Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες. Ο τίτλος της εξαιρετικής ταινίας του Hans Weingartner είναι πιο επίκαιρος απο ποτέ. Μια παρέα εισβάλει στα σπίτια πλουσίων οικογενειών και τα κάνει άνω-κάτω. Δεν κλέβουν, δεν θέλουν να αρπάξουν υλικά αγαθά. Θέλουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Αλλάζουν θέση στα έπιπλα, πετάνε καναπέδες στην πισίνα, προσπαθούν να αναστατώσουν την ήρεμη και βολεμένη ζωή τους. Θέλουν να "εκπαιδεύσουν" τα πλούσια "θύματα" τους με αυτόν τον τρόπο ώστε να αλλάξουν τρόπο ζωής. Όταν φεύγουν αφήνουν πάντα το ίδιο σημείωμα.
Στην Ελληνική πραγματικότητα κανείς δεν θέλει να δεχτεί ότι αυτές οι μέρες της αφθονίας έχουν περάσει. Οι δημόσιοι βγαίνουν στους δρόμους γιατί κόβονται τα αδικαιολόγητα επιδόματα που έπαιρναν, οι αγρότες κόβουν τη χώρα στα δύο γιατί οι επιδοτήσεις της Ε.Ε τελείωσαν -μάλιστα είναι και οι ίδιοι αγρότες του ΚΚΕ που επι χρόνια φώναζαν να βγούμε απο την Ε.Ε, τις επιδοτήσεις της οποίας όμως τσέπωναν κάθε χρόνο χωρίς να αλλάζουν, χωρίς να βελτιώνουν τις καλλιέργειες τους, τώρα που δεν έχει άλλο πάλι φωνάζουν- οι απολυμένοι της Ολυμπιακής απαιτούν να μπουν σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου με τους ίδιους υπέρογκους μισθούς, η σιχαμερή φυλή των ταξιτζήδων απεργεί γιατί δεν θέλει ούτε να φορολογείται ούτε να κόβει αποδείξεις, το ίδιο και τα βενζινάδικα, οι εφοριακοί, οι δικαστικοί, οι περιπτεράδες κ.ο.κ. Κανείς δεν θέλει να πληρώσει φόρους. Λογικό.. Οι καιροί όμως ήταν πάντα δύσκολοι δεν έγιναν τώρα, ο καθένας έκλεβε τον διπλανό του πάντα και οι δυο μαζί το κράτος. Κανείς δεν αντιδρούσε. Ο Έλληνας νόμιζε ότι αυτές οι μέρες της αφθονίας θα κρατούσαν για πάντα, η αν όχι για πάντα, τουλάχιστον θα μπορούσε να καλοπερνάει για αρκετά χρόνια. Η μαμά Ευρώπη θα τον τάιζε όσο αυτός κυκλοφορούσε με τζιπ, έπαιρνε η έδινε φακελάκια, ήταν κάθε βράδυ στα μπουζούκια, διακοπές και μεγάλη ζωή. Έπινε νερό στο όνομα του Αντρέα που του έδινε τα λεφτά και στου Κωστόπουλου που τον έμαθε να τα χαλάει. Όλα κυλούσαν ήρεμα στην ηλιόλουστη αυτή χώρα. Μόνο που αυτή δεν παρήγαγε τίποτα. Μόνο καινούρια κόλπα, παράθυρα για να κλέβεις το κράτος και να μη δίνεις λογαριασμό σε κανέναν και φτηνό συνδικαλισμό. Να μην αλλάξει τίποτα. Μα φταίνε οι τωρινοί, οι προηγούμενοι, οι επόμενοι, φταίει το σύστημα, λες και αυτό δεν το φτιάξαμε εμείς. Λες και δεν είμαστε όλοι δημιουργοι αυτού του άδικου ναι, αλλά και απατεωνίστικου συστήματος. Δεν ήθελε και τόση διορατικότητα για να καταλάβει κάποιος ότι το καράβι αργά η γρήγορα θα βούλιαζε. Και ας μην υπήρχε αυτό που ονομάζουμε κρίση, μια χώρα με σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους να εργάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και άλλους τόσους να ψάχνουν μια τρύπα για να χωθούν σε αυτόν, να αράζουν όπως λένε, να μπω στο δημόσιο να αράξω, πάλι το ίδιο θα συνέβαινε. Κι εγώ έτσι μεγάλωσα. Να μπεις στο δημόσιο να αράξεις μου έλεγαν. Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, να πληρώνεσαι. Και άσε τους άλλους.. Κοίτα τον εαυτούλη σου, εσύ θα την πληρώσεις? Ναι οκ, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, τότε ας είμαστε ρεαλιστές σε όλα κι όχι όπου μας συμφέρει. Φυσικά και τα νέα μέτρα είναι άδικα για πολλούς αλλά πάντα έτσι ήταν. Δεν ζούμε στην τελεια κοινωνία. Μακάρι το ένα η το άλλο κόμμα να κάνει κατι με τους εξοπλισμούς που το μέγεθος τους είναι αδιανόητο για μια χώρα σαν την Ελλάδα, για οποιαδήποτε χώρα. Αλλά ας σοβαρευτούμε κι εμείς λίγο. Όλοι. Κι ας μην ασχολούμαστε με το γερμανικό κωλοδάχτυλο της Αφροδίτης.
Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που ταξίδευα με έναν έλληνα που ζει κι εργάζεται στη Φρανκφούρτη και έπαιρνε 4.000 ευρώ το μήνα. Υπερβολικό για εμάς ακόμα και τώρα, τα μισά όμως τα έπαιρνε η εφορεία. Τα μισά? Ρώτησα εγώ. Τα μισά τα έπαιρνε η εφορεία. Γνωρίζω όμως και τις παροχές που του δίνει το Γερμανικό κράτος και την ποιότητα ζωής στην πόλη που ζει. Ας το σκεφτούν αυτό οι εαυτούληδες. Αν ελπίζει κάτι κάποιος σε αυτή τη χώρα (αν), είναι, η δύσκολη αυτή κατάσταση που επικρατεί (και οι όποιες αλλαγές) να γίνει η αφετηρία για να σοβαρευτούμε και να αλλάξουμε νοοτροπία. Γιατί αυτό που λέγεται, ότι "για να ξαναγεννηθείς πρέπει να πιάσεις πάτο", δεν ισχύει πάντα. Και τότε ούτε τον εαυτούλη μας δεν θα μπορούμε να σώσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου