Γκρι

Έμεινα ένα χρόνο σχεδόν χωρίς τηλεόραση. Δεν με ενδιέφερε καθόλου, όταν μετακόμισα άλλωστε δεν είχα και πολύ ελεύθερο χρόνο, προσπαθούσα να τακτοποιήσω τα μηχανήματα και τα δισκάκια, να φτιάξω το σπίτι, να βρω τρόπους να μην πηδάει η γάτα στο διπλανό μπαλκόνι, λίγο αργότερα ξανάρχισαν και τα ταξίδια. Έπινα περισσότερο τότε, κάθε βράδυ έβγαινα, οπότε για τις ειδήσεις βολευόμουν με τον υπολογιστή το ίδιο και για τις ταινίες. Όταν τελικά ο καναπές μπήκε σε τέτοια θέση που δεν είχε καλή οπτική επαφή με την οθόνη άρχισα να το σκέφτομαι. Τότε ο Χ. πήρε μια καινούρια επίπεδη με αποκωδικοποιητή και άλλα έξτρα και πήρα την ίδια. Απο τότε έχω αθετήσει πολλές φορές την υποσχεσή μου, να την ανοίγω δηλαδή μόνο για ταινίες και ειδήσεις και έχω περάσει άπειρα βράδια κοιτώντας την οθόνη σαν ηλίθιος χωρίς στην πραγματικότητα να βλέπω τίποτα. Απο μία άποψη αυτό δεν ήταν και τόσο άσχημο γιατί αυτές τις ώρες ηρεμούσα λίγο και σκεφτόμουν. Πριν απ'αυτό πήγαινα συνέχεια πάνω κάτω έχοντας τη μουσική να παίζει σαν χαλί τις περισσότερες φορές. Όχι ότι δεν κόλλαγα και ώρες με μαλακίες, αντιθέτως, έχω παρακολουθήσει πρωινάδια, μεσημεριανά, τηλεπαράθυρα κλπ. Εκπομπές και ταινίες που ήθελα πάντα τις ξεχνούσα. Σκέφτομαι τους δικούς μου που η τηλεόραση γι αυτούς είναι η μόνη πηγή ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Έχουμε κάνει άπειρους καυγάδες γι αυτή. Αν ημουν καλύτερα οικονομικά θα ήθελα να τους πάρω μια καινούρια σουπερ ουάου επίπεδη σαν τη δική μου. Ναι, δεν θα τους έκανε τη ζωή καλύτερη αλλά θα τους χαροποιούσε φαντάζομαι. Λεφτά δεν έχω οπότε το ξεχνάω. Τον τελευταίο καιρό βλέπω μανιωδώς Dexter. Κατέβάσα και τους 4 κύκλους και βλέπω 2 επεισόδια τη μέρα. Δεν μπορούσα ποτέ να παρακολουθήσω σειρές, βαριομουν. Ο Dexter όμως είναι γαμώ (ωραία λέξη). Ο καιρός επίσης είναι γαμώ. Τώρα που επιτέλους κρύωσε. Πριν λίγες μέρες ανέβαινα με το τρένο στην Κηφισιά, τα τζάμια είχαν θολώσει, κάθε τόσο τα καθάριζα για να μπορώ να βλέπω έξω τη βροχή και τον κόσμο κουκουλωμένο. Είχα πολύ καιρό να βγω εκτός κέντρου και κοίταζα σα χαζός τις περιοχές που αφήναμε πίσω. Μου φάνηκαν ωραιότερες αυτή τη φορά. Κάθε τόσο μας ενημέρωναν να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα. Στο μετρό δεν υπάρχει αυτό αν θυμάμαι καλά, επίσης υπάρχει διαφορά στον κόσμο που χρησιμοποιεί τα δύο μέσα. Στον ηλεκτρικο μπαίνουν οι πάντες, στο μετρό όμως δύσκολα συναντάς ανθρώπους με εργαλεία η "στολές εργασίας". Βγαίνοντας η θερμοκρασία ήταν σαφώς χαμηλότερη, εγώ πιο χαρούμενος, φυσούσε και άρχισε ένα ψιλόβροχο -εγώ έγινα μούσκεμα- μετά σταμάτησε, όλα ήταν γκρι παγωμένα, θα ήθελα να το ονομάσω "χιονιά" αλλά δεν ήταν έτσι. Αργότερα σε ένα σπίτι με αναμένο τζάκι διπλα στο mall, τρώγαμε λουκάνικα και τους έλεγα για το προηγούμενο βράδυ μου, που ξεκίνησε με Λ.Βογιατζή συνεχίστηκε με ποτά στο φουαγέ ενός άλλου θεάτρου, μετά σε μπαρ-νησί στο Κολωνάκι και στο τέλος σε ένα japanese party στα Εξάρχεια. Πλουραλισμός. Αυτό σκεφτόμουν και στο δρόμο της επιστροφής, ότι συμβαίνουν τόσα πράγματα στην Αθήνα που οι περισσότεροι κάτοικοι της δεν υποψιάζονται καν. Πόσο μάλλον οι τουρίστες της. Σε κάποια φάση ενθουσιάστηκα με την ιδέα ενός νέου μπλογκ με πληροφορίες για την πόλη όπως την γνωρίζω εγώ, σαν όλα αυτά τα πράγματα που θα ήθελα να βρίσκω κάθε φορά που πηγαίνω στο εξωτερικό. Απο τη ιδέα όμως μέχρι την υλοποίηση ο δρόμος είναι μακρύς, ειδικά για κάποιον τόσο αναβλητικό όσο εγώ, but this is another story. Χθες βρήκα και αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο-nella fantasia.