It's been a long time...

...αρκετά πράγματα άλλαξαν, ο Καμίνης πήρε την Αθήνα, ο Μπουτάρης την Θεσσαλονίκη, εγώ με full time job, τα κοντομάνικα ξαναβγήκαν, ένα ταξίδι πήγα-ένα έχασα, κάτι δείχνει να κουνιέται, αργά-αργά το μπλογκ μετακομίζει σε άλλους καλά κρυμμένους πλανήτες, έχει καθυστερήσει, το ίδιο όσο και η αγαπητή opora να ανεβάσει το (blue) mix μου.

Depression

Το inbox ξεχείλισε

Μαυρογιαλούρος

παγκράτι, άλσος. σε όλα τα δέντρα

Το Bios έγινε 8

Ελπίζω να κουβαλήσουν την τρέλα τους και στην Αθήνα

Autechre 17/9

Gonjasufi 18/9

Phil Mulloy

Ήταν στη μέση του καλοκαιριού, η στο ξεκίνημα του δεν θυμάμαι και πολύ καλά αλλά για να μην είχαμε ανάψει το κλιματιστικό μάλλον ήταν κάπου τον Μάιο-Ιούνιο. Η διαδρομή μας ήταν Παγκράτι-Φάληρο. Πήγαμε απο Περιστέρι... Καλώς η κακώς δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα απο εκείνο το μεσημέρι στο σπίτι της Α. ούτε καν τι φαγητό μας ετοίμασε, κάτι έκαψε και πέταξε νομίζω αλλά το υπόλοιπο ήταν ok. Δυο μπουκάλια καλό κρασί, κέφια θυμάμαι αλλά μέχρι εκεί. Μετά κάτσαμε και φτιάχναμε λίστες με αγαπημένους και επιδραστικούς σκηνοθέτες. Ως συνήθως εγώ είχα κολλήσει και είπα 2-3 απο τους 10 των υπολοίπων. Ίσως θα έπρεπε να καταβάλλω περισσότερη προσπάθεια αλλά το μυαλό μου (και το βλέμμα μου) ήταν αλλού. Στα εξής δυο: στην τούρτα απο τη Μέλισσα (γι αυτό η παράκαμψη απο Περιστέρι) και στα βιντεο του Phil Mulloy. Την τούρτα την γνώριζα γι αυτό εξαρχής την χωρίσαμε στα τέσσερα, δεν θα χρειαζόταν να ταλαιπωρούμε την οικοδέσποινα ζητώντας ξανά και ξανά ένα μικρό κομματάκι. Με τον Mulloy όμως, όπως και με τα animation γενικότερα, δεν είχα καμία σχέση. Είχα ενθουσιαστεί με τις ασπρόμαυρες φιγούρες του, με το μακάβριο πολλές φορές τρόπο που χρησιμοποιούσε για να θίξει την υποκρισία της κοινωνίας και τα πολιτικά μηνύματα του σατιρίζοντας τα. Ευχαριστώ την Α. που μου τον γνώρισε και μου χάρισε και τα Extreme Animations του. Βρετανός, σκηνοθέτης αρχικά και animator αργότερα, οι δουλειές του οποίου είναι εδώ και παρακάτω ένα απο τα πρώτα του φιλμάκια που τον έκαναν γνωστό, με τη μουσική του Alexander Balanescu.

P.M Intolerance II pt.2

P.M Intolerance II pt.1

P.M Intolerance I pt.2

P.M Intolerance I pt.1

κυριακάτικη τρομοκρατία

και το καλύτερο για το τέλος

±

Looking for Othello

The visitor/actor enters the illuminated and immaculate space, slowly releasing disarticulated waves and flux of objects, sounds and « abandonned » melodies. The visitor/actor moves around, takes possession of space and time. He begins step by step to experiment with the pounding visual and audible waves, to arrange and compose, constantly relocating this chaotic choregraphy of objects and noises into a new rythmic, spatial and temporary score through his actual presence and own choice of movements.

Modulation Corridor is a space where video sequences are showing different packing materials and objects, all issued from our environment. These animated sequences appear in form of « choregraphed » visual and acoustic loops. Their fluid and floating aspect underlines the emptiness of sense and necessity of the acting objects as they are competely removed from their original functionality and particularly from the sounds they are originally associated with. The Sounds emerge from the lowest possible amplitude, silence, and build on amplifying very soft sounds coming from the object itself or its environment. You perceive a microscopic approach of the inside of a sound surface, enlarging the single elements of a complex texture with the possibility of separating them from each other and recompose them in a different way, creating melodic and rhythmic motion below the surface of environmetal noises, which we are exposed to in everyday life. The corridor is divided into several fields . Entering them the visitor triggers motion capturing sensors which control start, progression and superimposition of the sequences.

The visitor gets the possibility to appropriate the rythmic and spatial control of the device. The more visitors enter the space, the more sensors are activated, leading into a progressive saturation of pictures and sounds. From emptiness to overload, from a feeling of lack up to a sensation of excessive demand this space offers an infinitive amount of perceptive variations depending on the number of visitors and their moving around in the space. Very soon the visitor face the borderline between necessity and fascination, entertainment and disgust.

The notion of« regulation » is the core of the device, generating the confrontation between individual perception and collective implication in a limited space. This device leads us to a reflexion on many of our own behaviours : our capacity to control and withstand an environment, the definition of this environment itself and its limits and finally our responsability of our choices towards the increasing emancipation and alienation generated by this environment.

Μια τεράστια δεξαμενή με μαύρο νερό, free jazz, οι ηθοποιοί στα λευκά, Λας Βέγκας, ο Οθέλλος με φούμο (?), ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ σκηνικά και βίντεο και το θερμότατο χειροκρότημα στον -ανεξάντλητα ευρηματικό- σκηνοθέτη και καλλιτεχνικό δ/ντη της Βερολινέζικης Schaubühne το Σάββατο στην Επίδαυρο, με έκαναν να ενδιαφερθώ λίγο περισσότερο για την παράσταση και δη τα "τεχνικά" της μέρη και βρήκα τα παραπάνω. Δύο τακτικοί συνεργάτες του Ostermeier, ο Γάλλος Sebastien Dupouey που εφτιαξε τα βιντεο και ο Γερμανός Nils Ostendorf που έγραψε τη μουσική, συνεργάστηκαν πέρσι για την εγκατάσταση The Modulation Corridor (στα Αγγλικά καταλαβαίνεις καλύτερα πώς "λειτουργεί"), που δεν γνωρίζω αν έχει παρουσιαστεί πουθενά, αλλά στο βίντεο φαίνεται, αν μη τι άλλο εντυπωσιακή.

Who killed Amanda Palmer

Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα στις θεατρικές παραστάσεις, στους Dresden Dolls τους Evelyn Evelyn και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, η Amanda -fucking- Palmer πιάνει στα χέρια της το ukulele και διασκευάζει...Radiohead. Και δεν έχω να πω τίποτα γι αυτό, μ'αρέσει και η Amanda με το όργανό της, μ'αρέσουν και οι Radiohead. Είναι καλοκαίρι! και όπως λέει κι ο Isaac, με το ukulele ακούγονται όλα χαρούμενα.

Meret Becker

Καλοκαίρι του 2001 προς το τέλος νομίζω, λογικά υπηρετούσα περήφανος τη θητεία μου. Γρήγορο ιντερνετ δεν υπήρχε τότε, μόνο στο πεντάγωνο. Ένα απόγευμα στο Goethe Institut στη δανειστική βιβλιοθήκη ψάχνουμε διάφορα. Εγω βρίσκω ένα ράφι γεμάτο με Γερμανικά cd, ανακατεύω, δεν ξέρω τίποτα. Βρίσκω Neubauten, το παίρνω. Δικαιούμαι να πάρω άλλο ένα. Διαλέγω αυτό με το ωραιότερο χαρτινο εξώφυλλο που είχα δει. Για τις επόμενες 2 εβδομάδες το άκουγα κάθε βράδυ, το Fragiles. Μικρές ιστοριούλες, παραμύθια, ηλεκτρονικοί -εύθραστοι- ήχοι και ψίθυροι, γκλοκενσπιλ, ακορντεον, θόρυβοι, θεατρικότητα, μελό, καμπαρέ, παιδικές φωνές, τις άκουγα μέσα στον ύπνο μου αργότερα. uncategorized. avant garde. Η έτσι το αντιλαμβανόμουν εγώ. Με αυτό το καταπληκτικό artwork.

Ψάχνοντας λίγο παραπάνω για την κυρία που τραγουδούσε, διαπίστωσα ότι μόνο τυχαίο δεν ήταν που ανάμεσα σε 100 περίπου cd, διάλεξα αυτήν, μαζί με τους Νeubauten να δανειστώ.

Η frau Becker είναι ηθοποιός, πρωτίστως. Δεν την έχω δει, άποψη δεν έχω. Ηθοποιοί γονείς, μικροί ρόλοι σε θεατρικές παραστάσεις, λίγο τηλεόραση και μετά μουσική. Τραγουδίστρια στο Stella Marris -των ανωτέρω- παντρεύεται τον Alexander Hacke ο οποίος της κάνει την παραγωγή και συμμετέχει στους δίσκους της. Βραβεύεται για κάποιους ρόλους της, περιοδεύει με τη Nina Hagen και φτιάχνει μουσική για ταινίες. Το 2002 χωρίζει με τον Hacke (τι περίεργο) και έκτοτε συμμετέχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές στη Γερμανία, κάνει θέατρο και κινηματογράφο. Έχει να βγάλει χρόνια νέο δίσκο αλλά πολλά "φρέσκα" ονόματα μου τη θυμίζουν. Φαντάζομαι ότι τα κωλόπαιδα της weird σκηνής όλο και κάποιον καλό λόγο θα έχουν γι' αυτήν. Kleiner Zirkus...

Το δίκτυο φροντίζει για όλους, το Fragile του 2001 και το -πιο στρωτό- Nachtmahr του 98.

Κάθομαι εδώ και καπνίζω

Εδώ και αρκετό καιρό συμβαίνει το εξής: Ανοίγω το μπλογκ, πατάω νέα ανάρτηση, γράφω μια σειρά. Περιμένω. Γράφω άλλες 2 σειρές, ξαναπεριμένω. Αρχίζω και σβήνω λέξεις, παρενθέσεις, επίθετα κόβονται, θέλω να είναι όλα πιο λιτά. Δεν γίνεται, σβήνω τα πάντα. Άλλες φορές γράφω 2-3 λέξεις και τα παρατάω εκεί. Στο ψυγείο. Απο την άλλη είναι η ζέστη, το καλοκαίρι και όλες αυτές οι δικαιολογίες. Δεν έχω ζέστη στο σπίτι εδώ κι ένα χρόνο. Δεν είναι ακριβώς ότι βαριέμαι, μαλλον κουράζομαι μπροστά στην οθόνη όλη μέρα. Σκέφτομαι ότι αυτό ήταν, πρέπει να ανατινάξω αυτό το μπλογκ. Να εξαφανιστεί μια νύχτα. Ο κύριος onelittleastronaut (littleidiot κ.α στο παρελθόν) μεγάλωσε, τέρμα. Αλλά σκέφτομαι να το παιδέψω λίγο, ας το κάνω λίγο πιο μελοδραματικό (όπως τείνω να κάνω και τα περισσότερα στη ζωή μου). Θυμάμαι την ατάκα μιας πρώην φίλης μου, έλα μη γίνεσαι τόσο μελοδραματικός τώρα. Οk θα το σκεφτώ λίγο ακόμα. Διάβαζα μια έρευνα που υποστήριζε ότι τα blogs έχουν πέραση στους 30+ και ότι οι πιτσιρικάδες δεν τους δίνουν καμία σημασία, προτιμούν το microblogging -βλεπε twitter- και το facebook. Βαριέμαι, δεν έχω τίποτα απ'τα δυο. Κάθομαι εδώ και καπνίζω, θυμάμαι την ατάκα απο τον Χαμένο του Νικολαϊδη, την θυμάμαι γιατί είναι η ταινία που έχω δει περισσότερες απο κάθε άλλη. Για πολλούς λόγους. Αυτή και το Hi Fidelity, για περισσότερο προφανείς λόγους. Κάθομαι εδώ και καπνίζω πασαλειμένος με αλοιφές. Μετά απο μερικές μέρες στην παραλία, εγκαύματα, ξεκούραση, ενδοσκόπηση βέβαια, γκουρμέ τσιμπούσια στο πουθενά, κονσέρβες και παξιμάδια, ανάλογες μουσικές, τσίπουρα και τα λοιπά, βραδινά (ή βραδυνά, νομίζω και τα δυο είναι σωστά) μπάνια, τσίκνα απο τους διπλανούς, βουνά ανέβα-κατέβα, ύπαιθρος. Αυτό έλεγα στον Χ. όταν σταματήσαμε για να δούμε ένα φαράγγι απο ψηλά, ότι είναι κρίμα, είναι κρίμα που έχουμε εμείς αυτή τη χώρα και όχι κάποιοι Σκανδιναβοί π.χ, αυτοί θα την πρόσεχαν θα ήταν ανάμεσα στα 3-4 μέρη που θα ήθελαν όλοι, μα ολοι να βρεθούν (και να ζήσουν). Αντίθετα, στην παραλία συζητούσαμε πως και που θα μπορούσουμε να πάμε, να εξαφανιστούμε σε μια νύχτα, να την ανατινάξουμε. Ελληνικό καλοκαίρι-τα καλύτερα και τα χειρότερα.

Φιλενάδες στέκονται στο bbq. Ανεφοδιασμός στην επιστροφή, εξοχικό-Αγ.Στέφανος.

Το Τελευταίο (Μας) Καλοκαίρι

Το τελευταίο μας καλοκαίρι είναι ένα απο τα hit του δίσκου, το βίντεο του οποίου όμως δεν "ακούγεται", μ'αρέσει όμως ως τίτλος. Τις τελευταίες μέρες έχω κολλήσει με τους Κόρε Ύδρο. Όταν λέω έχω κολλήσει εννοώ ότι ακούω το δίσκο τους περισσότερο απ'οτι ακούω όλα τα υπόλοιπα που "πρέπει" να ακούσω μέσα στην ημέρα (ψυχαναγκαστικά). Και συνήθως τους ακούω στο δρόμο. Ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο απο έναν χαρισματικό -λέω εγώ- τραγουδιστή και ένα -πραγματικά- ξεχωριστό γκρουπ που δεν έχει καμία σχέση με την αγγλόφωνη indie μαλακία που κυκλοφορεί στην Αθήνα.

Σε μια συζήτηση τις προάλλες -με μουσικούς παράγοντες- έλεγα τα ίδια ακριβώς και ότι το μόνο live που μετάνιωσα που δεν πήγα φέτος ήταν το δικό τους στο Gagarin, μαζί με τους Electric Litany. Καλά να πάθεις, είπαν...

The Time & Space machine

Πολυπράγμων και λίγο weird στην όψη, παραγωγός-dj-δημοσιογράφος-συλλέκτης ψυχεδελικών ήχων απο την εφηβεία του, κινείται με μεγάλη ευκολία ανάμεσα στο acid, το balearic, το psych αλλά και το νέας κοπής electro, "πειράζοντας" τους πάντες. O Richard Norris έχει ρεμιξάρει απο Franz Ferdinand και Simian Mobile Disco (υπο το όνομα Beyond the wizard's sleeve μαζί με τον Erol Alkan) μέχρι Brian Eno και Yello (ως The Grid μαζί με τον Dave Ball των Soft Cell). Το νέο του project λέγεται The time and space machine και το Mushroom family παραπάνω συγκεντρώνει τα εξής χαρακτηριστικά: είναι καλοκαιρινό, είναι μέσα στα 2-3 καλύτερα του δισκου, σε παίρνει να το παίξεις παντού και μπορεί να λειτουργήσει άψογα ως γέφυρα για να αλλάξεις μουσικό ύφος, είναι το soundtrack του Best Uk music video "Hope", του Mike London, όπως ψηφίστηκε στο φετινό London Independent Film Festival (trivia).

καλος καιρος μετακινηση

Διακοπές στην πραγματικότητα

Να μπορόυσες να χαθείς,
έστω για λίγο,
στα ερείπια του χρόνου,
(όπως χάνεται κανείς στους δρόμους μιας νέας Πομπηίας),
να ξεχάσεις το σημείο που στέκεσαι,
το σταθερό, αμετάβλητο κέντρο σου,
να υψώσεις τα μάτια στον ουρανό
να δεις ένα αστέρι που πέφτει...

Νά το! Κοίτα!
Ποιό? Που?

Χάρης Βλαβιανός-Διακοπές στην πραγματικότητα, εκδόσεις Πατάκη

take-air

Αθήνα-40c-βρωμιά-κατεστραμένα λουλούδια-χαμένοι τουρίστες- κωλοπερίστερα στο μπαλκόνι, δείχνουν να υποφέρουν-μετανάστες στη μέση του δρόμου-κλειστές μπαλκονόπορτες-ιδρωμένες μπλούζες-έρημοι δρόμοι-πονοκέφαλος-απαισιοδοξία-μερικά χαμόγελα κάπου, σου υπενθυμίζουν ότι η πραγματικότητα μπορεί να διαφέρει απο παρέα σε παρέα η απο δρόμο σε δρόμο-θυμωμένοι άνθρωποι φωνάζουν στον ακάλυπτο-ο θόρυβος των κλιματιστικών τη νύχτα-η μυρωδιά του τσιγάρου σε σφραγισμένα δωμάτια-γυμνά σώματα μέσα απο το απέναντι τζάμι-μυαλά τσουρουφλισμένα-επανάλειψη-μπερδεμένες ασυνάρτητες σκέψεις-1946, ντετεκτιβ Μάρλοου, κομψές γυναίκες, κοφτερές ατάκες, θερινό σινεμά με ανάκατες τις μυρωδιές τηγανιού και ακριβών γυναικείων αρωμάτων-ο μεγάλος ύπνος.

anbb

Είμαι απο το πρωί μπροστά στην οθόνη. Μπορώ να συγκεντρωθώ για πέντε λεπτά-το πολύ. Μετά τα χάνω. Έχω σηκωθεί δυο φορές για να φτιάξω κάτι να φάω και άλλες τρεις για να φτιάξω τσάι. Υποτίθεται, όχι υποτίθεται-πρέπει, να φτιάξω το βιογραφικό μου. Αντι γι αυτο "μιλάω" στο skype, χαζευω έξω, διαβάζω εφημερίδες. Σκέφτομαι το γνωστό ρακάδικο για ντομάτα και χούμους. Σκέφτομαι ότι το καλοκαίρι αυτό θα είναι λίγο περίεργο, για μένα. Τα τελευταία πέντε χρόνια η δουλειά που έκανα δεν μου άφηνε χρόνο για "ξένοιαστες διακοπές" το καλοκαίρι, οι μέρες πάντα ήταν μετρημένες. Φέτος οι μέρες για διακοπές -χωρίς να είναι τόσο "ξένοιαστες"- μοιάζουν να είναι αμέτρητες. Αν δεν συμβεί κάτι. Μέσα στο σπίτι αποκλειεται όμως να συμβεί. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν μας ανακοινώθηκε, ήταν, να κι άλλο ποστ μετά τα μόλις χώρισα/μόλις παραιτήθηκα, το μόλις απολύθηκα, θα εκλεινε την τριλογία. Ύστερα ήρθαν οι πορείες και οι νεκροί, κατέφθασαν και οι ζέστες, τα βράδια δύσκολα πια μένει κανείς μέσα. Τα μπαλκόνια και οι ταράτσες φέτος θα είναι το νεο trend. Με σπιτικά ποτά, κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις, φιλοσοφικές αναζητήσεις και λίστες με αγαπημένα για εξάσκηση, κάτι σαν το High Fidelity. Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα. Τουλάχιστον όταν πρέπει. Με αυτή τη μουντάδα έξω και το ελαφρύ αεράκι μοιάζει με φθινόπωρο. Η φωνή της Tracey Thorn μου θυμίζει φθινόπωρο. Έχω βάλει απο το πρωί το τελευταίο της χωρίς να δίνω καμία σημασία και όταν τελειώνει το ξαναβάζω απο την αρχή. Εύχομαι να μην έχει, τους ίδιους με πέρσι καύσωνες, πάλι. Επίσης εύχομαι να φτάσουν τα αεροπλάνα, να μην απεργήσουν τα μέσα, να μην κλείσουν τους δρόμους οι αγρότες, να διεξαχθεί το Synch κανονικά. Και να τελειώσω το βιογραφικό μου, πριν σηκωθώ να μαγειρέψω.

4/6/10 @ synch

Bomb the stock exchange

When you wake up with tears in your face

Can't make the voice go away

Can't take the pain, it's easier to go insane

Than to study yourself wane

When all of your memories are sad

Forgotten the dreams that you had

Friends are a lie, who don't care if you live or die

What to do but cry?

When you can't stand the light when you wake

You're reliving the same old mistake

Just to escape the fear, you get fucked on your choice of gear

It's the only choice round here

If you'll top yourself anyway

Why not bomb the stock exchange?

Get Out

Ping Pong Show

Συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει κάμποσες μέρες απο το παραπάνω live/event/release party e.t.c της διαδικτυακής φωνογραφικής βιοτεχνίας οριλά. Και ακόμα δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν, σε κάποιον που δεν ήταν εκεί, την “κατάσταση” που βιώσαμε όλοι το απόγευμα εκείνο (και που επισκίασε σίγουρα την -μάλλον διεκπεραιωτική- εμφάνιση των Wooden Shjips στην Αθήνα το προηγούμενο βράδυ) σε μια ταράτσα πολυκατοικίας στο νεκροταφείο. Ακόμα και οι παρευρισκόμενοι εκεί δηλαδή, όταν συναντιόμαστε έξω και τυχαίνει να ξεκινήσουμε μια κουβέντα για την “κοινή μας εμπειρία”, δεν θυμάμαι κανείς να έχει μπορέσει να συντάξει μια πρόταση χωρίς να έχει συμπεριλάβει μέσα τα κλισε: γαμάτα, τέλεια κλπ, ολοκληρώνοντας τον συλλογισμό του χωρίς να έχει μπερδέψει τα λόγια του και χωρίς τις “απαραίτητες” εκείνες, μικρές παύσεις, που σκάει ένα συνομωτικό χαμόγελο και το βλέμμα στο άπειρο. Υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις που σκέφτομαι ότι θα πρέπει να εφευρεθούν λέξεις καινούριες, ότι τα πάντα καλώς η κακώς έχουν ειπωθεί και ότι -χρόνια τώρα- οι υπάρχουσες λέξεις δεν επαρκούν για να περιγράψεις, στην συγκεκριμένη περίπτωση μια απο τις ευτυχέστερες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει κάποιος σε ένα φουλ-αστικό περιβάλλον, ένα βράδυ συλλογικότητας, αυτο-οργάνωσης (δίχως κανένα αριστερίστικο κατάλοιπο) και θετικής αύρας, που εύχομαι, εαν επαναληφθεί, να μην πάρει τις διαστάσεις ενός καλά κρυμμένου μυστικού της Αθήνας και άλλων τέτοιων δημοσιογραφίστικων εξυπνάδων, ικανών, να το μετατρέψουν σε ένα ακόμα ποζεράδικο Σάββατο στα μπαρ του κέντρου.

OOM*

Σκεφτόμουν πολύ καιρό να γράψω κάτι για τον "καινούριο" Οικονομίδη και τον Μαχαιροβγάλτη του που είδαμε μια Κυριακή πρωί, πραγματικά με την τσίμπλα στο μάτι, τώρα η ταινία μάλλον έχει πάρει το δρόμο προς τα φεστιβάλ πριν βγεί στις αίθουσες. Την ίδια περίοδο άρχισαν τα στερητικά σύνδρομα μιας και ολοκληρώθηκε και ο 4ος Dexter, αργότερα ο Hank Moody έγινε το "σύμβολο" μιας ολόκληρης παρέας (φαντάζομαι εκατομμυρίων), δεν θυμάμαι αν ήταν πριν η μετά, το άνευ προηγουμένου ισοπεδωτικό κόλλημα με τον Sufi, η "γνωριμία" με την εταιρεία Active Suspension, την καλτ πορνοσταρ/τραγουδίστρια Ike Reiko, τα ταξίδια που δεν γίνονται...

Ύστερα ήρθε η άνοιξη (μαζί και οι μέλισσες και τα χελιδόνια δειλά στα μπαλκόνια), οι ακόμα καλύτεροι Kammerflimmer Kollektief με τις αδερφές Cocorosie, το Πάσχα στο χωριό, τα καθημερινά σχεδόν Bloody Mary, τα μαύρα σενάρια για την οικονομία-τα λεφτά κάτω απ'το στρώμα, cd για διαλογισμό, η Αφρικανική σκόνη, η Ελληνική ηλιθιότητα, σχέδια για το καλοκαίρι, ο Malcolm McLaren πέθανε, η ομάδα opora συνεχίζει και φτιάχνει εκλεκτικά θεματικά mixtapes, το Akropolis reconstruction του Μαρμαρινού (δεν μου άρεσε), κάθε μέρα κάποιος γιορτάζει-όλοι Κριοί, τσιγάρα στο μπαλκόνι και ξαναφύτεμα στις γλάστρες, ένα ταινιάκι για τον αυτοκαταστροφικο Terry Papadina, πολλές βραδινές συζητήσεις μετα μουσικής... Μουσική παντού - πληροφορία-πληροφορία-πληροφορία, κρασαρισμα, αλτσχάιμερ, φορμάτ δεν γίνεται. Σημειώνω όπου μπορώ πράγματα που θέλω να κάνω να δω η να πω. Δεν μιλάω. Γράφω. Η μνήμη μου κρατάει το πολύ μια εβδομάδα, η Ισλανδική στάχτη κοντεύει κι αυτή τόσο, η φύση υπενθυμίζει την... παρουσία της (και οι παραγγελίες μου αργούν να φτάσουν). Θυμάμαι την ευφορία της Παρασκευής και τον κυριολεκτικά -πανέξυπνο, καλοδουλεμένο, πολυεπίπεδο- Fantastic Mr.Fox, του -όσα ναρκωτικά και να πάρω δεν θα αποκτήσω ποτέ την ευρηματικότητα του- Wes Anderson. Weeds!

[* out of memory]

statement

[enlarge]

Do you love me [?]

-Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ότι κάποιο από τα παιδιά σου θα μπορούσε να ζήσει μια ζωή σαν τη δική σου στα 20 του; Ανησυχείς γι’ αυτό;

-Όχι. Γιατί να ανησυχώ;

-Ξέρεις, για διάφορους κινδύνους. Όπως για παράδειγμα τα ναρκωτικά.

-Τα ναρκωτικά δεν με ανησυχούν. Αν γίνει junkie και χτυπάει ενέσεις θα είναι ένα πρόβλημα, αλλά αν καπνίζει χόρτο δε μου καίγεται καρφί. Αν καταλαβαίνει τι κάνει δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Θα είχα όμως μεγάλο πρόβλημα αν μια μέρα ερχόταν σπίτι με καπελάκι burberry’s, μια εξάδα μπίρες στο χέρι του και μια μπάλα ποδοσφαίρου! Αυτό με κάνει να ανησυχώ πραγματικά. Είναι κάτι που δεν θα ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω. Γάμησέ τα. Υπάρχουν χειρότερα πράγματα από το να παίρνει κάποιος ναρκωτικά. Όπως το να παίζει ποδόσφαιρο. Καταλαβαίνεις τι εννοώ... είναι πολύ συγκεκριμένος ο τύπος ανθρώπου που παίζει ποδόσφαιρο. Είναι κακομαθημένος, είναι ψυχοπαθής... Το junkie είναι ένα πραγματικά άκακο άτομο. Θεωρείται μεν απειλή, αλλά υπάρχουν πολλοί χειρότεροι άνθρωποι. Αυτοί ας πούμε που κλωτσάνε τη μπάλα. Το μόνο πρόβλημα με το junkie είναι ο απίστευτος χρόνος από τη ζωή του που πάει χαμένος. Μηδέν σχέσεις, Μηδέν επιτυχίες...

Συνέντευξη στα καμαρίνια

The last days of March

- Αναρωτιέμαι -μιας και είναι νωρίς ακόμα για να σαλπάρουν τα πλοία για την Ικαρία και τη Γαύδο- που να είναι όλοι αυτοί οι επαγγελματίες διαδηλωτές, οι υποτιθέμενοι αναρχικοί, οι "αριστεροί" υπερασπιστές των μειονοτήτων και οι πολέμιοι της κοινωνικής αδικίας, αυτοί που σπάνε την Αθήνα με κάθε ευκαιρία και μετά τρέχουν και κρύβονται, είτε στα Εξάρχεια, είτε στα σπίτια τους στα βορεια προάστεια. Που είναι όλοι αυτοί τώρα που σκοτώθηκε ένας 15χρονος Αφγανός και όχι Έλληνας (αν και έχω την εντύπωση ότι αν ο Α.Γρηγορόπουλος δεν είχε δολοφονηθεί στα Εξάρχεια δεν θα γινόταν τέτοια φασαρία) απο βόμβα τρομοκρατικής οργάνωσης? Γιατί δεν είναι στους δρόμους? Και γιατί δεν βγήκαν στους δρόμους πριν κανα μήνα όταν απο σφαίρα αστυνομικού πάλι, σκοτώθηκε ένας Αλβανός πιτσιρικάς στο Βύρωνα? Και γιατί δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί οι ψευτοεπαναστάτες ότι με αυτές τις συμπεριφορές πετυχαίνουν τα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα και ότι σιγά σιγά το σύνολο των ανθρώπων γίνεται όλο και πιο συντηρητικό? Στερούνται νοημοσύνης? Δεν έχουν αντιληφθεί ότι πλεόν κινούνται στην ιδια πλευρά με τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής και ότι αν δεν σοβαρευτούν θα ταυτίζονται μαζί τους? Τα γνωρίζουν όλα.

- Οι προηγούμενοι δίσκοι και των 2 δεν ήταν ακριβώς απογοήτευση αλλά είχαν έντονα τα συμπτώματα κοπώσεως και έλλειψης πρωτοτυπίας. Κι 'ομως και τα κοκοροζια και οι Kammerflimmer έβγαλαν διαμάντια (αν θέλω να γίνω υπερβολικός).

- Πασπαλισμένο με πολύχρωμους ήλιους και φεγγάρια, φοίνικες και smileys έφτασε χθες στα χέρια μου το πολυπόθητο δέμα απο την Αγγλία. Η μικρή Κ. είχε επιμεληθεί τη συσκευασία και τα καλούδια έφτασαν σώα. Ok, άλλοι παραγγέλνουν δίσκους, άλλοι ρούχα και βιβλία... ο καθένας με τα θεματάκια του.

- Πρωταπριλιά!

Άσπρο-Μαύρο

Σύμφωνα με τα ΜΜΕ (δυστυχώς και των σοβαρών εφημερίδων συμπεριλαμβανομένων) πρέπει σιγά- σιγά να κάνουμε χώρο στα σπίτια μας (όσοι δεν μεταναστεύσουμε) για τις προμήθειες σε γάλα, ρύζι, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, τσιγάρα ίσως πριν ακριβύνουν, αγαθά εν γένει, γιατί ο αέρας μας τελειώνει. Κάποιοι γελοίοι διέδωσαν ότι στο νομισματοκοπείο κόβουν δραχμές. Ζόφος.

Μαζί με όλα τα δεινά που υποτίθεται οτι φέρνει το 2010, έχουμε και τις διάφορες "συνομοταξίες" που άρχισαν να χαίρονται. Συμβαίνει άλλωστε με κάθε καινούρια χρονιά, πόσο μάλλον φέτος. Για τους τσαρλατάνους καταστροφολόγους-μελλοντολόγους π.χ, the time has come, είμαστε μια ανάσα απο τους τίτλους τέλους του 2012. Για τους θρησκόληπτους ηθικολόγους κατευθυνόμαστε ολοταχώς προς την κόλαση χρόνο με το χρόνο (το γνωρίζαμε και πριν τη Τζούλια), για τους απλά απαισιόδοξους η οικονομική κατάσταση ήταν το κερασάκι στην τούρτα (η τούρτα όμως ήταν φαγωμένη χρόνια πριν), για τους γραφικά απαισιόδοξους το κάθε πέρσι και καλύτερα φαίνεται να παίρνει ρεβάνς φέτος (μόνο που αν πραγματικά το πιστεύεις αυτό απλά δεν έχεις καταλάβει ότι έχεις πεθάνει). Για τους κατ'επάγγελμα οικολόγους η ώρα της εκδίκησης της γης έχει περάσει, δυστυχώς δεν προλάβαμε να κάνουμε κάτι, άρα θα υποστούμε τις συνέπειες (ναι ok αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε, γι αυτό εκτός απο τα συμβολικά ον-οφ στους διακόπτες ας προτείνει κάποιος κάτι ρεαλιστικό κι ας αναλάβουμε όλοι "τις ευθύνες μας"). Ο κατάλογος είναι μεγάλος.

Δεν ήμουν ποτέ ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος του κόσμου αλλά κάθε νέα χρονιά την έβλεπα σαν ευκαιρία να ξεκινήσω κάτι καινούριο και να διορθώσω κάτι απο τα παλιά. Λίγες φορές τα κατάφερνα αλλά δεν έχει καμία σημασία.

Ένα καλό "αντικαταθλιπτικό" είναι ότι μέσα σε 3 μόνο μήνες το '10 έχει φέρει κάποιους εξαιρετικούς νέους δίσκους, που σίγουρα, μα σίγουρα, θα είναι μέσα στους καλύτερους της χρονιάς (μεγάλο θέμα αυτό με τις λίστες για να αναλυθεί τώρα). Στα χρόνια του γρήγορου downloading, δηλαδή την τελευταία πενταετία, δεν έχω ακούσει κανέναν δίσκο περισσότερες φορές απο όσες έχω ακούσει φέτος αυτόν του Gonjasufi. Αγροίκος στην όψη, γιόγκι μυστικιστής, ερημίτης, ψιθυρίζει, ραπάρει, μουγκρίζει επάνω στον μπασταρδεμένο -μερικές φορές hiphop μερικές όχι- ρυθμό των εταίρων Flying Lotus και Gaslamp Killer. Τραχύς ήχος, επιρροές απο Ανατολή και Δύση, ένας γνήσια λαϊκός δίσκος είναι η καλύτερη κυκλοφορία της Warp εδώ και πάρα πολυ καιρό. Ο Caribou απο την άλλη κυκλοφορεί το Swim, τον πιο "βατό" δίσκο του ως τώρα νομίζω, που για μένα μπορεί άνετα -σε καλλιτεχνικό επίπεδο- να συγκριθεί με το Start breaking my heart που είχε κάνει ως Manitoba. Ότι πρέπει για τις καταπληκτικές ανοιξιάτικες μέρες που έχουν έρθει. H Joanna Newsom λύνει τις κοτσίδες της και αρχίζει να φωτογραφίζεται ως ντίβα. Εντυπωσιακή αλλαγή στην εμφάνιση και επιστροφή με το τριπλό Have one on me χωρίς καμία ιδιαίτερη εξέλιξη στον ήχο -ίσως λίγο περισσότερο φως απο τους προηγούμενους- αλλά αν δεν ανήκεις στο στρατόπεδο που τη μισεί τότε θα παίζει στον player απο το πρωί μέχρι το βράδυ. Τέλος, ο σεβάσμιος Gil Scott Heron όχι μόνο έβγαλε έναν φρέσκο δίσκο του σήμερα, το I'm new here, τον υποστηρίζει ερχόμενος και στην Αθήνα στις 23/5. Τα ανωτέρω αντικαταθλιπτικά κυκλοφορούν στα περισσότερα ενημερωμένα blogs εδώ και καιρό οπότε αν πρέπει να προτείνω κάτι σχετικά άγνωστο ακόμα, αυτό είναι μια ηλεκτρική λειτανία, μισή ελληνική.

ψι-ψι

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να είμαι γάτα. Όχι σαν τη δικιά μου τη φοβιτσιάρα, σαν τις άλλες που είναι έξω στη γειτονιά. Που ξαπλώνουν όπου βρουν και λιάζονται με τις ώρες. Καθώς κατεβαίνω η ανεβαίνω τα σκαλιά στο άλσος βλέπω καθημερινά τουλάχιστον 15 γάτες χυμένες, επάνω σε αυτοκίνητα, μέσα στα χόρτα, στα σκαλιά, στην είσοδο της πολυκατοικίας η καθισμένες σε παρατημένες καρέκλες δίπλα σε κάδους. Οι περισσότερες της παρέας δεν φοβούνται καθόλου και σ'αφήνουν να τις χαϊδέψεις, αν είσαι τυχερός μπορεί να σου γουργουρίσουν κιόλας. Σήμερα το πρωί αφού δεν πρόλαβα το ραντεβού στο γιατρό, ήπια έναν ωραίο καφέ στο Αερόστατο κόντρα στον ήλιο. Στο δρόμο για το γραφείο βρήκα αυτήν που όχι μόνο έκατσε να την φωτογραφίσω αλλά ήρθε μόνη της για να τριφτεί.

Make my day

An entertaining and cheeky music video for “70 Million”, hit song by Franco-American band, Hold Your Horses!, offers a wink at art history as band members playfully reconstruct famous paintings in an off the wall lyrical interpretation all their own.

Yes darling, this is art too!

Die fetten Jahre sind vorbei

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες. Ο τίτλος της εξαιρετικής ταινίας του Hans Weingartner είναι πιο επίκαιρος απο ποτέ. Μια παρέα εισβάλει στα σπίτια πλουσίων οικογενειών και τα κάνει άνω-κάτω. Δεν κλέβουν, δεν θέλουν να αρπάξουν υλικά αγαθά. Θέλουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Αλλάζουν θέση στα έπιπλα, πετάνε καναπέδες στην πισίνα, προσπαθούν να αναστατώσουν την ήρεμη και βολεμένη ζωή τους. Θέλουν να "εκπαιδεύσουν" τα πλούσια "θύματα" τους με αυτόν τον τρόπο ώστε να αλλάξουν τρόπο ζωής. Όταν φεύγουν αφήνουν πάντα το ίδιο σημείωμα.

Στην Ελληνική πραγματικότητα κανείς δεν θέλει να δεχτεί ότι αυτές οι μέρες της αφθονίας έχουν περάσει. Οι δημόσιοι βγαίνουν στους δρόμους γιατί κόβονται τα αδικαιολόγητα επιδόματα που έπαιρναν, οι αγρότες κόβουν τη χώρα στα δύο γιατί οι επιδοτήσεις της Ε.Ε τελείωσαν -μάλιστα είναι και οι ίδιοι αγρότες του ΚΚΕ που επι χρόνια φώναζαν να βγούμε απο την Ε.Ε, τις επιδοτήσεις της οποίας όμως τσέπωναν κάθε χρόνο χωρίς να αλλάζουν, χωρίς να βελτιώνουν τις καλλιέργειες τους, τώρα που δεν έχει άλλο πάλι φωνάζουν- οι απολυμένοι της Ολυμπιακής απαιτούν να μπουν σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου με τους ίδιους υπέρογκους μισθούς, η σιχαμερή φυλή των ταξιτζήδων απεργεί γιατί δεν θέλει ούτε να φορολογείται ούτε να κόβει αποδείξεις, το ίδιο και τα βενζινάδικα, οι εφοριακοί, οι δικαστικοί, οι περιπτεράδες κ.ο.κ. Κανείς δεν θέλει να πληρώσει φόρους. Λογικό.. Οι καιροί όμως ήταν πάντα δύσκολοι δεν έγιναν τώρα, ο καθένας έκλεβε τον διπλανό του πάντα και οι δυο μαζί το κράτος. Κανείς δεν αντιδρούσε. Ο Έλληνας νόμιζε ότι αυτές οι μέρες της αφθονίας θα κρατούσαν για πάντα, η αν όχι για πάντα, τουλάχιστον θα μπορούσε να καλοπερνάει για αρκετά χρόνια. Η μαμά Ευρώπη θα τον τάιζε όσο αυτός κυκλοφορούσε με τζιπ, έπαιρνε η έδινε φακελάκια, ήταν κάθε βράδυ στα μπουζούκια, διακοπές και μεγάλη ζωή. Έπινε νερό στο όνομα του Αντρέα που του έδινε τα λεφτά και στου Κωστόπουλου που τον έμαθε να τα χαλάει. Όλα κυλούσαν ήρεμα στην ηλιόλουστη αυτή χώρα. Μόνο που αυτή δεν παρήγαγε τίποτα. Μόνο καινούρια κόλπα, παράθυρα για να κλέβεις το κράτος και να μη δίνεις λογαριασμό σε κανέναν και φτηνό συνδικαλισμό. Να μην αλλάξει τίποτα. Μα φταίνε οι τωρινοί, οι προηγούμενοι, οι επόμενοι, φταίει το σύστημα, λες και αυτό δεν το φτιάξαμε εμείς. Λες και δεν είμαστε όλοι δημιουργοι αυτού του άδικου ναι, αλλά και απατεωνίστικου συστήματος. Δεν ήθελε και τόση διορατικότητα για να καταλάβει κάποιος ότι το καράβι αργά η γρήγορα θα βούλιαζε. Και ας μην υπήρχε αυτό που ονομάζουμε κρίση, μια χώρα με σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους να εργάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και άλλους τόσους να ψάχνουν μια τρύπα για να χωθούν σε αυτόν, να αράζουν όπως λένε, να μπω στο δημόσιο να αράξω, πάλι το ίδιο θα συνέβαινε. Κι εγώ έτσι μεγάλωσα. Να μπεις στο δημόσιο να αράξεις μου έλεγαν. Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, να πληρώνεσαι. Και άσε τους άλλους.. Κοίτα τον εαυτούλη σου, εσύ θα την πληρώσεις? Ναι οκ, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, τότε ας είμαστε ρεαλιστές σε όλα κι όχι όπου μας συμφέρει. Φυσικά και τα νέα μέτρα είναι άδικα για πολλούς αλλά πάντα έτσι ήταν. Δεν ζούμε στην τελεια κοινωνία. Μακάρι το ένα η το άλλο κόμμα να κάνει κατι με τους εξοπλισμούς που το μέγεθος τους είναι αδιανόητο για μια χώρα σαν την Ελλάδα, για οποιαδήποτε χώρα. Αλλά ας σοβαρευτούμε κι εμείς λίγο. Όλοι. Κι ας μην ασχολούμαστε με το γερμανικό κωλοδάχτυλο της Αφροδίτης.

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που ταξίδευα με έναν έλληνα που ζει κι εργάζεται στη Φρανκφούρτη και έπαιρνε 4.000 ευρώ το μήνα. Υπερβολικό για εμάς ακόμα και τώρα, τα μισά όμως τα έπαιρνε η εφορεία. Τα μισά? Ρώτησα εγώ. Τα μισά τα έπαιρνε η εφορεία. Γνωρίζω όμως και τις παροχές που του δίνει το Γερμανικό κράτος και την ποιότητα ζωής στην πόλη που ζει. Ας το σκεφτούν αυτό οι εαυτούληδες. Αν ελπίζει κάτι κάποιος σε αυτή τη χώρα (αν), είναι, η δύσκολη αυτή κατάσταση που επικρατεί (και οι όποιες αλλαγές) να γίνει η αφετηρία για να σοβαρευτούμε και να αλλάξουμε νοοτροπία. Γιατί αυτό που λέγεται, ότι "για να ξαναγεννηθείς πρέπει να πιάσεις πάτο", δεν ισχύει πάντα. Και τότε ούτε τον εαυτούλη μας δεν θα μπορούμε να σώσουμε.

R.I.P

Vic Chesnutt 1964-2009

Mark Linkous 1962-2010

Η ειρωνία είναι ότι οι δυο τους συνεργάστηκαν πριν λίγο καιρό για το πολύ καλό Dark night of the soul. Αν και οι αυτοκτονίες είναι κάτι συνηθισμένο πια στον -ας τον πουμε- rock τρόπο ζωής, ποτέ δεν παύουν να με εκπλήσσουν και μερικές φορές, αφού έχω ψάξει πριν λίγο για τη ζωή τους, συνήθως όταν πέφτω στο κρεβάτι πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να καταλάβει, κάτι. Μάταια. O Mark Linkous (Sparklehorse) και ο Vic Chesnutt μου ήταν δυο πολύ συμπαθείς προσωπικότητες απο το χώρο της μουσικής, δυο ήρεμες δυνάμεις και έφυγαν με περίπου 2 μήνες διαφορά. Ο ένας με χάπια, ο άλλος με όπλο.

Bas Slam

Στο Goethe οι ετοιμασίες είχαν ξεκινήσει νωρίς, Γερμανοί γαρ. Slam poetry. Bas Böttcher. Η πρώτη "επαγγελματική" παράσταση του είδους στην Αθήνα κλπ κλπ απο το δελτίο τύπου. Πολύ απλά στημένα όλα, πολύχρωμα τραπεζάκια και καρέκλες κολλητά η μία στην άλλη, μικρή σκηνή και προτζέκτορας. Το ίδιο απλός και καλοσυνάτος και ο Bas που "ράπαρε" με την ποίηση του μπροστά σε ένα μικρό αλλά θερμό κοινό, πολύ θερμότερο απο το δεκαπλάσιο που θα βρισκόταν σε μια αίθουσα κινηματογράφου για το Βερολινέζικο next big thing. Στο λιγοστό κοινό του Bas όμως τα ειλικρινή χαμόγελα δεν έσβησαν ποτέ. Αντίθετα, το όψιμο ενδιαφέρον για τη Γερμανική κουλτούρα των Αθηναίων, που χύνουν (sorry) ακούγοντας Βερολίνο, μάλλον εξαντλείται αποκλειστικά στη μόδα, στις Ζωές των άλλων και στην εναλλακτική trendy -ποδηλατική- στάση ζωής. Που δεν είναι καθόλου άσχημα βέβαια, αν γνωρίζεις σε ποιά πλευρά είσαι...

Ρομαντισμός, κυνισμός και μαύρο χιούμορ χαρακτηρίζουν τη γλώσσα του Böttcher και μακάρι να μπορούσα να επιχειρήσω μια μικρή μετάφραση απο τα γερμανικά σε κάποιους στίχους (στην παράσταση υπήρχαν υπερτιτλοι), αλλά ακόμα είμαι σε επίπεδο νηπίου. Βρήκα όμως διάφορα βιντεο απο παραστάσεις του και το Blumenblüten στα Αγγλικά.

FLOWER BLOSSOMS

Whether bound in a bunch on sale with filler gree

Whether grown in greenhouses with guano dung

Whether in vases, flower beds, borders, or pots

Whether on forest floors, in fields, along the wayside or riverbank

Flower blossoms, you’ve been had

Flower blossoms, you’ve been betrayed!

They print you on tacky wallpaper and paste you up

They spray golden gloss paint on you if you’re not pretty enough

They crochet you into pot holders and then scorch you

They print you on toilet paper and use you to wipe butts

Flower blossoms, you’ve been had

Flower blossoms, you’ve been betrayed!

They reconstruct you in plastic and then shoot at you at amusement parks

They use you to decorate lecterns of military dictators

They call you pansies, knotgrass, or marsh marigolds

Men give you away as a bouquet when they’ve been unfaithful

Flower blossoms, you’ve been had

Flower blossoms, you’ve been betrayed!

They pluck your petals to determine if they’re loved

They misuse you in advertising, for example for Lux

They even eat your buds as artichokes or capers

Some smoke you in pipes and get high on you

Flower blossoms, you’ve been had

Flower blossoms, you’ve been betrayed!

Your scent hangs from rearview mirrors in the shape of little tree air fresheners

They wrap you in cellophane with other green stuff

They dry you and turn you into potpourri

They’ve even named false money after you

Flower blossoms, you’ve been had

Flower blossoms, you’ve been betrayed!

Weekend

Η φιλία παραμένει αντιφατική, καθότι συνδεμένη με τη μη φιλία, και το παιχνίδι της, που δεν συνδέει απλώς άτομα, διαπερνάει όλους αυτούς που υπο τον ρυθμό του χρόνου δεν είναι "όντα" που μπορούν να πουν τα πάντα ο ένας στον άλλον ή να κάνουν τα πάντα μαζί , αλλά αποσπάσματα μιας μεγάλης περιπέτειας, που υπερβαίνει κατα πολύ τις ψυχολογικές και κοινωνικοϊστορικές περιπέτειες. Εν πάση περιπτώσει, ακόμη κι αν γίνεται κατανοητή με βάση το παιχνίδι της ολόκληρης σχέσης, κάθε φιλία παραμένει συγκεχυμένη. Δεν αναπτύσσεται μέσα στο χρόνο, αλλά ρυθμιζόμενη απο αυτόν, μπορεί να δοκιμαστεί σε μια άλλη σχέση με το χρόνο. Καθώς δεν απελπίζεται απο το παρελθόν, δεν εξαντλείται στην επικαιρότητα αλλά υποδέχεται το κάλεσμα της παρουσίας, γνωρίζοντας ότι ολόκληρα τμήματα του μέλοντος ανήκουν ήδη στο παρελθόν, παραμένει διαθέσιμη σ' αυτό που οδηγεί στο μέλλον, το οποίο δεν είναι απλώς ο μελοντικός χρόνος και δεν θα συμβεί ποτέ σε όλη του την αγνότητα, δεδομένου ότι καμία στροφή δεν είναι ολοκληρωτικά ριζική.

Κώστας Αξελός-Γράμματα σ' ένα νέο στοχαστή, εκδόσεις Εξάντας.

Αναρωτιέμαι, αν μιλά κανείς στον εαυτό του, έτσι καθώς μιλώ εγώ. Αναρωτιέμαι αν είμαι τρελός. Καταλήγω στο συμπέρασμα πως είμαι διαφορετικός. Κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, απο όποια μεριά κι αν το κοιτάξεις. "Χένρυ, λέω μέσα μου, καθώς ανασηκώνομαι αργά απ' τη βεράντα και τεντώνομαι τινάζοντας τα παντελόνια μου και φτύνοντας την τσίχλα. Χένρυ, είσαι ακόμα νέος, μόλις βγήκες απ' τ' αυγό, κι αν τους αφήσεις να σ' αρπάξουν απ' το λαιμό θα' σαι βλάκας, γιατί είσαι καλύτερος απ' όλους τους, μόνο που πρέπει να απαλλαγείς απ' τις λαθεμένες ιδέες που' χεις για την ανθρωπότητα. Πρέπει να καταλάβεις, Χένρυ, παιδί μου, πως έχεις να κάνεις με μαχαιροβγάλτες, με κανίβαλους. Αυτό είναι όλο. Γι' αυτό άντε κέρασε τον εαυτό σου ένα φλιτζάνι παγωμένη σοκολάτα και καθισμένος στον πάγκο του μπαρ κράτα τα μάτια σου ανοιχτά και ξέχνα τα πεπρωμένα της ανθρωπότητας, αφού μπορείς ακόμα να βρεις μια γυναίκα, που θα μπορέσει να σου ξαλαφρώσει τους ορχεις και να σ'αφήσει μια γλυκιά γεύση στο στόμα, στη θέση της δυσπεψίας, της πυτιρίδας, της βρομερής αναπνοής και της εγκεφαλίτιδας, που αφήνουν όλα τ' άλλα".

Henry Miller-Τροπικός του Αιγόκερω, εκδόσεις Ζαχαρόπουλος

Ακόμα, η εξαιρετική ταραμοσαλάτα του κυρ-Τάσου, τα αφηνιασμένα μπλε avatars που ανεβοκατέβαιναν στα πεύκα, η απόκοσμη ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο συνδυασμός αφρικανική σκόνη-νοτιάς-υγρασία, πάνω απο την ξέχειλισμένη λίμνη, περίεργοι θόρυβοι μέσα στη νύχτα και ούτε ένας χριστιανός να σου φέρει ένα προφιτερόλ όταν το έχεις ανάγκη.

x3

Πρώτη (μπορεί και τελευταία) φορά σε γήπεδο. Σε μεγάλο γήπεδο. Ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του, άλλος βρίζει το διαιτητή χωρίς λόγο, άλλος τον διπλανό του, οι περισσότεροι τον "πούστη ολυμπιακό", τον τύπο που πουλάει πασατέμπο κ.ο.κ. Πάντως όλοι σε κάποιον τα χώνουν. Μπορεί ένα κυριακάτικο απόγευμα στο γήπεδο να λειτουργήσει και ως μια ιδιότυπη ψυχοθεραπεία? Τόσος συσσωρευμένος θυμός και ένταση που διοχετεύονται την υπόλοιπη εβδομάδα? Έχει παρατηρήσει κανείς τη συμπεριφορά των δικών του ανθρώπων στο γήπεδο? Τους γνωρίζει καλά τελικά? Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να είσαι ο παρατηρητής εκεί μέσα (αν αντέξεις) όπως και μεγάλη πλάκα αν είσαι τυχερός και "κρυφακούσεις" κανέναν σπαρταριστό μονόλογο κάποιου "ταλαίπωρου" όπου ούτε στον κινηματογράφο δεν μπορείς να φανταστείς. Όπου ανάμεσα στα γρυλίσματα και στα χειροκροτήματα μπορεί να βρίζει γκόμενα, πεθερά, πολιτικούς, την πουτάνα κοινωνία κλπ. Έτσι μέσα σε αυτό το εμετικό τρίπτυχο της κυριακάτικης μελαγχολίας-βαλεντίνου-καρναβαλιού προστέθηκαν και τα 2 γκολ που άρπαξε ο παναθηναϊκός απο την καβάλα στο γηπεδο του. Not bad at all. Εμπειρία.

Και σε ένα κυριακάτικο τραπέζι μεταξύ φίλων αν καταφέρεις να περιοριστείς στο ρόλο του παρατηρητή, όλο και κάτι καινούριο θα ανακαλύψεις, κάποιο απο τα πρωτόγονα ένστικτα τους, όπως και στο γηπεδο.

31/12/2009

(διακόπτωντας την κυκλοφορία)

a plastic-flower performance

παραμονή πρωτοχρονιάς

οδός αθηνάς

αθήνα-ελλάδα

±±±±±

Είναι Κυριακή, βρέχει, βλέπω/ακούω σε full screen τον Ólafur Arnalds. Ισλανδία, μέταλ μπάντες, περιοδεία με Sigur ros, neo-classical, ασπρόμαυρο, sold out στο Λονδίνο, πιτσιρικάς. Αλλά τον εκτιμάς για την τέχνη του όχι για το βιογραφικό του. Θα μπορούσα να δηλώσω ευτυχής, αν δε μισούσα τις απόκριες.

Strella

Την Στρέλλα την άφηνα πάντα για αργότερα. Απο την περσινή Berlinale που εκ των πραγμάτων δεν προλαβα να την δω, εώς και την κανονική της διανομή εδώ στην Αθήνα με τις όποιες θετικές η αρνητικές κριτικές έφερε μαζί της, περίμενα να κοπάσει ο θόρυβος, το trend και ο ενθουσιασμός, το ίδιο και με τον Κυνόδοντα που δεν έχω δει ακόμα. 4 άτομα όλα κι όλα στην απογευματινή προβολή παλιακού κινηματογράφου, είδαμε μια απο τις πιο ιδιαίτερες ταινίες που μπορώ να θυμηθώ. Χωρίς να κάνω τον διαχωρισμό ξενόγλωσση η ελληνική γιατί αφενός δεν μου έρχεται στο μυαλό κάποια άλλη, ελληνική, αφετέρου γιατί είναι μια απο τις λίγες (αν και τον τελευταίο καιρό συμβαίνει συχνότερα σε άλλες τέχνες) φορές που σε καμία περίπτωση δεν σκέφτεσαι ότι -εντάξει, για ελληνική καλή είναι. Λίγες μέρες πριν είδα την Εκδίκηση της Κάταλιν Βάργκα (πέρασε και αυτή και τιμήθηκε απο την περσινή Berlinale), και ο Ελληνοβρετανός σκηνοθέτης της, Peter Strickland , μας έλεγε πόσο καλές εντυπώσεις έχει αφήσει η Στρέλλα στο εξωτερικο και ρωτούσε τι άλλο είχε κάνει πριν ο Κούτρας.

Πέρα απο την τολμηρή της θεματολογία, που ναι μεν ίσως δεν είναι πρωτεύον λόγος για να δεις μια ταινία (για μένα είναι), "αποζημιώνεσαι" σε όλους τους υπόλοιπους τομείς που μπορούν να κάνουν μια δουλειά σημαντικη η μη. Αφήγηση, χαρακτήρες, δραματουργία, κινηματογράφηση, ηθοποιία. Και στιγμές... Ίσως αυτό είναι τελικά, ένα σύνολο απο μικρές -συγκινητικές εως πολύ σκληρές για τον ανθρώπινο νου- στιγμές. Και μια ταινία -κατά τον Δ.- που πολύ θα ήθελε αλλά δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει ο Αλμοδοβαρ. Ντικ ρε...

Notes

Κάθε χρόνο την ίδια περίοδο πάντα -δηλαδή στο τέλος του Γενάρη, αρκετά καθυστερημένα- θυμάμαι ότι πρέπει να αλλάξω τα φύλλα στην ατζέντα μου/filofax whatever και πάντα έχω πρόβλημα γιατί υπάρχουν εκεί σημειώσεις σημαντικές η ασήμαντες που θα ήθελα να υπάρχουν και στη νέα χρονιά, αλλά ποιος κάθεται τώρα να περνάει μουτζούρες που αφορούν κάποια γενέθλια η συνταγές μαγειρικής η οτιδήποτε μπλαμπλαμπλα στα καινούρια φύλλα και πολλές φορές ημερομηνιακά?

Κάθε φορά σκίζω φύλλα, άλλα προσπαθώ να τα κολλήσω τσαπατσούλικα, άλλα μένουν στην άκρη του γραφείου μέχρι τη δέκατη φορά που θα τα ρίξω κάτω και θα τα ξαναμαζέψω και απο'κει κατευθείαν στα σκουπίδια. Δεν ξέρω σε πόσους συμβαίνει αυτό -όχι μόνο με τα χαρτιά, γενικά- εμένα παρα πολύ συχνά, μάλλον αυτός είναι ο κανόνας, δυσκολεύομαι πάρα πολύ σε ότι αφορά την οργάνωση και την αρχειοθέτηση. Επιλεκτικά η όχι, συνειδητα η μη δεν ξέρω την απάντηση. π.χ είμαι ψυχαναγκαστικός σε κάποια πράγματα, τα ποτήρια μου είναι πάντα άριστα τακτοποιημένα με ακρίβεια χιλιοστού μέσα στο ντουλάπι, το κερί είναι σε συγκεκριμένη θέση ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι και δεν μ'αρέσει καθόλου όταν κάποιος το κουνάει απο'κει για να ακουμπήσει π.χ το ποτήρι του. Θήκες κενές και γεμάτες με cd/dvd είναι σε στοίβες απλωμένες στην είσοδο του σπιτιού μου περιμένοντας την άριστη αρχειοθέτηση. Λογικό ακούγεται, αλλά υπάρχουν εκεί πάνω απο ένα χρόνο, απο τότε σχεδόν που μετακόμισα και η μόνη αλλαγή στη ρουτίνα τους είναι αυτή της θερμοκρασίας αφού βρίσκονται δίπλα στο καλοριφερ. Τρέμω στη σκέψη ότι κάποια στιγμή πρέπει να τα ανοίξω να δω αν έχουν στραβώσει και να τα βάλω σε τάξη. Είναι όπως με το τρέξιμο που θέλουν όλοι να πάνε το σ/κ.

Σχετικά με τις ατζέντες πάλι, κόψε-ράψε με τις σημειώσεις δεν τα κατάφερνα και ιδιαίτερα έτσι σταμάτησα πέρσι να γράφω, παρα μόνο τα πιο βασικά όπως ψώνια και πράγματα για την βαλίτσα πριν απο κάθε ταξίδι, έχοντας την εντύπωση ότι αν κάτι είναι πραγματικά σημαντικό τότε μπορείς να το θυμηθείς! Δεν ξέρω πραγματικά σε τι φάση βρισκόμουν τότε που μου ήρθε αυτή η αναλαμπή, αλλά σίγουρα δεν ήταν και η πιο έξυπνη σκέψη που έχω κάνει ως τώρα. Η μνήμη μου ήταν και παραμένει ασθενής. Φέτος πέταξα και αυτή που είχα με τα ανταλακτικά και τις τρύπες, πήρα ένα moleskine και αποφάσισα να σημειώνω εκεί τα πάντα. Έχω σημειώσει ήδη μια συνταγή μαγειρικής που σήμερα ήταν η δεύτερη αποτυχημένη (πάντως σίγουρα πιο επιτυχημένη απο την πρώτη) προσπάθεια για να την φτιάξω. Επίσης έχω βάλει "υπενθυμίσεις" σε μια ημέρα κάθε εβδομάδας του χρόνου για να ολοκληρώσω επιτέλους ένα άλλο πολύ φιλόδοξο σχέδιο που έιχα πριν καναδυο χρόνια, να περάσω τον τηλεφωνικό κατάλογο του κινητού στο χαρτί. Είχα μείνει στο Δ...

Γκρι

Έμεινα ένα χρόνο σχεδόν χωρίς τηλεόραση. Δεν με ενδιέφερε καθόλου, όταν μετακόμισα άλλωστε δεν είχα και πολύ ελεύθερο χρόνο, προσπαθούσα να τακτοποιήσω τα μηχανήματα και τα δισκάκια, να φτιάξω το σπίτι, να βρω τρόπους να μην πηδάει η γάτα στο διπλανό μπαλκόνι, λίγο αργότερα ξανάρχισαν και τα ταξίδια. Έπινα περισσότερο τότε, κάθε βράδυ έβγαινα, οπότε για τις ειδήσεις βολευόμουν με τον υπολογιστή το ίδιο και για τις ταινίες. Όταν τελικά ο καναπές μπήκε σε τέτοια θέση που δεν είχε καλή οπτική επαφή με την οθόνη άρχισα να το σκέφτομαι. Τότε ο Χ. πήρε μια καινούρια επίπεδη με αποκωδικοποιητή και άλλα έξτρα και πήρα την ίδια. Απο τότε έχω αθετήσει πολλές φορές την υποσχεσή μου, να την ανοίγω δηλαδή μόνο για ταινίες και ειδήσεις και έχω περάσει άπειρα βράδια κοιτώντας την οθόνη σαν ηλίθιος χωρίς στην πραγματικότητα να βλέπω τίποτα. Απο μία άποψη αυτό δεν ήταν και τόσο άσχημο γιατί αυτές τις ώρες ηρεμούσα λίγο και σκεφτόμουν. Πριν απ'αυτό πήγαινα συνέχεια πάνω κάτω έχοντας τη μουσική να παίζει σαν χαλί τις περισσότερες φορές. Όχι ότι δεν κόλλαγα και ώρες με μαλακίες, αντιθέτως, έχω παρακολουθήσει πρωινάδια, μεσημεριανά, τηλεπαράθυρα κλπ. Εκπομπές και ταινίες που ήθελα πάντα τις ξεχνούσα. Σκέφτομαι τους δικούς μου που η τηλεόραση γι αυτούς είναι η μόνη πηγή ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Έχουμε κάνει άπειρους καυγάδες γι αυτή. Αν ημουν καλύτερα οικονομικά θα ήθελα να τους πάρω μια καινούρια σουπερ ουάου επίπεδη σαν τη δική μου. Ναι, δεν θα τους έκανε τη ζωή καλύτερη αλλά θα τους χαροποιούσε φαντάζομαι. Λεφτά δεν έχω οπότε το ξεχνάω. Τον τελευταίο καιρό βλέπω μανιωδώς Dexter. Κατέβάσα και τους 4 κύκλους και βλέπω 2 επεισόδια τη μέρα. Δεν μπορούσα ποτέ να παρακολουθήσω σειρές, βαριομουν. Ο Dexter όμως είναι γαμώ (ωραία λέξη). Ο καιρός επίσης είναι γαμώ. Τώρα που επιτέλους κρύωσε. Πριν λίγες μέρες ανέβαινα με το τρένο στην Κηφισιά, τα τζάμια είχαν θολώσει, κάθε τόσο τα καθάριζα για να μπορώ να βλέπω έξω τη βροχή και τον κόσμο κουκουλωμένο. Είχα πολύ καιρό να βγω εκτός κέντρου και κοίταζα σα χαζός τις περιοχές που αφήναμε πίσω. Μου φάνηκαν ωραιότερες αυτή τη φορά. Κάθε τόσο μας ενημέρωναν να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα. Στο μετρό δεν υπάρχει αυτό αν θυμάμαι καλά, επίσης υπάρχει διαφορά στον κόσμο που χρησιμοποιεί τα δύο μέσα. Στον ηλεκτρικο μπαίνουν οι πάντες, στο μετρό όμως δύσκολα συναντάς ανθρώπους με εργαλεία η "στολές εργασίας". Βγαίνοντας η θερμοκρασία ήταν σαφώς χαμηλότερη, εγώ πιο χαρούμενος, φυσούσε και άρχισε ένα ψιλόβροχο -εγώ έγινα μούσκεμα- μετά σταμάτησε, όλα ήταν γκρι παγωμένα, θα ήθελα να το ονομάσω "χιονιά" αλλά δεν ήταν έτσι. Αργότερα σε ένα σπίτι με αναμένο τζάκι διπλα στο mall, τρώγαμε λουκάνικα και τους έλεγα για το προηγούμενο βράδυ μου, που ξεκίνησε με Λ.Βογιατζή συνεχίστηκε με ποτά στο φουαγέ ενός άλλου θεάτρου, μετά σε μπαρ-νησί στο Κολωνάκι και στο τέλος σε ένα japanese party στα Εξάρχεια. Πλουραλισμός. Αυτό σκεφτόμουν και στο δρόμο της επιστροφής, ότι συμβαίνουν τόσα πράγματα στην Αθήνα που οι περισσότεροι κάτοικοι της δεν υποψιάζονται καν. Πόσο μάλλον οι τουρίστες της. Σε κάποια φάση ενθουσιάστηκα με την ιδέα ενός νέου μπλογκ με πληροφορίες για την πόλη όπως την γνωρίζω εγώ, σαν όλα αυτά τα πράγματα που θα ήθελα να βρίσκω κάθε φορά που πηγαίνω στο εξωτερικό. Απο τη ιδέα όμως μέχρι την υλοποίηση ο δρόμος είναι μακρύς, ειδικά για κάποιον τόσο αναβλητικό όσο εγώ, but this is another story. Χθες βρήκα και αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο-nella fantasia.

Tomorrow, in a year

Αφού απέφυγα τη βόμβα και τα μπλόκα της αστυνομίας γύρω απο το Σύνταγμα, καθυστερημένα όπως πάντα, έφτασα στο Παλλάς με μεγάλη περιέργεια για να δω αυτήν την electro-opera όπου αν δεν υπήρχαν οι κράχτες Knife που έγραψαν τη μουσική, ακόμα λιγότεροι απο όσους είδα θα το έπαιρναν χαμπάρι. Ναι, στο βίντεο φαίνεται πολύ εντυπωσιακό και ουάου-πρωτοπορία αλλά αμφιβάλλω αν καποιος έφυγε ένθουσιαμένος απο την αίθουσα. Όχι οτι η παράσταση δεν άξιζε, απλά όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στην τέχνη, το hype που δημιουργείται πριν, δεν ξέρω αν τελικά λειτουργεί υπέρ η κατά της εκάστοτε δουλειάς. Προσδοκιών κατώτερο το έργο είναι η δική μου άποψη, αφού το κείμενο ήταν τελείως "άκυρο" μέσα στην παράσταση, ένα μεγάλο μέρος της μουσικής των Knife εξαντλήθηκε σε φτηνά εφέ και κάποιες εξυπνακίστικες ιδέες εντυπωσιασμού, κινησιολογικά -τουλάχιστον- οι ηθοποιοί/χορευτές δεν είχαν να επιδείξουν κάτι, το οποίο δεν θα σε άφηνε να στρέψεις αλλού την προσοχή σου η τουλάχιστον κάτι για το οποίο θα σε έκανε να πεις μια κουβέντα στα ποτά αργότερα. Κι όμως, όλα αυτά δεν κάνουν την παράσταση κακή η μη ενδιαφέρουσα. Ιδιαίτερα μετά την αλλαγή του σκηνικού περίπου στη μέση, το έργο έμοιαζε να μεταλλάχθηκε πραγματικά. Οι φωτισμοί έμοιαζαν πολύ έξυπνα μελετημένοι και τα σκηνικά ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακά. Σαν παραγωγή δηλαδή ήταν πολύ καλοστημένη, αυτό που δεν υπήρχε ήταν το συναίσθημα. Απο την άλλη, στα λεγόμενα "πειραματικά" η "πρωτοποριακά" έργα, ο σκοπός/στόχος, δεν είναι απαραίτητα να δημιουργήσουν ντε και καλά κάποιο "συναίσθημα", συγκίνηση, χαρά, εκνευρισμό, εντυπωσιασμό κ.ο.κ αλλά να εξερευνούν, να προτείνουν, να ανοίγουν συνεχώς νέους δρόμους, να είναι ριζοσπαστικά. Νομίζω. Αυτό που μου έμεινε σίγουρα απο τον Δαρβίνο των Δανών Hotel pro Forma είναι ο σχεδιασμός της παράστασης, η παραγωγή, το εικαστικό μέρος. Ζηλευτά, ειδικα για την φτωχή Ελληνική πραγματικότητα.

hallelujah

Θυμάμαι τον ενθουσιασμό που μου είχαν προκαλέσει οι John&Jehn την προηγούμενη χρονιά. Είχαν κυκλοφορήσει δίσκο προς το τέλος του 08, εγώ τον πρωτάκουσα αρχές του 09 και απο τότε και για τους επόμενους 2-3 μήνες νομίζω, έπαιρνα πολύ μεγάλη ευχαρίστηση όταν το μοίραζα απο' δω κι απο' κει. Κάτι ανάλογο μάλλον μου συμβαίνει και τώρα, περίπου ένα χρόνο μετά με τον Atlas Sound. Μόνο που εδώ είναι βαθύτερο. Τον ζηλεψα, απο τότε που έμαθα την ηλικία του. Γιατί, παρακολουθώντας την πορεία του με τους πολύπαθους Deerhunter, έχοντας τουλάχιστον δύο πολύ καλούς δίσκους αλλά και έναν -για μένα- εξαιρετικό, το Microcastle του 2008, ο Bradford Cox κυκλοφορεί πέρσι στην 4AD μόνος του πια ως Atlas Sound, το Let the Blind Lead Those Who Can See but Cannot Feel, κάνοντας ακόμα σαφέστερη την στροφή του σε έναν περισσότερο ηλεκτρονικό ήχο, γράφοντας στίχους σαν: chokes me until i'm dead, there are places in my head that i could never conquer, river so clear and blue, i am in love with you, river's bottom dark and blue, why do i love you? you'll drown me, you'll drown me, συμμετέχοντας σε άλλα, διαφορετικά μεταξύ τους προτζεκτ, αλλά και λαμβάνοντας διθυραμβικές κριτικές σχεδόν σε όλο το έργο του... ο Cox είναι μόλις 27. Λίγο πριν το τέλος της χρονιάς ο Atlas Sound κυκλοφόρησε το Logos. Κι αυτό ήταν μεγάλο χτύπημα. Τον ζήλεψα τον Cox. Γιατί μπορεί και συνδυάζει άψογα (!), την pop φόρμα με αυτόν τον ψυχεδελικό ambient ήχο που λατρεύω. Γιατί συνεργάζεται με τον Panda Bear και τη Laetitia των Stereolab. Γιατί είναι μικρότερος μου. Γιατί έγραψε το Quick Canal (παρακάτω) που με έκανε ίσως να θέλω να αρχίσω να "ξαναδιαβάζω" τη μουσική όπως παλαιότερα. Γιατί όπου το έδωσα παίζει στο repeat. Γιατί το Quick Canal είναι ο νέος "ύμνος" που για καιρό έψαχνα. Γιατί είναι το τραγούδι που όταν το ακούς (δυνατά) πλημμυρίζεις συναισθήματα και αυθόρμητα, θες να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Απο ευτυχία! Κι αυτό δεν του έτυχε.

i wanted to live the life of a prince

because I thought saints were born saints

so indeed we didn't stand a chance

insalubrious offshoots of nature

with heart and mind of our own

all the daughters all the sons

taking centuries to unearth the creature

heralding a stage

where consciousness is higher

taken through a costly process

of success and failure

i thought saints were born saints

i looked in the dirt

and found wisdom is learnt

through a costly process

of success and failure

Στον ουρανό του τίποτα, με ελάχιστα

Τα δέντρα ζήλευα που όσο ζουν


ανανεώνουν τη νιότη τους
με φύλλα


φύλλα προσωρινά αιώνια


ερωτευμένα με τη βροχή.


Και τα αειθαλή


με τη σταθερή ωριμότητά τους


ίσως να μη γνώρισαν ποτέ


κάτι που να τρέμουν μη το χάσουν...

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ-Εκδόσεις Καστανιώτη

2010 με

λιγότερο κυνισμό

ειλικρίνεια

περισσότερο δημιουργικό ελεύθερο χρόνο

καθαρότητα

αγάπη

σεβασμό

αγκαλιές χωρίς φόβο

λιγότερο άγχος για...καριέρα

S H A R E