Αφού απέφυγα τη βόμβα και τα μπλόκα της αστυνομίας γύρω απο το Σύνταγμα, καθυστερημένα όπως πάντα, έφτασα στο Παλλάς με μεγάλη περιέργεια για να δω αυτήν την electro-opera όπου αν δεν υπήρχαν οι κράχτες Knife που έγραψαν τη μουσική, ακόμα λιγότεροι απο όσους είδα θα το έπαιρναν χαμπάρι. Ναι, στο βίντεο φαίνεται πολύ εντυπωσιακό και ουάου-πρωτοπορία αλλά αμφιβάλλω αν καποιος έφυγε ένθουσιαμένος απο την αίθουσα. Όχι οτι η παράσταση δεν άξιζε, απλά όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στην τέχνη, το hype που δημιουργείται πριν, δεν ξέρω αν τελικά λειτουργεί υπέρ η κατά της εκάστοτε δουλειάς. Προσδοκιών κατώτερο το έργο είναι η δική μου άποψη, αφού το κείμενο ήταν τελείως "άκυρο" μέσα στην παράσταση, ένα μεγάλο μέρος της μουσικής των Knife εξαντλήθηκε σε φτηνά εφέ και κάποιες εξυπνακίστικες ιδέες εντυπωσιασμού, κινησιολογικά -τουλάχιστον- οι ηθοποιοί/χορευτές δεν είχαν να επιδείξουν κάτι, το οποίο δεν θα σε άφηνε να στρέψεις αλλού την προσοχή σου η τουλάχιστον κάτι για το οποίο θα σε έκανε να πεις μια κουβέντα στα ποτά αργότερα. Κι όμως, όλα αυτά δεν κάνουν την παράσταση κακή η μη ενδιαφέρουσα. Ιδιαίτερα μετά την αλλαγή του σκηνικού περίπου στη μέση, το έργο έμοιαζε να μεταλλάχθηκε πραγματικά. Οι φωτισμοί έμοιαζαν πολύ έξυπνα μελετημένοι και τα σκηνικά ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακά. Σαν παραγωγή δηλαδή ήταν πολύ καλοστημένη, αυτό που δεν υπήρχε ήταν το συναίσθημα. Απο την άλλη, στα λεγόμενα "πειραματικά" η "πρωτοποριακά" έργα, ο σκοπός/στόχος, δεν είναι απαραίτητα να δημιουργήσουν ντε και καλά κάποιο "συναίσθημα", συγκίνηση, χαρά, εκνευρισμό, εντυπωσιασμό κ.ο.κ αλλά να εξερευνούν, να προτείνουν, να ανοίγουν συνεχώς νέους δρόμους, να είναι ριζοσπαστικά. Νομίζω. Αυτό που μου έμεινε σίγουρα απο τον Δαρβίνο των Δανών Hotel pro Forma είναι ο σχεδιασμός της παράστασης, η παραγωγή, το εικαστικό μέρος. Ζηλευτά, ειδικα για την φτωχή Ελληνική πραγματικότητα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου