Πάσχα στο χωριο..

...συγκέντρωση μετοίκων (που λέει και το τραγούδι). Δεν μου άρεσε ποτέ. Δεν κατάφερα να συμφιλιωθώ ποτέ με αυτή τη γιορτή, με αυτή την ιδέα. Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, σχέσεις με θρησκείες δεν είχα. Ok έχω πάει στο κατηχητικό γιατί εκεί συναντούσα τα κορίτσια. Πολλές φορές έρχονταν (τα κορίτσια) και με έπαιρναν απο το σπίτι. Να περπατήσουμε μαζί, ακόμα και με ομπρέλες όταν έβρεχε. Έχω κάνει "βόλτα" και με τον επιτάφειο αλλά μόνο για να δω καμιά ωραία κυρία. Γίνονταν πολύ όμορφες την συγκεκριμένη νύχτα. Παραμυθιαζόμασταν τότε ότι ενώ κρατούσαν το χέρι του άντρα τους, το μυαλό -και τα μάτια- τους ήταν σ' εμάς. Η φαντασία (η καλύτερη μου φίλη), δεν με εγκατέλειψε ποτέ! 

Κανιβαλικά έθιμα την Κυριακή, κάθε χρόνο -τα ίδια- και χειρότερα. Φέτος έχουμε πένθος. Ο παππούς πήγε στους ουρανούς (η όπου αλλού ήθελε). Το κανιβαλικό έθιμο ματαιώνεται. Μάλλον μεταλλάσ(σ)εται. Θα το κάνουμε στα κρυφά. Σε κλειστό κύκλο, δεν θα μας δουν οι γείτονες, αποφασίσαμε (όχι εγώ) οτι έτσι η συνείδηση μας θα είναι ήσυχη και θα φάμε μέσα στο σπίτι χωρίς πολλά-πολλά. Μαζί με τη νηστεία της Μ.Εβδομάδας (τρώμε ελιές αλλά όχι και λάδι), η υποκρισία σε όλο της το μεγαλειο. Διευκρινίζω οτι δεν έχω τίποτα με τη νηστεία, ίσα-ίσα που μερικές φορές επηρεάζομαι απο τους γύρω μου για λίγη αποτοξίνωση. Έχω πάρα πολλά με την εκκλησία αλλά θέλουν ανάπτυξη, πράγμα που δεν είμαι διαθέσιμος να κάνω αυτή τη στιγμή. Απο τα διόδια των εθνικών δρόμων ακούγεται ότι πέρασαν περισσότερα αυτοκίνητα απο κάθε άλλη φορά. Τα έξοδα επίσης είναι περισσότερα απο κάθε άλλη φορά. Ακούγεται αντιφατικό αλλά αν κοιτάξει κανείς γυρω του... Ο κοσμάκης τρέχει να γεμίσει τα ρεζερβουάρ με την πιο ακριβή -και σκάρτη- βενζίνη (βενζίνα τη λένε κάποιοι), χαίρεται, απότομα φτιάχνει η διαθεσή του για να χαλάσει στο πρώτο μποτιλιάρισμα, φοράει τα καλά του και βουρ για την επαρχία. Η ελληνική επαρχία πέθανε και δεν της το είπε κανείς. Στις επαρχιακές πόλεις πάσχουν όλοι απο κατάθλιψη και δεν το έχουν καταλάβει. Σκληρό, απόλυτο? Μπορεί. Η δική μου άποψη. Όταν εκεί έχει σταματήσει κάθε μορφή ανάπτυξης και επικοινωνίας με την "πρωτεύουσα" (χαχα) και τον έξω κόσμο, όταν οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι έχουν κατέβει η ανέβει στην Αθήνα (για να βγάλουν εκεί τα κόμπλεξ τους) και οι υπόλοιποι που έμειναν πίσω "βολεύτηκαν" στην δουλεια του μπαμπά (τις περισσότερες φορές μένουν μαζί του), στην καλύτερη περίπτωση  αγοράζουν ωραίο -οικογενειακό- αυτοκίνητο (και το κάνουν θέμα) για να πουλάνε μούρη στη γειτονιά, τότε σταματάει να γυρίζει και ο κόσμος. Γιατί τον κατέκτησαν. Εκπλήρωσαν τα ονειρά τους και "πέθαναν", ήδη συμπεριφέρονται σαν τους μεγάλους γονείς τους. Έχουν ένα όνομα στην κοινωνία και στην γειτονιά. Μην ακούσω τίποτα ρομαντικές αφέλειες περι γειτονιάς..Εκει συμβαίνουν πράγματα "άγρια" στα σκοτεινά. Θλιβερή ελληνική επαρχία. Λίγες εξαιρέσεις κάποια μικρά χωριουδάκια στην φύση (όπου υπάρχει) και κανα νησί με χαρακτήρα και αύρα διαφορετική. Μεγάλωσα στην επαρχία και αληθινά στεναχωριέμαι. Τα λέω η τα γράφω (δεν έχω αποφασίσει) εγώ, που βγαίνοντας στο μπαλκόνι μου βλέπω την πρώτη πρωτεύουσα του ένδοξου αυτού κράτους. Χρόνια Πολλά.