Revolution

Παρα τις χλιαρές κριτικές και τις άσκοπες συγκρίσεις με το Good bye Lenin, ο Bille Eltringham πέτυχε νομίζω -κατα το μεγαλύτερο μέρος τουλάχιστον- το "σκοπό" του. Κατάφερε να κάνει μια ταινία -βασισμένη έστω σε αληθινή ιστορία- ανάλαφρη, σατιρίζοντας ταυτόχρονα τα κομμουνιστικά ιδεώδη της εποχής, τη Στάζι και την πολιτική κατάσταση στη Γερμανία στα τέλη του 60. Ο δάσκαλος κος Ράτκλιφ δέχεται μετά χαράς να μετατεθεί απο την Αγγλία σε σχολείο της Ανατολικής Γερμανίας, κουβαλώντας μαζί παιδιά, κουνιάδο και σύζυγο. Η οποία σύζυγος όμως είναι τόσο αποξενωμένη εκεί που ετοιμάζει τη δική της επανάσταση. Ειδικά η σύζυγος παίζει καταπληκτικά το ρόλο της βαρετής (?) housewife αλλά και γενικότερα, απο τη μικρή Μαίρη ως τη rat-catcher γειτόνισσα, όλες οι μούρες είναι διαλεγμένες μια προς μια. Η Επανάσταση της κας Ρατκλιφ, δεν θελει να αποδείξει τίποτα περισσότερο απο αυτό που ξεκάθαρα δείχνει. Ίσως να ξεχειλώνει  λίγο την εικόνα της Στάζι και να τους παρουσιάζει περισσότερο ως καρικατούρες αλλά είναι απλά μια κωμωδία...

                    

                 

Πάντως tags, όπως Στάζι, υπαρκτός σοσιαλισμός, Ανατολική Γερμανία, κομμουνισμός, παίζουν πολύ στον κινηματογράφο τον τελευταίο καιρό, είτε με το Goodbye Lenin του Wolfgang Becker πριν 3- 4 χρόνια (με την εξαιρετική μουσική του Yann Tiersen), είτε με το περσινό "φαινόμενο" με τις Ζωές των Άλλων αλλά και με ακόμα μια ταινία που θα βγει το χειμώνα, πάλι Γερμανού σκηνοθέτη, το Der Baader Meinhof Komplex, με την Martina Gedeck (απο τις Ζωές) στο ρόλο της Meinhof, αυτή τη φορά για τη δράση της RAF.

Μιλώντας πάλι για κομμουνισμό, βρήκα αυτή την αφίσσα

                                                     

Μιλάμε για τόοοοση πρωτοπορία, παντού...έχουν βάλει διαφήμιση και στο facebook (μου είπαν).

l a s t m o n t h b e s t

Βιβλίο: Το Περιθώριο του Andre Pieyre de Mandiargues. "Υπάρχει όμως μια γλυκύτητα στην ατμόσφαιρα, και ο ταξιδιώτης σκέφτεται με ικανοποίηση πως το οξυγόνο που ανασαίνει δεν είναι το οξυγόνο της πατρίδας του και πως οι γυναίκες και οι άντρες στους οποίους ευχαρίστως παραχωρεί προτεραιότητα, του είναι συμπαθείς μόνο και μόνο γιατί, κατα πάσα πιθανότητα, δεν είναι συμπατριώτες του. Οι  κληρονομικοί εχθροί σκέφτεται, ειναι οι συμπολίτες μας, οι κοντινοί συγγενείς μας. Όλα τα κληρονομικά δεινά προέρχονται απο την οικογένεια και την εξ αίματος συγγένεια". Γράφτηκε πριν πολλά χρόνια αλλά τώρα το ξεκινησα. Ένας άντρας, χτυπημένος απο τραγικά νέα, περιπλανιέται άσκοπα στους κακόφημους δρόμους της Βαρκελώνης. "Ο ξάδερφος, αντι να κάνει λόγο για μια θάλασσα απο γυναίκες, θα έπρεπε να είχε μιλήσει για ένα κοπάδι απο γυναίκες, διότι μόνο έτσι η πραγματικότητα της στιγμής θα δικαίωνε τη φράση, καθώς στα μάτια του Σιγισμούνδου το γύναιο αυτό μοιάζει με φοράδα, με τη μαύρη χαίτη που απλώνεται στους ώμους της, την γαμψή μύτη ανάμεσα στα γουρλωτά μάτια και τις λεπτές της γάμπες, που είναι όλο κόκκαλα και δυνατούς μυς κάτω απο το στεγνό, γυμνό της δέρμα. Είναι βέβαιο πως τον καλημέρισε μια Ανδαλουσιανή πουτάνα".     

Ενασχόληση/συνεργασία/project: Phobia (more details sooner or later)

Διαμάχη: Για τους (συγχωρεμένους πια) Godspeed You!Black Emperor. Με επιχειρήματα του στυλ, αν διαχωρίσεις το μουσικό απο το ιδεολογικό κομμάτι, εμένα το μουσικό δεν μου λεει τίποτα, ως το, εχουν πατήσει εμφανέστατα πανω στιην επικότητα του Θεοδωράκη και στο λυρισμό του Χατζιδάκι, γι αυτο κι εχουν τετοια επιτυχια στην Ελλάδα... Ένα ζεστό βράδυ περπατώντας στην Αιόλου.

Επερχόμενο φεστιβάλ: Νύχτες Πρεμιέρας. Με Vicky Christina Barcelona, Roman Polanski: "Wanted and Desired", Jacques Tourneur κ.α. 17-28/9.

Όνομα νέου εκκολαπτόμενου μουσικού: Βusby Βerkeley Dreams. Το μέλλον είναι λαμπρό.

(η φωτό είναι απο το εξώφυλλο του Περιθωρίου)

children see...

...children do.

Unsere (eigene) kleine Welt

Ναύπλιο-Άστρος-Θεσσαλονίκη μέσω mouschocοlat (με link στην Ισπανία) και απο'κει Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Βερολίνο μέσω Berlinale (κατόπιν διαπιστώσαμε οτι κατα τη διάρκεια της ήταν κι άλλοι εκεί -το ίδιο μόνοι- που γνωρίσαμε αργότερα), όλοι γνωστοί, μια παρέα. Κοινά ενδιαφέροντα η μουσική, οι ταινίες, τα ωραία cocktails, τα βιβλία. Και οι φοβίες. Εκπλήξεις. Άνθρωποι που μιλούσαν στο internet και δεν είχαν συναντηθεί ποτέ αλλά είχαν κοινούς γνωστούς, βρίσκονται μετά απο χρόνια τυχαία σε ξεκάρφωτα μέρη και ξέρουν ήδη τόσα ο ένας για τον άλλον που δεν χρειάζεται να μιλούν πολύ, άλλοι μετακομίζουν απο το Bορρά στο Nότο (η το αντίστροφο), άλλοι ακόμα το σκέφτονται (και ένας διστάζει) . "Κινηματογραφικές" γνωριμίες της μιας βραδιάς (άντε δυο) που νομίζεις οτι θα κρατήσουν για πάντα, υποσχέσεις, κενά μνήμης. Δύο επισκέψεις απο το Βερολίνο (ok, είναι το αγαπημένο μου μέρος αλλά θα αργήσω να ξαναπάω) σε μια μέρα, κι άλλοι γνωστοί, αγκαλιές, φιλιά, διακοπές, επιστροφή στην καθημερινότητα. Όλοι έχουν σχέδια για το χειμώνα κι ας μην το παραδέχονται εύκολα. Άλλοι θέλουν να ανοίξουν "μαγαζιά", άλλοι απλώς να αλλάξουν σπίτι. Το ίδιο σημαντικά και το ίδιο ασήμαντα. Άλλοι δεν ξέρουν ακόμα που θα πάνε διακοπές (αν πάνε), Φολέγανδρο η Εύβοια, Σύρο η Σίφνο, Γαύδο η Αντίπαρο, Ελλάδα η εξωτερικό (εγώ). Οι τελευταίες εβδομάδες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω αλλά δεν έχω παράπονο, ήταν ενδιαφέρουσες και με εκπλήξεις, σε όλα τα επίπεδα (λίγο βαρετά στο γραφείο αλλά ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι στο msn). Και με υποχρεώσεις, τα γατιά πεινάνε συνέχεια. 

Oh Grace...

Η γιαγιά επέστρεψε, με άγριες διαθέσεις και τον Tricky στην παραγωγή.

Γεννημένοι νικητές

Με τα αθλητικά δεν ασχολούμαι καθόλου. Ούτε μπάλα ολυμπιακοί εφημερίδες καφενεία κλπ. Μόνο τους γαύρους κοροϊδεύω καμια φορά. Η χθεσινή είδηση όμως μου έφτιαξε την μέρα (τις Κυριακές μελαγχολώ). Η ξανθιά κότα, που άλλοτε ντυμένη με την ελληνική σημαία παραλληρούσε, για το ανώτερο ελληνικό dna -με τις ευλογίες της εκκλησίας βεβαίως βεβαίως- και για το οτι είμαστε γεννημένοι νικητές και άλλες μπούρδες, αυτό το "τσιράκι" του Τριανταφυλλόπουλου, χα, πιάστηκε ντρογκαρισμένη. Χμμ, και πάνω που θα της έβγαζαν και αυτής της κακομοιρούλας καμια σύνταξη... Η ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Διασκεδάζω αφάνταστα!

Shangri-las

Les Invasions Barbares

Οι καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν, γυρίζονται και θα γυρίζονται πάντοτε (όπως όλα δείχνουν) θα είναι απο Γάλλους. Αδιαμφισβητητα. Η Επέλαση των Βαρβάρων, μια ταινία-ύμνος στην δύναμη του ανθρώπου, τη ζωή και τη φιλία, έστω υπο το ψιλοαπαισιόδοξο πρίσμα της ιδέας του θανάτου, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι η αγάπη φίλων, οικογένειας, εραστών νυν και πρώην, είναι αυτή που κάνει σημαντική την όποια ζωή έζησες (η θα'θελες να ζήσεις) και σε καθορίζει (τελικά) σαν άνθρωπο. Ο Ρεμί αποφασίζει να πεθάνει (μη αναστρέψιμη κατάσταση) μεν με αυτόν τον τρόπο-και με τη συγκατάθεση σχεδόν των γύρω του- αλλά φεύγει ευτυχισμένος. Μάλλον. Τα οράματα, οι επαναστάσεις, το καλό κρασί, οι γυναίκες, το (ψευδο) αναρχικό υπόβαθρο, τα βιβλία, η ντρόγκα και οι διανοούμενοι φίλοι του είναι όλοι εκεί μέχρι το τέλος και καυχιούνται ότι ίσως βοήθησαν, με τον ένα η τον άλλον τρόπο, να αλλάξει ο κόσμος. Με όλα τα κλισέ μιας γενιάς αστών οραματιστών που τελικά δεν μπόρεσε να ξεφύγει απο τις δαγκάνες του "συστήματος" που πολέμησε, για να κρατηθεί απ'εξω. Κάτι μου θυμίζει αυτό.
Για βιβλία, μουσικές, σχέσεις και ταξίδια συζητάμε τα τελευταία βράδια, παραπατώντας σε άδειους βρώμικους δρόμους και τα λιγοστά ανοιχτά μπαρ που απέμειναν. Ο Χ. η Μ. ο Χ. κι εγώ, μόνιμα αναποφάσιστοι και μόνιμα μπερδεμένοι. Οι υπόλοιποι έχουν φύγει. Αύριο η τελευταία των εξετάσεων. Back to reality. Time to sleep.

6 π.μ

Να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό...

η να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου

[play or download]

Σ/Κ

...στο Αγκίστρι. Με ένα ξεχαρβαλωμένο σταρλετάκι Σάββατο βράδυ, είμαστε έτοιμοι για "περιπέτειες". Είμαστε στην αναζήτηση ενός χωριού με μια ωραία ταβέρνα που τελικά βρίσκουμε αμέσως (το χωριό όχι την ταβέρνα), σταματάμε μια κυρία για να ρωτήσουμε που σερβίρεται αυτός ο ωραίος κόκκορας που είχαμε ακούσει, δεν το ξέρω είπε, της κυρα-Κατίνας νομίζω λέω εγώ, στον Παρνασσό? ξαναρωτάει μπερδεμένη, όχι εδώ στο Μετόχι λέω με σιγουριά, κάντε οπισθεν και θα βρείτε μια ταμπέλα Παρνασσος λέει, όχι χωριό, ταβέρνα, ααα είπαμε κατακόκκινοι. Αργά, στην αυλή του τροχόσπιτου κάτω απο εκατομμύρια αστέρια πρέπει να ακούστηκαν οι πιο χαζές και παιδαριώδεις ερωτήσεις που μπορεί να κάνει άνθρωπος. Η Ν. που έχει σπουδάσει αστρονομία προσπαθούσε με φιλότιμο να απαντήσει σε όλες. Μάταια. Σε απευθείας σύνδεση με Δράμα μέσω sms ανταλλάσουμε απόψεις με τον Ι. για τα συναισθήματα και τη λογοκρισία η μη, αυτών, μέχρι το πρωί. 8.30 το πρώτο μπάνιο -της ημέρας- είναι και το καλύτερο. Άλλωστε όπως έχω ξαναπεί, για μένα, η αίσθηση όταν επιπλέεις ανάσκελα στη θάλασσα με τα αυτιά σου να είναι κάτω απο την επιφάνεια της (ακούγοντας μια μείξη πλατσουρίσματος και χτύπων της καρδιάς) είναι το ωραιότερο πράγματα που φέρνει μαζί του το ελληνικό καλοκαίρι. Το πρωί νομίζω είναι πιο έντονο αυτό. Α, και τα κοκτέιλ. Με τον Χ. στη επιστροφή κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε, καπνίζουμε συνεχώς στο πίσω μέρος του δελφινιού, κάποια κύμματα σκάνε στα πρόσωπα μας. Απλά φεύγουμε, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου λέμε κοροϊδεύοντας. Η Αθήνα μ'αρέσει αυτην την περίοδο. Δεν έχει πολύ κόσμο/φωνές/κόρνες/αγενείς, αυτοί που έχουν μείνει πίσω σέρνονται, τους βλέπεις στο μετρό στους δρόμους, το έχουν πάρει απόφαση οτι θα περάσουν εδώ τον Αύγουστο είτε απο επιλογή είτε απο ανάγκη κι έχουν ηρεμήσει. Φαίνεται στα φανάρια ακόμα περισσότερο. Απο την άλλη βέβαια μπορεί να σε ρίξει η παραμονή στην Αθήνα αυτό το μήνα αν είσαι μόνος. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν προτιμώ η όχι τον Αύγουστο στην πόλη.. Τα 3-4 -εντός των στενών ορίων του κέντρου- μπαρ που πηγαίνουμε, ετοιμάζουν τη χειμερινή ανακαίνιση, θα κλείσουν σε λίγο. Οι λιγοστοί που θα μείνουμε εδώ θα ψάξουμε μανιασμένα να βρούμε κάτι κάπου να περνάμε την ώρα μας, και όταν το βρούμε θα το ανακηρύξουμε ως το νέο alternative ναό του χειμώνα. Αστείο. Έτσι γίνεται πάντα. Τις εξετάσεις της επόμενης εβδομάδας δεν τις φοβάμαι πια. Δεν νοιάζομαι καθόλου δηλαδή για τα αποτελέσματα. Απλά θα ήθελα να τελειώνω γρηγορότερα με αυτό. Η στάση των γύρω μου είναι πραγματικά συγκινητική και αυτό είναι ένα απο τα θετικά αυτής της (ας το πούμε) εξέλιξης. Τα γεγονότα σε Μύκονο και Σαντορίνη (σαν αποκεφαλισμένοι πιγκουίνοι) με σόκαραν, σόκαραν και την αστυνομία, χτες το βράδυ πάλι είχαν επέλαση στο κέντρο και κυνηγούσαν τα μηχανάκια χωρίς κράνος. Όλα δουλεύουν τέλεια για ένα ακόμα  καλοκαίρι.

more Melt!

l a s t m o n t h f a v s

Τραγούδι: Standing next to me των Last Shadow Puppets. Η αλήθεια είναι οτι ποτέ δεν συμπάθησα τους Arctic Monkeys, πρωτίστως η μουσική αλλά και όλος αυτός ο ντόρος γύρω απο το ονομά τους με κράτησαν μακριά. Το ταλέντο όμως φαίνεται οτι περισσεύει στον Alex Turner-αυτών- και στον Miles Kane των Rascals αφού έφτιαξαν έναν πραγματικά ωραίο indie δίσκο (καιρο έχω να ακούσω ωραίο indie δίσκο) με retro ήχο παραπέμποντας σε Beatles αλλά και Beach Boys. Δυόμιση λεπτά όλα κι όλα, νοσταλγία, καλοκαίρι, ανοιχτό αυτοκίνητο, hit ήδη.

Ταινία: In search of a midnight kiss. Ο Αμερικάνικος ανεξάρτητος κινηματογράφος στα καλύτερα του. Μισάνθρωπος καλεί μισάνθρωπο σε αγγελία για να περάσουν μαζί την Πρωτοχρονιά. Ασπρόμαυρη, μελαγχολική αλλά και τόσο αστεία ματιά στη ζωή, τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Βατό θέμα δηλαδή αλλά πραγματικά ξεχωριστή και σύγχρονα ρομαντική. Και αυτό το χιούμορ...που ποτέ δεν θα βρούμε σε καμία Ελληνική. Του Alex Holdridge και των δημιουργών του Before Sunrise, οπότε respect!

Site: from a to b. Η ζωή μέσα απο ταξίδια, μουσικές, ευαίσθητες στιγμές της καθημερινότητας σε φωτογραφικό χαρτί. Η μάλλον σε jpeg. Περού, Cocorosie, Rumble fish. Κρίμα που ακυρώθηκε το ταξίδι στη Ζανζιβάρη.

Βράδυ: Αυτό της Δευτέρας 28/7. The bright side of life. Έχει πάρει φωτιά το MSN.