. . .

25η

Σπιρτόκουτο ΙΙ

A Little Loan - Ena Mikro Daneio Yannis JumpCut Productions

H νέα "Οικονομιδική" γενιά

Under the sycamore trees

Τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερο έχω την ανάγκη να περιβάλλομαι απο πρόσωπα (λιγότερο) η αντικείμενα (περισσότερο) που με συνδέουν με το παρελθόν. Παλινδρόμηση. Λέγοντας παρελθόν, μάλλον εννοώ όλα αυτά που με κάποιο τρόπο με έκαναν να αισθάνομαι "κάπως" (συγκίνηση, ασφάλεια, θαυμασμό, δέος ίσως για κάτι πρωτόγνωρο) όταν υπήρχαν (η υπήρχα εγώ) γύρω μου τότε, χωρίς βέβαια καμία "νοσταλγική" διάθεση (συνειδητά) ή επιθυμία εκταφής του νεκρου. Μνήμες. Σκαλίζοντας σ'αυτή την "αποθήκη" λοιπόν βρήκα ένα επεισόδιο, (απο τίς πρώτες απόπειρες αντιγραφής βιντεοκασσέτα σε cd-rom, το λέγαμε τότε) του θρυλικού πια Twin Peaks. Όταν προβαλλόταν στην τηλεόραση εκείνα τα χρόνια δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω τι γινόταν αλλά μου έχει μείνει στη μνήμη η μουσική στην αρχή και αυτό το υπέροχο, γαμημένο κόκκινο που υπάρχει στις ταινίες του Lynch. Μια απο τις καλύτερες (αισθητικά, για μένα τουλάχιστον) σκηνές που έχουν γυριστεί ποτέ.

O Jimmy Scott με την ιδιαίτερη αυτή φωνή (λόγω προβλήματος με την υγεία του), το ίδιο σημαντικός -αλλά όχι τόσο διάσημος- με τον Ray Charles και την Billie Holiday, ουσιαστικά επανήρθε στη δισκογραφία μετά απο 30 χρόνια με τον Lou Reed στο Power and Glory και ένα χρόνο μετά, με τον David Lynch, τραγουδώντας το Sycamore Trees -σε μουσική του Angelo Badalamenti- στο Twin Peaks. Μετά απ'αυτο δεν ήθελα και πολύ, ξεκίνησα να κατεβάζω πάλι Twin Peaks, βρήκα ενα compilation με την μουσική απο όλες τις ταινίες του Lynch (αλλά έχασα το link) και ξαναβλέπω πάλι απ'την αρχή ότι βρίσκω απ'αυτόν, Eraserhead, Dune, Rabbits, Lost Highway, Elephant man κλπ. Μαζί με τον Lynch θυμήθηκα (και ξεκίνησα να κατεβάζω) και έναν άλλον David, αυτός με είχε σοκάρει την πρώτη φορά αλλά μετά έγινε απο τους αγαπημένους μου, αν έχω τέτοιους, σκηνοθέτες. Ο David Cronenberg (σε άλλο post).

I got idea man
You take me for a walk
Under the sycamore trees
The dark trees that blow baby
In the dark trees that blow

And I'll see you
And you'll see me
And I'll see you in the branches that blow
In the breeze,
I'll see you in the trees
Under the sycamore trees

Τέλειο;

Νέες εποχές-Νέα επαγγέλματα

lol

Ok, δεν είναι καινούρια, αλλά σήμερα τη βλέπω παντού. Απο τα βαγόνια του ΗΣΑΠ μέχρι τις προσόψεις Δημοτικών καταστημάτων

[steal your time]

Η άνοιξη μπήκε πανηγυρικά, θα έλεγαν και τα δελτία ειδήσεων. Ο κόσμος ξεχύθηκε στις εξοχές, στα χωριά, στα βουνά και στις θάλασσες μπλα μπλα μπλα...το σαρακοστιανό τραπέζι μπλα μπλα..ακρίβεια/κρίση μπλα μπλα.. Σάββατο μεσημέρι στην Πλάκα, οι Αθηναίοι μπορεί να ξεχύθηκαν εκεί που ήθελαν τελικά αλλά οι τουρίστες που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουν αρχίσει να ξεχύνονται (τι λέξη!) στην πανέμορφη χώρα μας, άφαντοι. Γυρνούσα στα στενά με έναν σκούφο και μια φωτογραφική στο χέρι και μπαινόβγαινα στα άδεια καταστήματα, hello άκουγα-hello έλεγα κι εγώ. Αγόρασα μινι-ποτά για το δρόμο, αλλά η ζέστη δεν βοήθησε ιδιαίτερα στην κατανάλωση τους (αντίθετα η μινι-κατάθλιψη του Σ/Κ αργότερα, βοήθησε μια χαρά).

Ότι καλύτερο έχω ακούσει, EVER! Το συγκρίνω με τους κλασσικούς. Αυτή είναι η κλασσική μουσική του σήμερα! Ύστερα απο πάρα πολλά χρόνια αυτός ο δίσκος θα αναφέρεται ώς ο πιο σημαντικός της δεκαετίας... και άλλα τέτοια υπερβολικά. Το ξέρω, όταν ενθουσιάζομαι με κάτι υπερβάλλω, ασύστολα, αλλά όλα τα παραπάνω ήταν 100% πραγματικότητα όταν άκουσα το Program Music I του Ιάπωνα Kashiwa Daisuke. Για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο ενώ έχω μιλήσει (έχω πρήξει) σε όλους τους φίλους και γνωστούς γι αυτό, εδώ είναι η πρώτη φορά που τον αναφέρω. Ίσως γιατί οι δύο 35λεπτες σχεδόν συνθέσεις του εν λόγω άλμπουμ είναι λίγο δύσκολο να ανέβουν εδώ, ακόμα και στο youtube είναι χωρισμένες σε 4 η 5 κομμάτια. Δεν μπορεί εύκολα να μεταφερθεί η πολυπλοκότητα και η ένταση των συναισθημάτων που σου δημιουργεί η ακρόαση, γι αυτό σταματάω εδώ. Το καταβροχθίζω αχόρταγα εδώ και μήνες (ελπίζω και αυτοί που τους το έχω δώσει). Αφορμή για την σημερινή αναφορά στον Ιάπωνα όμως είναι το καινούριο του που έχει τίτλο 5 Dec και που πρώτο το μπολατσας δίνει, εδώ. Σε μια πρόχειρη πρώτη ακρόαση στο γραφείο -μεσούσης φωνών και διαξιφισμών- το 5 Dec αλλού μου θύμιζε το "άρρωστο" breakcore του -παλιού- Aphex Twin και αλλού τις μινιμαλιστικές -dry-πιανιστικές συνθέσεις του Max Richter.

Μια πολύ ιδιόμορφη δίκη είναι σε εξέλιξη αυτόν τον καιρό μεταξύ των μεγάλων δισκογραφικών και κινηματογραφικών εταιρειών και του γνωστού pirate bay. Για την όλη ιστορία μια ιδέα στο παραπάνω βίντεο των League of Noble Peers για την πολυπλοκότητα της δίκης αλλά και πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την νομοθεσία σε άλλες χώρες (εδώ είναι αστεία λέξη) στην πολύ ενημερωμένη βιομηχανία του εφήμερου. H "κρίση" φαίνεται ότι ήταν το κερασάκι στην τούρτα για τις δισκογραφικές που εδώ και χρόνια κυνηγάνε φαντάσματα και δεν φαίνεται να έχουν μάθει απο το πάθημα τους.

Για τη ίδια κρίση, ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθηνός λέει: "Κρίση; Ποια κρίση; Απλώς βαφτίσαμε οικονομική κρίση τη διεθνή κρίση κατανάλωσης, αξιών, σοβαρότητας, έπαρσης και ταυτότητας γενικότερα. Αν έχουμε εμείς κρίση, τι θα 'πρεπε να πουν οι Αφρικανοί; Αυτά είναι κόλπα για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Όλα αυτά είναι φαινόμενα προς κατανάλωση. Κρίση ίσως να υπάρχει όσο θα θέλουμε να έχουμε ο καθένας τρία αυτοκίνητα, δύο σπίτια και εκατό κάρτες... Ήρθε επιτέλους η ώρα να ταπεινωθούμε".