Angistri (έγραφε η πινακίδα του πλοίου)

Παρασκευή βράδυ στο Αγκίστρι. Το τρανζιστοράκι πιάνει μόνο έναν σταθμό που άγνωστοι χαρίζουν τραγούδια σε αγνώστους με όλη την σημασία (?). Ο (έλληνας) εκφωνητής αναγγέλει μπρεϊκ για διαφημίσεις, γιατί λέει, οι καιροί είναι δύσκολοι, λέει, και ότι όπως πάμε θα καταντήσουμε στα φανάρια. Επιστροφή απο το "μπρεϊκ" και συνεχίζει ακάθεκτος: Όλοι πρέπει να κάνουμε τα "κουμάντα" μας, λέει, γιατί τα φανάρια παραμονεύουν και φαντάζεστε εμένα, λέει, με το κάμπριο μου να ζητιανέυω στα φανάρια με τους Πακιστανούς...λέει...Τι λέει το άτομο?
Το ίδιο βράδυ αποφασίζουμε να βγούμε να βρούμε ένα μπαρ για να "πνίξουμε τον πόνο μας" (πραγματικός) και κολλάμε στην άμμο. Δεν ξέρουμε κανέναν. Μόνο έναν Αλβανό εργάτη και ντρεπόμαστε να τον ενοχλήσουμε αλλά είναι η μόνη λύση. Έρχεται σε δέκα λεπτά με την φόρμα του, μόλις είχε βγει απο το μπάνιο μας είπε. Μαζί και ένας φίλος και ομοεθνής που συνεχώς μας έλεγε, μην στεναχωριέστε-μην στεναχωριέστε για τίποτα, θα το βγάλουμε εμείς το αυτοκίνητο, ανθρώπινο είναι, αν το παθαίναμε εμείς αυτό στην Αθήνα δεν θα ερχόσασταν να μας βοηθήσετε? Εμείς, σιωπή. Ντρεπόμαστε για την σκέψη που κάναμε. Το αυτοκίνητο δεν βγαίνει. Παίρνουν τηλέφωνο και άλλον φίλο τους, τον ξυπνάνε, έρχεται. Βγάζουμε το αυτοκίνητο και πίνουμε μπύρες μαζί τους. Τις λίγες φορές που μιλάνε στην γλώσσα τους μας ζητάνε συγνώμη. Μας ζητάνε συγγνώμη που τους ξυπνήσαμε, τους βγάλαμε απο τα σπίτια τους, λέρωσαν τα ρούχα τους και μας ζητάνε συγνώμη γιατί λένε κάποιες λέξεις στα αλβανικά. Είναι αυτοί που μας κλέβουν, μας σκοτώνουν και μας παίρνουν τις δουλειές κατα τ'αλλα...