17 Νοέμβρη

[το κρασί και τα κάστανα πάνε μαζί λέει η γιαγιά]

Η επιστροφή (στην πόλη, καθημερινότητα, εργασία&χαρά κλπ κλπ), συνοδεύεται πάντα απο ανάμεικτα συναισθήματα. Αν δεν συμβαίνει αυτό τότε κάτι πάει στραβά. Η οποιασδήποτε μορφής αλλαγή των καθημερινών σου συνηθειών, προσωρινή αλλαγή γιατί η διακοπή αυτών, προσωρινή είναι τις περισσότερες φορές -εκτός ελαχίστων αξιοζήλευτων περιπτώσεων- και ειδικά όταν αυτή, η αλλαγή, σημαίνει ότι έχω άπειρο χρόνο να κοιτάζω το ταβάνι, η να χαζεύω έξω απο το παράθυρο τις εναλλαγές των χρωμάτων σε γη και ουρανό ή ακόμα και να αφήνω την τηλεόραση ανοιχτή ως αργά και να "κάνω" ότι παρακολουθώ κάτι, ενώ στην ουσία το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο λογότυπο της π.χ, αυτή η κατάσταση και η "δεν κάνω τίποτα" συμπεριφορά, είναι που φέρνει ξανά στην επιφάνεια επιθυμίες και ρητορικά/υπαρξιακά ερωτήματα που πιθανόν νόμιζες (η ευχόσουν), ότι εκεί που τα είχες καταχωνιάσει (εσύ η κάποιος άλλος?) ήταν αρκετά ασφαλές μέρος ώστε να μην ξαναβγούν στην επιφάνεια. Τεστ επαγγελματικού (μόνο?) προσανατολισμού. Έπειτα συνειδητοποιείς ότι όντως σκέφτηκες η συζήτησες/μοιράστηκες/σχεδίασες επειδή...είχες τον χρόνο. Και ότι αυτός τρέχει. Και ότι αυτά τα μικρά διαλείμματα είναι κάτι παραπάνω απο αναγκαία, και κάποιες φορές είναι με κάποιο τρόπο σαν μικρές ατομικές "επαναστάσεις". Υπερβολές ίσως..όπως υπερβολικό είναι και το να σκέφτεσαι ότι αυτο το γαμημένο σύστημα μας "παίρνει" όλο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να μην σκεφτόμαστε = "επαναστατούμε". Εδώ αποσυντονίστηκα. Anyway, δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, δεν έχω καμιά διάθεση να γράψω για επαναστάσεις η επετείους, η για τους εξεγερμένους κρατούμενους των φυλακών, την οικονομική κατάσταση της μπανανίας και των καθυστερημένων κατοίκων της, τις κοινωνικές ανισότητες, τους μετανάστες που τους συμπεριφέρονται χειρότερα απο σκυλιά μέσα σ'αυτά τα γαμημένα τραίνα (η τρένα) που αργούν. Ούτε για τον υγρό, Λονδρέζικο καιρό χτές το βράδυ στο σταθμό, τις προσπάθειες για τη διάσωση της αρκούδας, την ΕΜΠΕΙΡΙΑ των ιαματικών λουτρών, το γήπεδο με τα κοριτσάκια, τη γνωριμία με τη γιαγιά Ευρώπη, ή για το μήνυμα που ήρθε κάποια στιγμή στο κινητό "welcome to the Republic of Macedonia, have a pleasant stay in our country"... Ούτε καν για την καινούρια Marianne Faithfull που ακούω απ'το πρωί.  

Χμμ.. μάλλον ευχαριστώ θέλω να πω για την παρέα την φιλοξενία και τα καλούδια στους hugh, tsihiro, vouli (?), scarface και tunik (busby). Ευτυχώς στην Αθήνα ήρθε ο χειμώνας..