pws itan to synais8ima ennow, lol

-h apoleia einai apolia, keno0000000000!!!!!!!!

plin kati.......kati ligotero.......katalaves tora

-prospa8w, xereis..oi antres, einai ligo boufoi

-kai go koukouvagia diladi? ksereis symvolo sofias kai aretis

-nai kati 3erw ki egw, gia tous antres milaw

-e kai go giatis gynaikes...o kathenas apo tin meria tou, xa xa

-symvolo aretis e? kai sofias ? kai i8ous panw ap'ola

-veveos veveos

-xmmm...i eva itan tetoia?

-boufos itan agapi mou boufos kia afti, afou mono me ton adam ekane parea

-lol, den eixe kai allon e?

-prolave na dei xairi kiafti, to fidi

-lol, to fidi ti?

-o diamandis .....amfilegomenou filou 

-aha

-einai enas tropos na katalavoume apo tote to trito filo ....to aprosdioristo....kai na apofygoume na asxolithoume me to pragmatiko filo tou Megalou kai ton aggelon, periergo oti oi aggeloi eixan mono antrika onomata.....

-nai ..twra poy to les

-kai eides tin tainia ton Constantin e? Koukla o Gavrihl

-mipws ta parales?

-o skynothetis eixe plirofories ek ton eso 

-periergo 

-e ti ta paraleo den tin eides tin tainia, kai kala gynekeia omorfia, ta psila gramata pios ta katalavenei e?

-prepei na vlepeis kai pisw apo tis lexeis, esy to kataferneis omws

-e afto sou leo, mono otan mu milas esy ta xano

-logiko to vriskw, lol

gia to fidi pes mou, 8elw na ma8w perissotera

-den exei endiaferon to fidi paidi mou ...paraplanisi stin istoria itan, kapoios eprepe na katigorithei 

-pes mou twra oti itan 8yma

-8yma den itan boufos itan

-loipon se afino tora giati prepei na stielo kati mail urgent

- lol

-exoume kai douleies 

untitled #3

Πόσο ακόμα να περιμένω εδώ
πρέπει να φτιάξω ένα πλαίσιο
φανταζόμουν πάντα το μέλλον για να προστατευτώ
πάλι είμαι δυστυχισμένος που δεν είμαι κοντά σου
και που τα δαχτυλά σου είναι ακόμα γυμνά
θα ξαναδώ το πρόσωπο σου σαν φάρμακο
θα το νοιώσω σαν μετάξι, απαλά
αυτη η νύχτα θα έλαμπε αν ήμασταν μαζί
θα κατεβάζαμε τ'αστέρια σε όλη τη γη
πετώντας πάνω απο μαύρες τρύπες
γατζωμένοι ο ένας απ'τον άλλο σε όλες τις παραλίγο πτώσεις
εδώ είναι η ασφάλεια που ζητάς
μέσα στα χέρια μου και στα δικά σου
όλοι οι τοίχοι είναι ένας
ρίξτον και άσε με να καταπιώ τη μυρωδιά σου
είμαι δυστυχισμένος όταν δεν είμαι κοντά σου

Τι είχες Γιάννη, τι είχα παντα...

Μεσημέρι στο γραφείο. Αρσενικό vs  Θηλυκό. Σουρεάλ συζήτηση με φίλη μέσω MSN. Απόλαυση!

- tha ertheis mazi mou Eresso na pantreftoume se ena ksoklisi pou exo vrei?
- lol

- me martira tin K.  fysika
- 8a mas pantrepsoun lesvies?
- kai koubaro ton I. h ton G. lol

- ton G. fysika, 8a se klepsei

- e to fantastika oti afton tha itheles..ba afou einia axristos..oute afto den einai ikanos

- aaaaxx eseis oi gynaikes den 8a to apovalete pote auto...na ta xwnete stous prwin

- pio pio to astirefto misos kai anagei gia ekdikisi enoeis 
- lol
- to oti theloume na koiliountai sa ta skoulikia .. a nai exeis dikio den kseperniete einai        gonidio ek tou paradisiou zevgariou,lathos sas tapane

- m'aresei, synexise

- o Adam pou les me via arpakse to milo apo tin dystixi tin eva pou to eixe filameno giati      aftos kai o pateras tou tin eixan valei se afstiri diaita ... kai pano pou me laxtara anakalipse to telefteo frouto pou eixe apominei to ktinos o Adamis tis to pire kai to efage  synithes fenomeno mexri tora pou oi antres theloun ta panta dika tous ... kai ta mila .... e kai tin synexeia tin ksereis ... kai kala h Eva ton saginepse kai malakies .... ksafnika ginate kai avoula plasmata

- diaskedazw afantasta, synexise na zwgrafizeis, min stamatas twra

- hmouna sigouri
- gia poio?
- oti gelas mazi mou tora
- diaskedazw
- ego su leo gia tin istoria ek ton eso paidi mou
- den xlevazw, pernaw poly wraia

- to ksero vre. xxxxx   giafto loipon onomastike kanonika PRO PARTO RIKO AMARTIMA kai oxi Propatoriko  katalaves alla vevea me to perasma ton xronon epekse aftos o ilithios anagramatismos kai h     diaforetiki erminia 

- eisai tromeri. ta diavazeis ola auta twra?

- ola afta ta elege sto vivlio ton thriskeftikon sta asterakia poou den diavase kaneis mas thymase .. oi parapombes

- lol
- eides ti mathenei kaneis..i istoria piso apo tin istoria

- akoma ki egw pou perasa apo to katixitiko den 8ymamai tipota

- emmmmmmmmmm....gia tis sokolates pigenes mallon

- lol

Dance Dance Dance

THE FIELD. Live! Στις 13 Ιουνίου στο Synch στην Τεχνόπολη. 

Όνομα και πράμα (χωρίς γ)

HOLY FUCK. Το σχήμα απο τον Καναδά με το αν μη τι άλλο ευφάνταστο όνομα, δίνει μαθήματα στους Chemical brothers για το πως θα έπρεπε να ακούγονται το 2008! Στις 13 Ιουνίου στο Synch στην Τεχνόπολη.

Μήδεια

Μπορώ να πω οτι χάρηκα -όταν έμαθα για της προσκλήσεις της γενικής πρόβας- που δεν είχα δεί την παλιά Μήδεια. Θα άρχιζα πάλι να κάνω επιπόλαιες συγκρίσεις και θα έχανα την (όποια) ουσία της φετινής παράστασης, που όπως έδειξε η προπώληση (5 παραστάσεις sold out σε μια μέρα) θα είναι το μεγάλο hit του χειμώνα. Ακόμα και αν διαγράψεις το όνομα του δημιουργού της και το hype γύρω απο αυτό τα τελευταία χρόνια, πάλι θα είχε την ίδια επιτυχία, ίσως έπαιρνε περισσότερο χρόνο. Η φετεινή Μήδεια είναι και "μαζική", όχι με την κακή έννοια του όρου και χωρίς σε καμιά περίπτωση να θέλω να αφαιρέσω κάτι απο την αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική της αξία, είναι παράσταση που θα αρέσει και στις κυριούλες με τις γούνες (το χειμώνα στο Παλλάς) και στην trendy αλτερνατίβα (που θα σπεύσει) και στους κριτικούς αλλά και στον αγέλαστο κόσμο της πρωτοπορίας (χωρίς βέβαια να το παραδέχεται). Αυτό μήπως δεν είναι και το ζητούμενο..ερωτηματικό μεγάλο. Τέσσερα τραπέζια σε λευκό (υγρό) φόντο και μια μεγάλη λάμπα στη μέση. Άψογη εικαστικά και τεχνικά, με επιβλητική μουσική και με εικόνες σπάνιας ομορφιάς (το ατού της παράστασης για μένα, μιας και δεν είμαι "εκπαιδευμένος" στο χορό), συγκλονιστική η ερμηνεία του Σερβετάλη ως σκύλου, κάποιες "κοιλιές" στη μέση του έργου (αυτό μπορεί να οφείλεται και στην κούραση) αλλά και με κάποιες πολύ δυνατές σκηνές που ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω όπως αυτή του "χρόνου" (τικ-τακ) όπου συμβολίζει μια λάμπα σ' ένα μακρύ καλώδιο που πηγαινοέρχεται απο το ένα τραπέζι στο άλλο πάνω απο το γεμάτο νερό πάτωμα, την στιγμή που για πρώτη φορά αλλάζει ο φωτισμός. Μου άρεσε η Μήδεια, αυτό κρατάω, δεν ξέρω αν είναι καλύτερη απο την παλιά (εδώ trailer) η άν έχουν χρησιμοποιηθεί σκηνές απο το "2" η άλλες παραστάσεις, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ο Παπαϊωάννου είναι μάστορης των εικόνων, αρκεί μια ματιά στη σελίδα του (απο' κεί οι φωτογραφίες) για να πάρεις μια γεύση της (υψηλής) αισθητικής του. Στο τέλος χαιρόμουν πάλι που κινητοποιηθήκαμε τόσο γρήγορα για να μπορέσουμε να φτάσουμε έγκαιρα εκεί (7 το απόγευμα), η συγκίνηση όμως που περιμέναμε παρακολουθώντας την... (δυστυχώς?) δεν ήρθε ποτέ.

untitled #2

Ενα χαρτί κι ένα μολύβι στο χέρι ένα πρωί

προσπαθώ να χωρέσω ότι μου λείπει περισσότερο
ψηλόλιγνες φιγούρες με σκούρα πρόσωπα σε ένα μεγάλο δωμάτιο
προστατεύουν κάτι παντοτινά δικό τους-είναι αναμεσά τους
ζωντανοί οργανισμοί είναι και τα λουλούδια
ξαναγεννιούνται πριν πεθάνουν
και τα πέταλα τους γίνονται ξανά λεία
απαλά σαν τα δικά σου δάχτυλα
χαϊδεψε με ακούμπησε με δείξε μου τα δαχτυλά σου
μέσα σ'ενα συρτάρι κρύβεται η χαρά μου σε λάθος μέγεθος
ενα στρογγυλό μαύρο κουτί που περιμένει να το βγάλεις στο φως
μικρά ρυάκια υποσχέσεων κυλάνε κάτω απο την επιδερμίδα σου
μουσκεύοντας τα στοιβαγμένα μαξιλάρια μου
δείξε μου τι μπορείς να κάνεις-αφησε και μένα να σου δείξω
δείξε μου τι μπορείς να κάνεις-τράβηξε μας έξω