καλος καιρος μετακινηση

Διακοπές στην πραγματικότητα

Να μπορόυσες να χαθείς,
έστω για λίγο,
στα ερείπια του χρόνου,
(όπως χάνεται κανείς στους δρόμους μιας νέας Πομπηίας),
να ξεχάσεις το σημείο που στέκεσαι,
το σταθερό, αμετάβλητο κέντρο σου,
να υψώσεις τα μάτια στον ουρανό
να δεις ένα αστέρι που πέφτει...

Νά το! Κοίτα!
Ποιό? Που?

Χάρης Βλαβιανός-Διακοπές στην πραγματικότητα, εκδόσεις Πατάκη

take-air

Αθήνα-40c-βρωμιά-κατεστραμένα λουλούδια-χαμένοι τουρίστες- κωλοπερίστερα στο μπαλκόνι, δείχνουν να υποφέρουν-μετανάστες στη μέση του δρόμου-κλειστές μπαλκονόπορτες-ιδρωμένες μπλούζες-έρημοι δρόμοι-πονοκέφαλος-απαισιοδοξία-μερικά χαμόγελα κάπου, σου υπενθυμίζουν ότι η πραγματικότητα μπορεί να διαφέρει απο παρέα σε παρέα η απο δρόμο σε δρόμο-θυμωμένοι άνθρωποι φωνάζουν στον ακάλυπτο-ο θόρυβος των κλιματιστικών τη νύχτα-η μυρωδιά του τσιγάρου σε σφραγισμένα δωμάτια-γυμνά σώματα μέσα απο το απέναντι τζάμι-μυαλά τσουρουφλισμένα-επανάλειψη-μπερδεμένες ασυνάρτητες σκέψεις-1946, ντετεκτιβ Μάρλοου, κομψές γυναίκες, κοφτερές ατάκες, θερινό σινεμά με ανάκατες τις μυρωδιές τηγανιού και ακριβών γυναικείων αρωμάτων-ο μεγάλος ύπνος.

anbb

Είμαι απο το πρωί μπροστά στην οθόνη. Μπορώ να συγκεντρωθώ για πέντε λεπτά-το πολύ. Μετά τα χάνω. Έχω σηκωθεί δυο φορές για να φτιάξω κάτι να φάω και άλλες τρεις για να φτιάξω τσάι. Υποτίθεται, όχι υποτίθεται-πρέπει, να φτιάξω το βιογραφικό μου. Αντι γι αυτο "μιλάω" στο skype, χαζευω έξω, διαβάζω εφημερίδες. Σκέφτομαι το γνωστό ρακάδικο για ντομάτα και χούμους. Σκέφτομαι ότι το καλοκαίρι αυτό θα είναι λίγο περίεργο, για μένα. Τα τελευταία πέντε χρόνια η δουλειά που έκανα δεν μου άφηνε χρόνο για "ξένοιαστες διακοπές" το καλοκαίρι, οι μέρες πάντα ήταν μετρημένες. Φέτος οι μέρες για διακοπές -χωρίς να είναι τόσο "ξένοιαστες"- μοιάζουν να είναι αμέτρητες. Αν δεν συμβεί κάτι. Μέσα στο σπίτι αποκλειεται όμως να συμβεί. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν μας ανακοινώθηκε, ήταν, να κι άλλο ποστ μετά τα μόλις χώρισα/μόλις παραιτήθηκα, το μόλις απολύθηκα, θα εκλεινε την τριλογία. Ύστερα ήρθαν οι πορείες και οι νεκροί, κατέφθασαν και οι ζέστες, τα βράδια δύσκολα πια μένει κανείς μέσα. Τα μπαλκόνια και οι ταράτσες φέτος θα είναι το νεο trend. Με σπιτικά ποτά, κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις, φιλοσοφικές αναζητήσεις και λίστες με αγαπημένα για εξάσκηση, κάτι σαν το High Fidelity. Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα. Τουλάχιστον όταν πρέπει. Με αυτή τη μουντάδα έξω και το ελαφρύ αεράκι μοιάζει με φθινόπωρο. Η φωνή της Tracey Thorn μου θυμίζει φθινόπωρο. Έχω βάλει απο το πρωί το τελευταίο της χωρίς να δίνω καμία σημασία και όταν τελειώνει το ξαναβάζω απο την αρχή. Εύχομαι να μην έχει, τους ίδιους με πέρσι καύσωνες, πάλι. Επίσης εύχομαι να φτάσουν τα αεροπλάνα, να μην απεργήσουν τα μέσα, να μην κλείσουν τους δρόμους οι αγρότες, να διεξαχθεί το Synch κανονικά. Και να τελειώσω το βιογραφικό μου, πριν σηκωθώ να μαγειρέψω.

4/6/10 @ synch