Προσπαθώ να θυμηθώ μουσικούς και μπάντες απο το Brighton αλλά αυτή τη στιγμή μόνο οι Electrelane, οι Fujiya&Miyagi και οι Go Team μου έρχονται στο μυαλό, που ok δεν είναι και λίγοι. Anyway, Brighton was great. Μάλλον γιατι περισσότερο θύμιζε μια Γαλλική ίσως πόλη που βρέχεται απο τη Μεσόγειο παρά τη μουντή Αγγλία. Αφού βγήκαμε απο το σταθμό των τραίνων (1 ώρα απο το Λονδίνο) και κατεβήκαμε τον δρόμο που μας οδηγεί προς το κέντρο, προσπεράσαμε τη καθιερωμένη flea market του Σαββάτου, χαθήκαμε μέσα στα μικρά στενά με τα πολύχρωμα χαμηλά σπίτια ακολουθώντας το ρεύμα που κατευθυνόταν προς το παλάτι. Μαθήματα τσαρλεστον στο μουσείο των βασιλικών κήπων, κόσμος ξαπλωμένος στο γρασίδι, ταχυδακτυλουργοί και μια απίστευτα cool (με την καλή έννοια) ατμόσφαιρα που σου έδινε την αίσθηση της απόλυτης χαλάρωσης μεσούσης ενός ηλιόλουστου σαββατοκύριακου. Όπως ακριβώς και στην Αθήνα..
Το κέντρο-κέντρο είναι γεμάτο μικρά στενάκια με μαγαζιά που οδηγούν σε μικρές αυλές. Αν αναλογιστώ το πρόβλημα προσανατολισμού που έχω μπορώ να πω ότι καλά τα κατάφερα αφού για να βρω ενα μικρό καφέ που μου άρεσε πέρασα απο την ίδια αυλή μόνο 5 φορές. Παίρνοντας τον δρόμο για την παραλία σου είναι αδύνατο να φανταστείς το πόσο μεγάλη είναι αφενός, αλλά και πόσα πράγματα μπορούν να συμβαίνουν εκεί με τόσο μεγάλη τη συμμετοχή του κόσμου. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Αγγλικός ήλιος, όταν σε βρίσκει, μπορεί να σου αφήσει εγκαύματα γι αυτό ξαναγύρισα γρήγορα πίσω στις αυλές.
Εντύπωση μου έκανε ο μεγάλος αριθμος των δισκάδικων της πόλης αναλογικά με το μέγεθος της, κάτι που είναι διαμετρικά αντίθετο με το γειτονικό μητροπολιτικό Λονδίνο όπου κλείνει το ένα μετά το άλλο, και τα δεκάδες μικρά καφε και εστιατόρια που δίνουν αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα στην πόλη.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα εμαθα/βίωσα αυτό το αλαλούμ με την καπναπαγόρευση και απο χθες είμαι με ένα δόντι καπακωμένο. Το καλύτερο όμως, ακόμα και απο την επίσκεψη στο Brighton είναι ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το κλιματιστικό λειτουργεί!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου