untitled #3

Πόσο ακόμα να περιμένω εδώ
πρέπει να φτιάξω ένα πλαίσιο
φανταζόμουν πάντα το μέλλον για να προστατευτώ
πάλι είμαι δυστυχισμένος που δεν είμαι κοντά σου
και που τα δαχτυλά σου είναι ακόμα γυμνά
θα ξαναδώ το πρόσωπο σου σαν φάρμακο
θα το νοιώσω σαν μετάξι, απαλά
αυτη η νύχτα θα έλαμπε αν ήμασταν μαζί
θα κατεβάζαμε τ'αστέρια σε όλη τη γη
πετώντας πάνω απο μαύρες τρύπες
γατζωμένοι ο ένας απ'τον άλλο σε όλες τις παραλίγο πτώσεις
εδώ είναι η ασφάλεια που ζητάς
μέσα στα χέρια μου και στα δικά σου
όλοι οι τοίχοι είναι ένας
ρίξτον και άσε με να καταπιώ τη μυρωδιά σου
είμαι δυστυχισμένος όταν δεν είμαι κοντά σου