Καυτές νύχτες

Η διαδρομή μέχρι την Αιγινήτου με κομμένα πόδια (και ανάσα), η "χαλαρή" μουσική της αίθουσας αναμονής, σκούρο ξύλο και δερμάτινοι καναπέδες, απέναντι μια (σιτεμένη) ξανθιά κυρία σε υπερένταση κάνει οτι διαβάζει τα περιοδικά περιμένοντας το λεβεντομαλάκα, μπαίνω, βγαίνω διαφορετικός, περπατάω την πεζοδρομημένη οδό Αρνης και χαζεύω τις πολυκατοικίες με τους μικρούς κήπους μπροστά, ωραία -και ακριβή- γειτονιά, ονειρεύομαι ένα φωτεινό διαμέρισμα στον τελευταίο όροφο, θα ήταν ιδανικά εδώ, είχατε 4 κλήσεις, προλαβαίνω το τελευταίο μετρό και κατεβαίνω στο κέντρο, υποτίθεται ότι περιμένουμε (ποιοί?) το καλοκαίρι για να πίνουμε τα ποτά μας στο πεζοδρόμιο, ακατόρθωτο αυτές τις μέρες γι'αυτο οδηγούμαστε μέσα, στη σιγουριά του κλιματισμού, ένας άντρας και μια γυναίκα η ένα αγόρι κι ένα κορίτσι συζητούν με πάθος για ποδόσφαιρο, γνώριμα πρόσωπα-ασφάλεια, μια μεγάλη οικογένεια με σκυλίσιες (και γατίσιες ok) ανησυχίες, everybody hurts (χμμ..ότι πρέπει τώρα) στα ηχεία στην αρχή και ότι να'ναι μετά, "φιλολογικές" συζητήσεις, deals αυτό είναι το τηλεφωνό μου πες μου το δικό σου τώρα, ζεστές εφημερίδες, 10 τρόποι για καλύτερο sex, όχι 10 + 1 τρόποι για να περάσεις το καλοκαίρι στην πόλη, οι 20 καλύτερες παραλίες, οι 5 συναυλίες που πρέπει να πας, οι 50 δίσκοι που πρέπει να ακούσεις και πάει λέγοντας, συμφωνούμε ότι δεν ανήκουμε στον δικό τους μικρόκοσμο-αν θέλουμε μένουμε και στους -χαώδεις- δικούς μας που με τόση στοργή και προδερμ φτιάξαμε, απόψε διακτινιζόμαστε στα εξωτικά Πετράλωνα, είναι αστείο να παρατηρείς ότι ιδιοκτήτες τεραστίων διαστάσεων τζίπ έχουν μετακομίσει εδώ, στα (πρώην) ταπεινά Πετράλωνα με τους αριστεριστές και τον Ζέφυρο (respect), εχετε 2 αναπάντητες κλήσεις, πίνουμε κατεψυγμένες σχεδόν καϊζερ και αναλύουμε το πολιτικό (γέλια) σύστημα, πάλι χωρίς κλιματιστικό θα μείνω φέτος, διαλείματα τσιγάρων ανάμεσα στα φαγητά η διαλείματα φαγητών ανάμεσα στα τσιγάρα (?), αέρας-τα πρόσωπα αλλάζουν, γυρίζω σπίτι, η γάτα...τρίχες παντού (τις πήρε κι αυτές ο αέρας).

It’s all in your mind

Bird : Lady?
Lady : Yes Bird?
Bird : It’s cold
Lady : I know
Lady : Bird…I cannot see a thing
Bird : It’s all in your mind
Lady : I’m worried
Bird : No one will come to see us
Lady : Maybe they come but we just don’t see them
What do you see?
Bird : I see what’s outside
Lady : And what exactly is outside?
Bird : It’s grown-ups
Lady : Well maybe if we scream they can hear us
Bird : Yeah, maybe we should try to scream
Lady : Ok, Bird
Lady & Bird : Heeeelp, Heeeelp
Can you hear us now ?
Hello ! Help ! Hello it’s me
HeyCan you see
Can you see me
I’m here Nana come and take us
HelloAre you there
Hello
Lady : I don’t think they can hear us
Bird : I can hear you lady
Bird : Do you want to come with me lady ?
Lady : Will you be nice to me Bird ?
Lady : You’re always nice to me because you’re my friend
Bird : I try but sometimes I make mistakes
Lady : Nana says we all make mistakes
Bird : Maybe we should scream more
Lady : Yes, Bird let’s scream more
Lady & Bird :Help ! Help us ! Come on !
HelpHello ! HelpHello !
We’re lost
Lady : I think they cannot see us
Bird : Nobody likes us
Lady : But they all seem so big
Bird : Maybe we should just jump
Lady : What if we fall from the bridge and then nobody can catch us
Bird : I don’t know let’s just see what happens
Lady : Okay
Bird : Come with me
Lady : Shall we do it together ?
Bird : Yeah
Lady & Bird : 1 2 3….Aaaaaaah
Bird : Lady?
Lady : Yes Bird ?
Bird : It’s cold
Lady : I know
Lady : Bird…I cannot see a thing
Bird : It’s all in your mind !

Yes Darling, But is It Art?

                            

Βλέπω αυτό το βιντεάκι και προκαλώ τον καθένα, να μου ορίσει τι είναι τέχνη, αν συμβαίνουν η όχι σπουδαία πράγματα σήμερα, αν η τέχνη πρέπει να "οριοθετείται" μέσα στη glam η ακαδημαϊκή "αγκαλιά" ενός μουσείου η μιας γκαλερί αλλά και αν "θέλει" η μπορεί κάποιος -βλεποντας το βίντεο-  να επιχειρηματολογήσει υπέρ κάποιου σπουδαίιιιιου ευρωπαίου ζωγράφου του 18ου αιώνα που ζωγραφίζει με λάδι πάνω σε καμβά, προβατάκια δίπλα σε ρυάκια και μελαγχολικά τοπία κλπ κλπ κλπ..........    

happiness

Βράδυ Παρασκευής μετά απο μια πραγματικά δύσκολη μέρα με εκνευρισμούς, εντάσεις, λογαριασμούς (πολλούς λογαριασμούς), φράουλες με σαντιγύ (στο γραφείο) πίεση (μη με γαμάτε άλλο), αλήθειες (καιρός για "ενδοσκόπηση") αλλά και ωραίες μουσικές, καρδιοχτύπια, ποτά έξω στο πεζοδρόμιο, συγκίνηση (πολυχρησιμοποιημένη λέξη), άκρατο ενθουσιασμό, αγκαλιές και φιλιά στην Ακαδημίας. Τα πρεζάκια, στο δρόμο της επιστροφής, πιο ήρεμα και γαλήνια απο ποτέ. Ο θόρυβος έχει κοπάσει, το κομβόι μάλλον ξεκίνησε για παραλιακή (sucks). Η γάτα με υποδέχεται όπως πάντα πεινασμένη. Κοιτάζω στο κομοδίνο μου, στοίβες απο βιβλία άλλα μισά άλλα τελειωμένα, έχουμε και λέμε, Ο δικός μας Graham Green στην Αβάνα του Gutierrez (pedro juan για τους φίλους), Σώτη Τριανταφύλλου, Δημητριάδης, Η ωμότητα των πραγμάτων-συζητήσεις με τον Francis Bacon, Μόνολογκ (ορίστε, χαρούμενο), Ως εκ θαύματος του Τζούμα (ορίστε, ανάλαφρο), Ίδε ο άνθρωπος, Το 1821 και η αλήθεια του Σκαρίμπα και δίπλα ανακατεμένα σκονισμένα δισκάκια, βιταμίνα τεκ, chromatic sequence, billy mackenzie, mum, baikonour, κ.βητα, salome dupree/orchestra du soleil και radiohead. H λάβα-λάμπα πανταχού παρούσα, το σημειωματάριο ονείρων, δίπλα ένας νυχοκόπτης κι ένα τσιμπιδάκι, μια κοκα κολα (ντρέπομαι, αλλά πίνω μια-δυο το μήνα) και η Αμαλία πάνω-κάτω-γύρω απο (το κομοδίνο) με κοιτάει παραπονεμένη (όχι άλλο φαγητό σήμερα). Πάνω απο το κρεβάτι μου (κολλημένη) η "ευτυχία" εξακολουθεί να -κάνει πως- με κοιτάει μέσα στη ζεστή θαλπωρή του κόκκινου δωματίου της. Οι ζέστες ξεκίνησαν, καιρός για κανένα μπάνιο...

untitled #1

ένα πρόσωπο, δύο δρόμοι

απατηλά όνειρα μέσα στα σύννεφα
δίπλα στο φάρο υπάρχει μια σκάλα που οδηγεί εκεί
τα πρωινά ανεβαίνω κι εγώ, δεν με βλέπει κανείς εκεί πάνω
χρώματα που δεν αντέχουν τα μάτια σου
χιλιάδες γραμμές αεροπλάνων, σβήνουν
ένα κορίτσι που κλαίει είναι ακόμα η αγαπημένη μου ζωγραφιά
ταυτόχρονα με διαλύει ειδικά όταν τα δάκρυα καίνε το πρόσωπο μου
μια μικρή επανάλειψη είναι ο κόσμος- μέχρι να τελειώσει δεν υπάρχει τέλος
η αγάπη το ίδιο - σαρκαστική
ήχοι, εικόνες, φωνές του δρόμου, γύμνια
η ευτυχία πάνω απο το κρεβάτι μου
και η απελπισία γύρω απ'αυτό
τίναξε τα μαλλιά σου, έχουν γεμίσει αστέρια απο χθές
κοιμήθηκες στα πόδια μου μπροστά στη μικρή εκκλησία
στήνοντας μικρές ιστορίες, οι ευχές θα βγουν αληθινές
κάνε μου ένα δώρο ...

4.48 Psychosis

7 μέρες μακριά, λέγεται η πρώτη δουλειά των Chromatic Sequence και -συγκινητικά- μοιράζεται δωρεάν στις συναυλίες τους. Μια "πολυτελή" συσκευασία με ένθετο και πληροφορίες για τη μουσική τους παρέλαβα στο άψογα στημένο live -που δυστυχώς δεν κατάφερα να παρακολουθήσω μέχρι το τέλος- την προηγούμενη Παρασκευή στο μικρό kong, "θεατρικό σκηνικό", χωρισμένο σε 2 επίπεδα, στο πατάρι τα κλασσικά όργανα (τσέλο, βιολί φλάουτο κα) και στον κάτω χώρο το λαπτοπ και τα συνθια, μέσα σε αιωρούμενες κορνίζες προβάλλονταν τα εκπληκτικά βιντεο και μια "ζωντανή" κάμερα έδειχνε στους κάτω τι συνέβαινε επάνω και το αντίστροφο. Μια μείξη κλασσικής και ηλεκτρονικής μουσικής -ενίοτε σκοτεινής και industrial- στίχοι "παραμυθένιοι" αλλά και αποσπάσματα απο Λόρκα και Σάρα Κέιν σαν κι αυτό "Κόψε μου τη γλώσσα, ξερίζωσε μου τα μαλλιά, κόψε μου τα χέρια αλλά ασε μου την αγάπη μου άσε μου την αγάπη μου, καλύτερα να έχανα τα πόδια μου, να μου ξερίζωναν τα δόντια, να μου έβγαζαν τα μάτια, παρά που έχασα την αγάπη μου παρά που έχασα την αγάπη μου.
Στις 4.48 the happy hour ευτυχισμένη ώρα όταν με επισκέπτεται η διαύγεια, ζεστό σκοτάδι που μουσκεύει τα μάτια μου, δεν γνωρίζω αμαρτία, τώρα πεθαίνω για κάποιον που δεν νοιάζεται τώρα πεθαίνω για κάποιον που δεν ξέρει, με κάνεις κομμάτια, μιλα μιλα μιλα, επικύρωσε με υπεράσπισε με δες με αγάπα με, κοίτα με χάνομαι κοίτα με χάνομαι κοίταμε κοίτα κοίτα, εγώ τον εαυτό μου δεν τον συνάντησα ποτέ, εμένα που το πρόσωπο μου είναι κολλημένο στην πίσω όψη του μυαλού μου".

Για το 4.48 (κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις κοαν) έχουν γραφτεί πάρα πολλά, απ'τη μια κουβαλάει το βάρος της άσχημης ψυχολογικής κατάστασης της δημιουργού του, άπο την άλλη είναι ημιτελές και όχι τόσο "θεατρικό" όσο θα ήθελαν οι κριτικοί και βέβαια είναι το τελευταίο της έργο πριν πεθάνει. Για τους Chromatic Sequence εύχομαι να γραφτούν τα καλύτερα και χαίρομαι που όταν τους ακούς δεν "αναγκάζεσαι" να πεις -μειδιάζοντας- αυτό το γαμημένο: για έλληνες καλοί είναι.
(Μιλώντας για τη Σάρα Κέιν σκέφτηκα ότι για δύο πράγματα που δεν είδα έχω μετανιώσει περισσότερο, την "μεγάλη της επιτυχία" της Καθαροί πια που ανέβασε ο Βογιατζής το 2001 και μια συναυλία την ίδια χρονιά νομίζω, των Death In Vegas στο Ρόδον)

αμηχανία : άγνοια ή έλλειψη ενός τρόπου ενέργειας ιδίως για την αντιμετώπιση μιας καταστάσεως: Bρίσκομαι σε ~. Προκαλώ ~ σε κπ.

Μπορεί να είναι οδυνηρή. Μπορεί να είναι ευχάριστη. Μπορεί να σου έχει συμβεί όταν αντίκρισες τους συμμαθητές σου λέγοντας το πρώτο "ποίημα" στο σχολείο, όταν πέρασες απο "συνέντευξη" απο το αφεντικό σου για να πάρεις την δουλειά, όταν σε έπιασε η μάνα σου να αυνανίζεσαι στην τουαλέτα (λέμε τώρα) και είχες ξεχάσει να κλειδώσεις την πόρτα, στο πρώτο σου φιλί, όταν έμεινες γυμνός μπροστά σε κόσμο, όταν αναγκάστηκες να πεις ψέμματα και σε κατάλαβαν, όταν συναντάς κάποιον μετά απο χρόνια και ανακαλύπτεις ότι δεν έχετε να πείτε τίποτα, στο στρατό στις πρώτες γνωριμίες, σε μια "σοβαρή" συζήτηση με τους γονείς σου (ας πούμε), στο γιατρό όταν "αναγκάζεσαι" να δημοσιοποιήσεις προσωπικά δεδομένα, με την/τον καλή/ό σου όταν δεν είσαι σίγουρος αν "πρέπει" να κάνεις εσύ την κίνηση η όταν η βραδιά τελειώνει και δεν ξέρεις πως να το χειριστείς, να την/τον φιλήσεις η είναι νωρίς, το ταξί περνάει απο μπροστά σου, ήθελες να μπείς κι εσύ μέσα αλλά...αμηχανία. Αμηχανία γλυκειά είναι αυτή (και είναι ωραίο όταν σου συμβαίνει).

(η φωτογραφία είναι απο τη Dolce Vita του Fellini. το γλυκειά γράφεται και γλυκιά αλλά δεν μ'αρέσει. τοποθετώ -πολύ συχνά- τις λέξεις ανάμεσα σε παρενθέσεις παύλες και εισαγωγικά, κάτι που δεν είναι πάντα "ορθό" αλλά μ'αρέσει)

Πεθαίνω σαν χώρα II

Χτες όλο το μεσημέρι έψαχνα, τηλεφωνούσα, υπολόγιζα, να πάμε Παρασκευή η Σάββατο (μήπως και τις δύο?) να κάτσουμε μπροστά στο πλάι η στη μέση στο κέντρο, θα βρούμε πρόσκληση η όχι και αν ναι πότε, να τα κλείσω με την δική μου η την δική σου κάρτα, η μήπως να περιμένουμε λίγο, δεν γίνεται να περιμένουμε άλλο η Μήδεια sold out, εσύ..θα έρθεις..θέλω πολύ να το δεις, βλέπω και ξαναβλέπω το πλάνο με τις θέσεις, τα (κενά) πράσινα κεφαλάκια μειώνονται πολύ γρήγορα και γίνονται κόκκινα, τα τηλέφωνα χτυπάνε κόσμος παέι και έρχεται μέσα στο γραφείο, δίνω στοιχεία βιαστικά, πατάω το κουμπί, δίνω λάθος email, τέλεια. Κάθομαι και ξαναδιαβάζω το κείμενο, αντιγράφω αυτο:
(...) Και την χρονιά εκείνη που καμιά γυναίκα δεν έπιασε παιδί και οι άντρες στέκονταν δυο-δυο στους δρόμους και στα καφενεία κι έφτυναν ο ένας το πρόσωπο του άλλου σα να' φτυναν όμως ο καθένας το δικό του πρόσωπο κι έπειτα φεύγανε αγκαλιασμένοι και ζευγάρωναν μεταξύ τους σε σκοτεινά υπόγεια η χλιαρά πλυσταριά όπου δεν μπορούσαν να τους ανακαλύψουν οι ξέφρενες γυναίκες με την επιδημία της ακαρπίας γερά σφηνωμένη στα σπλάχνα τους - τους έψαχναν στα μπορντέλα και στα μπαρ, κι αυτό το ψάξιμο το μάταιο τις έκανε ακόμα πιο όμορφες, πιο λιμπιστερές, πιο μαγνητικές, πιο γυναίκες, πιο ικανές να προκαλέσουν ξέφρενους έρωτες, πιο απαλές, τύλιγε τις ανιχνευτικές κινήσεις τους με μια μαρμαρυγή απελπισίας που χαραζόταν στο μυαλό του θεατή και δεν έφευγε ποτέ, γιατί μ'αυτό το ψάξιμο οι γυναίκες κατάλαβαν πως υπάρχουν πολλών ειδών απελπισίες και πως ένα είδος τους ανήκει αποκλειστικά και στους αιώνες-, την χρονιά εκείνη έγιναν και οι περισσότερες συνομωσίες στα ανώτατα κλιμάκια, κοπάδια βουλευτών εξαγοράζονταν και προσχωρούσαν κορδωμένοι στην ακριβώς αντίθετη παράταξη μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν προσωπικές η οικογενειακές φιλοδοξίες (ένας λένε, δέχτηκε να γίνει υπουργός για να δώσει μια τελευταία χαρα στην ετοιμοθάνατη γριά μητέρα του γιατί την είχε φάει το μαράζι που ο γιος της είχε γεράσει βουλευτής), οι φανατικοί πατριώτες κι εθνικόφρονες φυγάδευσαν περιουσίες ολόκληρες στο εξωτερικό με την βοήθεια των αλληλοκαθρεφτιζόμενων καθεστώτων που ορισμένοι απ'αυτούς τα κρατούσαν με τα λεφτά τους και τις διασυνδέσεις τους στη εξουσία, (...) οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη μ'εναν πυρετώδη ρυθμό αλληλουχίας αποτυχιών, εγκλημάτων κι αναρίθμητων μορφών ανικανότητας που έφταναν στα όρια της πνευματικής παραλυσίας, φρενιασμένοι οπαδοί πεθαμένων πολιτικών αρχηγών τους έβγαλαν απ' τους τάφους τους και κρατώντας τους ψηλά μέσα στα λασπωμένα φέρετρα τους, τους περιέφεραν στους δρόμους ζητώντας με εξτρεμιστικά συνθήματα την επαναφορά τους στην ενεργό πολιτική γιατί υποστήριζαν πως μόνο αυτοί θα γλύτωναν τη χώρα απο την ολοκληρωτική της εξαφάνιση, (...) φανατισμένοι λόγιοι έβγαιναν στα μπαλκόνια τους και παρακινούσαν τα σαστισμένα πλήθη να απαρνηθούν τη ζωή, να τρέφονται μόνο με ρίζες και να αναπαράγονται πλαγιάζοντας με ακρωτηριασμένα αγάλματα, μέσα σε μια σε μια συναισθηματική κι ιδεολογική παράκρουση όμοια μ'εκείνων που προσπαθούσαν να επέμβουν στην καυτή πραγματικότητα για να την αλλάξουν ριζικά εφαρμόζοντας πολιτικά προγράμματα που ήσαν επινοήσεις άλλων εποχών- πρόκειται για τις περιπτώσεις που ονομάστηκαν "Μεταφυσικές του Δόγματος" και που θεωρούνται απ'τα βαρβαρότερα εγκλήματα εκ προμελέτης (...)

Εδώ είναι άλλο ένα απόσπασμα του βιβλίου του Δημητριάδη με λίγα σκόρπια συν-αισθήματα μια -ούτως η άλλως- φορτισμένη νύχτα. Ένα email με "καλημέρισε" σήμερα (τις μέρες που κοιμάσαι μόνος συμβαίνουν αυτά, σε καλημερίζουν οι υπολογιστές), επιβεβαιώνοντας μου τις θέσεις, 6/6/08, σειρά 14 θέσεις 7 κ 9, κέντρο.

Χαμόγελα (ο τόνος στο ό)

είναι re-edit (το έκανα τρέχοντας με το paint) ενός κολάζ που είχα κάνει παλαιότερα και για κάποιο (περίεργο) λόγο μου θυμίζει άνοιξη (και ας έχει χιονισμένα τοπία). μπλέ-κίτρινες φούσκες και χαμόγελα παντού!

Συγκίνηση

Εκείνος, χωρίς πόδι. Εκείνη, χωρίς χέρι. Εύκολα συγκινούμαι τελευταία, κοιτώντας αυτό όμως στα μάτια μου ακόμα βρέχει .. 

(ευχαριστώ τη Μ. που μου το έδειξε πρώτη)

Wristcutters: A Love Story

Που πηγαίνουν οι αυτόχειρες όταν πεθαίνουν? Σύμφωνα με τον συγγραφέα Etgar Keret ανάμεσα στους δύο κόσμους, των ζωντανών και των νεκρών, υπάρχει και το μέρος που πάνε οι αυτόχειρες. Πάνω σε αυτή την ιδέα βασίστηκε η ταινία του Goran Dukic που πήγε το 2006 στο Sundance αλλά δεν προβλήθηκε νομίζω ποτέ στην Ελλάδα. Μια ερωτική ιστορία όπως λέει ο τίτλος αλλά σίγουρα τελείως διαφορετική.

Ο πρωταγωνιστής (Patrick Fugit) ύστερα απο ερωτική απογοήτευση κόβει τις φλέβες του και βρίσκεται σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουν κάνει κακό στον εαυτό τους με κάποιο τρόπο. Εκεί θα γίνει φίλος με έναν -κατεστραμένο- Ρώσο μουσικό που μένει με την οικογένεια του (έχουν αυτοκτονήσει όλοι). Στη συνέχεια θα γνωρίσει μια κοπέλα (Shannyn Sossamon, θεά) όπου ερωτέυεται, αλλά αυτή υποστηρίζει ότι βρίσκεται εκεί κατα λάθος. Κατα τύχη μαθαίνει ότι η πρώην κοπέλα του αυτοκτόνησε κι αυτή ένα μήνα με τον θάνατό του και βρίσκεται εκεί ψάχνοντας να τον βρει, όταν εμφανίζεται ο ...Tom Waits (με άσπρο κοστούμι, απολαυστικός) ώς υπεύθυνος αυτού του κόσμου...

Απλή low budget ταινία με κάποιες πολύ δυνατές εικόνες, χιούμορ και πολύ καλές ερμηνείες. Φτάνει που παίζει ο Waits και η μικροκαμωμένη Sossamon (την ερωτεύεσαι απο την πρώτη σκηνή) για να μπει στην λίστα με αυτές τις γλυκές-πικρές-ιδιαίτερες ταινίες που πάντα σου άρεσαν...

(την ταινία ανακάλυψε ο Δ. όπως και τις φωτογραφίες και ότι άλλο έχει να κάνει με την πρωταγωνίστρια)

Wall of sound

Σάββατο βράδυ, στην Αβραμιώτου η "νύχτα" ξεκίνησε νωρίς, έφτασα στις 9 ακριβώς για τον ίδιο λόγο που με πρωτοφανή συνέπεια είχε μαζευτεί τόσος κόσμος. Τα εισιτήρια για τον Ulrich Schnauss είχαν εξαντληθεί απο τις προηγούμενες μέρες γεγονός που έκανε τους περισσότερους -απο αυτούς που τελικά έμειναν απ' έξω- νευρικούς. Συμπαθητικοί (και ευτυχισμένοι φαντάζομαι, αφού, εκτός ότι έπαιζαν για πρώτη φορά, στο τέλος είχαν την ευκαιρία να τζαμάρουν με το "είδωλο" τους) και χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις οι πιτσιρικάδες No clear mind, άνοιξαν τον δρόμο για κάτι που νομίζω ούτε οι πιο πιστοί φαν του Schnauss δεν περίμεναν οτι θα συμβεί. Τέτοιον ογκώδη ήχο είχα να ακούσω πάρα πολύ καιρό. Καθισμένος σε μια καρέκλα με γυρισμένη την πλάτη στο κοινό, ο Schnauss ιδιαίτερα προσιτός και κεφάτος κατάφερε και μετέτρεψε το συγκεκριμένο, ως ένα απο τα πιο πετυχημένα-εμπορικά και καλλιτεχνικα-live του 2008. Η "λυσσασμένη" ενέργεια και η γερμανική αυστηρότητα στην ροή και στο χτίσιμο των ήχων του, η τέλεια ακουστική, τα πραγματικά περιορισμένα εισιτήρια και αυτός ο ανέλπιστα "λυτρωτικός" ατσάλινος θόρυβος, νομίζω θα κανει τους πάντες (αλλά και τον ίδιο αφού ενθουσιασμένος με το κοινό, ξανανέβηκε 2 φορές στην σκηνή) να θυμούνται με συγκίνηση τη χτεσινή βραδιά.

share

your concerns your knowledge your dreams your nightmares your happiness your experiences your files your feelings your thoughts your demons your truth your pictures your pain your nature your coffee & your cigarettes.share all - share all

share. share. share. share everything. share everything.

share your-fucking-self

How much truth can a spirit bear, how much truth can a spirit dare?

Είχα μια συζήτηση σχετικά με το ποστ της "συνήθειας" και με το μέγεθος της επιθυμίας του να "φύγεις γυμνός". Μα πόση ελευθερία μπορείς να αντέξεις , μου είπε, κατά το πόση αλήθεια αντέχεις του Νίτσε. Όλα αυτά έγιναν χτες το μεσημέρι ενώ έξω έβρεχε, με mogwai μουσικη υπόκρουση, μέσω MSN. Ένα μικρό απόσπασμα της "συζήτησης" είναι παρακάτω:

: gamati den einai i foto tis syni8eias?

: ?

: poia?

: sto blog

: gamato einai to post vasika

: niotho poli sixna etsi

: para poli sixna

: pio sixna apo oti tha eprepe

: auti i erotisi "na ta paratiseis ola kai na figeis gimnos"

: polles fores perase apo to mialo mou...

: alla meta...

: skeftesai...

: tin aionia erotisi pou me troei edo kai xronia

: "posi eleutheria mporeis na antekseis?"

: nai kata nitse, posi ali8eia mporeis na antexeis?

: xmm...

: auto me apasxolei para poly teleutaia

: einai diskoli erotisi...

: giati prepei prota na apantiseis sto

: "ti einai i alitheia"

: poianou alitheia?

: estw kai tin mia ali8eia, tin ali8eia tou allou, eisai sigouros oti 8es na 3ereis?

: i kalytera oxi

: einai poly vary to timima

: iparxei kaneis pou kserei tin alitheia?

: lol

Ο περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να γνωρίζουν την αλήθεια, μάλλον θέλουν αλλά την αλήθεια που έχουν επιλέξει-φτιάξει αυτοί, οι υπόλοιποι -πιο τολμηροί- πρέπει να αποφασίσουν τι είναι αλήθεια..Εσύ πόση αλήθεια αντέχεις?

No surprises

A heart that's full up like a landfill
A job that slowly kills you
Bruises that won't heal
You look so tired and unhappy
Bring down the government
They don't, they don't speak for us
I'll take a quiet life
A handshake of carbon monoxide
No alarms and no surprises
No alarms and no surprises
No alarms and no surprises
Silent, silent
This is my final fit, my final bellyache with
No alarms and no surprises
No alarms and no surprises
No alarms and no surprises please
Such a pretty house, such a pretty garden
No alarms and no surprises (let me out of here)
No alarms and no surprises (let me out of here)
No alarms and no surprises please (let me out of here)

Η συνήθεια

Μεσημέρι στο γραφείο, δεν αντέχεται άλλο. Τηλέφωνα-τηλέφωνα-τηλέφωνα, να είσαι ευγενικός με όλους και κουδούνια και φασαρίες και νεύρα-νεύρα-νεύρα, οι άνθρωποι, οι ανθρώπινες σχέσεις τόσο τεταμένες και τόσο δύσκολες, ούτε ρομπότ ούτε ζώα, άνθρωποι, προβληματικοί, ευαίσθητοι, σκληροί, που τελειώνει το συναίσθημα και αρχίζει η λογική η το αντίστροφο? Ατομιστές, αγενείς, καριερίστες (του κώλου), η διαχείρηση της εξουσίας πολύ επικίνδυνη, της όποιας εξουσίας, ο ταμίας της τράπεζας, ο θυρωρός, ο φούρνιαρης, ο οδηγός λεωφορείου όλοι χρειάζονται βοήθεια με κάποιον τρόπο. Κι εγώ μαζί. Τα χέρια μου εξακολουθούν να ιδρώνουν, ανάβω και σβήνω τσιγάρα σαν μανιακός, συναναστρέφομαι με κόσμο που δεν εκτιμώ, ποιος έχει τα κότσια να αλλάξει ενα-δυο πράγματα στη ζωή του (προσωπική και επαγγελματική) να τα παρατήσει ένα ωραίο πρωί (η απόγευμα) και να φύγει (προτιμώ με αεροπλάνο) "γυμνός"... Πολύ σημαντική η "συνήθεια", βουλιάζεις μέσα της και περιμένεις, γλυκιά παγίδα -like chocolate- που δεν μπορείς -και δεν πρέπει- να  αγνοήσεις. Πως το λένε αυτό που αλλάζει η διαθεση σου κάθε μισή ώρα, δεν είναι κυκλοθυμία είναι κάτι πιο "σοβαρό", έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια -δεινός περιπατητής/παρατηρητής- γράφω-αφελέστατα- όποτε μπορώ (εξωτερίκευση συναισθημάτων), μέσα/έξω/πάνω/κάτω/γύρω-γύρω υπάρχει ξανά μια τάση φυγής-μετανάστευσης, θέλει guts...

(η φωτογραφία είναι απο δίσκο της Meret Becker, μεγάλο κεφάλαιο-άλλη φορά)

2-3 πράγματα άξια προσμονής

Το Synch, νωρίτερα φέτος 13-15/6 σε Τεχνόπολη, Μουσείο Μπενάκη, Bios κ.α. Απο τους Yo la Tengo και Luomo μέχρι Holy Fuck και The Field!!! είναι το μοναδικό μουσικό φεστιβάλ στην Ελλάδα που σέβεται τον εαυτό του και αυτούς που απευθύνεται.
Η Art Athina 23-25/5 στη Helexpo στην Κηφισίας, η διεθνής συνάντηση αιθουσών σύγχρονης τέχνης με Ρωσική πρωτοπορία μεταξύ άλλων αλλά και το project με τίτλο: “First we take Manhattan then we take Berlin” αφιέρωμα σε νέες, ανερχόμενες γκαλερί από τη Νέα Υόρκη και το Βερολίνο. Το 2007 είχε μπουκάρει η αστυνομία (ναι, αγαπημένη μου χώρα) και κατέβασε έργο γιατί προσέβαλε τα ήθη (καλλιτέχνης μου εκμυστηρεύτηκε ότι στήνονται φοβερές βραδιές στην ταράτσα με άψογες μουσικές και ποτά).
Το Φεστιβάλ Αθηνών για τους εναπομείναντες στην καυτή βρωμόπολη με Παπαϊωάννου, Κινέζικη όπερα, Schaubuhne, Trisha Brown, Λ.Πλάτωνος αλλά και Μαρμαρινό-Δημητριάδη (βγαίνουν τα εισιτήρια).
Η Bjork και το Βερολίνο τον Ιούλιο, είναι καλή ευκαιρία για να την δεις έστω για μια φορά στη ζωή σου (στην Ελλάδα δεν πρόκειται να έρθει, ίσως στην απόλυτη παρακμή της, είπα παρακμή και θυμήθηκα μια πιθανή ερμηνεία για το όνειρο με το Γαϊτάνο), αλλά και για να περπατήσεις στην καταπράσινη τότε υπέροχη πόλη (καλά σταματάω με την πόλη, στεναχωριέμαι λίγο).
Οι πιθανές ολιγοήμερες διακοπές σε πιθανούς-απίθανους προορισμούς, Σύμη / Χάλκη / Istanbul / Δονούσα (αγαπημένη, απο οπου είναι και η φωτογραφία).

Κυριακή βράδυ

προς Δευτέρα. Η λάβα-λάμπα στο κομοδίνο μου έχει «ανάψει» για τα καλά. Η «λάβα» που πηγαινοέρχεται αργά μέσα πάνω-κάτω έχει σχηματίσει μεγάλα μελιτζανί σταφύλια που δημιουργούν σκιές στον τοίχο, τώρα έχουν κολλήσει όλα επάνω (τα σταφύλια), στα χέρια μου που είναι μονίμως ιδρωμένα –ένα από τα πολλά «θέματα» που πρέπει να λύσω- κολλάνε τρίχες της γάτας, είναι η εποχή της τώρα (και πότε δεν είναι) και πρέπει συνεχώς να έχω τα χαρτομάντηλα δίπλα μου, είναι στη γνωστή θέση πάνω από την στοίβα με τα μισοτελειωμένα βιβλια και τα cd (ναι χωρίς το ‘s) στο κομοδίνο δίπλα στο ξυπνητήρι και τη λάβα- λάμπα. Και από κάτω η γάτα. Από το κομοδίνο. Το κακό με τα ιδρωμένα χέρια είναι ότι ούτε ένα τσιγάρο της προκοπής δεν μπορείς να στρίψεις, γιατί τι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις για την υγεία σου από το να καπνίζεις όταν είσαι ξαπλωμένος? Ο καπνός παίρνει μαζί και τα συναισθήματα. 37 ευρώ για ένα ούζο και τρία πιατάκια -εκ των οποίων τα δυο ήταν σαλάτα και πατάτες- στον Ασπρόπυργο. Μέχρι και στα δελτία ειδήσεων το φωνάζουν, ότι στην Γερμανία π.χ, πληρώνουν τα μισά και παίρνουν διπλάσιους (για να μην πω περισσότερα) μισθούς. Ακόμα και οι χαζοί της τηλεόρασης το λένε. Σε λίγο στην δική μου δεν θα φαίνεται τίποτα από την σκόνη. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς δεν την χρησιμοποιώ ή όποτε την χρησιμοποιώ είναι για να δω τους.. χαζούς στα δελτία ειδήσεων. Εκεί που, όπως γράφει και ο Λένος Χρηστίδης χωρίζουν την εικόνα σε τεταρτημόρια και σε κάθε ένα από αυτά βγαίνει και από ένας διαφορετικός άνθρωπος – άντρας, γυναίκα, νέος, γέρος, χαμογελαστός, μουρτζούφλης- και μιλάνε όλοι μαζί, πολλά στόματα που ανοιγοκλείνουν ταυτόχρονα, πολλές φλέβες που τεντώνονται σαν συγχρονισμένοι κολυμβητές… Κι άλλο τσιγάρο. Τα μελιτζανί σταφύλια δεν λένε να πέσουν κάτω, έχω βάλει το τελευταίο των Portishead ναι το ξέρω οι γνώμες διίστανται, δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι και πως αλλα όλες αυτές οι «κόντρες» και ο διάλογος που έχει δημιουργηθεί (μετά από πολύ καιρό) κάτι δείχνει και τρελαίνομαι να συμμετέχω σε τέτοιες συζητήσεις. Σβήνω τη λάβα-λάμπα, τα μελιτζανί σταφύλια δεν υπάρχουν πια έχουν πάρει το χρώμα της κοκα-κολα και έχουν γίνει ένα (φαντάζομαι ότι είναι όλα κατανοητά). Οι Κυριακές είναι το ίδιο βαρετές όπως τότε, που τελειώναμε το μεσημέρι το παιχνίδι και περιμέναμε με τρόμο τη Δευτέρα…

Ένα τραγούδι για την κηδεία σου

Εγώ τα έκανα δύο. Πιστεύω ότι όλοι θα ήθελαν να ακουστεί κάτι που οι ίδιοι έχουν επιλέξει (σιγά λες και θα το ακούσουν) για δικούς τους λόγους. Η αλήθεια είναι οτι τα δύο παρακάτω δεν είναι αντιπροσωπευτικά του "είδους", υπάρχουν άπειρα που μιλούν γι'αυτον (ναι για τον θάνατο λέω) πολύ πιο "περιγραφικά", ποιητικά η σκοτεινά, υπάρχουν υπέροχες μουσικές-φωνές-μελωδίες (για να ραγίσουν και οι πέτρες), αυτήν την περίοδο όμως, σκαλίζοντας τα δισκάκια μου είπα αυτά είναι, αυτά θέλω να ακούγονται τοοοοοοτε που η στάχτη μου θα σκορπίζεται στη θάλασσα η καλύτερα στον ουρανό. Το πιο πιθανό είναι να αλλάξω πάρα πολλες φορές γνώμη αλλά ας κάψω κανα δισκάκι απο τώρα...Για να τελειώσω με τα μακάβρια, το πρώτο το έχει γράψει ο Thom Yorke βρήκα και σχετικό βίντεο, το δεύτερο ο Παντελής Ροδοστόγλου (δεν βρήκα τίποτα).

1)


2)
Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα
κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός
Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα
και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός
Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου
εξουθενομένος από τα έργα και τις μέρες σου
θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες
γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Αραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας.
Αραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!
Παραχωρώ τ' άθλιο κορμί μου τις πληγές μου
να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι
Θέ μου, πώς ξεραθήκαν έτσι οι πληγές μου
που ξεδιψούσαν ναυαγοί και λεγεωνάριοι
Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
για την αγάπη που με βύθισε στον πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα
Αραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας.
Αραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας!

Ulrich Schnauss!!!

Ο "πολύς" Ulrich Schnauss live στις 10/5 στο kinky kong.

Προπώληση εισητηρίων εδώ 

Σπεύσατε!

Πρωτομαγιά

Η βόλτα μέχρι το Πανόραμα, τα πανάκριβα σπίτια και η θέα απο'κει, το μποτιλιάρισμα στην Βουλιαγμένης, η Σάσα Μπάστα σε γιγαντοαφίσες στους δρόμους (που τραγουδάει είδες? οχι. ποιοι είναι αυτοί μαζί της? δεν ξέρω. μα τι βλέπεις, μόνο τα μπούτια της?), τα έργα στο δρόμο  μόλις 5,5 χιλιόμετρα, μόλις  330 εκατομμύρια ευρώ (!) ο προϋπολογισμός, η επιστροφή με τον ήλιο να καίει, στο cd του αυτοκινητου εναλλάσσονται ο Neil Hannon και τα κορίτσια καριέρας μετά φαγητό και μπύρες σε τουριστική ταβέρνα της Πλάκας, ωραία μέρα, πασαρέλα στο Γκάζι κάθε καρυδιάς καρύδι και περπάτημα, απο το Θησείο στην Πλάκα, απο' κει στο Γκάζι και πάλι πίσω μέσω Πλάκας πάμε στο Μετς, ωραία νύχτα για περπάτημα, πόνεσαν τα πόδια μου ξαναγύρισα στο Μοναστηράκι και ξανά περπάτημα, συνειδητοποιώντας (ακόμα μια φορά) ότι τα μικρά πράγματα είναι αυτά που αλλάζουν τη ζωή σου για πάντα, μιλάμε-ακούμε-σχεδιάζουμε, κατουράμε στο υπαίθριο αποχωρητήριο της Αυλητών, άλλες μυρωδιές εδώ. Πόνεσαν τα πόδια μου, τελικά ούτε εκείνο το στεφάνι-φτιαγμένο απο-λουλούδια-νεκροταφείου που μας πουλούσαν στα φανάρια δεν πήραμε..