Στο ντιβάνι

Αυτό είναι ένα καταπληκτικό ταινιάκι που ξεκινάει με τον ήρωα στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή να μιλαει για την "μετεωριτοφοβία" του. Ανταλλάσαμε απόψεις (και αρχεία) πριν μερικές μέρες με τον Φ. γι αυτό το είδος των γυναικών που συγκινείται ακόμα, με ωραίες μουσικές και ταινίες. Αυτό σημαίνει ότι και οι δύο -λίγο πριν τα Χριστούγεννα- είχαμε πολύ δουλειά στο γραφείο... Εγώ του έστειλα τους Detektivbyran (το Nattopet που παίζει δεξιά ήταν για πολύ καιρό το ξυπνητήρι μου) και αυτός το πολυβραβευμένο αυτό animation που είναι ότι πιο όμορφο έχω δει τελευταία. Τα Χριστούγεννα θα έρθουν ποτε ?

Κέφια

Απο χθες τραγουδάω συνέχεια (σπάνιο για μένα) το My funny valentine και σφυρίζω το Mack the knife. Πολυδιασκευασμένα και τα δύο, ψάχνω την καλύτερη εκτέλεση στο youtube κολλάω με τις ώρες. Παρόλο που η Ella Fitzgerald ταιριάζει περισσότερο στα Χριστούγεννα, η φωνή της Sarah Vaughn είναι για μένα ασύγκριτη, βρίσκω τη Julie London, αλλά τελικά διαλεξα το οριτζιναλ. Μια δεκάλεπτη εκτέλεση του Chet Baker σε συναυλία του στο Τόκιο μια χρονιά πριν πεθάνει. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ψάχνω για παλιές τζαζ συλλογές, βρήκα κάποιες σπάνιες -υποτίθεται- ζωντανές ηχογραφήσεις του Louis Armstrong και θυμήθηκα ότι πιο παλιά, όταν τύχαινε να παίξω κάτι "δικό του", διάλεγα συνέχεια το Mack the knife. Αργότερα έμαθα ότι το έγραψε ο Kurt Weill.

Τελευταία λόγια

Λίγο καιρό πριν -κατάκοποι όλοι για διαφορετικούς λόγους- τα καταφέραμε και μαζευτήκαμε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Μονμαρτρη για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του Γ. Εκλεκτά κρασιά και τυριά επάνω στο τραπέζι, στον καναπέ, στην μοκέτα, όπου μπορούσε να τσιμπήσει ο καθένας, κουβέντες, τσιγάρα, αμηχανία που και που, είμασταν 10 άτομα που δεν γνωριζόμασταν και πολύ καλά μεταξύ μας + 1 Κορεάτισσα όπου κάποιος "έπρεπε" να της μεταφράζει. Αργότερα, αφου είχαμε πιει κι άλλο και έφτασαν και διάφορα καλούδια (επιτέλους), κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα, όχι μόνο να ακούμε την αδιάφορη μουσική που διάλεγαν στο λαπτοπ, αλλά να μας βάλει (δεν μας ρώτησε) και διάφορα "αστεία βιντεάκια" να βλέπουμε. Εμετός. Θυμάμαι ότι δεν έδινα καμια σημασία, προσπαθούσα να βρω δυνάμεις για να σηκωθώ και να πάω για ύπνο, όταν κάποια στιγμή άκουσα λύρα και είδα ότι οι περισσότεροι είχαν μαζευτεί μπροστά στην οθόνη και σχολίαζαν. Η Κορεάτισσα έκανε στην άκρη για να μπορέσω να δώ και συνέχισε να γελάει χωρίς να καταλαβαίνει τι γίνεται, ούτε εγώ. Ρώτησα-έμαθα ότι ο Herzog -που πρόσφατα τιμήθηκε στην Θεσ/νίκη- το 1968, μαθαίνοντας την ιστορία για τη Σπιναλόγκα, γύρισε μια μικρού μήκους ταινία για κάποιον που ήθελε να συνεχίσει να μένει εκεί αφοτου έκλεισε, τελείως μόνος του -τρώγοντας σαύρες όπως αναφέρεται- ώσπου να να πάνε να τον πάρουν με τη βία. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η ταινία, αφού με μια -ηθελημένη φαντάζομαι- σουρεαλιστική ματιά αποτυπώνει μια τόσο τραγική ιστορία χωρίς όμως να σου μαυρίζει απαραίτητα και την ψυχή. Οι συνεντεύξεις δε απο τους κατοικους, είναι τόσο αστείες γιατι "ακολουθώντας" τις οδηγίες του σκηνοθέτη, επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια πράγματα για να κρατηθει η καλύτερη λήψη. Αυτός όμως στο τέλος τις χρησιμοποιεί όλες!

Θυμάμαι επίσης ότι αφού είδα το βίντεο προσπάθησα να κρατήσω μια σημείωση σε ένα χαρτάκι για να το ανεβάσω εδώ, το χαρτάκι φυσικά χάθηκε και πάλι καλά που διάβασα μια συνέντευξη του Herzog πρόσφατα και ξαναθυμήθηκα τον τύπο που λέει: Μπορεί να τρώει και σαύρες, βέβαια δεν βρήκαν τίποτε απο τις σαύρες, απολύτως τίποτε...

ΠΥΡ ΤΟΥ ΠΥΡ

Λίγες μέρες αφότου επέστρεψα στα πάτρια και νιώθοντας -ούτως η άλλως- λίγο ξεκομμένος απο την ελληνική πραγματικότητα, αποφάσισα να πέσω με τα μούτρα στον εγχώριο τύπο και να παρακολουθώ με έναν άγριο και ένοχο φανατισμό ότι νέο συμβαίνει (τώρα). Έτσι έμαθα για τον τραγουδιστή με το χαμηλό προφίλ και τα ναρκωτικά, για τη συναυλία της Beyonce, για νέες ομάδες που κάνουν πάρτι στην Αθήνα, μυστικές τοποθεσίες, για την απίστευτα cool Θεσ/νίκη (λόγω φεστιβάλ), επερχόμενα live, reviews απο παλιότερα, νέους γαμάτους χώρους, νέους γαμάτους ανθρώπους, νέα γαμάτα έντυπα και πάει λέγοντας. Α, το πρόγραμμα είχε και τηλεόραση. Ok το ήξερα, αλλά ήθελα να (ξανα)δοκιμάσω. Είναι όπως όταν γνωρίζεις μια γυναίκα και το -συνήθως αλάθητο- ένστικτο σου σε προειδοποιεί ότι, μπα, δεν- ταιριάζετε/σου κάνει/προχωράει/σ'αρεσει πραγματικά κλπ, αλλά εσύ προσπαθείς με το ζόρι να πείσεις τον εαυτό σου να ενθουσιαστεί. Γιατί το έχεις ανάγκη εκείνη τη στιγμή, προφανώς. Έτσι, όλες αυτές τις τεμπέλικες (αλλά όχι και ανέμελες) μέρες, ανάμεσα σε στοίβες απο περιοδικά και εφημερίδες και την τηλεόραση στο mute, μάταια, έψαχνα να βρω κάτι απο όλα αυτά τα νέα γαμάτα πράγματα, να μου τραβήξει το ενδιαφέρον, να "ξαναμπώ στο κλίμα" (λες και το είχα ανάγκη). Μάταια. Γάματα. Μέχρι τη στιγμή που το μάτι μου πέφτει στην αναμένη τηλεόραση και στον με μεγάλα γράμματα τίτλο ΠΥΡ ΤΟΥ ΠΥΡ. Στην αρχή δεν κατάλαβα τίποτα αλλά μετά έδειξε κάτι υπολογιστές και προγράμματα ανταλλαγής αρχείων οπότε δυνάμωσα την ένταση για να καταλάβω. Και κατάλαβα... Το ρεπορταζ αφορούσε την διακίνηση παιδικής πορνογραφίας και ένας αστυνομικός εξηγούσε (με τη δική του ντοπιολαλιά) ότι αυτό γίνεται πια και μέσω των απλών peer to peer προγραμμάτων που κατεβάζουμε μουσική κλπ. Τα τσακάλια-ρεπορτερ όμως προφανώς δεν είχαν ακούσει ποτέ τους τη συγκεκριμένη λέξη και θέλοντας να την μεταφέρουν όσο γίνεται πιο απλά στο μέσο έλληνα την έγραψαν όπως την έγραψαν, προσθέτοντας έτσι και λίγη κινδυνολογία, λίγο πανικό. Γιατί λογοπαίγνιο, δεν τους έχω ικανούς να έκαναν. Η τεχνολογία φταίει για όλα-ήθελαν να περάσουν με αυτήν την πουτ δε κοτ ντάουν αισθητική τους. Το καταραμένο ιντερνετ. Έχει πλάκα, γιατί απο την άλλη, το μόνο πραγματικά ενδιαφέρον άρθρο που διάβασα έχει να κάνει με αυτήν και την ανάπτυξη της. Και ειδικά για κάποιον σαν εμένα που έχει μια λόξα απο μικρός με το sci-fi και που πιστεύει ακράδαντα ότι τα περισσότερα απο όσα έχουμε δει να συμβαίνουν στις "μελλοντολογικές" ταινίες θα τα δούμε στην πραγματικότητα σύντομα (όχι τόσο όσο πίστευα), έρχεται να επιβεβαιώσει σε μια συνεντευξή του ο επιστήμονας-εφευρέτης-συγγραφέας Ray Kurzweil, στο περιοδικό Vice. Ο τύπος θέλοντας να καταπολεμήσει τις επιθέσεις του χρόνου τρέφεται με ένα κοκτειλ απο 100 βιταμινούχα σκευάσματα, μέταλλα και συμπληρώματα διατροφής, με σκοπό να ζήσει όσο περισσότερο γίνεται για να δει τις προφητείες του να εκπληρώνονται. Αναφέρει μεταξύ άλλων (...) Τελικά θα έχουμε ολοκληρωτική νανοτεχνολογια, που ουσιαστικά είναι η αναδιοργάνωση της ύλης και της ενέργειας σε μοριακό επίπεδο, μέσω διαδικάσιών πληροφορικής. Όταν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, τότε θα μπορώ να σου στέλνω με email μια τοστιέρα ή ένα τοστ ή μια μπλούζα ή ακόμα κι ενα πάνελ ηλιακής ενέργειας ή μια μονάδα γιατην κατασκευή στέγης η μεταφορικών μέσων. αυτά που θεωρούμε τώρα φυσικά προϊόντα θα γίνουν αρχεία πληροφοριών-επισυνάψεις σε email. Ήδη υφίσταται αυτό σε κάποια είδη. Πριν 10 χρόνια αν ήθελα να σου στείλω μια ταινία θα έπρεπε να σου τη στείλω πακέτο με τη Fedex. Τώρα μπορώ να στη στείλω συννημένη σ'ενα email, και το ίδιο ισχύει για ένα αρχείο μουσικής η ακόμα και ένα βιβλίο. αυτά που κάποτε ήταν απτά πράγματα τώτα μεταφέρονται ως αρχεία δεδομένων (...) Not bad. (...) Μέχρι το 2029 θα έχουμε όλα τα μοντέλα και τους προσομοιωτές των περιοχών του εγκεφάλου και βασισμένοι σε αυτά θα χτίσουμε τα πρότυπα του λογισμικού, θα συνδέσουμε δηλαδή τους αλγόριθμους της ανθρώπινης νοημοσύνης. Έτσι οι μηχανές θα έχουν πρόσβαση στους πρωτογενείς κώδικες τους και θα τους μεταποιούν οι ίδιες ώστε να γίνουν ακόμα πιο προσιτές (...) Για την εικονική πραγματικότητα λέει: Μέχρι το 2030 η εικονική πραγματικότητα θα είναι τόσο αληθινή και ελκυστική όσο και η πραγματική πραγματικότητα και όλη η προεργασία θα γίνεται μέσα στο ίδιο μας το νευρικό σύστημα. Δηλαδή, τα νανορομπότ στον εγκεφαλό σου -τα οποία θα φτάνουν εκεί απο τη ροή του αίματος σου χωρίς εγχειρήσεις- θα κλείνουν τα σήματα που έρχονται απο τις πραγματικές αισθήσεις σου και θα τα αντικαθιστούν με σήματα τα οποία θα δέχεται ο εγκεφαλος σου απο το εικονικό περιβάλλον (...) Λέει πάρα πολλά κι ενδιαφέροντα, αλλά και τόσο άγνωστα στον περισσότερο κόσμο, ο Kurzweil, που πραγματικά σε βάζει σε μια διαδικασία να σκεφτείς. Ναι, μπορεί και να τρομάξεις. Αλλά πολύ θα ήθελα τώρα να μπορούσα να μεταφέρω όλο το κείμενο στην οθόνη με κάποιο τρόπο και όχι να κάθομαι να γράφω. Anyway, στην τελευταία ερώτηση του δημοσιογράφου, αν όμως αλλάξουμε αυτό που είμαστε, πώς θα είμαστε ακόμα άνθρωποι? Αυτός απαντάει: Λένε ότι αν ο εγκέφαλος σου είναι 99% μη βιολογικός, τότε δεν είσαι πια άνθρωπος. Αλλά εξαρτάται απο τον ορισμό της λέξης. Κατ'εμε, για παραδειγμα, ο άνθρωπος είναι ακριβώς αυτο- το είδος που αλλάζει αυτό που είναι. Κοίταξε τους σημερινούς ανθρώπους, δεν μείναμε καθηλωμένοι στη γη, ούτε καν στον πλανήτη μας, δεν έχουμε περιοριστεί ποτέ απο τα όρια της βιολογία μας. Το αναμενόμενο όριο ζωής ενός ανθρώπου πριν 1000 χρόνια ήταν 23 χρόνια. Έχουμε αλλάξει με πολλούς τρόπους. Μπορώ να βγαλω μια συσκευή απο την τσέπη μου και πατώντας μερικά πλήκτρανα έχω πρόσβαση σε όλη τη γνώση της ανθρωπότητας. Ποιο άλλο ον το έχει κάνει ποτέ αυτό? Αρα αυτή είναι η φύση του ανθρώπου: να ξεπερνάει τους περιορισμούς του.

