Weekend

Η φιλία παραμένει αντιφατική, καθότι συνδεμένη με τη μη φιλία, και το παιχνίδι της, που δεν συνδέει απλώς άτομα, διαπερνάει όλους αυτούς που υπο τον ρυθμό του χρόνου δεν είναι "όντα" που μπορούν να πουν τα πάντα ο ένας στον άλλον ή να κάνουν τα πάντα μαζί , αλλά αποσπάσματα μιας μεγάλης περιπέτειας, που υπερβαίνει κατα πολύ τις ψυχολογικές και κοινωνικοϊστορικές περιπέτειες. Εν πάση περιπτώσει, ακόμη κι αν γίνεται κατανοητή με βάση το παιχνίδι της ολόκληρης σχέσης, κάθε φιλία παραμένει συγκεχυμένη. Δεν αναπτύσσεται μέσα στο χρόνο, αλλά ρυθμιζόμενη απο αυτόν, μπορεί να δοκιμαστεί σε μια άλλη σχέση με το χρόνο. Καθώς δεν απελπίζεται απο το παρελθόν, δεν εξαντλείται στην επικαιρότητα αλλά υποδέχεται το κάλεσμα της παρουσίας, γνωρίζοντας ότι ολόκληρα τμήματα του μέλοντος ανήκουν ήδη στο παρελθόν, παραμένει διαθέσιμη σ' αυτό που οδηγεί στο μέλλον, το οποίο δεν είναι απλώς ο μελοντικός χρόνος και δεν θα συμβεί ποτέ σε όλη του την αγνότητα, δεδομένου ότι καμία στροφή δεν είναι ολοκληρωτικά ριζική.

Κώστας Αξελός-Γράμματα σ' ένα νέο στοχαστή, εκδόσεις Εξάντας.

Αναρωτιέμαι, αν μιλά κανείς στον εαυτό του, έτσι καθώς μιλώ εγώ. Αναρωτιέμαι αν είμαι τρελός. Καταλήγω στο συμπέρασμα πως είμαι διαφορετικός. Κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, απο όποια μεριά κι αν το κοιτάξεις. "Χένρυ, λέω μέσα μου, καθώς ανασηκώνομαι αργά απ' τη βεράντα και τεντώνομαι τινάζοντας τα παντελόνια μου και φτύνοντας την τσίχλα. Χένρυ, είσαι ακόμα νέος, μόλις βγήκες απ' τ' αυγό, κι αν τους αφήσεις να σ' αρπάξουν απ' το λαιμό θα' σαι βλάκας, γιατί είσαι καλύτερος απ' όλους τους, μόνο που πρέπει να απαλλαγείς απ' τις λαθεμένες ιδέες που' χεις για την ανθρωπότητα. Πρέπει να καταλάβεις, Χένρυ, παιδί μου, πως έχεις να κάνεις με μαχαιροβγάλτες, με κανίβαλους. Αυτό είναι όλο. Γι' αυτό άντε κέρασε τον εαυτό σου ένα φλιτζάνι παγωμένη σοκολάτα και καθισμένος στον πάγκο του μπαρ κράτα τα μάτια σου ανοιχτά και ξέχνα τα πεπρωμένα της ανθρωπότητας, αφού μπορείς ακόμα να βρεις μια γυναίκα, που θα μπορέσει να σου ξαλαφρώσει τους ορχεις και να σ'αφήσει μια γλυκιά γεύση στο στόμα, στη θέση της δυσπεψίας, της πυτιρίδας, της βρομερής αναπνοής και της εγκεφαλίτιδας, που αφήνουν όλα τ' άλλα".

Henry Miller-Τροπικός του Αιγόκερω, εκδόσεις Ζαχαρόπουλος

Ακόμα, η εξαιρετική ταραμοσαλάτα του κυρ-Τάσου, τα αφηνιασμένα μπλε avatars που ανεβοκατέβαιναν στα πεύκα, η απόκοσμη ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο συνδυασμός αφρικανική σκόνη-νοτιάς-υγρασία, πάνω απο την ξέχειλισμένη λίμνη, περίεργοι θόρυβοι μέσα στη νύχτα και ούτε ένας χριστιανός να σου φέρει ένα προφιτερόλ όταν το έχεις ανάγκη.

x3

Πρώτη (μπορεί και τελευταία) φορά σε γήπεδο. Σε μεγάλο γήπεδο. Ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του, άλλος βρίζει το διαιτητή χωρίς λόγο, άλλος τον διπλανό του, οι περισσότεροι τον "πούστη ολυμπιακό", τον τύπο που πουλάει πασατέμπο κ.ο.κ. Πάντως όλοι σε κάποιον τα χώνουν. Μπορεί ένα κυριακάτικο απόγευμα στο γήπεδο να λειτουργήσει και ως μια ιδιότυπη ψυχοθεραπεία? Τόσος συσσωρευμένος θυμός και ένταση που διοχετεύονται την υπόλοιπη εβδομάδα? Έχει παρατηρήσει κανείς τη συμπεριφορά των δικών του ανθρώπων στο γήπεδο? Τους γνωρίζει καλά τελικά? Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να είσαι ο παρατηρητής εκεί μέσα (αν αντέξεις) όπως και μεγάλη πλάκα αν είσαι τυχερός και "κρυφακούσεις" κανέναν σπαρταριστό μονόλογο κάποιου "ταλαίπωρου" όπου ούτε στον κινηματογράφο δεν μπορείς να φανταστείς. Όπου ανάμεσα στα γρυλίσματα και στα χειροκροτήματα μπορεί να βρίζει γκόμενα, πεθερά, πολιτικούς, την πουτάνα κοινωνία κλπ. Έτσι μέσα σε αυτό το εμετικό τρίπτυχο της κυριακάτικης μελαγχολίας-βαλεντίνου-καρναβαλιού προστέθηκαν και τα 2 γκολ που άρπαξε ο παναθηναϊκός απο την καβάλα στο γηπεδο του. Not bad at all. Εμπειρία.

Και σε ένα κυριακάτικο τραπέζι μεταξύ φίλων αν καταφέρεις να περιοριστείς στο ρόλο του παρατηρητή, όλο και κάτι καινούριο θα ανακαλύψεις, κάποιο απο τα πρωτόγονα ένστικτα τους, όπως και στο γηπεδο.

31/12/2009

(διακόπτωντας την κυκλοφορία)

a plastic-flower performance

παραμονή πρωτοχρονιάς

οδός αθηνάς

αθήνα-ελλάδα

±±±±±

Είναι Κυριακή, βρέχει, βλέπω/ακούω σε full screen τον Ólafur Arnalds. Ισλανδία, μέταλ μπάντες, περιοδεία με Sigur ros, neo-classical, ασπρόμαυρο, sold out στο Λονδίνο, πιτσιρικάς. Αλλά τον εκτιμάς για την τέχνη του όχι για το βιογραφικό του. Θα μπορούσα να δηλώσω ευτυχής, αν δε μισούσα τις απόκριες.

Strella

Την Στρέλλα την άφηνα πάντα για αργότερα. Απο την περσινή Berlinale που εκ των πραγμάτων δεν προλαβα να την δω, εώς και την κανονική της διανομή εδώ στην Αθήνα με τις όποιες θετικές η αρνητικές κριτικές έφερε μαζί της, περίμενα να κοπάσει ο θόρυβος, το trend και ο ενθουσιασμός, το ίδιο και με τον Κυνόδοντα που δεν έχω δει ακόμα. 4 άτομα όλα κι όλα στην απογευματινή προβολή παλιακού κινηματογράφου, είδαμε μια απο τις πιο ιδιαίτερες ταινίες που μπορώ να θυμηθώ. Χωρίς να κάνω τον διαχωρισμό ξενόγλωσση η ελληνική γιατί αφενός δεν μου έρχεται στο μυαλό κάποια άλλη, ελληνική, αφετέρου γιατί είναι μια απο τις λίγες (αν και τον τελευταίο καιρό συμβαίνει συχνότερα σε άλλες τέχνες) φορές που σε καμία περίπτωση δεν σκέφτεσαι ότι -εντάξει, για ελληνική καλή είναι. Λίγες μέρες πριν είδα την Εκδίκηση της Κάταλιν Βάργκα (πέρασε και αυτή και τιμήθηκε απο την περσινή Berlinale), και ο Ελληνοβρετανός σκηνοθέτης της, Peter Strickland , μας έλεγε πόσο καλές εντυπώσεις έχει αφήσει η Στρέλλα στο εξωτερικο και ρωτούσε τι άλλο είχε κάνει πριν ο Κούτρας.

Πέρα απο την τολμηρή της θεματολογία, που ναι μεν ίσως δεν είναι πρωτεύον λόγος για να δεις μια ταινία (για μένα είναι), "αποζημιώνεσαι" σε όλους τους υπόλοιπους τομείς που μπορούν να κάνουν μια δουλειά σημαντικη η μη. Αφήγηση, χαρακτήρες, δραματουργία, κινηματογράφηση, ηθοποιία. Και στιγμές... Ίσως αυτό είναι τελικά, ένα σύνολο απο μικρές -συγκινητικές εως πολύ σκληρές για τον ανθρώπινο νου- στιγμές. Και μια ταινία -κατά τον Δ.- που πολύ θα ήθελε αλλά δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει ο Αλμοδοβαρ. Ντικ ρε...

Notes

Κάθε χρόνο την ίδια περίοδο πάντα -δηλαδή στο τέλος του Γενάρη, αρκετά καθυστερημένα- θυμάμαι ότι πρέπει να αλλάξω τα φύλλα στην ατζέντα μου/filofax whatever και πάντα έχω πρόβλημα γιατί υπάρχουν εκεί σημειώσεις σημαντικές η ασήμαντες που θα ήθελα να υπάρχουν και στη νέα χρονιά, αλλά ποιος κάθεται τώρα να περνάει μουτζούρες που αφορούν κάποια γενέθλια η συνταγές μαγειρικής η οτιδήποτε μπλαμπλαμπλα στα καινούρια φύλλα και πολλές φορές ημερομηνιακά?

Κάθε φορά σκίζω φύλλα, άλλα προσπαθώ να τα κολλήσω τσαπατσούλικα, άλλα μένουν στην άκρη του γραφείου μέχρι τη δέκατη φορά που θα τα ρίξω κάτω και θα τα ξαναμαζέψω και απο'κει κατευθείαν στα σκουπίδια. Δεν ξέρω σε πόσους συμβαίνει αυτό -όχι μόνο με τα χαρτιά, γενικά- εμένα παρα πολύ συχνά, μάλλον αυτός είναι ο κανόνας, δυσκολεύομαι πάρα πολύ σε ότι αφορά την οργάνωση και την αρχειοθέτηση. Επιλεκτικά η όχι, συνειδητα η μη δεν ξέρω την απάντηση. π.χ είμαι ψυχαναγκαστικός σε κάποια πράγματα, τα ποτήρια μου είναι πάντα άριστα τακτοποιημένα με ακρίβεια χιλιοστού μέσα στο ντουλάπι, το κερί είναι σε συγκεκριμένη θέση ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι και δεν μ'αρέσει καθόλου όταν κάποιος το κουνάει απο'κει για να ακουμπήσει π.χ το ποτήρι του. Θήκες κενές και γεμάτες με cd/dvd είναι σε στοίβες απλωμένες στην είσοδο του σπιτιού μου περιμένοντας την άριστη αρχειοθέτηση. Λογικό ακούγεται, αλλά υπάρχουν εκεί πάνω απο ένα χρόνο, απο τότε σχεδόν που μετακόμισα και η μόνη αλλαγή στη ρουτίνα τους είναι αυτή της θερμοκρασίας αφού βρίσκονται δίπλα στο καλοριφερ. Τρέμω στη σκέψη ότι κάποια στιγμή πρέπει να τα ανοίξω να δω αν έχουν στραβώσει και να τα βάλω σε τάξη. Είναι όπως με το τρέξιμο που θέλουν όλοι να πάνε το σ/κ.

Σχετικά με τις ατζέντες πάλι, κόψε-ράψε με τις σημειώσεις δεν τα κατάφερνα και ιδιαίτερα έτσι σταμάτησα πέρσι να γράφω, παρα μόνο τα πιο βασικά όπως ψώνια και πράγματα για την βαλίτσα πριν απο κάθε ταξίδι, έχοντας την εντύπωση ότι αν κάτι είναι πραγματικά σημαντικό τότε μπορείς να το θυμηθείς! Δεν ξέρω πραγματικά σε τι φάση βρισκόμουν τότε που μου ήρθε αυτή η αναλαμπή, αλλά σίγουρα δεν ήταν και η πιο έξυπνη σκέψη που έχω κάνει ως τώρα. Η μνήμη μου ήταν και παραμένει ασθενής. Φέτος πέταξα και αυτή που είχα με τα ανταλακτικά και τις τρύπες, πήρα ένα moleskine και αποφάσισα να σημειώνω εκεί τα πάντα. Έχω σημειώσει ήδη μια συνταγή μαγειρικής που σήμερα ήταν η δεύτερη αποτυχημένη (πάντως σίγουρα πιο επιτυχημένη απο την πρώτη) προσπάθεια για να την φτιάξω. Επίσης έχω βάλει "υπενθυμίσεις" σε μια ημέρα κάθε εβδομάδας του χρόνου για να ολοκληρώσω επιτέλους ένα άλλο πολύ φιλόδοξο σχέδιο που έιχα πριν καναδυο χρόνια, να περάσω τον τηλεφωνικό κατάλογο του κινητού στο χαρτί. Είχα μείνει στο Δ...