Ενα χαρτί κι ένα μολύβι στο χέρι ένα πρωί
προσπαθώ να χωρέσω ότι μου λείπει περισσότερο
ψηλόλιγνες φιγούρες με σκούρα πρόσωπα σε ένα μεγάλο δωμάτιο
προστατεύουν κάτι παντοτινά δικό τους-είναι αναμεσά τους
ζωντανοί οργανισμοί είναι και τα λουλούδια
ξαναγεννιούνται πριν πεθάνουν
και τα πέταλα τους γίνονται ξανά λεία
απαλά σαν τα δικά σου δάχτυλα
χαϊδεψε με ακούμπησε με δείξε μου τα δαχτυλά σου
μέσα σ'ενα συρτάρι κρύβεται η χαρά μου σε λάθος μέγεθος
ενα στρογγυλό μαύρο κουτί που περιμένει να το βγάλεις στο φως
μικρά ρυάκια υποσχέσεων κυλάνε κάτω απο την επιδερμίδα σου
μουσκεύοντας τα στοιβαγμένα μαξιλάρια μου
δείξε μου τι μπορείς να κάνεις-αφησε και μένα να σου δείξω
δείξε μου τι μπορείς να κάνεις-τράβηξε μας έξω
ψηλόλιγνες φιγούρες με σκούρα πρόσωπα σε ένα μεγάλο δωμάτιο
προστατεύουν κάτι παντοτινά δικό τους-είναι αναμεσά τους
ζωντανοί οργανισμοί είναι και τα λουλούδια
ξαναγεννιούνται πριν πεθάνουν
και τα πέταλα τους γίνονται ξανά λεία
απαλά σαν τα δικά σου δάχτυλα
χαϊδεψε με ακούμπησε με δείξε μου τα δαχτυλά σου
μέσα σ'ενα συρτάρι κρύβεται η χαρά μου σε λάθος μέγεθος
ενα στρογγυλό μαύρο κουτί που περιμένει να το βγάλεις στο φως
μικρά ρυάκια υποσχέσεων κυλάνε κάτω απο την επιδερμίδα σου
μουσκεύοντας τα στοιβαγμένα μαξιλάρια μου
δείξε μου τι μπορείς να κάνεις-αφησε και μένα να σου δείξω
δείξε μου τι μπορείς να κάνεις-τράβηξε μας έξω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου