Γκρι

Έμεινα ένα χρόνο σχεδόν χωρίς τηλεόραση. Δεν με ενδιέφερε καθόλου, όταν μετακόμισα άλλωστε δεν είχα και πολύ ελεύθερο χρόνο, προσπαθούσα να τακτοποιήσω τα μηχανήματα και τα δισκάκια, να φτιάξω το σπίτι, να βρω τρόπους να μην πηδάει η γάτα στο διπλανό μπαλκόνι, λίγο αργότερα ξανάρχισαν και τα ταξίδια. Έπινα περισσότερο τότε, κάθε βράδυ έβγαινα, οπότε για τις ειδήσεις βολευόμουν με τον υπολογιστή το ίδιο και για τις ταινίες. Όταν τελικά ο καναπές μπήκε σε τέτοια θέση που δεν είχε καλή οπτική επαφή με την οθόνη άρχισα να το σκέφτομαι. Τότε ο Χ. πήρε μια καινούρια επίπεδη με αποκωδικοποιητή και άλλα έξτρα και πήρα την ίδια. Απο τότε έχω αθετήσει πολλές φορές την υποσχεσή μου, να την ανοίγω δηλαδή μόνο για ταινίες και ειδήσεις και έχω περάσει άπειρα βράδια κοιτώντας την οθόνη σαν ηλίθιος χωρίς στην πραγματικότητα να βλέπω τίποτα. Απο μία άποψη αυτό δεν ήταν και τόσο άσχημο γιατί αυτές τις ώρες ηρεμούσα λίγο και σκεφτόμουν. Πριν απ'αυτό πήγαινα συνέχεια πάνω κάτω έχοντας τη μουσική να παίζει σαν χαλί τις περισσότερες φορές. Όχι ότι δεν κόλλαγα και ώρες με μαλακίες, αντιθέτως, έχω παρακολουθήσει πρωινάδια, μεσημεριανά, τηλεπαράθυρα κλπ. Εκπομπές και ταινίες που ήθελα πάντα τις ξεχνούσα. Σκέφτομαι τους δικούς μου που η τηλεόραση γι αυτούς είναι η μόνη πηγή ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Έχουμε κάνει άπειρους καυγάδες γι αυτή. Αν ημουν καλύτερα οικονομικά θα ήθελα να τους πάρω μια καινούρια σουπερ ουάου επίπεδη σαν τη δική μου. Ναι, δεν θα τους έκανε τη ζωή καλύτερη αλλά θα τους χαροποιούσε φαντάζομαι. Λεφτά δεν έχω οπότε το ξεχνάω. Τον τελευταίο καιρό βλέπω μανιωδώς Dexter. Κατέβάσα και τους 4 κύκλους και βλέπω 2 επεισόδια τη μέρα. Δεν μπορούσα ποτέ να παρακολουθήσω σειρές, βαριομουν. Ο Dexter όμως είναι γαμώ (ωραία λέξη). Ο καιρός επίσης είναι γαμώ. Τώρα που επιτέλους κρύωσε. Πριν λίγες μέρες ανέβαινα με το τρένο στην Κηφισιά, τα τζάμια είχαν θολώσει, κάθε τόσο τα καθάριζα για να μπορώ να βλέπω έξω τη βροχή και τον κόσμο κουκουλωμένο. Είχα πολύ καιρό να βγω εκτός κέντρου και κοίταζα σα χαζός τις περιοχές που αφήναμε πίσω. Μου φάνηκαν ωραιότερες αυτή τη φορά. Κάθε τόσο μας ενημέρωναν να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα. Στο μετρό δεν υπάρχει αυτό αν θυμάμαι καλά, επίσης υπάρχει διαφορά στον κόσμο που χρησιμοποιεί τα δύο μέσα. Στον ηλεκτρικο μπαίνουν οι πάντες, στο μετρό όμως δύσκολα συναντάς ανθρώπους με εργαλεία η "στολές εργασίας". Βγαίνοντας η θερμοκρασία ήταν σαφώς χαμηλότερη, εγώ πιο χαρούμενος, φυσούσε και άρχισε ένα ψιλόβροχο -εγώ έγινα μούσκεμα- μετά σταμάτησε, όλα ήταν γκρι παγωμένα, θα ήθελα να το ονομάσω "χιονιά" αλλά δεν ήταν έτσι. Αργότερα σε ένα σπίτι με αναμένο τζάκι διπλα στο mall, τρώγαμε λουκάνικα και τους έλεγα για το προηγούμενο βράδυ μου, που ξεκίνησε με Λ.Βογιατζή συνεχίστηκε με ποτά στο φουαγέ ενός άλλου θεάτρου, μετά σε μπαρ-νησί στο Κολωνάκι και στο τέλος σε ένα japanese party στα Εξάρχεια. Πλουραλισμός. Αυτό σκεφτόμουν και στο δρόμο της επιστροφής, ότι συμβαίνουν τόσα πράγματα στην Αθήνα που οι περισσότεροι κάτοικοι της δεν υποψιάζονται καν. Πόσο μάλλον οι τουρίστες της. Σε κάποια φάση ενθουσιάστηκα με την ιδέα ενός νέου μπλογκ με πληροφορίες για την πόλη όπως την γνωρίζω εγώ, σαν όλα αυτά τα πράγματα που θα ήθελα να βρίσκω κάθε φορά που πηγαίνω στο εξωτερικό. Απο τη ιδέα όμως μέχρι την υλοποίηση ο δρόμος είναι μακρύς, ειδικά για κάποιον τόσο αναβλητικό όσο εγώ, but this is another story. Χθες βρήκα και αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο-nella fantasia.

Tomorrow, in a year

Αφού απέφυγα τη βόμβα και τα μπλόκα της αστυνομίας γύρω απο το Σύνταγμα, καθυστερημένα όπως πάντα, έφτασα στο Παλλάς με μεγάλη περιέργεια για να δω αυτήν την electro-opera όπου αν δεν υπήρχαν οι κράχτες Knife που έγραψαν τη μουσική, ακόμα λιγότεροι απο όσους είδα θα το έπαιρναν χαμπάρι. Ναι, στο βίντεο φαίνεται πολύ εντυπωσιακό και ουάου-πρωτοπορία αλλά αμφιβάλλω αν καποιος έφυγε ένθουσιαμένος απο την αίθουσα. Όχι οτι η παράσταση δεν άξιζε, απλά όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στην τέχνη, το hype που δημιουργείται πριν, δεν ξέρω αν τελικά λειτουργεί υπέρ η κατά της εκάστοτε δουλειάς. Προσδοκιών κατώτερο το έργο είναι η δική μου άποψη, αφού το κείμενο ήταν τελείως "άκυρο" μέσα στην παράσταση, ένα μεγάλο μέρος της μουσικής των Knife εξαντλήθηκε σε φτηνά εφέ και κάποιες εξυπνακίστικες ιδέες εντυπωσιασμού, κινησιολογικά -τουλάχιστον- οι ηθοποιοί/χορευτές δεν είχαν να επιδείξουν κάτι, το οποίο δεν θα σε άφηνε να στρέψεις αλλού την προσοχή σου η τουλάχιστον κάτι για το οποίο θα σε έκανε να πεις μια κουβέντα στα ποτά αργότερα. Κι όμως, όλα αυτά δεν κάνουν την παράσταση κακή η μη ενδιαφέρουσα. Ιδιαίτερα μετά την αλλαγή του σκηνικού περίπου στη μέση, το έργο έμοιαζε να μεταλλάχθηκε πραγματικά. Οι φωτισμοί έμοιαζαν πολύ έξυπνα μελετημένοι και τα σκηνικά ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακά. Σαν παραγωγή δηλαδή ήταν πολύ καλοστημένη, αυτό που δεν υπήρχε ήταν το συναίσθημα. Απο την άλλη, στα λεγόμενα "πειραματικά" η "πρωτοποριακά" έργα, ο σκοπός/στόχος, δεν είναι απαραίτητα να δημιουργήσουν ντε και καλά κάποιο "συναίσθημα", συγκίνηση, χαρά, εκνευρισμό, εντυπωσιασμό κ.ο.κ αλλά να εξερευνούν, να προτείνουν, να ανοίγουν συνεχώς νέους δρόμους, να είναι ριζοσπαστικά. Νομίζω. Αυτό που μου έμεινε σίγουρα απο τον Δαρβίνο των Δανών Hotel pro Forma είναι ο σχεδιασμός της παράστασης, η παραγωγή, το εικαστικό μέρος. Ζηλευτά, ειδικα για την φτωχή Ελληνική πραγματικότητα.

hallelujah

Θυμάμαι τον ενθουσιασμό που μου είχαν προκαλέσει οι John&Jehn την προηγούμενη χρονιά. Είχαν κυκλοφορήσει δίσκο προς το τέλος του 08, εγώ τον πρωτάκουσα αρχές του 09 και απο τότε και για τους επόμενους 2-3 μήνες νομίζω, έπαιρνα πολύ μεγάλη ευχαρίστηση όταν το μοίραζα απο' δω κι απο' κει. Κάτι ανάλογο μάλλον μου συμβαίνει και τώρα, περίπου ένα χρόνο μετά με τον Atlas Sound. Μόνο που εδώ είναι βαθύτερο. Τον ζηλεψα, απο τότε που έμαθα την ηλικία του. Γιατί, παρακολουθώντας την πορεία του με τους πολύπαθους Deerhunter, έχοντας τουλάχιστον δύο πολύ καλούς δίσκους αλλά και έναν -για μένα- εξαιρετικό, το Microcastle του 2008, ο Bradford Cox κυκλοφορεί πέρσι στην 4AD μόνος του πια ως Atlas Sound, το Let the Blind Lead Those Who Can See but Cannot Feel, κάνοντας ακόμα σαφέστερη την στροφή του σε έναν περισσότερο ηλεκτρονικό ήχο, γράφοντας στίχους σαν: chokes me until i'm dead, there are places in my head that i could never conquer, river so clear and blue, i am in love with you, river's bottom dark and blue, why do i love you? you'll drown me, you'll drown me, συμμετέχοντας σε άλλα, διαφορετικά μεταξύ τους προτζεκτ, αλλά και λαμβάνοντας διθυραμβικές κριτικές σχεδόν σε όλο το έργο του... ο Cox είναι μόλις 27. Λίγο πριν το τέλος της χρονιάς ο Atlas Sound κυκλοφόρησε το Logos. Κι αυτό ήταν μεγάλο χτύπημα. Τον ζήλεψα τον Cox. Γιατί μπορεί και συνδυάζει άψογα (!), την pop φόρμα με αυτόν τον ψυχεδελικό ambient ήχο που λατρεύω. Γιατί συνεργάζεται με τον Panda Bear και τη Laetitia των Stereolab. Γιατί είναι μικρότερος μου. Γιατί έγραψε το Quick Canal (παρακάτω) που με έκανε ίσως να θέλω να αρχίσω να "ξαναδιαβάζω" τη μουσική όπως παλαιότερα. Γιατί όπου το έδωσα παίζει στο repeat. Γιατί το Quick Canal είναι ο νέος "ύμνος" που για καιρό έψαχνα. Γιατί είναι το τραγούδι που όταν το ακούς (δυνατά) πλημμυρίζεις συναισθήματα και αυθόρμητα, θες να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Απο ευτυχία! Κι αυτό δεν του έτυχε.

i wanted to live the life of a prince

because I thought saints were born saints

so indeed we didn't stand a chance

insalubrious offshoots of nature

with heart and mind of our own

all the daughters all the sons

taking centuries to unearth the creature

heralding a stage

where consciousness is higher

taken through a costly process

of success and failure

i thought saints were born saints

i looked in the dirt

and found wisdom is learnt

through a costly process

of success and failure

Στον ουρανό του τίποτα, με ελάχιστα

Τα δέντρα ζήλευα που όσο ζουν


ανανεώνουν τη νιότη τους
με φύλλα


φύλλα προσωρινά αιώνια


ερωτευμένα με τη βροχή.


Και τα αειθαλή


με τη σταθερή ωριμότητά τους


ίσως να μη γνώρισαν ποτέ


κάτι που να τρέμουν μη το χάσουν...

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ-Εκδόσεις Καστανιώτη

2010 με

λιγότερο κυνισμό

ειλικρίνεια

περισσότερο δημιουργικό ελεύθερο χρόνο

καθαρότητα

αγάπη

σεβασμό

αγκαλιές χωρίς φόβο

λιγότερο άγχος για...καριέρα

S H A R E