x3

Πρώτη (μπορεί και τελευταία) φορά σε γήπεδο. Σε μεγάλο γήπεδο. Ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του, άλλος βρίζει το διαιτητή χωρίς λόγο, άλλος τον διπλανό του, οι περισσότεροι τον "πούστη ολυμπιακό", τον τύπο που πουλάει πασατέμπο κ.ο.κ. Πάντως όλοι σε κάποιον τα χώνουν. Μπορεί ένα κυριακάτικο απόγευμα στο γήπεδο να λειτουργήσει και ως μια ιδιότυπη ψυχοθεραπεία? Τόσος συσσωρευμένος θυμός και ένταση που διοχετεύονται την υπόλοιπη εβδομάδα? Έχει παρατηρήσει κανείς τη συμπεριφορά των δικών του ανθρώπων στο γήπεδο? Τους γνωρίζει καλά τελικά? Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να είσαι ο παρατηρητής εκεί μέσα (αν αντέξεις) όπως και μεγάλη πλάκα αν είσαι τυχερός και "κρυφακούσεις" κανέναν σπαρταριστό μονόλογο κάποιου "ταλαίπωρου" όπου ούτε στον κινηματογράφο δεν μπορείς να φανταστείς. Όπου ανάμεσα στα γρυλίσματα και στα χειροκροτήματα μπορεί να βρίζει γκόμενα, πεθερά, πολιτικούς, την πουτάνα κοινωνία κλπ. Έτσι μέσα σε αυτό το εμετικό τρίπτυχο της κυριακάτικης μελαγχολίας-βαλεντίνου-καρναβαλιού προστέθηκαν και τα 2 γκολ που άρπαξε ο παναθηναϊκός απο την καβάλα στο γηπεδο του. Not bad at all. Εμπειρία.

Και σε ένα κυριακάτικο τραπέζι μεταξύ φίλων αν καταφέρεις να περιοριστείς στο ρόλο του παρατηρητή, όλο και κάτι καινούριο θα ανακαλύψεις, κάποιο απο τα πρωτόγονα ένστικτα τους, όπως και στο γηπεδο.