Είδα το ταξίμετρο να γράφει 15 λίρες και τον ταξιτζή να μου επιστρέφει 1,5 πίσω γιατί με πήγε 20 μέτρα παρακάτω. Είδα το μεγαλύτερο traffic που έχω δει ποτέ. Είδα σκιουράκια, αληθινά, με το βελανίδι στο στόμα. Μια κυρία πίσω μου (απο την Αμερική) φώναξε, A Fox! Είδα το χειρότερο ξενοδοχείο που έχω δει και έχω μείνει ever. Είδα τεράστια κίτρινα φύλλα να πέφτουν, την άλλαγή των εποχών. Είδα -ακόμα μια φορά- το Πεθαίνω σαν χώρα και ένα πλήθος Γάλλων να χειροκροτεί. Είδα αφιερώματα σε Bausch, Marin, Cunningham κ.α στο Vidéodanse 2009. Είδα τεράστια ποικιλία απο toys, accessories, whatever, πάμφθηνα. Είδα ένα μπουκάλι νερό να κοστίζει 4 ευρώ και ένα πιάτο λαζάνια 25!! Είδα το πορτοφόλι μου να αδειάζει επίσης πολλές φορές.
Είδα μάτια χαρούμενα και άλλα λυπημένα, μάτια να λάμπουν απο ενθουσιασμό, όμορφα, παιδικά, μάτια κατεβασμένα θλιμένα, μπέρδεμα. Είδα την αστυνομία να μην κάνει άλλη δουλειά απο το να μαζεύει τους μεθυσμένους των πόλεων και να τους βάζει σε ασθενοφόρα, λυπήθηκα. Είδα μια τεράστια συγκέντρωση/γιορτή/happening για τα δικαιώματα των gay, το έτος 2009. Λυπήθηκα δις. Είδα πολλούς άστεγους στους δρόμους, περισσότερους απο την Αθήνα. Είδα τον καταναλωτισμό σε όλο του το μεγαλείο. Είδα το καφέ της Αμελί! Είδα τις πατούσες μου θρυματισμένες απο το πολύ περπάτημα. Είδα ωραία μεγαλόπρεπα κτίρια, απέραντους στυλιζαρισμένους κήπους, ποτάμια, καθαριότητα. Αστική ομορφιά. Είδα τηλεόραση, χάλι, μπορεί η δικη μας να ειναι καλύτερη. Είδα φρικιά στους δρόμους, όχι με σκύλο, αλλά πρώτη φορά με γάτα, με λουρί. Και παιδιά με λουρί επίσης. Είδα αγαπημένα πρόσωπα, αποχαιρέτησα κάποια, γνώρισα καινούρια και είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος γι αυτό. Είδα νεαρές να πλέκουν μέσα σε μετρό και λεωφορεία, όπως παλαιότερα θα διάβαζαν. Είναι το πλέξιμο το νέο trend? Μου έκανε εντύπωση.
Είδα τους "λουκανικάνθρωπους" να αλλάζουν βάρδια, νόμιζα ότι ένας καθόταν μέσα στο κρύο όσο αντέξει. Είδα μουσεία, γκαλερί, performances, installations, screenings, shit! Τέχνη γενικότερα. Παντού. Πράσινο. Δεινόσαυρους και αλογατάκια. Είδα το άγχος και τη δίψα του Σαββατόβραδου στα μάτια των ανθρώπων, την επιτηδευμένη διασκεδαση, το πρέπει. Πρέπει μέσα σε 3-4-5 ώρες να χορέψουν, να πιουν και να πηδηχτούν για όλη την εβδομάδα. Για όλο το μήνα. Τρόμος και θλίψη. Το κενό έρχεται την άλλη μέρα, αν είσαι τυχερός και μπορέσεις να πας στο σπίτι σου και δεν ξεμείνεις σε κανα πεζοδρόμιο μισόγυμνος μεσα σε εμετούς. Είδα διάσημους τάφους, Τριφό, Ζολά κλπ, ο τάφος του Μορισον στο ίδιο νεκροταφείο όπως μας έλεγαν, ήταν αστικός μύθος. Είδα το κινητο μου να αναβοσβήνει συχνά απο μηνύματα φίλων. Είδα την καθημερινότητα, αυτό που με ενδιέφερε να δω. Είδα κι ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν μπορώ να θυμηθώ, είναι κι αυτή η πάθηση που έχω. Είδα έναν άντρα να πέφτει (που έλεγε κι ο Αγγελάκας), νόμισα ότι ήμουν εγώ, αλλά γρήγορα σηκώθηκε και συνέχισε (ευτυχώς).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου