ΠΥΡ ΤΟΥ ΠΥΡ

Λίγες μέρες αφότου επέστρεψα στα πάτρια και νιώθοντας -ούτως η άλλως- λίγο ξεκομμένος απο την ελληνική πραγματικότητα, αποφάσισα να πέσω με τα μούτρα στον εγχώριο τύπο και να παρακολουθώ με έναν άγριο και ένοχο φανατισμό ότι νέο συμβαίνει (τώρα). Έτσι έμαθα για τον τραγουδιστή με το χαμηλό προφίλ και τα ναρκωτικά, για τη συναυλία της Beyonce, για νέες ομάδες που κάνουν πάρτι στην Αθήνα, μυστικές τοποθεσίες, για την απίστευτα cool Θεσ/νίκη (λόγω φεστιβάλ), επερχόμενα live, reviews απο παλιότερα, νέους γαμάτους χώρους, νέους γαμάτους ανθρώπους, νέα γαμάτα έντυπα και πάει λέγοντας. Α, το πρόγραμμα είχε και τηλεόραση. Ok το ήξερα, αλλά ήθελα να (ξανα)δοκιμάσω. Είναι όπως όταν γνωρίζεις μια γυναίκα και το -συνήθως αλάθητο- ένστικτο σου σε προειδοποιεί ότι, μπα, δεν- ταιριάζετε/σου κάνει/προχωράει/σ'αρεσει πραγματικά κλπ, αλλά εσύ προσπαθείς με το ζόρι να πείσεις τον εαυτό σου να ενθουσιαστεί. Γιατί το έχεις ανάγκη εκείνη τη στιγμή, προφανώς. Έτσι, όλες αυτές τις τεμπέλικες (αλλά όχι και ανέμελες) μέρες, ανάμεσα σε στοίβες απο περιοδικά και εφημερίδες και την τηλεόραση στο mute, μάταια, έψαχνα να βρω κάτι απο όλα αυτά τα νέα γαμάτα πράγματα, να μου τραβήξει το ενδιαφέρον, να "ξαναμπώ στο κλίμα" (λες και το είχα ανάγκη). Μάταια. Γάματα. Μέχρι τη στιγμή που το μάτι μου πέφτει στην αναμένη τηλεόραση και στον με μεγάλα γράμματα τίτλο ΠΥΡ ΤΟΥ ΠΥΡ. Στην αρχή δεν κατάλαβα τίποτα αλλά μετά έδειξε κάτι υπολογιστές και προγράμματα ανταλλαγής αρχείων οπότε δυνάμωσα την ένταση για να καταλάβω. Και κατάλαβα... Το ρεπορταζ αφορούσε την διακίνηση παιδικής πορνογραφίας και ένας αστυνομικός εξηγούσε (με τη δική του ντοπιολαλιά) ότι αυτό γίνεται πια και μέσω των απλών peer to peer προγραμμάτων που κατεβάζουμε μουσική κλπ. Τα τσακάλια-ρεπορτερ όμως προφανώς δεν είχαν ακούσει ποτέ τους τη συγκεκριμένη λέξη και θέλοντας να την μεταφέρουν όσο γίνεται πιο απλά στο μέσο έλληνα την έγραψαν όπως την έγραψαν, προσθέτοντας έτσι και λίγη κινδυνολογία, λίγο πανικό. Γιατί λογοπαίγνιο, δεν τους έχω ικανούς να έκαναν. Η τεχνολογία φταίει για όλα-ήθελαν να περάσουν με αυτήν την πουτ δε κοτ ντάουν αισθητική τους. Το καταραμένο ιντερνετ. Έχει πλάκα, γιατί απο την άλλη, το μόνο πραγματικά ενδιαφέρον άρθρο που διάβασα έχει να κάνει με αυτήν και την ανάπτυξη της. Και ειδικά για κάποιον σαν εμένα που έχει μια λόξα απο μικρός με το sci-fi και που πιστεύει ακράδαντα ότι τα περισσότερα απο όσα έχουμε δει να συμβαίνουν στις "μελλοντολογικές" ταινίες θα τα δούμε στην πραγματικότητα σύντομα (όχι τόσο όσο πίστευα), έρχεται να επιβεβαιώσει σε μια συνεντευξή του ο επιστήμονας-εφευρέτης-συγγραφέας Ray Kurzweil, στο περιοδικό Vice. Ο τύπος θέλοντας να καταπολεμήσει τις επιθέσεις του χρόνου τρέφεται με ένα κοκτειλ απο 100 βιταμινούχα σκευάσματα, μέταλλα και συμπληρώματα διατροφής, με σκοπό να ζήσει όσο περισσότερο γίνεται για να δει τις προφητείες του να εκπληρώνονται. Αναφέρει μεταξύ άλλων (...) Τελικά θα έχουμε ολοκληρωτική νανοτεχνολογια, που ουσιαστικά είναι η αναδιοργάνωση της ύλης και της ενέργειας σε μοριακό επίπεδο, μέσω διαδικάσιών πληροφορικής. Όταν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, τότε θα μπορώ να σου στέλνω με email μια τοστιέρα ή ένα τοστ ή μια μπλούζα ή ακόμα κι ενα πάνελ ηλιακής ενέργειας ή μια μονάδα γιατην κατασκευή στέγης η μεταφορικών μέσων. αυτά που θεωρούμε τώρα φυσικά προϊόντα θα γίνουν αρχεία πληροφοριών-επισυνάψεις σε email. Ήδη υφίσταται αυτό σε κάποια είδη. Πριν 10 χρόνια αν ήθελα να σου στείλω μια ταινία θα έπρεπε να σου τη στείλω πακέτο με τη Fedex. Τώρα μπορώ να στη στείλω συννημένη σ'ενα email, και το ίδιο ισχύει για ένα αρχείο μουσικής η ακόμα και ένα βιβλίο. αυτά που κάποτε ήταν απτά πράγματα τώτα μεταφέρονται ως αρχεία δεδομένων (...) Not bad. (...) Μέχρι το 2029 θα έχουμε όλα τα μοντέλα και τους προσομοιωτές των περιοχών του εγκεφάλου και βασισμένοι σε αυτά θα χτίσουμε τα πρότυπα του λογισμικού, θα συνδέσουμε δηλαδή τους αλγόριθμους της ανθρώπινης νοημοσύνης. Έτσι οι μηχανές θα έχουν πρόσβαση στους πρωτογενείς κώδικες τους και θα τους μεταποιούν οι ίδιες ώστε να γίνουν ακόμα πιο προσιτές (...) Για την εικονική πραγματικότητα λέει: Μέχρι το 2030 η εικονική πραγματικότητα θα είναι τόσο αληθινή και ελκυστική όσο και η πραγματική πραγματικότητα και όλη η προεργασία θα γίνεται μέσα στο ίδιο μας το νευρικό σύστημα. Δηλαδή, τα νανορομπότ στον εγκεφαλό σου -τα οποία θα φτάνουν εκεί απο τη ροή του αίματος σου χωρίς εγχειρήσεις- θα κλείνουν τα σήματα που έρχονται απο τις πραγματικές αισθήσεις σου και θα τα αντικαθιστούν με σήματα τα οποία θα δέχεται ο εγκεφαλος σου απο το εικονικό περιβάλλον (...) Λέει πάρα πολλά κι ενδιαφέροντα, αλλά και τόσο άγνωστα στον περισσότερο κόσμο, ο Kurzweil, που πραγματικά σε βάζει σε μια διαδικασία να σκεφτείς. Ναι, μπορεί και να τρομάξεις. Αλλά πολύ θα ήθελα τώρα να μπορούσα να μεταφέρω όλο το κείμενο στην οθόνη με κάποιο τρόπο και όχι να κάθομαι να γράφω. Anyway, στην τελευταία ερώτηση του δημοσιογράφου, αν όμως αλλάξουμε αυτό που είμαστε, πώς θα είμαστε ακόμα άνθρωποι? Αυτός απαντάει: Λένε ότι αν ο εγκέφαλος σου είναι 99% μη βιολογικός, τότε δεν είσαι πια άνθρωπος. Αλλά εξαρτάται απο τον ορισμό της λέξης. Κατ'εμε, για παραδειγμα, ο άνθρωπος είναι ακριβώς αυτο- το είδος που αλλάζει αυτό που είναι. Κοίταξε τους σημερινούς ανθρώπους, δεν μείναμε καθηλωμένοι στη γη, ούτε καν στον πλανήτη μας, δεν έχουμε περιοριστεί ποτέ απο τα όρια της βιολογία μας. Το αναμενόμενο όριο ζωής ενός ανθρώπου πριν 1000 χρόνια ήταν 23 χρόνια. Έχουμε αλλάξει με πολλούς τρόπους. Μπορώ να βγαλω μια συσκευή απο την τσέπη μου και πατώντας μερικά πλήκτρανα έχω πρόσβαση σε όλη τη γνώση της ανθρωπότητας. Ποιο άλλο ον το έχει κάνει ποτέ αυτό? Αρα αυτή είναι η φύση του ανθρώπου: να ξεπερνάει τους περιορισμούς του.

Μια φορά κι έναν καιρό

Είδα το ταξίμετρο να γράφει 15 λίρες και τον ταξιτζή να μου επιστρέφει 1,5 πίσω γιατί με πήγε 20 μέτρα παρακάτω. Είδα το μεγαλύτερο traffic που έχω δει ποτέ. Είδα σκιουράκια, αληθινά, με το βελανίδι στο στόμα. Μια κυρία πίσω μου (απο την Αμερική) φώναξε, A Fox! Είδα το χειρότερο ξενοδοχείο που έχω δει και έχω μείνει ever. Είδα τεράστια κίτρινα φύλλα να πέφτουν, την άλλαγή των εποχών. Είδα -ακόμα μια φορά- το Πεθαίνω σαν χώρα και ένα πλήθος Γάλλων να χειροκροτεί. Είδα αφιερώματα σε Bausch, Marin, Cunningham κ.α στο Vidéodanse 2009. Είδα τεράστια ποικιλία απο toys, accessories, whatever, πάμφθηνα. Είδα ένα μπουκάλι νερό να κοστίζει 4 ευρώ και ένα πιάτο λαζάνια 25!! Είδα το πορτοφόλι μου να αδειάζει επίσης πολλές φορές.

Είδα μάτια χαρούμενα και άλλα λυπημένα, μάτια να λάμπουν απο ενθουσιασμό, όμορφα, παιδικά, μάτια κατεβασμένα θλιμένα, μπέρδεμα. Είδα την αστυνομία να μην κάνει άλλη δουλειά απο το να μαζεύει τους μεθυσμένους των πόλεων και να τους βάζει σε ασθενοφόρα, λυπήθηκα. Είδα μια τεράστια συγκέντρωση/γιορτή/happening για τα δικαιώματα των gay, το έτος 2009. Λυπήθηκα δις. Είδα πολλούς άστεγους στους δρόμους, περισσότερους απο την Αθήνα. Είδα τον καταναλωτισμό σε όλο του το μεγαλείο. Είδα το καφέ της Αμελί! Είδα τις πατούσες μου θρυματισμένες απο το πολύ περπάτημα. Είδα ωραία μεγαλόπρεπα κτίρια, απέραντους στυλιζαρισμένους κήπους, ποτάμια, καθαριότητα. Αστική ομορφιά. Είδα τηλεόραση, χάλι, μπορεί η δικη μας να ειναι καλύτερη. Είδα φρικιά στους δρόμους, όχι με σκύλο, αλλά πρώτη φορά με γάτα, με λουρί. Και παιδιά με λουρί επίσης. Είδα αγαπημένα πρόσωπα, αποχαιρέτησα κάποια, γνώρισα καινούρια και είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος γι αυτό. Είδα νεαρές να πλέκουν μέσα σε μετρό και λεωφορεία, όπως παλαιότερα θα διάβαζαν. Είναι το πλέξιμο το νέο trend? Μου έκανε εντύπωση.

Είδα τους "λουκανικάνθρωπους" να αλλάζουν βάρδια, νόμιζα ότι ένας καθόταν μέσα στο κρύο όσο αντέξει. Είδα μουσεία, γκαλερί, performances, installations, screenings, shit! Τέχνη γενικότερα. Παντού. Πράσινο. Δεινόσαυρους και αλογατάκια. Είδα το άγχος και τη δίψα του Σαββατόβραδου στα μάτια των ανθρώπων, την επιτηδευμένη διασκεδαση, το πρέπει. Πρέπει μέσα σε 3-4-5 ώρες να χορέψουν, να πιουν και να πηδηχτούν για όλη την εβδομάδα. Για όλο το μήνα. Τρόμος και θλίψη. Το κενό έρχεται την άλλη μέρα, αν είσαι τυχερός και μπορέσεις να πας στο σπίτι σου και δεν ξεμείνεις σε κανα πεζοδρόμιο μισόγυμνος μεσα σε εμετούς. Είδα διάσημους τάφους, Τριφό, Ζολά κλπ, ο τάφος του Μορισον στο ίδιο νεκροταφείο όπως μας έλεγαν, ήταν αστικός μύθος. Είδα το κινητο μου να αναβοσβήνει συχνά απο μηνύματα φίλων. Είδα την καθημερινότητα, αυτό που με ενδιέφερε να δω. Είδα κι ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν μπορώ να θυμηθώ, είναι κι αυτή η πάθηση που έχω. Είδα έναν άντρα να πέφτει (που έλεγε κι ο Αγγελάκας), νόμισα ότι ήμουν εγώ, αλλά γρήγορα σηκώθηκε και συνέχισε (ευτυχώς).

Bon Iver