Στο ντιβάνι

Αυτό είναι ένα καταπληκτικό ταινιάκι που ξεκινάει με τον ήρωα στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή να μιλαει για την "μετεωριτοφοβία" του. Ανταλλάσαμε απόψεις (και αρχεία) πριν μερικές μέρες με τον Φ. γι αυτό το είδος των γυναικών που συγκινείται ακόμα, με ωραίες μουσικές και ταινίες. Αυτό σημαίνει ότι και οι δύο -λίγο πριν τα Χριστούγεννα- είχαμε πολύ δουλειά στο γραφείο... Εγώ του έστειλα τους Detektivbyran (το Nattopet που παίζει δεξιά ήταν για πολύ καιρό το ξυπνητήρι μου) και αυτός το πολυβραβευμένο αυτό animation που είναι ότι πιο όμορφο έχω δει τελευταία. Τα Χριστούγεννα θα έρθουν ποτε ?

Κέφια

Απο χθες τραγουδάω συνέχεια (σπάνιο για μένα) το My funny valentine και σφυρίζω το Mack the knife. Πολυδιασκευασμένα και τα δύο, ψάχνω την καλύτερη εκτέλεση στο youtube κολλάω με τις ώρες. Παρόλο που η Ella Fitzgerald ταιριάζει περισσότερο στα Χριστούγεννα, η φωνή της Sarah Vaughn είναι για μένα ασύγκριτη, βρίσκω τη Julie London, αλλά τελικά διαλεξα το οριτζιναλ. Μια δεκάλεπτη εκτέλεση του Chet Baker σε συναυλία του στο Τόκιο μια χρονιά πριν πεθάνει. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ψάχνω για παλιές τζαζ συλλογές, βρήκα κάποιες σπάνιες -υποτίθεται- ζωντανές ηχογραφήσεις του Louis Armstrong και θυμήθηκα ότι πιο παλιά, όταν τύχαινε να παίξω κάτι "δικό του", διάλεγα συνέχεια το Mack the knife. Αργότερα έμαθα ότι το έγραψε ο Kurt Weill.

Τελευταία λόγια

Λίγο καιρό πριν -κατάκοποι όλοι για διαφορετικούς λόγους- τα καταφέραμε και μαζευτήκαμε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Μονμαρτρη για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του Γ. Εκλεκτά κρασιά και τυριά επάνω στο τραπέζι, στον καναπέ, στην μοκέτα, όπου μπορούσε να τσιμπήσει ο καθένας, κουβέντες, τσιγάρα, αμηχανία που και που, είμασταν 10 άτομα που δεν γνωριζόμασταν και πολύ καλά μεταξύ μας + 1 Κορεάτισσα όπου κάποιος "έπρεπε" να της μεταφράζει. Αργότερα, αφου είχαμε πιει κι άλλο και έφτασαν και διάφορα καλούδια (επιτέλους), κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα, όχι μόνο να ακούμε την αδιάφορη μουσική που διάλεγαν στο λαπτοπ, αλλά να μας βάλει (δεν μας ρώτησε) και διάφορα "αστεία βιντεάκια" να βλέπουμε. Εμετός. Θυμάμαι ότι δεν έδινα καμια σημασία, προσπαθούσα να βρω δυνάμεις για να σηκωθώ και να πάω για ύπνο, όταν κάποια στιγμή άκουσα λύρα και είδα ότι οι περισσότεροι είχαν μαζευτεί μπροστά στην οθόνη και σχολίαζαν. Η Κορεάτισσα έκανε στην άκρη για να μπορέσω να δώ και συνέχισε να γελάει χωρίς να καταλαβαίνει τι γίνεται, ούτε εγώ. Ρώτησα-έμαθα ότι ο Herzog -που πρόσφατα τιμήθηκε στην Θεσ/νίκη- το 1968, μαθαίνοντας την ιστορία για τη Σπιναλόγκα, γύρισε μια μικρού μήκους ταινία για κάποιον που ήθελε να συνεχίσει να μένει εκεί αφοτου έκλεισε, τελείως μόνος του -τρώγοντας σαύρες όπως αναφέρεται- ώσπου να να πάνε να τον πάρουν με τη βία. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η ταινία, αφού με μια -ηθελημένη φαντάζομαι- σουρεαλιστική ματιά αποτυπώνει μια τόσο τραγική ιστορία χωρίς όμως να σου μαυρίζει απαραίτητα και την ψυχή. Οι συνεντεύξεις δε απο τους κατοικους, είναι τόσο αστείες γιατι "ακολουθώντας" τις οδηγίες του σκηνοθέτη, επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια πράγματα για να κρατηθει η καλύτερη λήψη. Αυτός όμως στο τέλος τις χρησιμοποιεί όλες!

Θυμάμαι επίσης ότι αφού είδα το βίντεο προσπάθησα να κρατήσω μια σημείωση σε ένα χαρτάκι για να το ανεβάσω εδώ, το χαρτάκι φυσικά χάθηκε και πάλι καλά που διάβασα μια συνέντευξη του Herzog πρόσφατα και ξαναθυμήθηκα τον τύπο που λέει: Μπορεί να τρώει και σαύρες, βέβαια δεν βρήκαν τίποτε απο τις σαύρες, απολύτως τίποτε...