Ποιος θα φανταζόταν ότι τα κανάλια που μετέδωσαν live ως και τον απόπλου του Στόλου για τα Ίμια, θα υιοθετούσαν, χάριν της "κοινωνικής ειρήνης", μια μάταιη, όπως μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, τακτική αυτολογοκρισίας;
Ή μήπως η καθυστερημένη και επιλεκτική ροή της πληροφορίας, απλώς προέκυψε, ως άλλη Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, εν αναμονή του (ανέφικτου) "δεσίματος" της επίσημης εκδοχής, της λείανσης των αντιφάσεων, της ένταξης του εξωφρενικού περιστατικού σε κάποιο εύπεπτο, οικείο σενάριο;
Αλλά βέβαια καλύτερα να σιωπούν οι μιντιακοί ταγοί μας, αφού τους προσπέρασαν αμείλικτα το youtube, τα μπλογκς και το πατροπαράδοτο "στόμα με στόμα".
Καλύτερα να σιωπούν, αφού έτσι και αλλιώς, δεν ξέρουν για ποιο πράγμα μιλούν.
Διότι θα χρειαζόταν μεγαλύτερη ειλικρίνεια και συνθετότητα σκέψης, από αυτήν στην οποία μας έχει συνηθίσει ο τηλεοπτικός λόγος, προκειμένου να μας εξηγήσουν ποιοι κατεβάζουν την οργή τους στους δρόμους και γιατί.
Να μας εξηγήσουν γιατί η "ιδιαιτερότητα" των Εξαρχείων μεταφέρθηκε στην Πάτρα, στο Αγρίνιο, στα Γιάννινα, στην Μυτιλήνη, στην Κομοτηνή, στον Βόλο και τη Λάρισα. Να μας εξηγήσουν πώς και οι συνήθεις "νεαροί αντεξουσιαστές" δεν ήταν τούτη τη φορά μόνο νεαροί ούτε μόνο αντεξουσιαστές, αλλά όμως ήταν απολύτως αποφασισμένοι να μην αφήσουν τα πεζοδρόμια, παρά τη μεγαλύτερη χημική επίθεση που δέχθηκε ποτέ η πόλη. Να μας εξηγήσουν γιατί, όπως μετέδωσε ο ΣΚΑΪ, οι κάτοικοι της ρημαγμένης λεωφόρου Αλεξάνδρας εκτόξευαν από τα μπαλκόνια τους στους αστυνομικούς κατάρες και λεμόνια.
Θα χρειαζόταν λιγότερη αμνημοσύνη, για να ανασύρουν τα μίντια μέσα από την κατάπληξή τους λέξεις όπως "Κουμής-Κανελλοπούλου", "Καλτεζάς", "Τεμπονέρας", "πράσινα σταράκια", "απαγωγές Πακιστανών", "praetores urbani", "ιπτάμενη ζαρντινιέρα" ή να ανασκοπήσουν την (πλούσια σε αμαρτία και φιάσκο) ιστορία ειδικά του σώματος των Ειδικών Φρουρών.
Θα χρειαζόταν οξυδέρκεια μεγαλύτερη από αυτήν που εξασφαλίζει ο Αντουανέτειος αυτισμός τους, για συνειδητοποιήσουν ότι η σχέση ερεθίσματος και ανταπόκρισης μπορεί και να υπακούει κάποτε στη Θεωρία του Χάους, ιδίως όταν έχει συσσωρευθεί το κατάλληλο εκρηκτικό υπόστρωμα.
Αφού, τι άλλο από εκρηκτικό είναι το υπόστρωμα μιας κοινωνίας όπου, αν πιστέψουμε τις μετρήσεις, η αίσθηση απουσίας προοπτικής δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από παρισινό προάστιο; Τι να ζηλέψουν τα παρισινά προάστια; Όπου την διαρκή υποβάθμιση των όρων ζωής των υπηκόων διανθίζουν νυχθημερόν κάθε λογής ταπεινώσεις από μικρούς και μεγάλους εκπροσώπους της εξουσίας; Όπου πολιτικές, οικονομικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες συνωμοτούν εις το φώς της ημέρας εναντίον της πρώτης γενιάς στα μεταπολεμικά χρονικά που θα έχει εγγυημένα χειρότερη μοίρα από αυτήν των γονέων της; Όπου οι "κρατικές κορυφές" φέρουν ως παράσημα την ανομία και την ατιμωρησία, καμαρώνοντας για τις βατοπεδινές και λοιπές πομπές τους;
Μπορούμε βέβαια, αντ’ αυτών, να εστιάσουμε στα αποκαΐδια που γέμισαν ξαφνικά τους δρόμους της πρωτεύουσας: αλλά τα αποκαΐδια δεν είναι σε θέση να μας πουν τίποτε και, όταν εμφανίζονται, είναι ήδη αργά.
Ας απωθήσουμε λοιπόν τα ενοχλητικά ερωτήματα. Χιλιοπαιγμένη ας συνεχίζει η κασέτα: "λίγοι επίορκοι", "θα αποδοθούν οι ευθύνες στο ακέραιο", "καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται", "οι παραιτήσεις δεν έγιναν δεκτές", "ποιοι υποκινούν τους κουκουλοφόρους".
Ίσως δε να χρειασθεί να σπεύσει και ο Πρωθυπουργός στο Πεντάγωνο, ντυμένος με μπουφάν, όπως στις περσινές πυρκαγιές. Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση η περιβολή του δεν θα είναι εκτός εποχής..."
Του Κ.Ράπτη απο το skai.gr
Παρακολουθώ το δελτίο ειδήσεων του Σκαϊ. Μιλούν για το θυμό των αστυνομικών. Δεν καταλαβαίνω αν μιλούν σοβαρά η αστειεύονται, αυτό που ξέρω, βλέπω και νιώθω μέρα με τη μέρα είναι ο θυμός του κόσμου, ο θυμός της κοινωνίας. Τα επεισόδια των 2 τελευταίων ημερών είναι μια τρανή απόδειξη γι αυτό. Οι φασαρίες μπορεί να ξεκίνησαν με αφορμή την δολοφονία ενός παιδιού στο κέντρο της Αθήνας απο την αστυνομία, αλλά η ένταση και η διάρκεια τους, νομίζω αντικατοπρίζει και την συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση της κοινωνίας απέναντι στα μύρια κακά που αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό, είτε αυτό λέγεται οικονομική κρίση και ανεργία, είτε κοινωνική ανισότητα, είτε αλλαζονεία απο την πλευρά του κράτους και αυτων που κυβερνούν. Όσο ψύχραιμος κι αν είναι κανείς (αν μπορεί μετά απ'όλα αυτά) δεν μπορεί να μην πάρει το μέρος -στην αρχή τουλάχιστον- όλων αυτών που μαζεύτηκαν και έκαψαν το κέντρο χθες το βράδυ. Ήταν μια φυσιολογικότατη αντίδραση (τουλάχιστον για τα δικά μας μέτρα και σταθμά) οργισμένων και εξαγριωμένων ανθρώπων. Τι περίμεναν δηλαδή, τι στιγμή που κλείνουν τους δρόμους κάθε μέρα για τον πιο απίθανο λόγο, μπροστά σε μια τέτοια δολοφονία να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια? Οι τράπεζες βεβαίως είχαν την τιμητική τους. Δεν ξέρω αν θα μιλούσα έτσι αν ήμουν ιδιοκτήτης ενός σπασμένου αυτοκινητου η καταστήματος, δεν μπορώ να πάρω το μέρος του ενός η του άλλου, δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν εκεί κοντά εκείνη τη στιγμή η αν άνηκα στην παρέα του νεκρού παιδιού, αυτό που ξέρω είναι οτι νιώθω οργισμένος κι εγώ αλλά και -ευτυχώς- ένα μεγάλο κομμάτι συνειδητοποιημένου κόσμου που συγκεντρώθηκε σήμερα για την πορεία στη ΓΑΔΑ.
Μια φίλη γιόρταζε απόψε και ξεκινούσε απο την επαρχία για να έρθει στην Αθήνα, στα μπουζούκια. Εδώ ο κόσμος καίγεται, της είπα... Α, δε με νοιάζουν αυτά, δεν θα περάσω ούτως η άλλως απο το κέντρο, μου είπε κανονίζοντας τα διαδικαστικά για την αποψινή έξοδο...
