Μόλις χώρισα

Το σκέφτεσαι πολύ καιρό…γυρνάει στο μυαλό σου, μέχρι που μια μέρα το έχεις αποφασίσει… και τότε περιμένεις στη ίδια κατάσταση, μέχρι την ημέρα που θα έχεις έτοιμο το plan B… δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχεις βρει τον/την επόμενο/η …. Καμιά φορά αρκεί να έχεις έτοιμο το πλάνο κινήσεων σου για μετά… είτε θέλεις να μείνεις λίγο καιρό μόνος (ή και για πάντα), είτε έχεις βρει τον/την επόμενη…. Θέλει πάντως πολύ θάρρος για να το ανακοινώσεις… και κακά τα ψέματα όχι γιατί σε νοιάζει και πολύ πώς θα το πάρει ο/η άλλος/άλλη… το σκέφτεσαι μεν, αλλά αυτό που συνήθως ξεκινάει τους φόβους και τη διστακτικότητα είναι η δική σου αμηχανία…είναι ότι δεν θέλεις να έρθεις σε μια τόσο δύσκολη θέση…δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς κτλ κτλ… είσαι έτοιμος/η να ανακοινώσεις τον χωρισμό…τελικά δεν μπορείς την μια μέρα…πάς την επόμενη…και μόνο από το ύφος που έχεις όταν λες «θα ήθελα να συζητήσουμε κάτι» ο/η άλλος/η αμέσως καταλαβαίνει ότι δεν είναι για καλό… Τελικά το λες…. «θέλω να χωρίσουμε»…ή μπορεί να πεις κάτι πιο έμμεσο (υπάρχει ακόμα η διστακτικότητα της προηγούμενης ημέρας) «δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου άλλο σε αυτή τη σχέση» ή «τα πράγματα δεν…..» …καλά δεν χρειάζεται να συνεχίσω μάλλον… σκεφτείτε τι έχετε πει κάθε φορά που θέλατε να χωρίσετε κάποιον/α και έχετε πέσει μέσα…..και τότε έρχεται η αντίδραση…. «όχι ρε πούστη…αυτό είναι μαλακία…αυτό είναι τραγικό….¨»…. τα χέρια τους/της αλλου/ης τρέμουν…εσύ συνεχίζεις να κοιτάς κάτω ή μπροστά, αλλά ποτέ στα μάτια…. Και μετά αρχίζουν οι αγάπες της πρώτης μέρας….. «μπορούμε να το προσπαθήσουμ娻, «το ξέρω ότι έκανα εκεί και εκεί και εκεί λάθος¨» «θα αλλάξουν τα πράγματα» «κι εγώ έβλεπα ότι κάτι δεν πάει καλά…όλα θα άλλαζαν»/….»¨να το συζητήσουμε»…»ας μη με αγαπάς, θα σε αγαπάω εγώ και για τους δυο»….»θα βρούμε το σωστό δρόμο»…»θες να χαλαρώσουμε για λίγο και να δούμε πώς πάει?» …. »πιστεύω θα δουλέψει αν…»…νομίζω ότι μπορώ να συνεχίσω μέχρι το βράδυ να γράφω τι μπορεί να ειπωθεί για να πειστείς να μείνεις….εσύ μπορεί να βρεις και κάποιο δίκιο σε όλα αυτά, για μια στιγμή νιώθεις και λίγο πιο άσχημα…. Για κλάσματα του δευτερολέπτου μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεσαι και να επεξεργάζεσαι αυτά που λέει ο/η άλλος/η…αλλά σύντομα μπαίνεις πάλι στο «σωστό δρόμο»…είσαι αποφασισμένος/η.. το έχες αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό, απλά έκανες υπομονή μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή….το έχεις αποφασίσει… σιγά μην αλλάξει κάτι την γνώμη σου… και η συζήτηση κάποια στιγμή τελειώνει… αλλά χωρίς να έχει τελειώσει πραγματικά… και αυτό γιατί κι εσύ δεν εχεις το απόλυτο θάρρος να τα ξεκαθαρίσεις μια και καλή, ο άλλος/η το μόνο που σκέφτεται είναι ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα… ότι αύριο θα είναι πιο ήρεμα τα πράγματα…. Θα νομίζει όλο το βράδυ ότι τα επιχειρήματα που σου έθεσε ήταν αρκετά για να πειστείς να μείνεις σε αυτή τη σχέση…. Θα νομίσει ότι εσύ το σκέφτεσαι και ότι θα απαντήσεις αύριο ή ότι αύριο θα έιναι όλα πάλι φυσιολογικά… ότι απλά ήταν ένας τσακωμός για να κρούσεις τον κώδωνα…. Ότι υπάρχει ακόμα ευκαρία….

Και έρχεται η επόμενη μέρα…. Είσαι γεμάτος/η θάρρος γιατί ή αρχή έχει γίνει.. σήμερα όλα ξεκαθαρίζουν…. Μα ακόμα το νομίζει?! Δεν τα βλέπει τα πράγματα πώς είναι?! σε τοίχο μιλούσα εχθές?! Λοιπόν φεύγω…. Και τότε αρχίζει ο θυμός του/της… το σκεφτόταν όλο το βράδυ και κάποια πράγματα δεν φαίνονταν καθαρά…. Κι εσύ ήσουν έτσι κι έτσι κι έτσι… και τότε ψάχνει και τις δικαιολογίες για να μην κατηγορήσει τον εαυτό του (και λογικό είναι σαν άμυνα) … μήπως παίζει κάποιος άλλος? …αν όντως παίζει το λες εκεί, αλλά σιγά μην καταλάβει ότι πρώτα κάτι λάθος πήγαινε εδώ και μετά βρέθηκε ο άλλος και όχι αντίστροφα….» «και εσύ μου έλεγες άλλα τότε..και ότι θα μέναμε μαζί για πάντα»… «και σχεδίαζα για μας τοσα πράγματα»  Σε αυτή τη συζήτηση θα ειπωθούν πολλά…αλλά το αποτέλεσμα ένα και το αυτό… και όλα θα τελείωσουν. Συνήθως θα υπάρχει και μια περίοδος μετά που θα έχετε ένα φιλικό ενδιαφέρον σε τυπικά πάντα πλαίσια… εσύ θα συνεχίσεις να παίρνεις τηλέφωνα και να δείχνεις ότι ενδιαφέρεσαι σαν φίλος/η…. Ανάλογα με το πώς τέλειωσαν τα πράγματα και τι συμφωνήθηκαν έστω και τυπικά, η πρώτη περίοδος μετά το χωρισμό ποικίλει σε φάσεις και μορφές…. Άλλοτε συνεχίζεις τις επισκέψεις μέχρι να κλείσουν οι πληγές… άλλες φορές τυχαίνει να ξανακοιμηθείτε μαζί μία ή δυο φορές…. Όταν θα περάσει πολύς καιρός θα πάρεις κι ένα τηλέφωνο έτσι να δεις τι γίνεται …. Μπορεί και να έχεις ξεχάσει κάποια πράγματα το σπίτι της/του και να τα ζητήσεις πίσω… μπορεί να περάσεις να τα πάρεις μπορεί και να στα στείλει ……και η ιστορία πάει λέγοντας…

Το νόημα παραμένει το ίδιο όμως… νιώθεις τέτοια μα τέτοια ανακούφιση που όλα τελείωσαν… «ουφ πάει και αυτό»…σίγουρα όλοι το λέμε…. Και τώρα σκέφτεσαι το εαυτό σου την επόμενη μέρα, γεμάτος ζωντάνια….σίγουρα είσαι χαρούμενος, αν είχες και το plan b στο μυαλό δεν έχεις πλέον και τύψεις… και άσε το άλλον/η τώρα να τα βγάλει πέρα.. ούτως ή άλλως όλοι για την πάρτι μας είμαστε… έτσι μας έκανε η κοινωνία..

Και συνεχίζει:

Για να βάλουμε στο προηγούμενο μέηλ και όλες τις απαραίτητες διορθώσεις, θα ήθελα να σας ανακοινώσω (αν και οι περισσότεροι το ξέρετε ήδη )ότι «μόλις παραιτήθηκα» και όχι «μόλις χώρισα»…. Ούτως η άλλως είναι γνωστό ότι  μόνο με τον φίλο-σκύλο θα μπορούσα να χωρίσω, αν και δεν θα υπήρχαν και πολλές συζητήσεις.. απλά θα μου άρπαζε την κνήμη αν τον έδιωχνα και θα είχε ένα πλήρες δείπνο…. Ο παραλληλισμός νομίζω όμως ότι είναι απόλυτα εύστοχος….χωρισμός και παραίτηση ανήκουν στην ίδια συνομοταξία.

Αν διαβάσετε π.χ. ξανά το προηγούμενο μέηλ και κάνετε αλλαγές του στυλ: 

- Επόμενος (γκόμενος/α) = επόμενη δουλειά

- Μόνος = ελεύθερος επαγγελματίας

- Σχέση = συνεργασία

- Ας μη μες αγαπάς αλλά… = είμαι πρόθυμος να συνεργαστούμε με τους δικούς σου όρους

- Να χαλαρώσουμε = να έχεις πλήρη ευελιξία ωραρίου

- Τσακωμός = διαπραγμάτευση

- Κρούω των κώδωνα = ζητάω αύξηση

- Παίζει κάποιος άλλος? = έχεις βρει άλλη δουλειά?

- Συνεχίζω να παίρνω τηλέφωνα = κλείνω τις υποχρεώσεις μου στην εταιρία

- Σχεδίαζα για μας τόσα πράγματα = θα σε έκανα διευθυντή

- Θα μέναμε μαζί για πάντα = έχεις σύμβαση ενός έτους και θα την ανανεώναμε

- Συνεχίζεις τις επισκέψεις μέχρι να κλείσουν οι πληγές = πηγαίνεις στο γραφείο μέχρι να           κλείσουν τα έργα που έχεις αναλάβει

- Ξανακοιμηθήκαμε μαζί = συνεργασία ως εξωτερικός συνεργάτης

- Ζητήσεις πράγματα πίσω = ζητήσεις την βεβαίωση παρακράτησης φόρου 

Σκέψεις και κουβέντες ενός φίλου (με το σκύλο του), που πήρε τη μεγάλη απόφαση. Και μόνο γι' αυτό του το κείμενο (που ήρθε σε δύο δόσεις, μόλις χώρισα/μόλις παραιτήθηκα) είμαι περήφανος που τον γνώρισα τότε -όπως τον γνώρισα- και που μπόρεσε και έκανε αυτό που θέλουμε να κάνουμε όλοι έδώ και καιρό. Cheers bear..

home sweet [new] home

Λεπτομέρεια στα πλακάκια του μπανιου

Μπαλκόνι/νύχτα/βροχή

Εργασίες/κατασκευές

Κρύσταλλο πόρτας σαλονιού

Πρεμιέρες

Η πρώτη ταινία που κατάφερα επιτέλους να δω απο τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, είναι του πιτσιρικά Οzgur Yildirim, Τούρκου μετανάστη στη Γερμανία, θέμα με το οποίο καταπιάνεται και στο Chiko. Η ζωή και ο αγώνας για (κοινωνική?) καταξίωση τριών Τούρκων φίλων στις κακόφημες γειτονιές του Αμβούργου (σαν θέμα απο μόνο του με τράβηξε), μέσα απο την παρανομία βέβαια, κάτι που μοιάζει να είναι και η μόνη διέξοδος. Το αμερικάνικο όνειρο με τα μεγάλα αυτοκίνητα, σπίτια και καλή ζωή μόνο αμερικάνικο δεν φαίνεται να είναι. Όποιος δεν έχει φάει σφαίρα δεν είναι αρκετά άντρας, λέγεται πολλές φορές μέσα στην ταινία και με τον έναν η τον άλλον τρόπο όλοι οι φίλοι, άντρες "γίνονται". Βίαιη η ταινία, όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά υπο το πρίσμα της σχολής (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του Φατίχ Ακίν -που είναι και ο παραγωγός- , αυτή η σκληρότητα των χαρακτήρων, σου υπενθυμίζει ότι ακόμα και στις πολιτισμένες μεγαλουπόλεις (πόσο μάλλον εδώ) το να είσαι μετανάστης είναι ακόμα το ίδιο δύσκολο όσο παλιά ειδικά αν δεν επιλέξεις (αν μπορέσεις) να ξεφύγεις απο το γκέτο. Πλούτος η φιλία? Ηθικά (ψευδο)διλήματα για τον Τσίκο, να προχωρήσει μόνος του στις "επιχειρήσεις" των ναρκωτικών αφήνοντας για πάντα πίσω τον φίλο του Τιμπέτ -αφού ο ίδιος αποδείχτηκε ανίκανος- ή να συνεχίσει να ζει στη μιζέρια πουλώντας χόρτο απο δω κι απο κει, μαζί του? Το τέλος είναι κάτι που αλήθεια δεν περίμενα.                                         

Την επόμενη μέρα είδα το Bananaz, ένα ταινιάκι που περιγράφει το χτίσιμο του μύθου του καρτουνίστικου συγκροτήματος Gorrilaz, του (ταλαντούχου) Damon Albarn. Ξεκίνημα, σχέδια στο χαρτί, πρόβες, συνεργασίες, ταξίδια και πολύ χιούμορ. Απαραίτητο για τους fans του γκρουπ, ανάλογος και ο κόσμος που γέμισε το Αττικόν, τσαλάκωσε την όποια εικόνα είχαμε για τον Albarn, εγώ τον είχα για πιο "σοβαρό". Δεν είναι. 

Ζητείται...οτιδήποτε (μόνο σοβαρές προτάσεις)

Ξανά η ίδια διαδρομή με τα πόδια. Ευχάριστη αλλά και κουραστική, ειδικά αν αυτή επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα (όχι πάντα για τον ίδιο σκοπό). Παγκράτι, Ριζάρη, Πολεμικό μουσείο, Ευαγγελισμός, ανεβαίνω την Πλουτάρχου που για κάποιον αδιευκρίνηστο λόγο είναι ακόμα κλειστή λόγω british embassy (sucks), φυσάει δροσερός αέρας στην Αθήνα μετά απο πολύ καιρό, μάλλον γι αυτό απόψε -ειδικά- να θέλω να περπατήσω. Στρίβω αριστερά στην Υψηλάντου, αντίο αεράκι. Η Υψηλάντου, όχι εκεί που έστριψα αλλά απ'την αντίθετη κατεύθυνση, απο τον Ευαγγελισμό δηλαδή και κάτω, είναι απο τους πιο όμορφους και αληθινά αριστοκρατικούς μη κεντρικούς δρόμους της βρωμόπολης που ζούμε (και αγαπάμε). Οι κυρίες του Κολωνακίου έχουν βγάλει τα pets βόλτα έχοντας ρίξει "πρόχειρα" κάτι επάνω τους και χαζεύοντας τις βιτρίνες κατευθύνονται προς την πλατεία. Κι εγώ μαζί τους. Που και που σταματάω σε κάποια είσοδο πολυκατοικίας βλέποντας τα ενοικιαστήρια. Ισόγειο 45 τμ, 87ο €, ημιυπόγεια γκαρσονιέρα, ευάερη και ευήλια, βλέπει σε ακάλυπτο 550 €. Άλλο, δυάρι 65 τμ 3ος, 900 €. Βλέπεις όμως οτι αργά η γρήγορα όλα νοικιάζονται. Και αναρωτιέσαι... Η τελευταία που φορά που έψαχνα για σπίτι ήταν πριν περίπου 5 χρόνια και είχα ξεχάσει πως είναι..να ψάχνεις σπίτι στο κέντρο και ναι, ξέρεις οτι η πολυκατοικία θα είναι παλιά και ναι ξέρεις οτι θα τα χώσεις και στο διαμέρισμα και στο ενοίκιο και στα κοινόχρηστα και θα αντιμετωπίσεις στρυφνούς και στα όρια της κατασκοπείας περίεργους ιδιοκτήτες, αλλά είναι δυνατόν να αντικρίζεις ακόμα αυτές τις άθλιες κουζίνες και μπάνια που τα ντουλάπια είναι έτοιμα να πέσουν και τα υδραυλικά δεν λειτουργούν και να είσαι αναγκασμένος να δώσεις και 2 μήνες μπροστά? Και δεν μιλάω για το Κολωνάκι βέβαια -εκεί για ευνόητους λόγους δεν ψάχνω, εκτός αν αποφασίσουμε να μείνουμε 3-4 άνθρωποι μαζί, πράγμα που δεν μου περνάει καθόλου απ'το μυαλό- αλλά για το σύνολο σχεδόν του κέντρου. Μαρτυρική και αγχωτική διαδικασία η μετακόμιση. Προβληματικά σπίτια και προβληματικοί άνθρωποι. Ειδικά οι δεύτεροι. Είναι παντού. Στους δρόμους, στα τηλέφωνα, στη δουλειά, στις παρέες, στις καρδιές μας... Αστειευόμαστε, άκουσες? ο τάδε έπαθε αυτό, η, πάλι σε μένα γαμώτο, τι έχω και τους τραβάω? Κάθε τόσο και κάτι καινούριο έρχεται, να μας "καθησυχάσει", α εμείς δεν έχουμε φτάσει και σ'αυτό το σημείο... Έτσι νομίζουμε.

Busy-ness

Η αλήθεια είναι οτι το τελευταίο διάστημα η θεματολογία της σελίδας εξαντλείται σε βιντεο (ενδιαφέροντα η μη), αλλά είναι μια ζόρικη -απ'ολες τις απόψεις- περίοδος αυτή του Σεπτέμβρη (νομίζω για όλους).  Last Night I Dreamt I Would Last Forever είναι το καινούριο τραγούδι των Edison Woods με ένα απο τα πιο αρτιστικ βιντεο που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Εκτός της "φωνάρας" βέβαια, της Julia Frodahl, ένας λόγος ακόμα για να το παρακολουθήσεις μέχρι το τέλος, είναι και το (αθώο?) παιχνίδι (άνοιξε-κλείσε) που κάνει με τα ποδια της. Και το συμπαθητικό γατάκι. 

Το νέο beggin

COMING SOON TO A SUPER MARKET NEAR YOU !

(μπορεί επίσης να είναι και το can't stop moving, του ιδίου πάλι)

Επικαιρότητα

(υποτίθεται οτι εδώ μπορείς να το δεις live, αλλά με τόσες επισκέψεις είναι σχεδόν απίθανο)

(monster) Magnet

Sigur Ros live at MoMA