Meret Becker

Καλοκαίρι του 2001 προς το τέλος νομίζω, λογικά υπηρετούσα περήφανος τη θητεία μου. Γρήγορο ιντερνετ δεν υπήρχε τότε, μόνο στο πεντάγωνο. Ένα απόγευμα στο Goethe Institut στη δανειστική βιβλιοθήκη ψάχνουμε διάφορα. Εγω βρίσκω ένα ράφι γεμάτο με Γερμανικά cd, ανακατεύω, δεν ξέρω τίποτα. Βρίσκω Neubauten, το παίρνω. Δικαιούμαι να πάρω άλλο ένα. Διαλέγω αυτό με το ωραιότερο χαρτινο εξώφυλλο που είχα δει. Για τις επόμενες 2 εβδομάδες το άκουγα κάθε βράδυ, το Fragiles. Μικρές ιστοριούλες, παραμύθια, ηλεκτρονικοί -εύθραστοι- ήχοι και ψίθυροι, γκλοκενσπιλ, ακορντεον, θόρυβοι, θεατρικότητα, μελό, καμπαρέ, παιδικές φωνές, τις άκουγα μέσα στον ύπνο μου αργότερα. uncategorized. avant garde. Η έτσι το αντιλαμβανόμουν εγώ. Με αυτό το καταπληκτικό artwork.

Ψάχνοντας λίγο παραπάνω για την κυρία που τραγουδούσε, διαπίστωσα ότι μόνο τυχαίο δεν ήταν που ανάμεσα σε 100 περίπου cd, διάλεξα αυτήν, μαζί με τους Νeubauten να δανειστώ.

Η frau Becker είναι ηθοποιός, πρωτίστως. Δεν την έχω δει, άποψη δεν έχω. Ηθοποιοί γονείς, μικροί ρόλοι σε θεατρικές παραστάσεις, λίγο τηλεόραση και μετά μουσική. Τραγουδίστρια στο Stella Marris -των ανωτέρω- παντρεύεται τον Alexander Hacke ο οποίος της κάνει την παραγωγή και συμμετέχει στους δίσκους της. Βραβεύεται για κάποιους ρόλους της, περιοδεύει με τη Nina Hagen και φτιάχνει μουσική για ταινίες. Το 2002 χωρίζει με τον Hacke (τι περίεργο) και έκτοτε συμμετέχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές στη Γερμανία, κάνει θέατρο και κινηματογράφο. Έχει να βγάλει χρόνια νέο δίσκο αλλά πολλά "φρέσκα" ονόματα μου τη θυμίζουν. Φαντάζομαι ότι τα κωλόπαιδα της weird σκηνής όλο και κάποιον καλό λόγο θα έχουν γι' αυτήν. Kleiner Zirkus...

Το δίκτυο φροντίζει για όλους, το Fragile του 2001 και το -πιο στρωτό- Nachtmahr του 98.

Κάθομαι εδώ και καπνίζω

Εδώ και αρκετό καιρό συμβαίνει το εξής: Ανοίγω το μπλογκ, πατάω νέα ανάρτηση, γράφω μια σειρά. Περιμένω. Γράφω άλλες 2 σειρές, ξαναπεριμένω. Αρχίζω και σβήνω λέξεις, παρενθέσεις, επίθετα κόβονται, θέλω να είναι όλα πιο λιτά. Δεν γίνεται, σβήνω τα πάντα. Άλλες φορές γράφω 2-3 λέξεις και τα παρατάω εκεί. Στο ψυγείο. Απο την άλλη είναι η ζέστη, το καλοκαίρι και όλες αυτές οι δικαιολογίες. Δεν έχω ζέστη στο σπίτι εδώ κι ένα χρόνο. Δεν είναι ακριβώς ότι βαριέμαι, μαλλον κουράζομαι μπροστά στην οθόνη όλη μέρα. Σκέφτομαι ότι αυτό ήταν, πρέπει να ανατινάξω αυτό το μπλογκ. Να εξαφανιστεί μια νύχτα. Ο κύριος onelittleastronaut (littleidiot κ.α στο παρελθόν) μεγάλωσε, τέρμα. Αλλά σκέφτομαι να το παιδέψω λίγο, ας το κάνω λίγο πιο μελοδραματικό (όπως τείνω να κάνω και τα περισσότερα στη ζωή μου). Θυμάμαι την ατάκα μιας πρώην φίλης μου, έλα μη γίνεσαι τόσο μελοδραματικός τώρα. Οk θα το σκεφτώ λίγο ακόμα. Διάβαζα μια έρευνα που υποστήριζε ότι τα blogs έχουν πέραση στους 30+ και ότι οι πιτσιρικάδες δεν τους δίνουν καμία σημασία, προτιμούν το microblogging -βλεπε twitter- και το facebook. Βαριέμαι, δεν έχω τίποτα απ'τα δυο. Κάθομαι εδώ και καπνίζω, θυμάμαι την ατάκα απο τον Χαμένο του Νικολαϊδη, την θυμάμαι γιατί είναι η ταινία που έχω δει περισσότερες απο κάθε άλλη. Για πολλούς λόγους. Αυτή και το Hi Fidelity, για περισσότερο προφανείς λόγους. Κάθομαι εδώ και καπνίζω πασαλειμένος με αλοιφές. Μετά απο μερικές μέρες στην παραλία, εγκαύματα, ξεκούραση, ενδοσκόπηση βέβαια, γκουρμέ τσιμπούσια στο πουθενά, κονσέρβες και παξιμάδια, ανάλογες μουσικές, τσίπουρα και τα λοιπά, βραδινά (ή βραδυνά, νομίζω και τα δυο είναι σωστά) μπάνια, τσίκνα απο τους διπλανούς, βουνά ανέβα-κατέβα, ύπαιθρος. Αυτό έλεγα στον Χ. όταν σταματήσαμε για να δούμε ένα φαράγγι απο ψηλά, ότι είναι κρίμα, είναι κρίμα που έχουμε εμείς αυτή τη χώρα και όχι κάποιοι Σκανδιναβοί π.χ, αυτοί θα την πρόσεχαν θα ήταν ανάμεσα στα 3-4 μέρη που θα ήθελαν όλοι, μα ολοι να βρεθούν (και να ζήσουν). Αντίθετα, στην παραλία συζητούσαμε πως και που θα μπορούσουμε να πάμε, να εξαφανιστούμε σε μια νύχτα, να την ανατινάξουμε. Ελληνικό καλοκαίρι-τα καλύτερα και τα χειρότερα.

Φιλενάδες στέκονται στο bbq. Ανεφοδιασμός στην επιστροφή, εξοχικό-Αγ.Στέφανος.

Το Τελευταίο (Μας) Καλοκαίρι

Το τελευταίο μας καλοκαίρι είναι ένα απο τα hit του δίσκου, το βίντεο του οποίου όμως δεν "ακούγεται", μ'αρέσει όμως ως τίτλος. Τις τελευταίες μέρες έχω κολλήσει με τους Κόρε Ύδρο. Όταν λέω έχω κολλήσει εννοώ ότι ακούω το δίσκο τους περισσότερο απ'οτι ακούω όλα τα υπόλοιπα που "πρέπει" να ακούσω μέσα στην ημέρα (ψυχαναγκαστικά). Και συνήθως τους ακούω στο δρόμο. Ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο απο έναν χαρισματικό -λέω εγώ- τραγουδιστή και ένα -πραγματικά- ξεχωριστό γκρουπ που δεν έχει καμία σχέση με την αγγλόφωνη indie μαλακία που κυκλοφορεί στην Αθήνα.

Σε μια συζήτηση τις προάλλες -με μουσικούς παράγοντες- έλεγα τα ίδια ακριβώς και ότι το μόνο live που μετάνιωσα που δεν πήγα φέτος ήταν το δικό τους στο Gagarin, μαζί με τους Electric Litany. Καλά να πάθεις, είπαν...

The Time & Space machine

Πολυπράγμων και λίγο weird στην όψη, παραγωγός-dj-δημοσιογράφος-συλλέκτης ψυχεδελικών ήχων απο την εφηβεία του, κινείται με μεγάλη ευκολία ανάμεσα στο acid, το balearic, το psych αλλά και το νέας κοπής electro, "πειράζοντας" τους πάντες. O Richard Norris έχει ρεμιξάρει απο Franz Ferdinand και Simian Mobile Disco (υπο το όνομα Beyond the wizard's sleeve μαζί με τον Erol Alkan) μέχρι Brian Eno και Yello (ως The Grid μαζί με τον Dave Ball των Soft Cell). Το νέο του project λέγεται The time and space machine και το Mushroom family παραπάνω συγκεντρώνει τα εξής χαρακτηριστικά: είναι καλοκαιρινό, είναι μέσα στα 2-3 καλύτερα του δισκου, σε παίρνει να το παίξεις παντού και μπορεί να λειτουργήσει άψογα ως γέφυρα για να αλλάξεις μουσικό ύφος, είναι το soundtrack του Best Uk music video "Hope", του Mike London, όπως ψηφίστηκε στο φετινό London Independent Film Festival (trivia).