Μια φορά κι έναν καιρό

Είδα το ταξίμετρο να γράφει 15 λίρες και τον ταξιτζή να μου επιστρέφει 1,5 πίσω γιατί με πήγε 20 μέτρα παρακάτω. Είδα το μεγαλύτερο traffic που έχω δει ποτέ. Είδα σκιουράκια, αληθινά, με το βελανίδι στο στόμα. Μια κυρία πίσω μου (απο την Αμερική) φώναξε, A Fox! Είδα το χειρότερο ξενοδοχείο που έχω δει και έχω μείνει ever. Είδα τεράστια κίτρινα φύλλα να πέφτουν, την άλλαγή των εποχών. Είδα -ακόμα μια φορά- το Πεθαίνω σαν χώρα και ένα πλήθος Γάλλων να χειροκροτεί. Είδα αφιερώματα σε Bausch, Marin, Cunningham κ.α στο Vidéodanse 2009. Είδα τεράστια ποικιλία απο toys, accessories, whatever, πάμφθηνα. Είδα ένα μπουκάλι νερό να κοστίζει 4 ευρώ και ένα πιάτο λαζάνια 25!! Είδα το πορτοφόλι μου να αδειάζει επίσης πολλές φορές.

Είδα μάτια χαρούμενα και άλλα λυπημένα, μάτια να λάμπουν απο ενθουσιασμό, όμορφα, παιδικά, μάτια κατεβασμένα θλιμένα, μπέρδεμα. Είδα την αστυνομία να μην κάνει άλλη δουλειά απο το να μαζεύει τους μεθυσμένους των πόλεων και να τους βάζει σε ασθενοφόρα, λυπήθηκα. Είδα μια τεράστια συγκέντρωση/γιορτή/happening για τα δικαιώματα των gay, το έτος 2009. Λυπήθηκα δις. Είδα πολλούς άστεγους στους δρόμους, περισσότερους απο την Αθήνα. Είδα τον καταναλωτισμό σε όλο του το μεγαλείο. Είδα το καφέ της Αμελί! Είδα τις πατούσες μου θρυματισμένες απο το πολύ περπάτημα. Είδα ωραία μεγαλόπρεπα κτίρια, απέραντους στυλιζαρισμένους κήπους, ποτάμια, καθαριότητα. Αστική ομορφιά. Είδα τηλεόραση, χάλι, μπορεί η δικη μας να ειναι καλύτερη. Είδα φρικιά στους δρόμους, όχι με σκύλο, αλλά πρώτη φορά με γάτα, με λουρί. Και παιδιά με λουρί επίσης. Είδα αγαπημένα πρόσωπα, αποχαιρέτησα κάποια, γνώρισα καινούρια και είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος γι αυτό. Είδα νεαρές να πλέκουν μέσα σε μετρό και λεωφορεία, όπως παλαιότερα θα διάβαζαν. Είναι το πλέξιμο το νέο trend? Μου έκανε εντύπωση.

Είδα τους "λουκανικάνθρωπους" να αλλάζουν βάρδια, νόμιζα ότι ένας καθόταν μέσα στο κρύο όσο αντέξει. Είδα μουσεία, γκαλερί, performances, installations, screenings, shit! Τέχνη γενικότερα. Παντού. Πράσινο. Δεινόσαυρους και αλογατάκια. Είδα το άγχος και τη δίψα του Σαββατόβραδου στα μάτια των ανθρώπων, την επιτηδευμένη διασκεδαση, το πρέπει. Πρέπει μέσα σε 3-4-5 ώρες να χορέψουν, να πιουν και να πηδηχτούν για όλη την εβδομάδα. Για όλο το μήνα. Τρόμος και θλίψη. Το κενό έρχεται την άλλη μέρα, αν είσαι τυχερός και μπορέσεις να πας στο σπίτι σου και δεν ξεμείνεις σε κανα πεζοδρόμιο μισόγυμνος μεσα σε εμετούς. Είδα διάσημους τάφους, Τριφό, Ζολά κλπ, ο τάφος του Μορισον στο ίδιο νεκροταφείο όπως μας έλεγαν, ήταν αστικός μύθος. Είδα το κινητο μου να αναβοσβήνει συχνά απο μηνύματα φίλων. Είδα την καθημερινότητα, αυτό που με ενδιέφερε να δω. Είδα κι ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν μπορώ να θυμηθώ, είναι κι αυτή η πάθηση που έχω. Είδα έναν άντρα να πέφτει (που έλεγε κι ο Αγγελάκας), νόμισα ότι ήμουν εγώ, αλλά γρήγορα σηκώθηκε και συνέχισε (ευτυχώς).

Bon Iver

* :- ( :-| :- ) *

Ο Αντίχριστος

Μια εβδομάδα προσπαθώ να πάω, τελικά τα κατάφερα χθες. Στην πρώτη απογευματινή. Κι όμως με "κράτησε" μέχρι αργά που έπεσα για ύπνο, σαν τα ναρκωτικά ένα πράγμα. Σ Ο Κ. Ο Αντιχριστος είναι σπουδαία ταινία (με κάποιες πολύ σκληρές σκηνές) και δεν περιγράφεται με λέξεις, μόνο βιώνεται. Αν είχα κάποιον αγαπημένο -απο τους τελευταίους μεγάλους- σκηνοθέτη αυτός σίγουρα θα ήταν ο Τριερ, όπως αν είχα κάποιο αγαπημένο -απο τα τελευταία μεγάλα- συγκρότημα θα ήταν οι Radiohead (λέμε τώρα...). Γαμώ ε?

Chers amis. Nous sommes Ödland

______________________________________

Όταν το αποφάσισα, ήμουν σίγουρος ότι θα έγραφα ένα μεγάλο κατεβατό την τελευταία μέρα. Σήμερα δηλαδή. Καθώς περνούσαν όμως οι μέρες στο μυαλό μου ερχόταν συνέχεια ο Hugh. Το Μόλις χώρισα/Μόλις παραιτήθηκα που είχε γράψει και μας είχε στείλει τότε το έχω διαβάσει πολλές φορές και έμοιαζε αξεπέραστο. Είχα γράψει ότι ήμουν περήφανος γι αυτόν τότε μπλα μπλα και άλλα συγκινητικά. Τις τελευταίες μέρες αρρώστησα, δεν είχα και δεν έχω δυναμή για τίποτα, ηθικό στον πάτο. Προσπαθώ να μαζέψω χαρτιά, να κλείσω τις τελευταίες εκκρεμότητες, δεν προλαβαίνω το ξέρω, θα πρέπει να έρθω και την επόμενη εβδομάδα για λίγες ώρες. Το γραφείο έχει τα χάλια του, το ίδιο κι εγώ, μόνο που αυτό θα μαζευτεί θα τακτοποιηθεί και σε λίγο θα αστράφτει απο τον επόμενο. Το ίδιο κι εγώ, ελπίζω. Προς το παρόν έχω δέκατα, μάλλον. Η Ι. μου σύστησε το παρακάτω ποίημα του Pablo Neruda. Κλείνω.

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

Είναι γεγονός...

...η ελονοσία δεν επηρεάζει καθόλου την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα. Πρέπει να αισθανόμαστε όχι μόνο υπερηφάνεια αλλά και μια ηθική και πνευματική ανάταση, μετα τα τελευταία απανωτά χαστούκια, έτσι δεν είναι?

Όπως έλεγα και χθες σε μια συζήτηση, το απελπιστικό είναι ότι, οτιδήποτε και να ακούσεις για αυτο το κράτος θα το πιστέψεις. Οποιοδήποτε χείριστο περιστατικό, οποιαδήποτε δυσοίωνη πρόβλεψη, δεν θα μπεις στη διαδικασία να αναρωτηθείς, μπα, λες να είναι έτσι? αποκλείεται, δεν γίνονται αυτά. Θα χαμογελάσεις αμήχανα και θα σκύψεις το κεφάλι. Κι όμως, έχει καταγραφεί πλέον στο dna μας (ναι-ναι το ελληνικό dna το ανώτερο) η ήττα. Γι αυτό ας είμαστε πιο προσεχτικοί την επόμενη φορά που θα αναφέρουμε την Ουγκάντα ως παράδειγμα κατώτερου επιπέδου πολιτισμού και υποαναπτυκτου κράτους γιατί σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φορουμ, σε θέματα κρατικής διαφάνειας εμείς είμαστε στον πάτο. Ναι, μπορούμε να πάμε και πιο κάτω. Βαρέθηκα! Περισσότερος πάτος εδώ.

Αλλά έρχεται ο Γιωργάκης τώρα και θα τ'αλλάξει παλι όλα..

Less than zero

Λιγότερο απο μηδέν. Εκεί έφτασα το Σ/Κ. Ακτιβιστής του καναπέ. Και όταν σηκώθηκα για λίγο απο τον δικό μου, το έκανα για να πάω στον καναπέ ενός φίλου μου. Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω η να ... γελάσω αποκλείεται. Όταν βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις τον ουρανό να έχει ένα γκρι-πορτοκαλί χρώμα (που είναι αυτο το πορτοκαλοκοκκινο της Μοιραράκη?), δεν έχεις και πολλά περιθώρια, ειδικά αν έχεις δει στη σειρά τα τρια Zeitgeist με τους τραπεζίτες και το παπαδαριό και διαβάζεις ταυτόχρονα το Less than Zero του Bret Easton Ellis, μοιραία σου δημιουργείται η εντύπωση ότι αυτό ήταν, δεν υπάρχει φως πουθενά. Ένα μήνυμα της Ε. (το έπιασα το bbd) το βράδυ του Σαββάτου μου άλλαξε για λίγο τη διάθεση, μέχρι όμως να φτάσω στο σπίτι ξανακύλησα. Όλο το βράδυ άκουγα Σκάι. Σκατά.

Barry

Ελπίζω να σταματήσει επιτέλους η υστερία με τον κακόμοιρο τον Τζάκο, τις σκηνές λατρείας και το μεταθανάτιο hype που ξανικά απέκτησε. Αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή στεναχωρήθηκα (εννοώ ότι μου βγήκε ένα όχι ρε γαμώτο αυτός) με θάνατο μουσικού/τραγουδιστή, ήταν όταν πριν 5-6 χρόνια έφυγε ο μέγιστος Barry White. Ποιός μπορεί να ξεχάσει αυτά τα βογγητά που περνούσαν ανάμεσα στα τραγούδια, τις απαγγελίες στις εισαγωγές και τα επαναλαμβανόμενα oh yeah, yes darling, come on. Παρόλα τα μπλεξίματα που είχε με τη μαφία, o Barry είχε να επιδείξει ένα μεγάλο μουσικό έργο, με επιτυχίες για πολλές εβδομάδες καρφωμένες στις πρώτες θέσεις των τότε charts, αφου όχι μόνο έγραφε ασταμάτητα αλλά έκανε παραγωγή και σε άλλα γκρουπ όπως το κοριτσιστικο Love Unlimited (μετά ο ιδιος έφτιαξε τους Love Unlimited orchestra), με το walking in the rain, που παίζει κάτω. Αφορμή γι αυτό το post, ενα best of που είχα ξεχασμένο και χθες το άκουσα πάνω απο 5 φορές, άλλά και για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους σχετικά με αυτό τον συμπαθή soul αρκούδο. O Barry ακούγεται όλες τις ώρες και είναι/ήταν πραγματικά cool.

Σώτη for president!

Βγάλε τα βιβλία της, μπορεί να σ'αρέσουν, μπορεί όχι, μπορεί να μην την έχεις ακουστά, μπορεί και ναι, μπορεί να σε εκνευρίζει δεν μ'ενδιαφέρει αλλά αυτό το κείμενο πρέπει να το διαβάσεις. Απο την τελευταία A.V copy-paste ολόκληρο. Άσχετα με όλα τα προηγούμενα, βιβλία, παρεμβάσεις-κείμενα (που πάντα συμφωνώ), γι'αυτό και μόνο γι αυτό της το κείμενο αγαπώ τη Σώτη (παντοτινά).

"Παρέα της πλατείας Εξαρχείων στήνεται έξω από καφέ που μόλις έχει ανοίξει, σχολιάζοντας: «Πολύ κυριλέ είναι... Να του χώσουμε κανένα γκαζάκι;». Αργότερα, συσπειρωμένοι, εκβάλλουν την επαναστατική φωνή: «Γιάπηδες έξω! Να πάτε στο Κολωνάκι!». Το σύνθημα μού θυμίζει, αναπόφευκτα, εκείνο του φιλήσυχου μικροαστού: «Πρεζάκια έξω! Να πάτε στην πλατεία Βάθη!». Στο μεταξύ, λαμβάνω ένα e-mail που γράφει: «Άλλαξε μυαλά, θα πάθεις ό,τι έπαθε η Κούνεβα! Ξέρουμε πού μένεις...».Η προειδοποίηση δεν προέρχεται από τα εγκληματικά αφεντικά, προέρχεται από θερμοκέφαλους «εξεγερμένους»: από εκείνους που κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη της Νομικής, το βιβλιοπωλείο του «Παπασωτηρίου», το πολυκατάστημα «Πλαίσιο». Δεν είναι οι «περιουσίες» που με απασχολούν, είναι ο συμβολισμός τους: όταν καις βιβλία, καις το κεφάλι σου. Σκέφτομαι το πόσο απέχει η πράξη από τις ιδέες, από τον «εξεγερμένο άνθρωπο» του Αλμπέρ Καμύ, από τους ευγενείς, σοφούς επαναστάτες: τον Τσερνιτσέφκι, τον Μαγιακόβσκι· τον Γιουτζήν Ντεμπς· τον Γκράμσι· σε πόση αμηχανία βρίσκεται οποιοσδήποτε αριστερός και αναρχικός με ιδεολογικές αποσκευές, μπροστά σ’ αυτές τις τυραννικές μειοψηφίες.

Περνάω από το απαλλοτριωμένο «πάρκο» στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου: μεγάλη νίκη του κινήματος· το βασίλειο της ασχήμιας. Αλλά μην κάνετε κύματα, μην ενοχλείτε: τα «παιδιά» επαναστατούν. Το γιατί το ξέρω, νομίζω μάλιστα ότι το ξέρω καλύτερα από τα μέλη του «κινήματος». Το πώς (οι μέθοδοι) και το προς τι (με ποιο αίτημα, με ποιο όραμα) με προβληματίζουν. Επιπλέον, με προβληματίζει η κοινή γνώμη: γιατί τόσοι άνθρωποι χαίρονται επειδή καταστράφηκαν μεγάλα, επιτυχημένα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας; Γιατί, ακόμα περισσότερο, απειλούν ότι θα τα ξανακαταστρέψουν; Στην Ελλάδα, οτιδήποτε ωραίο, καλοκουρδισμένο, θριαμβικό, πρέπει να εξολοθρεύεται: κτίρια, άνθρωποι, αντικείμενα, ιδέες, όλα στα σκουπίδια, στα σκουπίδια που καίγονται. Τhe bonfire of the vanities.

Αντιθέτως, το να βάφεις, λόγου χάρη, μια τράπεζα κόκκινη, συνιστά μια συμβολική πράξη· κάτι εκφράζεις με το κόκκινο χρώμα, κάτι διακινδυνεύεις τη στιγμή που ρίχνεις την μπογιά. Η καταστροφή, η πυρά, παραείναι εύκολη και γρήγορη· ανέξοδη: στο τέλος της μέρας, τις αποζημιώσεις επωμίζεται ο φορολογούμενος πολίτης. Εξάλλου, το τοπίο μετά τη μάχη είναι θλιβερό: πώς μπορεί να ζει κανείς μέσα σε ερείπια;

Μένω σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι: πώς έχει επιτραπεί μια τέτοια καταπάτηση, ένας τέτοιος βιασμός του χώρου, του περιβάλλοντος; Έχω απαντήσεις που δεν αρέσουν σε κανέναν: οι άνθρωποι –νέοι και λιγότερο νέοι– χρειάζονται νομικό πλαίσιο για να κινηθούν (ή για να ακινητοποιηθούν)· χρειάζονται υποχρεώσεις και δικαιώματα. Ακόμη και η χρήση των δικαιωμάτων οφείλει να είναι υποχρεωτική (για παράδειγμα, η δωρεάν παιδεία πρέπει να είναι υποχρεωτική). Ο χώρος του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η σημερινή Ελλάδα: εγκατάλειψη, ανημπόρια, «άσυλο» για ανθρώπους που δεν αξίζουν κανενός είδους ασυλία. Οι φοιτητές ζουν μέσα στην ελεεινότητα, σ’ έναν αργόστροφο κόσμο, δίπλα σε καθηγητές-δημοσίους υπαλλήλους, κόλακες της νεολαίας και απολογητές ενός βαθιά επαρχιακού «νεοτερισμού». Το πανεπιστήμιο υπονομεύεται από την παθητική στάση των καθηγητών για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια: εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά δεν επαρκούν. Ο χώρος –η πόλη– βρίσκεται στο έλεος των εμπρηστών: οι εμπρηστές μπαίνουν και στρογγυλοκάθονται στο σπίτι σου όπως στο θεατρικό έργο του Μαξ Φρις. Ψηφοθηρία, καλόπιασμα του όχλου, σύγχυση αξιών και ανατροπή αξιών, παραπομπή στις προτροπές του Μπακούνιν μαζί με άγνοια περί αναρχισμού και περί Μπακούνιν. Ο αναρχισμός είναι σκληρή δουλειά, δεν εξαντλείται σε τσιτάτα, σαν εκείνα που ξέρουν οι Κνίτες από τον Λένιν κι από τον Μαρξ διασκευασμένο και παραμορφωμένο από τους Σοβιετικούς. Ο αναρχισμός, η επανάσταση, είναι μεγάλες περιπέτειες του ανθρώπινου μυαλού, δεν είναι γιορτές μίσους.

Ξανά και ξανά, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με αφορμές αστυνομικής βίας ή και χωρίς έκδηλες αφορμές, στην Ελλάδα μάς χαρακτηρίζει το πνεύμα του Μάη του ’68 βαλκανοποιημένο και καθυστερημένο σαράντα χρόνια. Εξηγήσεις υπάρχουν, δικαιολογίες μπορούμε να επινοήσουμε: εκτός από τον Διαφωτισμό και τη βιομηχανική επανάσταση, χάσαμε και τη δεκαετία του ’60, τα εναλλακτικά κινήματα, τα αιτήματα της ατομικής ελευθερίας, τη ριζοσπαστικοποίηση της πολυφυλετικής, πολυπολιτισμικής αριστεράς. Έτσι, το κοινωνικό μας κίνημα είναι φτωχό, δογματικό· πρωτόγονο· στερείται φαντασίας, εμφορείται από διεστραμμένη σκέψη· μεταφράζει το λεγόμενο «ταξικό μίσος» σε φθόνο, εκδηλώνει τον φθόνο με πράξεις ασχήμιας και αφανισμού. Τι συμβαίνει; Βρισκόμαστε ακόμα στη σκοτεινή εποχή πριν από τον Διαφωτισμό; Και γιατί δεν μιλάει κανείς για όλ’ αυτά από τον χώρο (the horror, the horror!) της αριστεράς; Γιατί αποδέχονται την ανοησία και την αυθαιρεσία ενός «κινήματος» που δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη εφόσον διακόπτει βιαίως θεατρικές παραστάσεις, απειλεί με τρομοκρατικές επεμβάσεις και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί;

Η ποιότητα της ζωής εξαρτάται από την ποιότητα της αριστεράς: η συνάρτηση είναι απλή. Η δική μας αριστερά περιγράφεται ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’30· λενινιστές, τροτσκιστές, σταλινικοί και αναρχοφασίστες, όλοι μαζί, ενωμένοι, χωρίς συγκεκριμένα ανθρωπιστικά αιτήματα, με τους μεν να επιμένουν στην κομματική συνείδηση, με τους δε να κραυγάζουν με την ορολογία που είχε νόημα (και αίμα) τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης. Ο χρόνος στην Ελλάδα μοιάζει παγωμένος· τα ρολόγια σταματημένα. Γι’ αυτό –και για πολλούς ακόμα λόγους– το αριστερό μας κίνημα, εκτός από την ενάρετη εποχή της ΕΔΑ (ένα κόμμα ξεχασμένο λόγω της γενικευμένης αμνησίας και αμορφωσιάς), παραπαίει ανάμεσα στον οπισθοδρομικό πατριωτισμό και το προλεταριακό όνειρο της ταξικής δικτατορίας.

Η δικτατορία είναι μια πραγματικότητα: η «Νέα Αριστερά» δεν έχει φτάσει ακόμα στις ακτές μας για να αποκαταστήσει τις αληθινές αρχές του ανθρωπισμού. Ίσως να μη φτάσει ποτέ. Κοντολογίς, η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια δεξιά που αφαιρεί από τον άνθρωπο την προσωπική του ευθύνη, που τον παρουσιάζει σαν κακορίζικο θύμα των περιστάσεων. Όσοι από τους ακτιβιστές δεν έχουν άδειο κεφάλι, έχουν γραφειοκρατικές ιδέες, υπεραπλουστευτικές (πλούσιοι-φτωχοί, καταπιεστές-καταπιεζόμενοι, καλοί-κακοί): όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής και της οργανωμένης κοινωνίας, την ανάγκη της πολιτικής πραότητας και της ομορφιάς, δεν είσαι παρά ένας ακόμα βάνδαλος."

Business as usual

Το έχουμε ζήσει και στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές. Ακόμα θυμάμαι τη μάνα μου να μου λέει να μην μπαίνω στα λεωφορεία της Αθήνας γιατί θα κολλήσω την Κινεζική γρίπη (?), νομίζω αυτή ήταν τότε. Απλά για ακόμα μια φορά ζούμε (και θα ζήσουμε) τραγελαφικές καταστάσεις στην Ελλάδα αφού οι γνωστοί-άγνωστοι δημοσιογράφοι τρομοκρατούν κόσμο και κοσμάκη με τα πιθανά-απίθανα σχέδια διάσωσης μας απο τον ιό. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, απαγόρευση της κυκλοφορίας και κλείσιμο συνόρων. Τι να σου κάνει μετά η γιαγιάκα, όταν όλη μέρα βομβαρδίζεται απο τέτοιους είδους παπαρολογίες με το πρόσχημα της έγκαιρης και έγκυρης ενημέρωσης, να μην πέσει στο βαρέλι με το ταμιφλού? Ας τους αγνοήσουμε λοιπόν όλους αυτούς και τουλάχιστον ας τηρήσουμε τους βασικούς κανόνες υγιεινής.

Αυτό συστήνει και ο Πνευμονολόγος κος Μπεχράκης στην Ελευθεροτυπία:

"Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον νέο ιό να καταστρέψει τις ζωές μας και να μην πάμε κινηματογράφο, εκκλησία, κατασκήνωση, παιδικό σταθμό, σχολείο, δουλειά κ.ο.κ. Θα εκτεθούμε σ' αυτόν έτσι κι αλλιώς. Εχουμε ξεφύγει από τη φάση της παρεμπόδισης της εξάπλωσής του. Δεν έχει κανείς λόγο να κατευθύνει τη ζωή του με γνώμονα την αποφυγή του ιού. Σημασία έχει να είμαστε προετοιμασμένοι να τον αντιμετωπίσουμε".

"Δεν υπάρχουν οδηγίες πώς να μην κολλήσει κανείς τη νέα γρίπη. Υπάρχουν οι κανόνες υγιεινής. Ωστόσο, θεωρούμε δεδομένο ότι όλοι θα έρθουν σε επαφή με τον ιό, κάποιοι δεν θα αρρωστήσουν, κάποιοι θα αρρωστήσουν και από αυτούς κάποιοι θα νοσηλευτούν. Δεν έχει νόημα να μην κάνει κανείς πράγματα για να μην κολλήσει. Ο ιός έχει διαχυθεί παντού."

Να σημειώσω ότι αυτό που διάβασα κάπου, για την "ανάθεση" -απο την κυβέρνηση- στην εκκλησία να ενημερώσει τους πιστούς με διάφορα φυλλάδια σχετικά με τη γρίπη, εάν ισχύει, μπορεί να αποβεί πολύ επικίνδυνo. Για τις φαρμακοβιομηχανίες πάλι δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Business as usual. Το παρακάτω κυκλοφορεί εδώ και μέρες απο mail σε mail.

Θέμα: πανδημία κέρδους

Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι από μαλάρια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με μια κουνουπιέρα. Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’αυτό.

Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια παιδιά από διάρροια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με ένα σιρόπι των 25 σέντς. Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’ αυτό. Iλαρά, πνευμονία, ασθένειες θεραπεύσιμες με φτηνά εμβόλια είναι υπεύθυνες για το θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως κάθε χρόνο. Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα. Είναι κάποια χρόνια που εμφανίστηκε η γνωστή πια γρίπη των πουλερικών. Παγκοσμίως οι δημοσιογράφοι μας πλημμύρισαν με πληροφορίες, πανικό, σήματα κινδύνου. Επιδημία, η πιο επικίνδυνη απ’ όλες, μια πανδημία!!! Μιλάγανε μόνο για την τρομακτική αυτή ασθένεια των πουλερικών. Και βέβαια, η γρίπη των πουλερικών προκάλεσε το θάνατο μόλις 250 ατόμων παγκοσμίως. 250 θάνατοι σε 10 χρόνια, δηλαδή αναλογικά 25 θάνατοι το χρόνο. Η κοινή γρίπη σκοτώνει μισό εκατομμύριο ανθρώπων το χρόνο παγκοσμίως. Μισό εκατομμύριο έναντι 25. Για ένα λεπτό. Τότε γιατί τόση φασαρία με τη γρίπη των πουλερικών; Γιατί πίσω από αυτά τα κοτόπουλα υπήρχε ένας «κόκορας», ένας κόκορας με μεγάλο λειρί. Η διεθνής φαρμακευτική Roche με το πασίγνωστο Tamiflú της πούλησε εκατομμύρια δόσεων στις Ασιατικές χώρες. Ακόμα και αν το Tamiflú έχει αμφίβολη αποτελεσματικότητα, η Βρετανική Κυβέρνηση αγόρασε 14 εκατομμύρια δόσεις για την πρόληψη του πληθυσμού της. Με την γρίπη των πτηνών, η Roche και η Relenza, οι δύο μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που προμηθεύουν την αγορά με αντιγριππικά, κέρδισαν χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια. Πρώτα με τα πουλερικά και τώρα με τα χοιρινά. Ναι, τώρα ξεκίνησε η ψύχωση της γρίπης των χοίρων. Και όλοι οι δημοσιογράφοι του κόσμου μιλάνε μόνο γι’αυτό. Πια δεν λένε τίποτα για την οικονομική κρίση ούτε τους βασανισμένους στο Guantánamo. Μόνο για τη γρίπη των χοίρων. Και διερωτώμαι: αν πίσω από τα πτηνά υπήρχε ένας «κόκορας», πίσω από τα γουρουνάκια να μην υπάρχει ένα «μεγάλο γουρούνι»; Ας δούμε τι λέει ένας υπεύθυνος των εργαστηρίων της Roche. ROCHE: Εμάς μας απασχολεί πολύ αυτή η πανδημία, τόσος πόνος, γι’ αυτό δίνουμε στην αγορά το θαυματουργό Tamiflú. - Και πόσο πωλείται το «θαυματουργό» Tamiflú; - Λοιπόν, είναι 50 δολάρια το κουτί. - 50 δολάρια το κουτί με τις κάψουλες; - Πρέπει να καταλάβετε κυρία ότι τα θαύματα πληρώνονται ακριβά. - Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτές οι εταιρείες βγάζουν μεγάλα κέρδη από τον δικό μας πόνο. Η εταιρεία Gilead Sciences της Β. Αμερικής έχει την πατέντα του Tamiflú. Ο κύριος μέτοχος αυτής της εταιρείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσωπικότητα της πολιτικής, τον Donald Rumsfeld, γραμματέα αμύνης του George Bush, υπεύθυνο για τον πόλεμο κατά του Ιράκ. Οι μέτοχοι των φαρμακευτικών Roche και Relenza τρίβουν τα χέρια τους, είναι ευτυχείς με τις πωλήσεις τους, που για άλλη μια φορά φέρουν εκατομμύρια, του αμφίβολου Tamiflú. Η πραγματική πανδημία είναι η απληστία, τα τεράστια κέρδη αυτών των ιδιοτελών της υγείας. Δεν αρνούμαστε τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης που λαμβάνει η κάθε χώρα. Αλλά αν η γρίπη των χοιρινών είναι μια φοβερή πανδημία απ’ ό,τι λένε τα μέσα ενημέρωσης, εάν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τον απασχολεί τόσο πολύ αυτή η ασθένεια, γιατί δεν τη δηλώνει ως παγκόσμιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας και να δώσει εντολή να παρασκευασθούν γενικά φάρμακα για την αντιμετώπισή της; Να απορρίψει τις πατέντες της Roche και της Relenza και να κάνει διανομή δωρεάν γενικών φαρμάκων σε όλες τις χώρες και ειδικά στις πιο φτωχές. Αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση.

Ice

Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος μου "έμαθε" τους sigur ros, δεν έχει και σημασία τώρα πια, σημασία έχει αυτό το ταξίδι που έκανα μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια, οι συγκινήσεις ακούγοντας τους δίσκους τους, τα άψογα βιντεο, ταινίες αλλά και μια εξαιρετική συναυλία τους πριν μερικά χρόνια στο θέατρο βράχων, όπου η Μ. πέρασε την είσοδο προσποιούμενη ότι εκπροσωπούσε την Ισλανδική Πρεσβεία στην Αθήνα. Ο Δ. μου είχε δανείσει τα χρήματα θυμάμαι για το εισιτήριο. Σαν επίλογος μοιάζουν όλα αυτά, ελπίζω να μην είναι, όμως το συγκρότημα δεν βγαίνει για περιοδεία φέτος, το Agaetis Byrjun επανακυκλοφορεί μετά απο δέκα χρόνια και ο Jonsi μαζί με τον -boyfriend- Alex κυκλοφορούν αυτές τις μέρες το Riceboy sleeps, περισσότερο αιθέριο απο τις δουλειές των sigur ros (ειδικότερα απο τις τελευταίες πιο ποπ στιγμές), αλλά με την ίδια αισθητική στις εικονες τους. Πάνω το Svefn-g-englar 10 χρόνια πριν, κάτω το καινούριο All the big trees.

[enter full screen]

Βrighton (baby)

Προσπαθώ να θυμηθώ μουσικούς και μπάντες απο το Brighton αλλά αυτή τη στιγμή μόνο οι Electrelane, οι Fujiya&Miyagi και οι Go Team μου έρχονται στο μυαλό, που ok δεν είναι και λίγοι. Anyway, Brighton was great. Μάλλον γιατι περισσότερο θύμιζε μια Γαλλική ίσως πόλη που βρέχεται απο τη Μεσόγειο παρά τη μουντή Αγγλία. Αφού βγήκαμε απο το σταθμό των τραίνων (1 ώρα απο το Λονδίνο) και κατεβήκαμε τον δρόμο που μας οδηγεί προς το κέντρο, προσπεράσαμε τη καθιερωμένη flea market του Σαββάτου, χαθήκαμε μέσα στα μικρά στενά με τα πολύχρωμα χαμηλά σπίτια ακολουθώντας το ρεύμα που κατευθυνόταν προς το παλάτι. Μαθήματα τσαρλεστον στο μουσείο των βασιλικών κήπων, κόσμος ξαπλωμένος στο γρασίδι, ταχυδακτυλουργοί και μια απίστευτα cool (με την καλή έννοια) ατμόσφαιρα που σου έδινε την αίσθηση της απόλυτης χαλάρωσης μεσούσης ενός ηλιόλουστου σαββατοκύριακου. Όπως ακριβώς και στην Αθήνα..

Το κέντρο-κέντρο είναι γεμάτο μικρά στενάκια με μαγαζιά που οδηγούν σε μικρές αυλές. Αν αναλογιστώ το πρόβλημα προσανατολισμού που έχω μπορώ να πω ότι καλά τα κατάφερα αφού για να βρω ενα μικρό καφέ που μου άρεσε πέρασα απο την ίδια αυλή μόνο 5 φορές. Παίρνοντας τον δρόμο για την παραλία σου είναι αδύνατο να φανταστείς το πόσο μεγάλη είναι αφενός, αλλά και πόσα πράγματα μπορούν να συμβαίνουν εκεί με τόσο μεγάλη τη συμμετοχή του κόσμου. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Αγγλικός ήλιος, όταν σε βρίσκει, μπορεί να σου αφήσει εγκαύματα γι αυτό ξαναγύρισα γρήγορα πίσω στις αυλές.

Εντύπωση μου έκανε ο μεγάλος αριθμος των δισκάδικων της πόλης αναλογικά με το μέγεθος της, κάτι που είναι διαμετρικά αντίθετο με το γειτονικό μητροπολιτικό Λονδίνο όπου κλείνει το ένα μετά το άλλο, και τα δεκάδες μικρά καφε και εστιατόρια που δίνουν αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα στην πόλη.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα εμαθα/βίωσα αυτό το αλαλούμ με την καπναπαγόρευση και απο χθες είμαι με ένα δόντι καπακωμένο. Το καλύτερο όμως, ακόμα και απο την επίσκεψη στο Brighton είναι ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το κλιματιστικό λειτουργεί!!!

Café Müller

[r.i.p]

Απο τη Δανία με αγάπη

Τρίτη μεσημέρι

Ξεκίνησα να γράψω κάτι για τις ευρωεκλογές αλλά δεν... Τι να πει κανείς? Η διαπίστωση ότι ακόμα και σε τέτοια περίοδο, ας πούμε κρίσης, το προφίλ της Ευρώπης συνεχίζει να είναι κεντροδεξιό (η να σβήσω το κέντρο καλύτερα), δεν σημαίνει μόνο ότι τα "μη δεξιά" κόμματα στραβά αρμενίζουν, αυτό το ξέραμε, σημαίνει ότι ίσως δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία να δράσουν ώστε έτσι να αποφευχθεί ο κινδυνος του να αφανιστούν εντελώς απο τη μία ή να καταντήσουν οι γραφικοί γκρινιάρηδες μηδενιστές απο την άλλη (και ακόμα δε μίλησα για το κκε). Πάντως στην Σουηδία (μετά και την καταδίκη τελικά των υπεύθυνων του Pirate Bay πριν απο ένα μήνα) το Κόμμα των Πειρατών -το οποίο υποστηρίζει την ελεύθερη διακίνηση αρχείων μέσω internet- ήρθε πέμπτο και εξασφάλισε μια έδρα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Στην Ελλάδα πάλι, ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν (και κάτι θετικό έχουν να πούν) τον Μ.Παπαγιαννάκη. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα όμως εδώ (και αλλού, αλλά κυρίως εδώ) ? Όταν χάνεται κανείς, αναγνωρίζεται το όποιο έργο του απο "εχθρούς" και "φίλους". Η ίδια ιστορία πάντοτε. Ναι και στο σπίτι τα ίδια, κλειστά παράθυρα μέχρι το βράδυ που πέφτει ο ήλιος και μετά συνεχόμενα κρύα ντους. Καύσων!

Ο Θεός... ΙΙ

-Τουρκία, ΗΠΑ, Ελλάδα: Οι τρεις αυτές χώρες κατέχουν προνομιακή θέση στον «άξονα του σκοταδισμού».
-Υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά στο θέμα αυτό μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας. Ενώ στις ΗΠΑ το επίσημο κράτος (ακόμα και επί εποχής Μπους) στήριζε τη διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης στα σχολεία, παρά τις αντιδράσεις των θρησκευτικών οργανώσεων, στην Ελλάδα αντίθετα το κράτος εκφράζει τις θρησκευτικές οργανώσεις.
-«Στην πρώτη έκδοση του βιβλίου υπήρχε η φράση "ο άνθρωπος και ο πίθηκος έχουν έναν κοινό πρόγονο και αν αυτόν τον πρόγονο τον εξέταζε ένας ειδικός στην ταξινόμηση των πρωτευόντων θα τον ονόμαζε πίθηκο: αυτή είναι η γνώμη του κορυφαίου παλαιοντολόγου Σίμπσον"». Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο άρχισαν να φτάνουν μαζικά τα τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας στο υπουργείο Παιδείας. Ολα είχαν την ίδια επωδό: «Είναι ντροπή να μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα ότι κατάγονται από ένα κτήνος»! Παράλληλα, ζητούσαν την απόσυρση και το κάψιμο του βιβλίου. Το βιβλίο δεν αποσύρθηκε μεν, όμως διαγράφηκε η επίμαχη φράση.

Το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων βάζει τα πράγματα στη θέση τους!
Τα στοιχεία της έρευνας και ολόκληρο το άρθρο απο την Ελευθεροτυπία.

Ο Θεός είναι Μεγάλος

Την προηγούμενη εβδομάδα, ένα απόγευμα με καύσωνα βγαίνοντας απο το μετρό του Συντάγματος είδα κόσμο πανικόβλητο να τρέχει πάνω κάτω, δαγρυγόνα στην ατμόσφαιρα (σε συνδυασμό με τη ζέστη), πέτρες, ξηλωμένες πλάκες στους δρόμους, ξύλα, φωνές και αστυνομια. Η εικόνα μπροστά απο τα μεγάλα ξενοδοχεία αλλά και στην Πανεπιστημίου μου θύμισε λίγο τον προηγούμενο Δεκέμβρη, μόνο που αυτή τη φορά ανάμεσα μας ήταν και πολλοί τουρίστες που τα είχαν χαμένα και έτρεχαν να κρυφτούν. Μπροστά στη Βουλή αστυνόμοι και μετανάστες. Είχα ακούσει ότι την προηγούμενη μέρα, σε επιχείρηση σκούπα (τι ευφάνταστη ορολογία)  ένας απ'αυτούς είχε κατασχέσει και καταστρέψει το κοράνι. Για άλλη μια φορά ένα μεγάλο σύνολο πολιτών (μαζί με μένα) έβριζε τους μπάτσους. 

Ακολούθησαν αφορισμοί, άρθρα και αναλύσεις στον Τύπο, κατά και υπέρ (κυρίως) των διαδηλώσεων των μουσουλμάνων μεταναστών, των δικαιωμάτων τους κλπ με τη γνωστή πρόχειρη επιχειρηματολογία που διακρίνει τους μεν αριστεριστές και τους δε -απο την άλλη πλευρά- εθνικόφρονες. Μέσα σε αυτή τη σύγχυση λίγοι κατάφεραν να παραμείνουν ψύχραιμοι (ασε που σιγα σιγα οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων ταυτίζονται επικίνδυνα με τους τηλεοπτικούς συναδέλφους τους, άλλο θέμα αυτό). Σε ένα εξαιρετικό κείμενο όμως,  ο Δ. Φύσσας γράφει: 

"Ο αστυνομικός (και οποιοσδήποτε άλλος μέσος άνθρωπος) ήταν αδύνατο να ξέρει ή να καταλάβει ότι το διπλωμένο χαρτάκι ήταν κορανικό κλάσμα. Το διπλωμένο χαρτάκι όντως θα μπορούσε να είναι «σκονάκι», απαγορευμένο κατά την κείμενη νομοθεσία. Από κει και πέρα προσβάλλεται όποιος θέλει να προσβληθεί, όπως η γεροντοκόρη που, για να πετύχει να σκανδαλισθεί από τους γυμνούς άντρες στον απέναντι ανώτερο όροφο, ανέβαινε στην ντουλάπα."  

Δεν ξέρω αν ο αστυνομικός δεν μπορεί να καταλαβει τι έχει μπροστά του, καλό θα ήταν όμως να προσπαθήσει πριν προβεί σε οποιαδήποτε πράξη. 

"Οι συγκρούσεις που ακολούθησαν είχαν, εν πολλοίς, χαρακτήρα θρησκευτικής διαμάχης: χριστιανοί εναντίον μουσουλμάνων. Εννοείται ότι ποικίλοι ακροδεξιοί έσπευσαν να πάρουν θέση υπέρ της «χριστιανικής» πλευράς. H απόπειρα εμπρησμού ενός ημιυπόγειου αυτοσχέδιου τζαμιού λέει πολλά."  

Οι αδικαιολόγητες συγκρούσεις αλλά και οι γνωστοί "υπερευαίσθητοι" Ελληνες πολίτες, έτοιμοι να υπερασπιστούν και αυτοί με τη σειρά τους τη θρησκεία τους σαν αλλοι μουτζαχεντίν-χριστιανοί, τους έκαψαν. Έκαψαν έναν αυτοσχέδιο χώρο προσευχής βέβαια, γιατί το Ελληνικό κράτος δεν έχει δώσει άδεια για να χτιστεί τζαμί στην τριτοκοσμική χώρα μας. Και η Αριστερά... ?    

"Η Αριστερά και κάθε άλλος βιαστικός συμπαραστάτης θα έπρεπε, στη συγκεκριμένη περίπτωση, να είναι πολύ προσεκτικοί. Η έννοια του θεού, των λεγόμενων ιερών βιβλίων, της θρησκείας, δεν κείται έξω από την κριτική. 

Το ζήτημα είναι να μειώσουμε συνολικά την επιρροή των θρησκειών στην κοινωνία, όχι να πριμοδοτούμε τη μία εναντίον της άλλης. Αν όντως θέλουμε να χωριστεί η ορθόδοξη εκκλησία  από το κράτος, δεν μπορεί από την άλλη να δεχόμαστε ότι «προσβλήθηκε» το κοράνι."    

Και τελειώνει με τα παρακάτω:

"Ανάμεσα στους εύθικτους μουσουλμάνους που κραδαίνανε το κοράνι (στην Αθήνα!) φωνάζοντας «Ο Θεός είναι Μεγάλος» (σας θυμίζει τίποτα;) και στους αστυνομικούς (συν ακροδεξιούς), ο φιλελεύθερος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να μένει παγερά αδιάφορος.

Επί της ουσίας, «τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν» λέει ο μεγάλος Ραούλ Βανεγκέμ. Οι θρησκείες, τα κόμματα, τα έθνη, οι γονείς – τίποτα δεν είναι στο απυρόβλητο. Η (κοινωνική - ανθρωπιστική) συμπαράσταση στους μετανάστες μού είναι αδιανόητο να περιλαμβάνει την υπεράσπιση του… κορανίου.  Όπως ούτε του ευαγγελίου, της βέδας, του ταλμούδ, του βιβλίου του μόρμον και κάθε άλλου παρόμοιου κειμένου, των οποίων η θέση είναι στο μουσείο της ανθρώπινης προϊστορίας. Πολύ περισσότερο που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν υπήρξε καν προσβολή." 

Το συγκεκριμένο περιστατικό μου θυμίζει την ιστορία με τα σκίτσα του Μωάμεθ και τις βίαιες αντιδράσεις που προκάλεσαν. Ο φανατισμός και ειδικά ο θρησκευτικός, το θρησκευτικό μίσος, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις "ελευθερίες" μια σύγχρονης κοινωνίας. Εκτός και αν διαφωνεί κανείς, στο ότι οι θρησκείες (απο τα παλιά τα χρόνια), είναι υπεύθυνες για τους μεγαλύτερους πολέμους ανα τον κόσμο.     

Μετά τον καύσωνα

Μια-δύο-τρεις κινήσεις, οι ίδιες κάθε πρωί με το που φτάνω στο γραφείο. Καλημέρα, μέσα απ'τα δόντια στους υπόλοιπους, ανοίγω το παράθυρο, κλείνω την πόρτα και κάνω οτι διαβάζω τα νέα στον υπολογιστή, ακούγοντας Τζούμα. Ξεμπερδεύω πολύ γρήγορα απο τις άσκοπες δημοσκοπήσεις και πέφτω εδώ: «Είναι τεράστιο το προσκύνημα των ανθρώπων και υπ' αυτήν την έννοια είναι ένα Mall» είπαν οι δημιουργοί της μελέτης υπερασπιζόμενοι το φιλόδοξο έργο τους. Περί θρησκευτικού mall ο λόγος. Τ' ειχες Γιάννη, τ' ειχα πάντα. Βαριέμαι, απογοητεύομαι, δεν θ'αλλάξει ποτέ τίποτα. Κλείνω. Προτιμώ να ψάξω για κλιματιστικό. Εδώ και μέρες έχω ψιλοκολλήσει με τους/την Joker's Daughter, ελληνοκύπρια γεννημένη στο Λονδίνο με συνεργάτη τον Danger Mouse φτιάχνει αυτο το -ευθραστο- είδος ποπ που μ'αρέσει. Χθες βρήκα και το παρακάτω βιντεο.

midnight

... στον καναπέ. μήπως είναι αυτός ο στόχος ?

Guinness

To Gravity bar βρίσκεται στον τελευταίο όροφο του εργοστασίου της Guinness, απ'οπου μπορείς να δεις όλο το Δουβλίνο. Σιγά το πράγμα βέβαια μιας και η πόλη είναι πάρα πολύ μικρή και σε καμιά περίπτωση όταν ακούμε τη λέξη πρωτεύουσα δεν είναι αυτό ακριβώς που μας έρχεται στο μυαλό. Παρ'ολα αυτά το εργοστάσιο ειναι εντυπωσιακό. Με τα 15 ευρώ της εισόδου έχεις μια άριστη ξενάγηση στο χώρο και στο χρόνο και δωρεάν ένα μεγάλο ποτήρι μπύρα στο μπαρ.

Τσουυβββ!!! Ο ήχος όταν το φανάρι γινεται πράσινο είναι απολαυστικός. Δεν έχω ξανακούσει τελειότερο και δυνατότερο τσουυβββ πουθενά. Πρέπει να είμασταν οι πιο χαζοί τουρίστες που έχουν δει οι Ιρλανδοί. Κολλούσαμε τ'αυτιά μας στο κουτί και γελούσαμε. Btw οι Ιρλανδοί είναι πολύ φιλικοί και πρόθυμοι να δώσουν οδηγίες όταν έχεις χαθεί, ειδικά όταν όταν βρέχει, ο αέρας σου έχει πάρει την ομπρέλα, η μεγαλύτερη θερμοκρασία είναι δέκα βαθμοί και τουρτουρίζεις σαν γνήσιος Έλληνας που νομίζεις ότι παντού είναι καλοκαίρι. Μάλλον όχι αυτό. Που έχεις τσεκάρει τη θερμοκρασία πριν φτάσεις αλλά λές αυτό το γνωστό "ναι μωρε, σιγά τωρα, μόλις πάω θα φτιάξει" κ.ο.κ.

Η επιστροφή στο Λονδίνο 24 ώρες μετά, συνοδεύτηκε με ακόμα μια μπορα, αυπνία και αναζήτηση ανοιχτού gourmet σουπερ μάρκετ. Κυριακή πρωί. Η Εβραϊκή κοινότητα σύσσωμη στην εκκλησία. Πολύ θα το εκτιμούσα αν μου έλυνε κάποιος την απορία πως στέκεται αυτό το - δε θυμάμαι πως λέγεται- καπελάκι στο κεφάλι τους ότι κι αν κάνουν. 

Το τετραήμερο πάντως ήταν γεμάτο. Μύηση στον κοντρουκτιβισμό των Rodchenko και Popova, δοκιμή τεσσάρων τουλάχιστον εθνικών κουζινών (για να καταλήξω ακόμα μια φορά ότι η αγαπημένη μου εξακολουθεί να είναι η ελληνική και δη, η κρητική), επιδρομή σε εκλεκτές σοκολάτες, ψέμματα στο "αριστερό αφεντικό" (σε εισαγωγικά και οι δυο λέξεις) ότι παντρεύω μια ξαδέρφη μου (αλήθεια παντρεύεται όμως την επόμενη εβδομάδα) και ένα γαμώτο πάλι, γιατί οι low cost εταιρείες αποφεύγουν την Ελλάδα - η ανάποδα, γιατί αυτή τις αποφεύγει... 

Ντισκο

Μεγάλη συμπάθεια απο τα 90's, ο Jarvis είναι ένας απο τους ελάχιστους "επιζώντες" -με αξιοπρέπεια- εκείνης της britpop εποχής, ανεξάρτητα αν οι προσωπικοί του δίσκοι δεν μπορούν να σταθούν συνολικά σε ένα υψηλό επίπεδο, πάντα κρύβουν μικρά (σε αυτήν την περίπτωση 8λεπτο) "διαμαντάκια" (όπως συνηθίζουν να λένε οι δημοσιογράφοι). Πατώντας σε πασίγνωστο ντισκοειδές μοτίβο, έφτιαξε ένα απο αυτά τα τραγούδια που μπορείς να ακούς στο repeat όλη μέρα.
(και όλη νύχτα μαζί και με Dusty Springfield)

Μπάλα (!)

Κατα καιρούς γράφω πόσο πολύ βαριέμαι το ποδόσφαιρο η το μπάσκετ, τα αθλήματα γενικότερα, σε αντίθεση με φίλους και γνωστούς που στην καλύτερη περίπτωση είναι παθιασμένοι με αυτά. Ασχολούμαι μόνο για να κοροϊδέψω κανα γαύρο (ουκ ολιγοι)! Ναι, ισχύει ακόμα αυτό, αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι το Σ/Κ ξεκίνησα να παρακολουθώ -αθελά μου στην αρχή- δύο αγώνες -με αυτούς τους γαύρους ναι- που όχι μόνο μου κράτησαν το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, αλλά άρχισα να αναρωτιέμαι, δυνατά κιόλας, αν έχω χάσει κάτι ολα αυτά τα χρόνια, αν το επίπεδο των ελληνικών ομάδων είναι τόσο υψηλό (στα "απαίδευτα" μάτια μου τουλάχιστον), αλλά και τι στο καλό συμβαίνει όταν αυτές οι ομάδες παίζουν επι ελληνικού εδάφους και τα αποτελεσματα είναι διαμετρικά τόσο αντίθετα. Γιατί το ελληνικό πρωτάθλημα έχει τα χάλια που έχει. Γιατί όλοι οι "παραγοντες", εφημερίδες, οπαδοί, χουλιγκάνια κλπ είναι βουτηγμένοι στα σκατά. Μπορούν και δεν τους αφήνουν? Φταίει η όλη άρρωστη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί όλα αυτα τα χρόνια? Φταίει η έλλειψη "προβολής" στα διεθνή μέσα? Το μη "ευρωπαϊκό" status? Το εντυπωσιακό 15-14 ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στην Αεκ αλλά και η νίκη του Παναθηναϊκού στο Βερολίνο πραγματικά μου έφτιαξαν το διήμερο. Σήμερα Δευτέρα όμως τα πράγματα ξαναμπήκαν στη θέση τους με το συγκεκριμένο εξώφυλλο.

Νεροοοοο

Άσε την άνοιξη να μπει (μπήκε)

Αυτή η εποχή ακόμα και για την Αθήνα, ειδικά μάλλον γι αυτήν είναι υπέροχη. Οι νερατζιές -όσες δηλαδή δεν έκοψε ο Ομέρ- πραγματικά μοσχοβολάνε, το ίδιο και τα χαμομήλια στο πάρκο του Ευαγγελισμού έξω απο το μετρό. Παρόλο που τα μάτια μου γίνονται κουμπότρυπες απο τον ήλιο καθημερινά (έχασα πάλι τα γυαλιά μου και ξαναγόρασα το ίδια για τρίτη φορά), τώρα μ'αρέσει. Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω το πόσο ευεργετικός είναι και ας τρέμω στην υποψία του πρώτου καύσωνα που μπορεί να έρθει. Να κάτι που αναγνωρίζω στην Ελλάδα και δεν θα το βρω στο Βερολίνο (η όπου αλλού) που υμνώ κατα καιρούς. Αυτές τις εναλλαγές στις μυρωδιές. Νυχτολούλουδα και πασχαλιές στους πεζόδρομους. Ακόμα και στη βρωμόπολη. Οδός Ριζάρη λίγο μετά τις 2, αυτοκίνητα, πανσέληνος (χθες νομίζω), περπατάω κατα μήκος του Ε.Ι.Ε, στρίβω στη Χείρωνος, δύο 16χρονοι με skate και μπύρες στα χέρια βγαίνουν απο μια πολυκατοικία, δύο συνομηλικες τους χαχανίζουν πιο δίπλα και παρακάτω η "Κληματαριά". Η "Κληματαριά" ήταν μια παλιά ταβέρνα (εγώ δεν την πρόλαβα) με ταράτσα που έχει κλείσει χρόνια τώρα, όμως όποτε περνάω, η ταράτσα της που γύρω γύρω έχει νάυλον είναι φωτισμένη και κάποιοι τυχεροί, ακούγονται εκει πάνω να γλεντοκοπάνε και οι μυρωδιές απο τα ψητά γεμίζουν όλο το τετράγωνο. Πρέπει να ανακαλύψω τι γίνεται εκεί πάνω κάποια στιγμή. Ανεβαίνω τα σκαλάκια του άλσους, χαιρετάω τις γάτες και φτάνω στο σπίτι. Το καινούριο γιασεμί στο μπαλκόνι μυρίζει μέχρι μέσα.

Ο Χάρης Έλεκτρον, μια αποκάλυψη στο Kong απόψε. 

. . .

25η

Σπιρτόκουτο ΙΙ

A Little Loan - Ena Mikro Daneio Yannis JumpCut Productions

H νέα "Οικονομιδική" γενιά

Under the sycamore trees

Τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερο έχω την ανάγκη να περιβάλλομαι απο πρόσωπα (λιγότερο) η αντικείμενα (περισσότερο) που με συνδέουν με το παρελθόν. Παλινδρόμηση. Λέγοντας παρελθόν, μάλλον εννοώ όλα αυτά που με κάποιο τρόπο με έκαναν να αισθάνομαι "κάπως" (συγκίνηση, ασφάλεια, θαυμασμό, δέος ίσως για κάτι πρωτόγνωρο) όταν υπήρχαν (η υπήρχα εγώ) γύρω μου τότε, χωρίς βέβαια καμία "νοσταλγική" διάθεση (συνειδητά) ή επιθυμία εκταφής του νεκρου. Μνήμες. Σκαλίζοντας σ'αυτή την "αποθήκη" λοιπόν βρήκα ένα επεισόδιο, (απο τίς πρώτες απόπειρες αντιγραφής βιντεοκασσέτα σε cd-rom, το λέγαμε τότε) του θρυλικού πια Twin Peaks. Όταν προβαλλόταν στην τηλεόραση εκείνα τα χρόνια δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω τι γινόταν αλλά μου έχει μείνει στη μνήμη η μουσική στην αρχή και αυτό το υπέροχο, γαμημένο κόκκινο που υπάρχει στις ταινίες του Lynch. Μια απο τις καλύτερες (αισθητικά, για μένα τουλάχιστον) σκηνές που έχουν γυριστεί ποτέ.

O Jimmy Scott με την ιδιαίτερη αυτή φωνή (λόγω προβλήματος με την υγεία του), το ίδιο σημαντικός -αλλά όχι τόσο διάσημος- με τον Ray Charles και την Billie Holiday, ουσιαστικά επανήρθε στη δισκογραφία μετά απο 30 χρόνια με τον Lou Reed στο Power and Glory και ένα χρόνο μετά, με τον David Lynch, τραγουδώντας το Sycamore Trees -σε μουσική του Angelo Badalamenti- στο Twin Peaks. Μετά απ'αυτο δεν ήθελα και πολύ, ξεκίνησα να κατεβάζω πάλι Twin Peaks, βρήκα ενα compilation με την μουσική απο όλες τις ταινίες του Lynch (αλλά έχασα το link) και ξαναβλέπω πάλι απ'την αρχή ότι βρίσκω απ'αυτόν, Eraserhead, Dune, Rabbits, Lost Highway, Elephant man κλπ. Μαζί με τον Lynch θυμήθηκα (και ξεκίνησα να κατεβάζω) και έναν άλλον David, αυτός με είχε σοκάρει την πρώτη φορά αλλά μετά έγινε απο τους αγαπημένους μου, αν έχω τέτοιους, σκηνοθέτες. Ο David Cronenberg (σε άλλο post).

I got idea man
You take me for a walk
Under the sycamore trees
The dark trees that blow baby
In the dark trees that blow

And I'll see you
And you'll see me
And I'll see you in the branches that blow
In the breeze,
I'll see you in the trees
Under the sycamore trees

Τέλειο;

Νέες εποχές-Νέα επαγγέλματα

lol

Ok, δεν είναι καινούρια, αλλά σήμερα τη βλέπω παντού. Απο τα βαγόνια του ΗΣΑΠ μέχρι τις προσόψεις Δημοτικών καταστημάτων

[steal your time]

Η άνοιξη μπήκε πανηγυρικά, θα έλεγαν και τα δελτία ειδήσεων. Ο κόσμος ξεχύθηκε στις εξοχές, στα χωριά, στα βουνά και στις θάλασσες μπλα μπλα μπλα...το σαρακοστιανό τραπέζι μπλα μπλα..ακρίβεια/κρίση μπλα μπλα.. Σάββατο μεσημέρι στην Πλάκα, οι Αθηναίοι μπορεί να ξεχύθηκαν εκεί που ήθελαν τελικά αλλά οι τουρίστες που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουν αρχίσει να ξεχύνονται (τι λέξη!) στην πανέμορφη χώρα μας, άφαντοι. Γυρνούσα στα στενά με έναν σκούφο και μια φωτογραφική στο χέρι και μπαινόβγαινα στα άδεια καταστήματα, hello άκουγα-hello έλεγα κι εγώ. Αγόρασα μινι-ποτά για το δρόμο, αλλά η ζέστη δεν βοήθησε ιδιαίτερα στην κατανάλωση τους (αντίθετα η μινι-κατάθλιψη του Σ/Κ αργότερα, βοήθησε μια χαρά).

Ότι καλύτερο έχω ακούσει, EVER! Το συγκρίνω με τους κλασσικούς. Αυτή είναι η κλασσική μουσική του σήμερα! Ύστερα απο πάρα πολλά χρόνια αυτός ο δίσκος θα αναφέρεται ώς ο πιο σημαντικός της δεκαετίας... και άλλα τέτοια υπερβολικά. Το ξέρω, όταν ενθουσιάζομαι με κάτι υπερβάλλω, ασύστολα, αλλά όλα τα παραπάνω ήταν 100% πραγματικότητα όταν άκουσα το Program Music I του Ιάπωνα Kashiwa Daisuke. Για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο ενώ έχω μιλήσει (έχω πρήξει) σε όλους τους φίλους και γνωστούς γι αυτό, εδώ είναι η πρώτη φορά που τον αναφέρω. Ίσως γιατί οι δύο 35λεπτες σχεδόν συνθέσεις του εν λόγω άλμπουμ είναι λίγο δύσκολο να ανέβουν εδώ, ακόμα και στο youtube είναι χωρισμένες σε 4 η 5 κομμάτια. Δεν μπορεί εύκολα να μεταφερθεί η πολυπλοκότητα και η ένταση των συναισθημάτων που σου δημιουργεί η ακρόαση, γι αυτό σταματάω εδώ. Το καταβροχθίζω αχόρταγα εδώ και μήνες (ελπίζω και αυτοί που τους το έχω δώσει). Αφορμή για την σημερινή αναφορά στον Ιάπωνα όμως είναι το καινούριο του που έχει τίτλο 5 Dec και που πρώτο το μπολατσας δίνει, εδώ. Σε μια πρόχειρη πρώτη ακρόαση στο γραφείο -μεσούσης φωνών και διαξιφισμών- το 5 Dec αλλού μου θύμιζε το "άρρωστο" breakcore του -παλιού- Aphex Twin και αλλού τις μινιμαλιστικές -dry-πιανιστικές συνθέσεις του Max Richter.

Μια πολύ ιδιόμορφη δίκη είναι σε εξέλιξη αυτόν τον καιρό μεταξύ των μεγάλων δισκογραφικών και κινηματογραφικών εταιρειών και του γνωστού pirate bay. Για την όλη ιστορία μια ιδέα στο παραπάνω βίντεο των League of Noble Peers για την πολυπλοκότητα της δίκης αλλά και πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την νομοθεσία σε άλλες χώρες (εδώ είναι αστεία λέξη) στην πολύ ενημερωμένη βιομηχανία του εφήμερου. H "κρίση" φαίνεται ότι ήταν το κερασάκι στην τούρτα για τις δισκογραφικές που εδώ και χρόνια κυνηγάνε φαντάσματα και δεν φαίνεται να έχουν μάθει απο το πάθημα τους.

Για τη ίδια κρίση, ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθηνός λέει: "Κρίση; Ποια κρίση; Απλώς βαφτίσαμε οικονομική κρίση τη διεθνή κρίση κατανάλωσης, αξιών, σοβαρότητας, έπαρσης και ταυτότητας γενικότερα. Αν έχουμε εμείς κρίση, τι θα 'πρεπε να πουν οι Αφρικανοί; Αυτά είναι κόλπα για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Όλα αυτά είναι φαινόμενα προς κατανάλωση. Κρίση ίσως να υπάρχει όσο θα θέλουμε να έχουμε ο καθένας τρία αυτοκίνητα, δύο σπίτια και εκατό κάρτες... Ήρθε επιτέλους η ώρα να ταπεινωθούμε".

Πολύτιμο 1

"Τώρα η πληγή ήταν ακάλυπτη, χωρίς τσιρότα και γάζες, επειδή ετοιμάζανε να τον πλύνουνε. Αν δεν ήτανε μέσα οι δύο νοσοκόμες , σίγουρα, δεν θα ’χα κάτσει τόσο ήσυχα. Μπορεί να ‘γραφα το όνομά μου στην μασχάλη του…. Ή βάζοντας ένα γάντι, να προσπαθούσα να γλιστρήσω το δαχτυλίδι μου με τη φεγγαρόπετρα μέσα, κάτω στον φάρυγγά του – να πάρει κάτι δικό μου μαζί του στο τάφο – όπως εγώ κουβαλάω τόσα δικά του – πάνω κάτω στις σκάλες – άλλοτε με κακία άλλοτε με τρυφερότητα….

Μπορεί και να ξεκούμπωνα το παντελόνι της πυτζάμας του για να ρίξω μια γρήγορη ματιά στα γεννητικά του όργανα – να δω αν ήταν πολύ χνουδωτά- αν και με την ηλικία μπορεί να ήταν λίγο μαδημένος. … Μπορεί πάλι να ξάπλωνα πλάι του με κλειστά τα μάτια – και να φανταζόμουνα πως είμαι κι εγώ πεθαμένη… Ή θα του άνοιγα τα μάτια και θα έσκυβα από πάνω κι έτσι, όταν του τα ξανάκλεινα, θα ‘μουνα η Τελευταία Εικόνα που θα ‘χε δει. Αλλιώς μπορεί να μην έκανα τίποτα απ’ όλα αυτά αλλά να κοίταζα έξω από το παράθυρο – το πάρκο και το περίπτερο – με την ζέστη του ήλιου στο πρόσωπο μου , μέσα από το τζάμι."

Της Μαρίας Μήτσορα

Weiß-al[l]e(s)