happiness

Βράδυ Παρασκευής μετά απο μια πραγματικά δύσκολη μέρα με εκνευρισμούς, εντάσεις, λογαριασμούς (πολλούς λογαριασμούς), φράουλες με σαντιγύ (στο γραφείο) πίεση (μη με γαμάτε άλλο), αλήθειες (καιρός για "ενδοσκόπηση") αλλά και ωραίες μουσικές, καρδιοχτύπια, ποτά έξω στο πεζοδρόμιο, συγκίνηση (πολυχρησιμοποιημένη λέξη), άκρατο ενθουσιασμό, αγκαλιές και φιλιά στην Ακαδημίας. Τα πρεζάκια, στο δρόμο της επιστροφής, πιο ήρεμα και γαλήνια απο ποτέ. Ο θόρυβος έχει κοπάσει, το κομβόι μάλλον ξεκίνησε για παραλιακή (sucks). Η γάτα με υποδέχεται όπως πάντα πεινασμένη. Κοιτάζω στο κομοδίνο μου, στοίβες απο βιβλία άλλα μισά άλλα τελειωμένα, έχουμε και λέμε, Ο δικός μας Graham Green στην Αβάνα του Gutierrez (pedro juan για τους φίλους), Σώτη Τριανταφύλλου, Δημητριάδης, Η ωμότητα των πραγμάτων-συζητήσεις με τον Francis Bacon, Μόνολογκ (ορίστε, χαρούμενο), Ως εκ θαύματος του Τζούμα (ορίστε, ανάλαφρο), Ίδε ο άνθρωπος, Το 1821 και η αλήθεια του Σκαρίμπα και δίπλα ανακατεμένα σκονισμένα δισκάκια, βιταμίνα τεκ, chromatic sequence, billy mackenzie, mum, baikonour, κ.βητα, salome dupree/orchestra du soleil και radiohead. H λάβα-λάμπα πανταχού παρούσα, το σημειωματάριο ονείρων, δίπλα ένας νυχοκόπτης κι ένα τσιμπιδάκι, μια κοκα κολα (ντρέπομαι, αλλά πίνω μια-δυο το μήνα) και η Αμαλία πάνω-κάτω-γύρω απο (το κομοδίνο) με κοιτάει παραπονεμένη (όχι άλλο φαγητό σήμερα). Πάνω απο το κρεβάτι μου (κολλημένη) η "ευτυχία" εξακολουθεί να -κάνει πως- με κοιτάει μέσα στη ζεστή θαλπωρή του κόκκινου δωματίου της. Οι ζέστες ξεκίνησαν, καιρός για κανένα μπάνιο...