[steal your time]

Η άνοιξη μπήκε πανηγυρικά, θα έλεγαν και τα δελτία ειδήσεων. Ο κόσμος ξεχύθηκε στις εξοχές, στα χωριά, στα βουνά και στις θάλασσες μπλα μπλα μπλα...το σαρακοστιανό τραπέζι μπλα μπλα..ακρίβεια/κρίση μπλα μπλα.. Σάββατο μεσημέρι στην Πλάκα, οι Αθηναίοι μπορεί να ξεχύθηκαν εκεί που ήθελαν τελικά αλλά οι τουρίστες που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουν αρχίσει να ξεχύνονται (τι λέξη!) στην πανέμορφη χώρα μας, άφαντοι. Γυρνούσα στα στενά με έναν σκούφο και μια φωτογραφική στο χέρι και μπαινόβγαινα στα άδεια καταστήματα, hello άκουγα-hello έλεγα κι εγώ. Αγόρασα μινι-ποτά για το δρόμο, αλλά η ζέστη δεν βοήθησε ιδιαίτερα στην κατανάλωση τους (αντίθετα η μινι-κατάθλιψη του Σ/Κ αργότερα, βοήθησε μια χαρά).

Ότι καλύτερο έχω ακούσει, EVER! Το συγκρίνω με τους κλασσικούς. Αυτή είναι η κλασσική μουσική του σήμερα! Ύστερα απο πάρα πολλά χρόνια αυτός ο δίσκος θα αναφέρεται ώς ο πιο σημαντικός της δεκαετίας... και άλλα τέτοια υπερβολικά. Το ξέρω, όταν ενθουσιάζομαι με κάτι υπερβάλλω, ασύστολα, αλλά όλα τα παραπάνω ήταν 100% πραγματικότητα όταν άκουσα το Program Music I του Ιάπωνα Kashiwa Daisuke. Για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο ενώ έχω μιλήσει (έχω πρήξει) σε όλους τους φίλους και γνωστούς γι αυτό, εδώ είναι η πρώτη φορά που τον αναφέρω. Ίσως γιατί οι δύο 35λεπτες σχεδόν συνθέσεις του εν λόγω άλμπουμ είναι λίγο δύσκολο να ανέβουν εδώ, ακόμα και στο youtube είναι χωρισμένες σε 4 η 5 κομμάτια. Δεν μπορεί εύκολα να μεταφερθεί η πολυπλοκότητα και η ένταση των συναισθημάτων που σου δημιουργεί η ακρόαση, γι αυτό σταματάω εδώ. Το καταβροχθίζω αχόρταγα εδώ και μήνες (ελπίζω και αυτοί που τους το έχω δώσει). Αφορμή για την σημερινή αναφορά στον Ιάπωνα όμως είναι το καινούριο του που έχει τίτλο 5 Dec και που πρώτο το μπολατσας δίνει, εδώ. Σε μια πρόχειρη πρώτη ακρόαση στο γραφείο -μεσούσης φωνών και διαξιφισμών- το 5 Dec αλλού μου θύμιζε το "άρρωστο" breakcore του -παλιού- Aphex Twin και αλλού τις μινιμαλιστικές -dry-πιανιστικές συνθέσεις του Max Richter.

Μια πολύ ιδιόμορφη δίκη είναι σε εξέλιξη αυτόν τον καιρό μεταξύ των μεγάλων δισκογραφικών και κινηματογραφικών εταιρειών και του γνωστού pirate bay. Για την όλη ιστορία μια ιδέα στο παραπάνω βίντεο των League of Noble Peers για την πολυπλοκότητα της δίκης αλλά και πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την νομοθεσία σε άλλες χώρες (εδώ είναι αστεία λέξη) στην πολύ ενημερωμένη βιομηχανία του εφήμερου. H "κρίση" φαίνεται ότι ήταν το κερασάκι στην τούρτα για τις δισκογραφικές που εδώ και χρόνια κυνηγάνε φαντάσματα και δεν φαίνεται να έχουν μάθει απο το πάθημα τους.

Για τη ίδια κρίση, ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθηνός λέει: "Κρίση; Ποια κρίση; Απλώς βαφτίσαμε οικονομική κρίση τη διεθνή κρίση κατανάλωσης, αξιών, σοβαρότητας, έπαρσης και ταυτότητας γενικότερα. Αν έχουμε εμείς κρίση, τι θα 'πρεπε να πουν οι Αφρικανοί; Αυτά είναι κόλπα για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Όλα αυτά είναι φαινόμενα προς κατανάλωση. Κρίση ίσως να υπάρχει όσο θα θέλουμε να έχουμε ο καθένας τρία αυτοκίνητα, δύο σπίτια και εκατό κάρτες... Ήρθε επιτέλους η ώρα να ταπεινωθούμε".