Ping Pong Show

Συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει κάμποσες μέρες απο το παραπάνω live/event/release party e.t.c της διαδικτυακής φωνογραφικής βιοτεχνίας οριλά. Και ακόμα δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν, σε κάποιον που δεν ήταν εκεί, την “κατάσταση” που βιώσαμε όλοι το απόγευμα εκείνο (και που επισκίασε σίγουρα την -μάλλον διεκπεραιωτική- εμφάνιση των Wooden Shjips στην Αθήνα το προηγούμενο βράδυ) σε μια ταράτσα πολυκατοικίας στο νεκροταφείο. Ακόμα και οι παρευρισκόμενοι εκεί δηλαδή, όταν συναντιόμαστε έξω και τυχαίνει να ξεκινήσουμε μια κουβέντα για την “κοινή μας εμπειρία”, δεν θυμάμαι κανείς να έχει μπορέσει να συντάξει μια πρόταση χωρίς να έχει συμπεριλάβει μέσα τα κλισε: γαμάτα, τέλεια κλπ, ολοκληρώνοντας τον συλλογισμό του χωρίς να έχει μπερδέψει τα λόγια του και χωρίς τις “απαραίτητες” εκείνες, μικρές παύσεις, που σκάει ένα συνομωτικό χαμόγελο και το βλέμμα στο άπειρο. Υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις που σκέφτομαι ότι θα πρέπει να εφευρεθούν λέξεις καινούριες, ότι τα πάντα καλώς η κακώς έχουν ειπωθεί και ότι -χρόνια τώρα- οι υπάρχουσες λέξεις δεν επαρκούν για να περιγράψεις, στην συγκεκριμένη περίπτωση μια απο τις ευτυχέστερες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει κάποιος σε ένα φουλ-αστικό περιβάλλον, ένα βράδυ συλλογικότητας, αυτο-οργάνωσης (δίχως κανένα αριστερίστικο κατάλοιπο) και θετικής αύρας, που εύχομαι, εαν επαναληφθεί, να μην πάρει τις διαστάσεις ενός καλά κρυμμένου μυστικού της Αθήνας και άλλων τέτοιων δημοσιογραφίστικων εξυπνάδων, ικανών, να το μετατρέψουν σε ένα ακόμα ποζεράδικο Σάββατο στα μπαρ του κέντρου.