Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να είμαι γάτα. Όχι σαν τη δικιά μου τη φοβιτσιάρα, σαν τις άλλες που είναι έξω στη γειτονιά. Που ξαπλώνουν όπου βρουν και λιάζονται με τις ώρες. Καθώς κατεβαίνω η ανεβαίνω τα σκαλιά στο άλσος βλέπω καθημερινά τουλάχιστον 15 γάτες χυμένες, επάνω σε αυτοκίνητα, μέσα στα χόρτα, στα σκαλιά, στην είσοδο της πολυκατοικίας η καθισμένες σε παρατημένες καρέκλες δίπλα σε κάδους. Οι περισσότερες της παρέας δεν φοβούνται καθόλου και σ'αφήνουν να τις χαϊδέψεις, αν είσαι τυχερός μπορεί να σου γουργουρίσουν κιόλας. Σήμερα το πρωί αφού δεν πρόλαβα το ραντεβού στο γιατρό, ήπια έναν ωραίο καφέ στο Αερόστατο κόντρα στον ήλιο. Στο δρόμο για το γραφείο βρήκα αυτήν που όχι μόνο έκατσε να την φωτογραφίσω αλλά ήρθε μόνη της για να τριφτεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου