Πεθαίνω σαν χώρα

Την παράσταση που παίχτηκε το περασμένο καλοκαίρι στο ελληνικό φεστιβάλ σε σκηνοθεσία Μ.Μαρμαρινού και κείμενο του Δ.Δημητριάδη, την έχασα όπως και πολλά άλλα βέβαια. Είχα την τύχη (ακούει στο όνομα Αναστασία) να την δώ σε dvd πριν μερικές μέρες και ταράχτηκα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να βγάλω λέξη. Τίποτα. Ένα σφίξιμο στο στομάχι (που υπήρχε και απο τις προηγούμενες μέρες αλλά έγινε πολύ ενοχλητικό), πνιγμένα δάκρυα (γιατί υπάρχει και αυτός ο "λανθάνων¨εγωισμός που υπαγορεύει ότι όταν βρίσκεσαι με κόσμο δεν αφήνεις τα συναισθήματα να σε παρασύρουν, μεγάλη κουβέντα, άλλη φορά), τόση ένταση που ανεβαίνει μέχρι το λαιμό αλλά δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Δεν στέρεψαν απλά δεν έβγαινάν. Ένα βαθύ και μακρύ.. ουφφφφ! Τελικά η παράσταση θα ανέβει και φέτος το καλοκαίρι-ελπίζω να προλάβουμε εισητήρια-κι εγώ ανυπομονώ αλλά ταυτόχρονα τρομάζω με το μέγεθος της "φόρτισης" που "ελπίζω" να βιώσω(!) Κάτι παρόμοιο μου είχε ξανασυμβεί σε μια συναυλία των (συγχωρεμένων) Godspeed You! Black Emperor και πίστευα ότι τότε μου τελείωσε. Για την Π(κεφαλαίο)αράσταση (και τα συναισθήματα) θα ξαναγράψω κάποια στιγμή, σήμερα όμως θέλω να (αντι)γράψω εδώ ένα απόσπασμα-παραληρημα του κειμένου του Δημητριάδη (γι'αυτη τη χώρα) απο την τελευταία σκηνή, δια στόματος Μπέμπας Μπλανς.

(...) ο κάθε πόρος της είναι και μια τσέτα, κάθε γωνιά της κι ένα λάζο, κάθε χιλιοστό της και μια τσάκα, είναι γεμάτη ξόβεργες θανάτου και κοφτερούς σουγιάδες, άντρο απατεώνων, και ηλιθίων, λημέρι άναντρων γαμιάδων και ανίκανων σωματεμπόρων, μας πατάει το κεφάλι μέσα στα σκατά της, μας δίνει λυσασμένες κλωτσιές στ'αρχίδια, μας λιώνεις μωρή, μας στραγγίζεις, μας ρημάζεις , μας διχάζεις , μας πνίγεις, μας καταδικάζεις, μας πεθαίνεις, μας πεθαίνεις σκρόφα, ξεπουλημένη, μολυσμένη (...) σε μισώ σε μισώ σε μισώ, θα πεθάνω τέρας και θα εξακολουθώ να σε μισώ, ναι, το μίσος βράζει μέσα μου, θέλω να γράψω τους ανάποδους ύμνους απ'αυτούς που γράφτηκαν ως τώρα γι'αυτήν, λέξη προς λέξη να την τουφεκίσω και να την παραχώσω σαν σκυλί με τα ίδια μου τα χέρια... (Το πεθαίνω σαν χώρα κυκλοφορεί απο την Άγρα)

Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι ένα κείμενο που γράφτηκε το 1978..πόσο δίκιο έχει ο Δημητριάδης..πόσο τραγικά αληθινά τα περιγράφει..πόσο πολύ συμφωνώ(εσεις?) με όλα αυτά..σε μια χώρα που δια[μορφώνεται] μέσω της τηλεόρασης..που κυβερνάει η λαμογιά..που δεν μπορείς να περπατήσεις..που κάνουν πολιτική οι παπάδες..που που που...κατεβατά, σεντόνια γράφονται γι'αυτήν..για την χώρα που δεν ελπίζεις και δεν περιμένεις τίποτα απο αυτήν (συνεχίζεται)