Η συνήθεια

Μεσημέρι στο γραφείο, δεν αντέχεται άλλο. Τηλέφωνα-τηλέφωνα-τηλέφωνα, να είσαι ευγενικός με όλους και κουδούνια και φασαρίες και νεύρα-νεύρα-νεύρα, οι άνθρωποι, οι ανθρώπινες σχέσεις τόσο τεταμένες και τόσο δύσκολες, ούτε ρομπότ ούτε ζώα, άνθρωποι, προβληματικοί, ευαίσθητοι, σκληροί, που τελειώνει το συναίσθημα και αρχίζει η λογική η το αντίστροφο? Ατομιστές, αγενείς, καριερίστες (του κώλου), η διαχείρηση της εξουσίας πολύ επικίνδυνη, της όποιας εξουσίας, ο ταμίας της τράπεζας, ο θυρωρός, ο φούρνιαρης, ο οδηγός λεωφορείου όλοι χρειάζονται βοήθεια με κάποιον τρόπο. Κι εγώ μαζί. Τα χέρια μου εξακολουθούν να ιδρώνουν, ανάβω και σβήνω τσιγάρα σαν μανιακός, συναναστρέφομαι με κόσμο που δεν εκτιμώ, ποιος έχει τα κότσια να αλλάξει ενα-δυο πράγματα στη ζωή του (προσωπική και επαγγελματική) να τα παρατήσει ένα ωραίο πρωί (η απόγευμα) και να φύγει (προτιμώ με αεροπλάνο) "γυμνός"... Πολύ σημαντική η "συνήθεια", βουλιάζεις μέσα της και περιμένεις, γλυκιά παγίδα -like chocolate- που δεν μπορείς -και δεν πρέπει- να  αγνοήσεις. Πως το λένε αυτό που αλλάζει η διαθεση σου κάθε μισή ώρα, δεν είναι κυκλοθυμία είναι κάτι πιο "σοβαρό", έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια -δεινός περιπατητής/παρατηρητής- γράφω-αφελέστατα- όποτε μπορώ (εξωτερίκευση συναισθημάτων), μέσα/έξω/πάνω/κάτω/γύρω-γύρω υπάρχει ξανά μια τάση φυγής-μετανάστευσης, θέλει guts...

(η φωτογραφία είναι απο δίσκο της Meret Becker, μεγάλο κεφάλαιο-άλλη φορά)