Μπορεί να είναι οδυνηρή. Μπορεί να είναι ευχάριστη. Μπορεί να σου έχει συμβεί όταν αντίκρισες τους συμμαθητές σου λέγοντας το πρώτο "ποίημα" στο σχολείο, όταν πέρασες απο "συνέντευξη" απο το αφεντικό σου για να πάρεις την δουλειά, όταν σε έπιασε η μάνα σου να αυνανίζεσαι στην τουαλέτα (λέμε τώρα) και είχες ξεχάσει να κλειδώσεις την πόρτα, στο πρώτο σου φιλί, όταν έμεινες γυμνός μπροστά σε κόσμο, όταν αναγκάστηκες να πεις ψέμματα και σε κατάλαβαν, όταν συναντάς κάποιον μετά απο χρόνια και ανακαλύπτεις ότι δεν έχετε να πείτε τίποτα, στο στρατό στις πρώτες γνωριμίες, σε μια "σοβαρή" συζήτηση με τους γονείς σου (ας πούμε), στο γιατρό όταν "αναγκάζεσαι" να δημοσιοποιήσεις προσωπικά δεδομένα, με την/τον καλή/ό σου όταν δεν είσαι σίγουρος αν "πρέπει" να κάνεις εσύ την κίνηση η όταν η βραδιά τελειώνει και δεν ξέρεις πως να το χειριστείς, να την/τον φιλήσεις η είναι νωρίς, το ταξί περνάει απο μπροστά σου, ήθελες να μπείς κι εσύ μέσα αλλά...αμηχανία. Αμηχανία γλυκειά είναι αυτή (και είναι ωραίο όταν σου συμβαίνει).
(η φωτογραφία είναι απο τη Dolce Vita του Fellini. το γλυκειά γράφεται και γλυκιά αλλά δεν μ'αρέσει. τοποθετώ -πολύ συχνά- τις λέξεις ανάμεσα σε παρενθέσεις παύλες και εισαγωγικά, κάτι που δεν είναι πάντα "ορθό" αλλά μ'αρέσει)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου