Les Invasions Barbares

Οι καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν, γυρίζονται και θα γυρίζονται πάντοτε (όπως όλα δείχνουν) θα είναι απο Γάλλους. Αδιαμφισβητητα. Η Επέλαση των Βαρβάρων, μια ταινία-ύμνος στην δύναμη του ανθρώπου, τη ζωή και τη φιλία, έστω υπο το ψιλοαπαισιόδοξο πρίσμα της ιδέας του θανάτου, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι η αγάπη φίλων, οικογένειας, εραστών νυν και πρώην, είναι αυτή που κάνει σημαντική την όποια ζωή έζησες (η θα'θελες να ζήσεις) και σε καθορίζει (τελικά) σαν άνθρωπο. Ο Ρεμί αποφασίζει να πεθάνει (μη αναστρέψιμη κατάσταση) μεν με αυτόν τον τρόπο-και με τη συγκατάθεση σχεδόν των γύρω του- αλλά φεύγει ευτυχισμένος. Μάλλον. Τα οράματα, οι επαναστάσεις, το καλό κρασί, οι γυναίκες, το (ψευδο) αναρχικό υπόβαθρο, τα βιβλία, η ντρόγκα και οι διανοούμενοι φίλοι του είναι όλοι εκεί μέχρι το τέλος και καυχιούνται ότι ίσως βοήθησαν, με τον ένα η τον άλλον τρόπο, να αλλάξει ο κόσμος. Με όλα τα κλισέ μιας γενιάς αστών οραματιστών που τελικά δεν μπόρεσε να ξεφύγει απο τις δαγκάνες του "συστήματος" που πολέμησε, για να κρατηθεί απ'εξω. Κάτι μου θυμίζει αυτό.
Για βιβλία, μουσικές, σχέσεις και ταξίδια συζητάμε τα τελευταία βράδια, παραπατώντας σε άδειους βρώμικους δρόμους και τα λιγοστά ανοιχτά μπαρ που απέμειναν. Ο Χ. η Μ. ο Χ. κι εγώ, μόνιμα αναποφάσιστοι και μόνιμα μπερδεμένοι. Οι υπόλοιποι έχουν φύγει. Αύριο η τελευταία των εξετάσεων. Back to reality. Time to sleep.