Σύμφωνα με τα ΜΜΕ (δυστυχώς και των σοβαρών εφημερίδων συμπεριλαμβανομένων) πρέπει σιγά- σιγά να κάνουμε χώρο στα σπίτια μας (όσοι δεν μεταναστεύσουμε) για τις προμήθειες σε γάλα, ρύζι, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, τσιγάρα ίσως πριν ακριβύνουν, αγαθά εν γένει, γιατί ο αέρας μας τελειώνει. Κάποιοι γελοίοι διέδωσαν ότι στο νομισματοκοπείο κόβουν δραχμές. Ζόφος.
Μαζί με όλα τα δεινά που υποτίθεται οτι φέρνει το 2010, έχουμε και τις διάφορες "συνομοταξίες" που άρχισαν να χαίρονται. Συμβαίνει άλλωστε με κάθε καινούρια χρονιά, πόσο μάλλον φέτος. Για τους τσαρλατάνους καταστροφολόγους-μελλοντολόγους π.χ, the time has come, είμαστε μια ανάσα απο τους τίτλους τέλους του 2012. Για τους θρησκόληπτους ηθικολόγους κατευθυνόμαστε ολοταχώς προς την κόλαση χρόνο με το χρόνο (το γνωρίζαμε και πριν τη Τζούλια), για τους απλά απαισιόδοξους η οικονομική κατάσταση ήταν το κερασάκι στην τούρτα (η τούρτα όμως ήταν φαγωμένη χρόνια πριν), για τους γραφικά απαισιόδοξους το κάθε πέρσι και καλύτερα φαίνεται να παίρνει ρεβάνς φέτος (μόνο που αν πραγματικά το πιστεύεις αυτό απλά δεν έχεις καταλάβει ότι έχεις πεθάνει). Για τους κατ'επάγγελμα οικολόγους η ώρα της εκδίκησης της γης έχει περάσει, δυστυχώς δεν προλάβαμε να κάνουμε κάτι, άρα θα υποστούμε τις συνέπειες (ναι ok αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε, γι αυτό εκτός απο τα συμβολικά ον-οφ στους διακόπτες ας προτείνει κάποιος κάτι ρεαλιστικό κι ας αναλάβουμε όλοι "τις ευθύνες μας"). Ο κατάλογος είναι μεγάλος.
Δεν ήμουν ποτέ ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος του κόσμου αλλά κάθε νέα χρονιά την έβλεπα σαν ευκαιρία να ξεκινήσω κάτι καινούριο και να διορθώσω κάτι απο τα παλιά. Λίγες φορές τα κατάφερνα αλλά δεν έχει καμία σημασία.
Ένα καλό "αντικαταθλιπτικό" είναι ότι μέσα σε 3 μόνο μήνες το '10 έχει φέρει κάποιους εξαιρετικούς νέους δίσκους, που σίγουρα, μα σίγουρα, θα είναι μέσα στους καλύτερους της χρονιάς (μεγάλο θέμα αυτό με τις λίστες για να αναλυθεί τώρα). Στα χρόνια του γρήγορου downloading, δηλαδή την τελευταία πενταετία, δεν έχω ακούσει κανέναν δίσκο περισσότερες φορές απο όσες έχω ακούσει φέτος αυτόν του Gonjasufi. Αγροίκος στην όψη, γιόγκι μυστικιστής, ερημίτης, ψιθυρίζει, ραπάρει, μουγκρίζει επάνω στον μπασταρδεμένο -μερικές φορές hiphop μερικές όχι- ρυθμό των εταίρων Flying Lotus και Gaslamp Killer. Τραχύς ήχος, επιρροές απο Ανατολή και Δύση, ένας γνήσια λαϊκός δίσκος είναι η καλύτερη κυκλοφορία της Warp εδώ και πάρα πολυ καιρό. Ο Caribou απο την άλλη κυκλοφορεί το Swim, τον πιο "βατό" δίσκο του ως τώρα νομίζω, που για μένα μπορεί άνετα -σε καλλιτεχνικό επίπεδο- να συγκριθεί με το Start breaking my heart που είχε κάνει ως Manitoba. Ότι πρέπει για τις καταπληκτικές ανοιξιάτικες μέρες που έχουν έρθει. H Joanna Newsom λύνει τις κοτσίδες της και αρχίζει να φωτογραφίζεται ως ντίβα. Εντυπωσιακή αλλαγή στην εμφάνιση και επιστροφή με το τριπλό Have one on me χωρίς καμία ιδιαίτερη εξέλιξη στον ήχο -ίσως λίγο περισσότερο φως απο τους προηγούμενους- αλλά αν δεν ανήκεις στο στρατόπεδο που τη μισεί τότε θα παίζει στον player απο το πρωί μέχρι το βράδυ. Τέλος, ο σεβάσμιος Gil Scott Heron όχι μόνο έβγαλε έναν φρέσκο δίσκο του σήμερα, το I'm new here, τον υποστηρίζει ερχόμενος και στην Αθήνα στις 23/5. Τα ανωτέρω αντικαταθλιπτικά κυκλοφορούν στα περισσότερα ενημερωμένα blogs εδώ και καιρό οπότε αν πρέπει να προτείνω κάτι σχετικά άγνωστο ακόμα, αυτό είναι μια ηλεκτρική λειτανία, μισή ελληνική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου