Strella

Την Στρέλλα την άφηνα πάντα για αργότερα. Απο την περσινή Berlinale που εκ των πραγμάτων δεν προλαβα να την δω, εώς και την κανονική της διανομή εδώ στην Αθήνα με τις όποιες θετικές η αρνητικές κριτικές έφερε μαζί της, περίμενα να κοπάσει ο θόρυβος, το trend και ο ενθουσιασμός, το ίδιο και με τον Κυνόδοντα που δεν έχω δει ακόμα. 4 άτομα όλα κι όλα στην απογευματινή προβολή παλιακού κινηματογράφου, είδαμε μια απο τις πιο ιδιαίτερες ταινίες που μπορώ να θυμηθώ. Χωρίς να κάνω τον διαχωρισμό ξενόγλωσση η ελληνική γιατί αφενός δεν μου έρχεται στο μυαλό κάποια άλλη, ελληνική, αφετέρου γιατί είναι μια απο τις λίγες (αν και τον τελευταίο καιρό συμβαίνει συχνότερα σε άλλες τέχνες) φορές που σε καμία περίπτωση δεν σκέφτεσαι ότι -εντάξει, για ελληνική καλή είναι. Λίγες μέρες πριν είδα την Εκδίκηση της Κάταλιν Βάργκα (πέρασε και αυτή και τιμήθηκε απο την περσινή Berlinale), και ο Ελληνοβρετανός σκηνοθέτης της, Peter Strickland , μας έλεγε πόσο καλές εντυπώσεις έχει αφήσει η Στρέλλα στο εξωτερικο και ρωτούσε τι άλλο είχε κάνει πριν ο Κούτρας.

Πέρα απο την τολμηρή της θεματολογία, που ναι μεν ίσως δεν είναι πρωτεύον λόγος για να δεις μια ταινία (για μένα είναι), "αποζημιώνεσαι" σε όλους τους υπόλοιπους τομείς που μπορούν να κάνουν μια δουλειά σημαντικη η μη. Αφήγηση, χαρακτήρες, δραματουργία, κινηματογράφηση, ηθοποιία. Και στιγμές... Ίσως αυτό είναι τελικά, ένα σύνολο απο μικρές -συγκινητικές εως πολύ σκληρές για τον ανθρώπινο νου- στιγμές. Και μια ταινία -κατά τον Δ.- που πολύ θα ήθελε αλλά δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει ο Αλμοδοβαρ. Ντικ ρε...