Κυριακή βράδυ

προς Δευτέρα. Η λάβα-λάμπα στο κομοδίνο μου έχει «ανάψει» για τα καλά. Η «λάβα» που πηγαινοέρχεται αργά μέσα πάνω-κάτω έχει σχηματίσει μεγάλα μελιτζανί σταφύλια που δημιουργούν σκιές στον τοίχο, τώρα έχουν κολλήσει όλα επάνω (τα σταφύλια), στα χέρια μου που είναι μονίμως ιδρωμένα –ένα από τα πολλά «θέματα» που πρέπει να λύσω- κολλάνε τρίχες της γάτας, είναι η εποχή της τώρα (και πότε δεν είναι) και πρέπει συνεχώς να έχω τα χαρτομάντηλα δίπλα μου, είναι στη γνωστή θέση πάνω από την στοίβα με τα μισοτελειωμένα βιβλια και τα cd (ναι χωρίς το ‘s) στο κομοδίνο δίπλα στο ξυπνητήρι και τη λάβα- λάμπα. Και από κάτω η γάτα. Από το κομοδίνο. Το κακό με τα ιδρωμένα χέρια είναι ότι ούτε ένα τσιγάρο της προκοπής δεν μπορείς να στρίψεις, γιατί τι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις για την υγεία σου από το να καπνίζεις όταν είσαι ξαπλωμένος? Ο καπνός παίρνει μαζί και τα συναισθήματα. 37 ευρώ για ένα ούζο και τρία πιατάκια -εκ των οποίων τα δυο ήταν σαλάτα και πατάτες- στον Ασπρόπυργο. Μέχρι και στα δελτία ειδήσεων το φωνάζουν, ότι στην Γερμανία π.χ, πληρώνουν τα μισά και παίρνουν διπλάσιους (για να μην πω περισσότερα) μισθούς. Ακόμα και οι χαζοί της τηλεόρασης το λένε. Σε λίγο στην δική μου δεν θα φαίνεται τίποτα από την σκόνη. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς δεν την χρησιμοποιώ ή όποτε την χρησιμοποιώ είναι για να δω τους.. χαζούς στα δελτία ειδήσεων. Εκεί που, όπως γράφει και ο Λένος Χρηστίδης χωρίζουν την εικόνα σε τεταρτημόρια και σε κάθε ένα από αυτά βγαίνει και από ένας διαφορετικός άνθρωπος – άντρας, γυναίκα, νέος, γέρος, χαμογελαστός, μουρτζούφλης- και μιλάνε όλοι μαζί, πολλά στόματα που ανοιγοκλείνουν ταυτόχρονα, πολλές φλέβες που τεντώνονται σαν συγχρονισμένοι κολυμβητές… Κι άλλο τσιγάρο. Τα μελιτζανί σταφύλια δεν λένε να πέσουν κάτω, έχω βάλει το τελευταίο των Portishead ναι το ξέρω οι γνώμες διίστανται, δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι και πως αλλα όλες αυτές οι «κόντρες» και ο διάλογος που έχει δημιουργηθεί (μετά από πολύ καιρό) κάτι δείχνει και τρελαίνομαι να συμμετέχω σε τέτοιες συζητήσεις. Σβήνω τη λάβα-λάμπα, τα μελιτζανί σταφύλια δεν υπάρχουν πια έχουν πάρει το χρώμα της κοκα-κολα και έχουν γίνει ένα (φαντάζομαι ότι είναι όλα κατανοητά). Οι Κυριακές είναι το ίδιο βαρετές όπως τότε, που τελειώναμε το μεσημέρι το παιχνίδι και περιμέναμε με τρόμο τη Δευτέρα…