Ο Θεός είναι Μεγάλος

Την προηγούμενη εβδομάδα, ένα απόγευμα με καύσωνα βγαίνοντας απο το μετρό του Συντάγματος είδα κόσμο πανικόβλητο να τρέχει πάνω κάτω, δαγρυγόνα στην ατμόσφαιρα (σε συνδυασμό με τη ζέστη), πέτρες, ξηλωμένες πλάκες στους δρόμους, ξύλα, φωνές και αστυνομια. Η εικόνα μπροστά απο τα μεγάλα ξενοδοχεία αλλά και στην Πανεπιστημίου μου θύμισε λίγο τον προηγούμενο Δεκέμβρη, μόνο που αυτή τη φορά ανάμεσα μας ήταν και πολλοί τουρίστες που τα είχαν χαμένα και έτρεχαν να κρυφτούν. Μπροστά στη Βουλή αστυνόμοι και μετανάστες. Είχα ακούσει ότι την προηγούμενη μέρα, σε επιχείρηση σκούπα (τι ευφάνταστη ορολογία)  ένας απ'αυτούς είχε κατασχέσει και καταστρέψει το κοράνι. Για άλλη μια φορά ένα μεγάλο σύνολο πολιτών (μαζί με μένα) έβριζε τους μπάτσους. 

Ακολούθησαν αφορισμοί, άρθρα και αναλύσεις στον Τύπο, κατά και υπέρ (κυρίως) των διαδηλώσεων των μουσουλμάνων μεταναστών, των δικαιωμάτων τους κλπ με τη γνωστή πρόχειρη επιχειρηματολογία που διακρίνει τους μεν αριστεριστές και τους δε -απο την άλλη πλευρά- εθνικόφρονες. Μέσα σε αυτή τη σύγχυση λίγοι κατάφεραν να παραμείνουν ψύχραιμοι (ασε που σιγα σιγα οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων ταυτίζονται επικίνδυνα με τους τηλεοπτικούς συναδέλφους τους, άλλο θέμα αυτό). Σε ένα εξαιρετικό κείμενο όμως,  ο Δ. Φύσσας γράφει: 

"Ο αστυνομικός (και οποιοσδήποτε άλλος μέσος άνθρωπος) ήταν αδύνατο να ξέρει ή να καταλάβει ότι το διπλωμένο χαρτάκι ήταν κορανικό κλάσμα. Το διπλωμένο χαρτάκι όντως θα μπορούσε να είναι «σκονάκι», απαγορευμένο κατά την κείμενη νομοθεσία. Από κει και πέρα προσβάλλεται όποιος θέλει να προσβληθεί, όπως η γεροντοκόρη που, για να πετύχει να σκανδαλισθεί από τους γυμνούς άντρες στον απέναντι ανώτερο όροφο, ανέβαινε στην ντουλάπα."  

Δεν ξέρω αν ο αστυνομικός δεν μπορεί να καταλαβει τι έχει μπροστά του, καλό θα ήταν όμως να προσπαθήσει πριν προβεί σε οποιαδήποτε πράξη. 

"Οι συγκρούσεις που ακολούθησαν είχαν, εν πολλοίς, χαρακτήρα θρησκευτικής διαμάχης: χριστιανοί εναντίον μουσουλμάνων. Εννοείται ότι ποικίλοι ακροδεξιοί έσπευσαν να πάρουν θέση υπέρ της «χριστιανικής» πλευράς. H απόπειρα εμπρησμού ενός ημιυπόγειου αυτοσχέδιου τζαμιού λέει πολλά."  

Οι αδικαιολόγητες συγκρούσεις αλλά και οι γνωστοί "υπερευαίσθητοι" Ελληνες πολίτες, έτοιμοι να υπερασπιστούν και αυτοί με τη σειρά τους τη θρησκεία τους σαν αλλοι μουτζαχεντίν-χριστιανοί, τους έκαψαν. Έκαψαν έναν αυτοσχέδιο χώρο προσευχής βέβαια, γιατί το Ελληνικό κράτος δεν έχει δώσει άδεια για να χτιστεί τζαμί στην τριτοκοσμική χώρα μας. Και η Αριστερά... ?    

"Η Αριστερά και κάθε άλλος βιαστικός συμπαραστάτης θα έπρεπε, στη συγκεκριμένη περίπτωση, να είναι πολύ προσεκτικοί. Η έννοια του θεού, των λεγόμενων ιερών βιβλίων, της θρησκείας, δεν κείται έξω από την κριτική. 

Το ζήτημα είναι να μειώσουμε συνολικά την επιρροή των θρησκειών στην κοινωνία, όχι να πριμοδοτούμε τη μία εναντίον της άλλης. Αν όντως θέλουμε να χωριστεί η ορθόδοξη εκκλησία  από το κράτος, δεν μπορεί από την άλλη να δεχόμαστε ότι «προσβλήθηκε» το κοράνι."    

Και τελειώνει με τα παρακάτω:

"Ανάμεσα στους εύθικτους μουσουλμάνους που κραδαίνανε το κοράνι (στην Αθήνα!) φωνάζοντας «Ο Θεός είναι Μεγάλος» (σας θυμίζει τίποτα;) και στους αστυνομικούς (συν ακροδεξιούς), ο φιλελεύθερος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να μένει παγερά αδιάφορος.

Επί της ουσίας, «τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν» λέει ο μεγάλος Ραούλ Βανεγκέμ. Οι θρησκείες, τα κόμματα, τα έθνη, οι γονείς – τίποτα δεν είναι στο απυρόβλητο. Η (κοινωνική - ανθρωπιστική) συμπαράσταση στους μετανάστες μού είναι αδιανόητο να περιλαμβάνει την υπεράσπιση του… κορανίου.  Όπως ούτε του ευαγγελίου, της βέδας, του ταλμούδ, του βιβλίου του μόρμον και κάθε άλλου παρόμοιου κειμένου, των οποίων η θέση είναι στο μουσείο της ανθρώπινης προϊστορίας. Πολύ περισσότερο που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν υπήρξε καν προσβολή." 

Το συγκεκριμένο περιστατικό μου θυμίζει την ιστορία με τα σκίτσα του Μωάμεθ και τις βίαιες αντιδράσεις που προκάλεσαν. Ο φανατισμός και ειδικά ο θρησκευτικός, το θρησκευτικό μίσος, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις "ελευθερίες" μια σύγχρονης κοινωνίας. Εκτός και αν διαφωνεί κανείς, στο ότι οι θρησκείες (απο τα παλιά τα χρόνια), είναι υπεύθυνες για τους μεγαλύτερους πολέμους ανα τον κόσμο.     

Μετά τον καύσωνα

Μια-δύο-τρεις κινήσεις, οι ίδιες κάθε πρωί με το που φτάνω στο γραφείο. Καλημέρα, μέσα απ'τα δόντια στους υπόλοιπους, ανοίγω το παράθυρο, κλείνω την πόρτα και κάνω οτι διαβάζω τα νέα στον υπολογιστή, ακούγοντας Τζούμα. Ξεμπερδεύω πολύ γρήγορα απο τις άσκοπες δημοσκοπήσεις και πέφτω εδώ: «Είναι τεράστιο το προσκύνημα των ανθρώπων και υπ' αυτήν την έννοια είναι ένα Mall» είπαν οι δημιουργοί της μελέτης υπερασπιζόμενοι το φιλόδοξο έργο τους. Περί θρησκευτικού mall ο λόγος. Τ' ειχες Γιάννη, τ' ειχα πάντα. Βαριέμαι, απογοητεύομαι, δεν θ'αλλάξει ποτέ τίποτα. Κλείνω. Προτιμώ να ψάξω για κλιματιστικό. Εδώ και μέρες έχω ψιλοκολλήσει με τους/την Joker's Daughter, ελληνοκύπρια γεννημένη στο Λονδίνο με συνεργάτη τον Danger Mouse φτιάχνει αυτο το -ευθραστο- είδος ποπ που μ'αρέσει. Χθες βρήκα και το παρακάτω βιντεο.

midnight

... στον καναπέ. μήπως είναι αυτός ο στόχος ?

Guinness

To Gravity bar βρίσκεται στον τελευταίο όροφο του εργοστασίου της Guinness, απ'οπου μπορείς να δεις όλο το Δουβλίνο. Σιγά το πράγμα βέβαια μιας και η πόλη είναι πάρα πολύ μικρή και σε καμιά περίπτωση όταν ακούμε τη λέξη πρωτεύουσα δεν είναι αυτό ακριβώς που μας έρχεται στο μυαλό. Παρ'ολα αυτά το εργοστάσιο ειναι εντυπωσιακό. Με τα 15 ευρώ της εισόδου έχεις μια άριστη ξενάγηση στο χώρο και στο χρόνο και δωρεάν ένα μεγάλο ποτήρι μπύρα στο μπαρ.

Τσουυβββ!!! Ο ήχος όταν το φανάρι γινεται πράσινο είναι απολαυστικός. Δεν έχω ξανακούσει τελειότερο και δυνατότερο τσουυβββ πουθενά. Πρέπει να είμασταν οι πιο χαζοί τουρίστες που έχουν δει οι Ιρλανδοί. Κολλούσαμε τ'αυτιά μας στο κουτί και γελούσαμε. Btw οι Ιρλανδοί είναι πολύ φιλικοί και πρόθυμοι να δώσουν οδηγίες όταν έχεις χαθεί, ειδικά όταν όταν βρέχει, ο αέρας σου έχει πάρει την ομπρέλα, η μεγαλύτερη θερμοκρασία είναι δέκα βαθμοί και τουρτουρίζεις σαν γνήσιος Έλληνας που νομίζεις ότι παντού είναι καλοκαίρι. Μάλλον όχι αυτό. Που έχεις τσεκάρει τη θερμοκρασία πριν φτάσεις αλλά λές αυτό το γνωστό "ναι μωρε, σιγά τωρα, μόλις πάω θα φτιάξει" κ.ο.κ.

Η επιστροφή στο Λονδίνο 24 ώρες μετά, συνοδεύτηκε με ακόμα μια μπορα, αυπνία και αναζήτηση ανοιχτού gourmet σουπερ μάρκετ. Κυριακή πρωί. Η Εβραϊκή κοινότητα σύσσωμη στην εκκλησία. Πολύ θα το εκτιμούσα αν μου έλυνε κάποιος την απορία πως στέκεται αυτό το - δε θυμάμαι πως λέγεται- καπελάκι στο κεφάλι τους ότι κι αν κάνουν. 

Το τετραήμερο πάντως ήταν γεμάτο. Μύηση στον κοντρουκτιβισμό των Rodchenko και Popova, δοκιμή τεσσάρων τουλάχιστον εθνικών κουζινών (για να καταλήξω ακόμα μια φορά ότι η αγαπημένη μου εξακολουθεί να είναι η ελληνική και δη, η κρητική), επιδρομή σε εκλεκτές σοκολάτες, ψέμματα στο "αριστερό αφεντικό" (σε εισαγωγικά και οι δυο λέξεις) ότι παντρεύω μια ξαδέρφη μου (αλήθεια παντρεύεται όμως την επόμενη εβδομάδα) και ένα γαμώτο πάλι, γιατί οι low cost εταιρείες αποφεύγουν την Ελλάδα - η ανάποδα, γιατί αυτή τις αποφεύγει... 

Ντισκο

Μεγάλη συμπάθεια απο τα 90's, ο Jarvis είναι ένας απο τους ελάχιστους "επιζώντες" -με αξιοπρέπεια- εκείνης της britpop εποχής, ανεξάρτητα αν οι προσωπικοί του δίσκοι δεν μπορούν να σταθούν συνολικά σε ένα υψηλό επίπεδο, πάντα κρύβουν μικρά (σε αυτήν την περίπτωση 8λεπτο) "διαμαντάκια" (όπως συνηθίζουν να λένε οι δημοσιογράφοι). Πατώντας σε πασίγνωστο ντισκοειδές μοτίβο, έφτιαξε ένα απο αυτά τα τραγούδια που μπορείς να ακούς στο repeat όλη μέρα.
(και όλη νύχτα μαζί και με Dusty Springfield)

Μπάλα (!)

Κατα καιρούς γράφω πόσο πολύ βαριέμαι το ποδόσφαιρο η το μπάσκετ, τα αθλήματα γενικότερα, σε αντίθεση με φίλους και γνωστούς που στην καλύτερη περίπτωση είναι παθιασμένοι με αυτά. Ασχολούμαι μόνο για να κοροϊδέψω κανα γαύρο (ουκ ολιγοι)! Ναι, ισχύει ακόμα αυτό, αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι το Σ/Κ ξεκίνησα να παρακολουθώ -αθελά μου στην αρχή- δύο αγώνες -με αυτούς τους γαύρους ναι- που όχι μόνο μου κράτησαν το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, αλλά άρχισα να αναρωτιέμαι, δυνατά κιόλας, αν έχω χάσει κάτι ολα αυτά τα χρόνια, αν το επίπεδο των ελληνικών ομάδων είναι τόσο υψηλό (στα "απαίδευτα" μάτια μου τουλάχιστον), αλλά και τι στο καλό συμβαίνει όταν αυτές οι ομάδες παίζουν επι ελληνικού εδάφους και τα αποτελεσματα είναι διαμετρικά τόσο αντίθετα. Γιατί το ελληνικό πρωτάθλημα έχει τα χάλια που έχει. Γιατί όλοι οι "παραγοντες", εφημερίδες, οπαδοί, χουλιγκάνια κλπ είναι βουτηγμένοι στα σκατά. Μπορούν και δεν τους αφήνουν? Φταίει η όλη άρρωστη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί όλα αυτα τα χρόνια? Φταίει η έλλειψη "προβολής" στα διεθνή μέσα? Το μη "ευρωπαϊκό" status? Το εντυπωσιακό 15-14 ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στην Αεκ αλλά και η νίκη του Παναθηναϊκού στο Βερολίνο πραγματικά μου έφτιαξαν το διήμερο. Σήμερα Δευτέρα όμως τα πράγματα ξαναμπήκαν στη θέση τους με το συγκεκριμένο εξώφυλλο.