der Traumkurs (2)

Κι άλλο όνειρο με celebrity. Το πρώτο είναι εδώ. Ξεχωριστή ενότητα, τα όνειρα με τις διασημότητες που θυμάμαι θα τα ανεβάζω. 

Ο φίλος μου ο Φώντας (απο το γυμνάσιο) επέμενε να περάσουμε απο το δισκάδικο που δούλευε ο πατέρας του. Εγώ δεν ήθελα να μπλέξω με πατεράδες κλπ αλλά τελικά πήγαμε. Στο δισκάδικο (η κάτι τέτοιο) δούλευε ο Δ.Παπαϊωάννου. Έκπληξη! Πολύ προσιτός, μου έδειχνε την Μήδεια που μόλις είχε βγει σε dvd. Ξεφύλλιζα το booklet με τις φωτογραφίες και μου είπε ότι θα βγει και άλλη μια δουλειά του, ένα λεύκωμα, με περισσότερες φωτογραφίες, σκίτσα και αυτόγραφα (?). Διαφωνήσαμε για την τιμή και το timing, του είπα ότι αν βγεί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα "κάψει" και τη Μήδεια που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Ο πατέρας του Φώντα δεν έχει καμία σχέση με τους πατεράδες που ξέρω. Νέος, λεπτός, συμπαθητκός με ένα μικροσκοπικό σκουλαρίκι στο αυτί (όπως και ο γιος) και πολύ εξυπηρετικός με τους πελάτες. Ο Παπαϊωάννου -που όσο περνάει η ώρα δεν είμαι σίγουρος αν δουλεύει εκεί η είναι ο ιδιοκτήτης- μου προτείνει να πάμε σπίτι του να μου δείξει τα σκηνικά της Μήδειας. Το σπίτι είναι στο Παγκράτι. Μπαίνουμε και μου λέει για την αυλή και την ταράτσα. Το γνωρίζω, είναι ένα διόροφο σπίτι κοντά στο γραφείο. Είναι ένα μικρό οικόπεδο στη συμβολή δυο δρόμων και στη μέση χτισμένο ένα σπίτι, μόνο του, δεν έχει κανένα άλλο δίπλα του. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό όταν το πρωτοείδα, ρώτησα και μου είπαν ότι υπήρχαν αρχαία στο οικόπεδο γι'αυτό δεν χτίστηκε όλο. Μεγάλο σπίτι με πολλά δωμάτια, μου κάνει ξενάγηση. Στο κέντρο υπάρχει μια σκάλα που οδηγεί στον δεύτερο περνώντας όμως πρώτα απο έναν ημιόροφο η μεγάλο πατάρι η εξώστη θεάτρου, όπου εκεί υπήρχαν διάφορα κοστούμια, κούκλες, άλλες ολόκληρες, άλλες χωρίς σώματα, μόνο τα κεφάλια, κάποια έντονα μακιγιαρισμένα κάποια όχι, σκηνικά, ξύλα και προβολείς. Ανεβήκαμε στην ταράτσα συζητώντας. Κι άλλη έκπληξη. Το διόροφο σπίτι ήταν τελικά πολύ ψηλό και βλέπαμε τις υπόλοιπες ταράτσες των πολυκατοικιών απο κάτω μας. Η απέναντι ήταν καταπράσινη, σαν κήπος ανθισμένος, με μια άσπρη σιδερένια κούνια στη γωνία. Μου θύμισε την κούνια του Βερολίνου αλλά και αυτή που είχαμε στην αυλή στο πατρικό μου όταν ήμουν μικρός. Ένας γνωστος συμπαθητικός Πακιστανός -που πουλάει λουλούδια στο Μοναστηράκι- είναι ξαπλωμένος εκεί. Τον χαιρετάμε. Συνηδητοποιώ ότι γύρω γύρω οι περισσότερες ταράτσες είναι πράσινες και έχουν κόσμο. Χαιρετούν ο ένας τον άλλον ευγενικά. Στο βάθος βλέπω μια πλατεία που είμαι σίγουρος ότι είναι η ίδια που ψάχναμε (και βρίσκαμε πάντα τυχαία) τα Χριστούγεννα στο Άμστερνταμ. Είχαμε κατέβει κάτω στο σαλόνι όταν εμφανίστηκε ξαφνικά ο ξάδερφος μου στο χώρο, πολύ φυσικά ανταλλάξαμε τις συνηθισμένες 2-3  κουβένετες και είπε ότι ήθελε να δει τις κούκλες στον ημιόροφο. Πήγε τρέχοντας προς τη σκάλα, έκανε μια τούμπα στον αέρα, πιάστηκε απο το κάγκελο και χάθηκε.