Less than zero

Λιγότερο απο μηδέν. Εκεί έφτασα το Σ/Κ. Ακτιβιστής του καναπέ. Και όταν σηκώθηκα για λίγο απο τον δικό μου, το έκανα για να πάω στον καναπέ ενός φίλου μου. Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω η να ... γελάσω αποκλείεται. Όταν βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις τον ουρανό να έχει ένα γκρι-πορτοκαλί χρώμα (που είναι αυτο το πορτοκαλοκοκκινο της Μοιραράκη?), δεν έχεις και πολλά περιθώρια, ειδικά αν έχεις δει στη σειρά τα τρια Zeitgeist με τους τραπεζίτες και το παπαδαριό και διαβάζεις ταυτόχρονα το Less than Zero του Bret Easton Ellis, μοιραία σου δημιουργείται η εντύπωση ότι αυτό ήταν, δεν υπάρχει φως πουθενά. Ένα μήνυμα της Ε. (το έπιασα το bbd) το βράδυ του Σαββάτου μου άλλαξε για λίγο τη διάθεση, μέχρι όμως να φτάσω στο σπίτι ξανακύλησα. Όλο το βράδυ άκουγα Σκάι. Σκατά.

Barry

Ελπίζω να σταματήσει επιτέλους η υστερία με τον κακόμοιρο τον Τζάκο, τις σκηνές λατρείας και το μεταθανάτιο hype που ξανικά απέκτησε. Αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή στεναχωρήθηκα (εννοώ ότι μου βγήκε ένα όχι ρε γαμώτο αυτός) με θάνατο μουσικού/τραγουδιστή, ήταν όταν πριν 5-6 χρόνια έφυγε ο μέγιστος Barry White. Ποιός μπορεί να ξεχάσει αυτά τα βογγητά που περνούσαν ανάμεσα στα τραγούδια, τις απαγγελίες στις εισαγωγές και τα επαναλαμβανόμενα oh yeah, yes darling, come on. Παρόλα τα μπλεξίματα που είχε με τη μαφία, o Barry είχε να επιδείξει ένα μεγάλο μουσικό έργο, με επιτυχίες για πολλές εβδομάδες καρφωμένες στις πρώτες θέσεις των τότε charts, αφου όχι μόνο έγραφε ασταμάτητα αλλά έκανε παραγωγή και σε άλλα γκρουπ όπως το κοριτσιστικο Love Unlimited (μετά ο ιδιος έφτιαξε τους Love Unlimited orchestra), με το walking in the rain, που παίζει κάτω. Αφορμή γι αυτό το post, ενα best of που είχα ξεχασμένο και χθες το άκουσα πάνω απο 5 φορές, άλλά και για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους σχετικά με αυτό τον συμπαθή soul αρκούδο. O Barry ακούγεται όλες τις ώρες και είναι/ήταν πραγματικά cool.